Hey hey, we're the monkeys

Maandag 15 oktober

Onze reis naar Madagaskar, het op vier na grootste eiland van de wereld, begint zoals het hoort. Onze ouders brengen ons op tijd naar het station, de trein brengt ons op tijd naar Schiphol. Tot zover gaat het goed. In de rij voor de check-in balies van Air Mauritius is het niet moeilijk de andere Djoserreizigers te spotten. Net als François ben Marleen, die deze reis ook weer meegaan. Alle formaliteiten gaan ook zonder problemen. De enige vertraging betreft de start, die is dik een halfuur te laat. Het is een nachtvlucht, hopelijk lukt het een beetje te slapen. Ik hoef in ieder geval geen films te kijken want mijn schermpje doet het niet. Behalve de standaard maaltijden en koptelefoons krijgen we nu ook een zakje met daarin onder andere een slaapmasker. Die ga ik maar eens proberen.

Dinsdag 16 oktober

Op Mauritius airport moeten we het vliegtuig uit, een aantal gangen door, langs een aantal instanties en kunnen dan doorlopen naar gate 28 waar ons vliegtuig, hetzelfde als waar we mee zijn gekomen, staat te wachten. Net als Wilfred, onze reisbegeleider, hij heeft dezelfde reis die wij gaan doen er net opzitten. Na een korte vlucht landen we op het vliegveld van Tana, zoals Antananarivo ook wordt genoemd. Ook hier moeten we langs security, een paar loketten voor ons visum en de douane. Dan zijn we er nog niet: we moeten cash geld mee, onderweg pinnen is niet mogelijk, dus wisselen we euro's om voor stapels ariary's. Een euro is 3860 ariary's, en per persoon wisselen we 500 euro om. Reken maar uit. Het gaat om miljoenen.

Als we allemaal klaar zijn, worden onze tassen op de bus geladen. Hier beginnen de locals al: Ze willen onze tassen wel helpen dragen. Het gaat om een paar meter. Wilfred wimpelt ze af en we rijden naar ons hotel in Tana. Het is de hoofdstad van Madagaskar en doet ons denken aan Caïro, heel druk, heel stoffig. Het hotel ziet er mooi uit, sommigen hebben zelfs een bubbelbad (dat niet blijkt te werken). Wilfred waarschuwt dat dit zo ongeveer het meest luxueuze hotel is dat we gaan tegenkomen tijdens onze reis. Geeft niet: een bed, een wc en een douche is alles wat we nodig hebben. En een restaurant natuurlijk. Hoewel in de reisbeschrijving staat dat er enkele aardige bezienswaardigheden zijn in de stad, geeft Wilfred ons mee om geen waardevolle spullen of paspoorten mee te nemen, want hier wordt flink gestolen. Aangezien we toch al een lange dag achter de rug hebben, en er verder niet veel te beleven valt, kunnen we op tijd naar bed.

Woensdag 17 oktober

De eerste verrassing is dat de bus van gisteren is omgeruild voor een iets ruimer exemplaar. Nog steeds heb je vaak meer beenruimte in een vliegtuig. Van Tana rijden we naar het oosten. Onderweg krijgen we even de tijd om rond te kijken in het plaatsje Moramanga, waar veel mensen in standjes langs de weg allerlei waren verkopen. Aan het eind van de weg treffen we een monument aan voor de onafhankelijkheid van Frankrijk, die dateert van 1947. Wat we onderweg veel zien zijn nieuw uitziende tankwagens met benzine en andere brandstoffen. Alle andere voertuigen stammen uit lang vervlogen tijden toen ze nog in Europa rondreden. De originele namen (veel Nederlandse, Duitse en Franse bedrijfsnamen) staan er nog op. Wat ook opvalt is dat ze vaak met pech langs of op de weg staan.

In Andasibe nemen we onze intrek in hotel Feon'ny Ala, in hutjes met daken van bladeren. Er hangen klamboes boven de bedden. Voor een snelle afhandeling bestellen we ons avondeten alvast in het restaurant. Maar niet voordat Wilfred zijn welkomstpraatje heeft gehouden, wij vragen hebben kunnen stellen en we een voorstelrondje hebben gedaan. Er zijn maar liefst acht Belgen in onze groep. Dat is een record voor ons. Dan wacht ons een avondwandeling met gids Liva, we gaan niet echt het park in, blijven op de weg lopen en moeten elkaar regelmatig waarschuwen voor naderende auto's. Liva spot wandelende takken, een mouse lemur, een elephant ear chameleon, een Parson's chameleon en een woolly lemur en een bandit lemur. Deze beestjes komen alleen voor op Madagaskar. Hoe Liva ze in het donker allemaal weet te vinden is ons een raadsel. Hij houdt het op 14 jaar ervaring en het feit dat hij hier vandaan komt. De bus wacht ons vijf kwartier op en brengt ons terug naar het kamp, waar het eten inderdaad vlot wordt uitgeserveerd.

Donderdag 18 oktober

In plaats van een wandeling in het park in de ochtend en een bezoek aan een dierentuin in de middag bezoeken we 's ochtends eerst een ander deel van het park. Bij de hoofdingang is het beredruk. Bij onze ingang zijn we alleen. Dat is alvast één punt voor de reisbegeleider. We lopen deels over gebaande paadjes en soms ook midden door het bos, hier en daar moeten we even stevig klimmen, (hellingen op, niet in de bomen). Maar het is de moeite waard. We spotten weer lemuren, en indri's, maar ook een kever met een eigenaardige lange nek. De dieren in Madagaskar zijn behoorlijk geïsoleerd geëvolueerd en zien er dus soms best anders uit dan in andere delen van de wereld. Aan het eind van de ochtendwandeling spot gids Liva nog een prachtige kameleon, die na enige tijd ons met onze camera's tolererend, toch maar een veilig heenkomen zoekt.

Na de lunch bezoeken we dan toch het park via de hoofdingang. Nu zijn we weer helemaal alleen. Opnieuw één punt voor de organisatie! Wat een goede keuze! Opnieuw trekken we soms dwars door het bos om enkele mooie en geinige dieren te zien. Geinig is onder andere hoe een kameleon over een tak loopt, net alsof ie bij iedere stap nadenkt of het wel slim is wat hij doet. Doe een stapje naar voren, en een stapje terug... Maar ook de sifaka's zijn behalve mooi ook erg leuk. We treffen een hele grote groep, waaronder een moeder met klein kind van ongeveer vier maanden. Dat springt zelf, net als zijn oudere soortgenoten, van tak tot tak, maar omdat het zo klein is, ziet dat er ontzettend grappig uit. Blijkbaar vinden de sifaka's dat ze niets van ons te duchten hebben, ze springen vlak over en langs ons heen naar de volgende takken. Schitterend om mee te maken. En erg bijzonder, zegt Liva, zo vaak komt het niet voor.

De bedoeling is dat reisbegeleider Wilfred voor het avondeten nog wat uit de doeken doet over morgen. Maar vlak voordat we vanuit onze hut naar het restaurant willen gaan, gaat de donder van vanmiddag over in waar noodweer, met veel bliksem, hagel(!) en stroomuitval in onze hutten. Het lijkt ons niet verstandig om met die bliksem naar buiten te gaan. Om zeven uur doen we dat toch maar, en met behulp van een paraplu komen we er toch redelijk droog aan. Net op tijd voor Wilfreds praatje. We zullen een deel ervan weer vergeten, maar het belangrijkste is dat de koffers om 7.15 uur bij de bus moeten staan en we om 7.30 uur vertrekken. Vanavond eerst nog even lekker eten. Ik neem wat Ronnie gisteren had, een sizzling zebu. Dat is rund. Ronnie neemt ook iets van de zebu, maar dan spiesjes.

Vrijdag 19 oktober

Bijna niet geslapen omdat Ronnies ingewanden heftig protesteren tegen wat het dan ook was dat hij gisteren heeft gegeten of gedronken of gedaan. Dat betekent ook dat ik niet echt aan slapen toekom, maar dat is bijzaak. Na een lange nacht slaat Ronnie begrijpelijkerwijs het ontbijt over. De bus is vrolijk opgetuigd door Wilfred ter ere van de verjaardag van medereiziger Riemie. Als we hebben gezongen kan de bus aan de reis van de dag beginnen. Die gaat weer terug naar Tana en dan naar het zuiden. We hopen bij het vallen van de avond in Antsirabe aan te komen. Behalve mooie uitzichten over rijstvelden, was die buiten op de grond ligt te drogen, drukke plaatsjes en veel volk op straat, zien we ook veel vuilnis langs de weg. Het kan de mensen blijkbaar niet schelen. De uitlaatgassen en het vele stof doen mijn keel niet veel goeds.

Bij een waterval en een marktje met manden, hoedjes en draadfiguurtjes houden we even halt. De waterval is niet echt mooi, je moet op de juiste plek gaan staan om de grote betonnen constructie die er is gebouwd niet te zien. Bij de standjes is er meer succes, er worden kleine kameleons (geen echte natuurlijk) gekocht, een paar hoeden en vooral manden. Daarmee wordt de volle bus weer een stuk voller. Maar dat is allemaal voorin, net achter de chauffeur en bij Wilfred, voor wie het steeds lastiger wordt om op of van zijn plek te komen.

De volgende stop is restaurant Rendez-vous des Pecheurs in Ambatolampy. Hier bestellen we een halfuur van te voren onze lunch en gaan dan naar een aluminiumsmelterij. We moeten uitkijken waar we gaan staan en dat we niets aanraken, hier wordt met hoge temperaturen gewerkt. Het zijn slechte omstandigheden voor de veelal jonge jongens die er werken en op blote voeten met het gesmolten goedje aan de slag gaan. Niet morsen, dus! Ze gieten het in mallen en als ze die even later open slaan zien we pannen en ander spul tevoorschijn komen. Ik koop er een souvenirtje en voeg me bij de anderen voor op straat, waar kindertjes gewillig op de foto gaan. Ze zijn echter al bedorven door Aziatische toeristen, want ze steken bijna allemaal twee vingers op, het vredesteken. De bus brengt ons weer bij het restaurant waar Riemie ons een drankje aanbiedt vanwege haar verjaardag. De patron van het restaurant biedt op zijn beurt ons om dezelfde reden allemaal een glaasje rum aan en Riemie krijgt een gebakje met kaarsjes erop. Voor mij is een keer alcohol wel voldoende, en Ronnie hoeven we niet eens te vragen.

Vanaf nu is het nog zo'n drie uur rijden naar Antsirabe. Hoe hard we kunnen rijden is grotendeels afhankelijk van of we veel achter die trage vrachtwagens komen te zitten. Onderweg zien we enkele tombes, waar je blijkbaar niet met je vinger naar mag wijzen. Inderdaad is het al donker als we in Antsirabe aankomen bij ons hotel. Wilfred noemt het een erg simpel hotel, maar onze kamer is enorm, dus van ons hoor je geen klachten. Hij geeft ook aan vooral gebruik te maken van de pousse-pousse, een soort van tuk-tuk, waarin twee personen achter een man op de fiets of te voet ze naar hun bestemming brengt. François, Marleen, Ronnie en ik kiezen een restaurant dat ook Pousse-pousse heet en waarin de zitplaatsen lijken op de vervoermiddelen. Onze vervoerders blijven buiten wachten en brengen ons naderhand weer terug. Dan begint het gedonder: de heren vragen de hoofdprijs, 50.000 ariary (12,50 euro) voor Ronnie en mij, en hetzelfde bedrag voor François en Marleen. Terwijl Wilfred eerder een bedrag van 5000 ariary noemde. We hadden natuurlijk vooraf een prijs moeten afspreken, maar we zijn soms nog iets te goed van vertrouwen. Na veel discussie is Wilfred erbij gehaald en die geeft ze elk 10.000 en zegt ons weg te lopen. Weer een les geleerd. Ik denk dat dit voorval morgen nog wel in de bus zal worden aangehaald.