Relax!

Dinsdag 28 november

De schuldvraag is het onderwerp van speculaties deze ochtend. Diverse leden van de groep voelen in meerdere of mindere mate ongemak (ik ook), van lichte diarree tot ronduit beroerd. Komt het van de lunch bij Tico y Rico? Of het diner bij Tramonti? Of toch de zip lines? We weten net niet. Na het ontbijt (voor wie daar trek in heeft) vertrekt de bus om even na achten, bij de receptie wordt een lid van de groep gestoken door grote bij of wesp of iets dergelijks (hij staat niet op onze kaart met wilde dieren in Costa Rica). Met een vacuumpompje proberen ze het gif (als dat er is) te verwijderen. Na enige tijd gaat het beter. Het volgende probleem is de weg, die is niet geasfalteerd en waaiert zich een baan van de bergen af naar zeeniveau. De uitzichten zijn echter prachtig!

We stoppen een paar keer voor foto's, voor vergezichten maar ook voor vogels. Soms is de weg te smal en moeten we in verband met tegenliggers even achteruit rijden, bergopwaarts. Op een gegeven moment zien we aan de linkerkant een mooi dal met in de verte een brede rivierbedding. Die kon je voor orkaan Nate nog niet vanaf hier zien, zegt Miguel. Nog meer ravage, dus. We pakken een klein stukje van de Pan-American highway mee, de Costa Rica 1, die zicht uitstrekt van Canada naar Chili en Argentinië. Bij onze koffiestop is koffie niet zozeer de hoofdattractie, als wel de zeer grote hoeveelheid papegaaien in de prachtigste kleuren. Ze vliegen er vrij rond, zitten in de bomen en vechten af en toe met elkaar. Een prachtig gezicht. Vlak voor we verdergaan nemen we toch nog snel een warm drankje. Twee uur later arriveren we in Samara, een klein dorpje aan het strand van de Stille Oceaan. Even gaat het niet helemaal goed, ons hotel blijkt ergens anders, buiten het dorp te zijn. Dat blijkt niet erg, want het oorspronkelijke hotel staat tegenover een discotheek. Zodra we de sleutel van de kamer hebben grijp ik de zwembroek uit de tas en binnen een minuut lig ik in het zwembad, dat overigens ook een jacuzzi heeft. Er komen nog meer mensen bij, terwijl anderen de voorkeur geven aan het strand en de zee. Daar hebben we morgen en overmorgen ook nog voor.

Tegen vijf uur lopen we richting het strand, dat erg breed is vanwege de eb. We maken veel foto's, zeker als we ons omdraaien en door de zonsondergang een prachtig gekleurde lucht zien. We eten bij Gusto Beach, een strandtent die zoals de meeste hier van buitenlanders is en waar de locals dus minder baat bij hebben. De vrij hoge prijzen zouden toeristen ervan kunnen weerhouden later nog eens terug te komen. Ondanks dat laten we het ons goed smaken. Na de maaltijd keren we weer terug naar het hotel, wel moeten we eerst nog even geld halen in het dorp, want het is schoon op en we kunnen in de restaurants niet met een credit card betalen. De enige geldautomaten waar we nu terecht kunnen geven colones, geen dollars. Niet te veel pinnen dus, want we willen geen colones overhouden. 

Woensdag 29 november

Bij het ontbijt stellen Mariken en Miguel voor morgen later te vertrekken zodat we minder last hebben van files bij San José. We zitten er met een man of tien, dus dit voorstel wordt door de meerderheid aangenomen. We kunnen morgen dus ook nog lunchen aan het strand. De zee is niet ver. Via het strand lopen we voorbij de restaurantjes en gaan eerst even zwemmen. Daarna klimmen we op de hoge stoel bij Gusto Beach, bestellen croissants en smoothies en lezen wat (voor het eerst deze vakantie), voordat we ons bij de anderen voegen. We vullen de ochtend met drankjes en ook de lunch nuttigen we bij Gusto Beach. Het is hier goed toeven. Halverwege de middag verplaatsen we ons naar het hotel om daar in het zwembad verder te genieten. Tegen vijf uur lopen we weer naar het strand om bij een ander restaurant te beginnen aan ons afscheidsdiner. 

Hoewel Mariken gisteren alles heeft doorgenomen met iemand van het restaurant, zetten ze ons aan drie verschillende tafels. Dat is niet wat we willen voor vanavond. De serveerster (een onvervalste Italiaanse) is in eerste instantie niet van plan ons bij elkaar te zetten, maar gelukkig kan Mariken haar wel overreden. Als de drankjes zijn besteld, gaat Trudy staan om met een begeleidende speech Mariken te bedanken voor de begeleiding van de afgelopen weken. Ze krijgt een kaartje dat door Els is gemaakt en waar iedereen iets op heeft geschreven. Ook hebben we zoals gebruikelijk geld ingezameld. Mariken geeft op haar beurt Miguel een envelop met inhoud, met de welverdiende complimenten. Ton voegt daar nog een setje Nederlandse klompjes aan toe. Na een gezellige maaltijd keren we weer terug naar het hotel.

Donderdag 30 november

Laat ik eens om half vier wakker worden, ook leuk, toch? Aangezien ik nog wat tijd te doden heb en het in Nederland bijna middag is, besluit ik de Drentsche Golf & Country Club te mailen om te vragen of we op een zaterdag in april een golfclinic kunnen regelen, als onderdeel van een Costa Rica reünie. Dan kunnen we daar ook eten en de film bekijken op de grote tv. Vrij snel krijg ik antwoord dat we meer dan welkom zijn. Ik zet het voorstel en een globale inschatting van de prijs in een appje, die ik nog maar niet verstuurd, wie weet maak ik iedereen wakker. Om zeven uur gaat -ie toch de ether in. Nog voor en tijdens het ontbijt krijg ik diverse positieve reacties.  Vandaag gaan we via het dorp naar het strand. We willen dollars pinnen en de enige plek waar dat kan is blijkbaar in een supermarkt. Met voldoende dollars op zak nemen we weer ons plekje in bij Gusto Beach, nu in de boot, die zo is neergelegd dat het een zitje is geworden. Heel handig en leuk gedaan. Na weer een tijdje zwemmen en opvangen van de klappen van binnenrollende golven, nemen we weer plaats en bestellen croissants en smoothies. Enkele anderen arriveren ook. We zijn vergeten leesvoer mee te nemen en ik krijg de Cosmopolitan aangereikt. Zelden ben ik zo snel door een tijdschrift heen gebladerd. We betalen en gaan over het strand terug naar het hotel. In een boom zit een groepje apen, waaronder een babyaapje. Verderop is een specht zover dat hij vanbinnenuit zijn holletje in een dode boom vergroot.

We zijn net op tijd om voor 12 uur te douchen en onze tassen uit de kamers te halen, zodat we kunnen uitchecken. De tassen gaan de bus in, terwijl wij voor de laatste keer naar het strand gaan en gaan lunchen bij... Gusto Beach. Een van de obers zegt dat we onze croissants van vanochtend moeten betalen. Het gaat ook bijna iedere keer fout. Ronnie heeft ze wel opgenoemd toen hij vanochtend betaalde, maar op het bonnetje dat hij heeft bewaard zien we dat die niet zijn aangeslagen. Dan betalen we die na de lunch. Om twee uur staat de bus in het dorp klaar om te vertrekken, bijna iedereen is op tijd. We snellen door het landschap, af en toe opgehouden door trage vrachtwagens. We komen weer langs het wegrestaurant met de ara's, dat volkomen verlaten is. Geen ara's dus geen klanten, of geen klanten dus geen ara's? Wij stoppen om half vijf bij een andere vestiging van Macadamia. Daar maken we voor we weer vertrekken een groepsfoto, eentje stijfjes en de andere lekker gek doen. Ik heb de videocamera erbij aanstaan. 

Dan wordt het snel donker. Hoe dichter we bij San José komen, hoe drukker het wordt. Helaas lukt het niet de files te vermijden. Bij het laatste tolpoortje moeten we van laten we zeggen 15 rijbanen terug naar twee. Hoewel er in Costa Rica heel netjes gereden wordt is dit een vrij chaotische situatie. Het lukt ons wonderwel verder te komen en tegen acht uur 's avonds staan we weer voor hotel Paseo de Rosa. Met zeven man gaan we er nog een keer op uit om wat te eten en drinken bij La Bodegita del Medeo (waarvan het origineel in Havana, Cuba, staat). Deels omdat we honger hebben en deels om afscheid te nemen van Evert, Hester en Hein, die later rechtstreeks met KLM terugvliegen. Er wordt live muziek gespeeld maar om half elf wordt het hoog tijd ons bed op te zoeken, omdat het een hele korte nacht wordt.

Vrijdag 1 december

De wekker staat op half drie, maar ook deze keer weet ik hem voor te blijven. Als ik heel positief kijk en flink naar boven afrond, heb ik net drie uur geslapen. Bijna iedereen is op tijd (kwart over drie) met de tassen bij de receptie. Miguel staat voor op de straat om ze voor de laatste keer de bus in te tillen. Met alle passagiers aan boord vertrekt hij richting het vliegveld. Bij de terminal voor vertrek nemen we nu echt afscheid van hem. Het inchecken gaat prima en levert ons zelfs een bonus op: we worden naar andere stoelen verplaatst, bij de nooduitgang. Daar hebben we veel meer beenruimte. 

De douane en controle van de handbagage verloopt vlekkeloos. Ronnie vindt in een souvnirshop zijn langgezochte grote boomkikker. Goedkoop is anders, net als alles op het vliegveld. Een kopje cappuccino en thee kost ons acht dollar en voor twee zakjes nootjes betalen we de hoofdprijs: 24 dollar! Hadden we toch gisteren nog even moeten inslaan. Om even voor zes start het boarden. We moeten even wachten tot andere vliegtuigen uit de weg zijn en starten dan voor een vlucht van 3 uur en 19 minuten naar Houston. De vlucht verloopt voorspoedig en op het vliegveld van Houston hoeven we ons niet te haasten, want de volgens lucht naar Amsterdam is pas over zes uur. We doden de tijd met allerlei dingen, waaronder een paar potjes klaverjassen. Als we eindelijk het vliegtuig in mogen, zie ik dat de beenruimte bij deze stoelen ook best meevallen. Het vliegtuig is niet echt vol, en op diverse plekken, ook naast Ronnie en naast mij is een stoel vrij. Dat geeft nog meer mogelijkheden tijdens de reis iets flexibeler te zijn met hoe we gaan zitten en proberen te slapen. Drie films later heb ik vast wel wat gedommeld en getukt, maar een volle nachtrust is me in het vliegtuig nog nooit gelukt.

Zaterdag 2 december

Bij het ontbijt in het vliegtuig begint de man naast me een gesprek met me aan te knopen. Ik dacht eerst dat hij Amerikaan was, maar hij heeft een onvervalst plat accent uit het oosten van Nederland. Hij was geëmigreerd naar Amerika, gaat nu weer tot de zomervakantie naar Nederland en begint dan een nieuwe boerderij in Colorado. Hij heeft zo'n 45 of 46 van de 50 Verenigde Staten gezien, net 5 of 6 meer dan ik. Leuk, even zo babbelen met een wildvreemde. Het vliegtuig landt in een dikke mist ergens na half acht, maar moet nog een heel eind taxien. De riemen mogen los, we pakken onze spullen en stappen de Hollandse vrieskou in. Toch maar even de lange broek uit de bagage halen. Die trek ik op een wc aan, en in die tijd missen we net de trein van 9.04 uur naar Groningen. We wachten nog een uurtje en pakken dan de volgende intercity. In Groningen worden we door Pa en Ma opgewacht, die ons naar mijn huis rijden. Ik laat wat filmpjes zien, de rest van de vakantie wordt nog even doorgenomen en dan is het mooi geweest. Er ligt nog een hoop was en andere klusjes te wachten.

Medereizigers Ton & Els, Evert & Hester, Jantina & Rina, Jos & Yvonne, Karin, Marcel, Sanne, Trudy, Robin en Hein en natuurlijk reisbegeleidster Mariken en chauffeur Miguel, ontzettend bedankt voor de gezellige, mooie, grappige en interessante drie weken in de fantastische natuur van Costa Rica!