It's raining again

Vrijdag 24 november

Na een aardige droge periode in de bergen en aan de Caribische kust, legt ons geluk met het weer tijdens vakanties het nu toch af tegen moeder natuur. En er is hier gewoon een hele hoop natuur. Daar komt bij, als het niet zou regenen, zou alles niet zo mooi groen zijn. Gelukkig staat er voor Sanne, Robin, Ronnie en mij vanochtend iets op het programma waar we sowieso nat van gaan worden: raften. Dan maakt een beetje regenwater ook niet meer uit. Na het ontbijt moeten we onze spullen in de bus doen, terwijl de anderen nog rustig kunnen blijven zitten. Drie leden van de groep gaan samen met Mariken alsnog wandelen, terwijl de rest in het restaurant onder het genot van een cappuccino of iets van dien aard naar de regen luisteren en naar de vogeltjes kijken. Wij worden naar het kantoor van de rafting company gereden en maken daar kennis met Will, onze gids en stuurman, en Kevin, onze safety guide, die in zijn kayak de route verkent. In een truck rijden we in 20 minuten naar onze startplaats. Will vraagt of we vaker hebben geraft, we antwoorden dat Ronnie en ik dat een keer eerder hebben gedaan, Sanne en Robin nog nooit. Will grapt dat het ook zijn tweede keer is en voor Kevin zou het de eerste keer zijn. Dan wordt het iets serieuzer: we moeten een formulier ondertekenen dat we dit op eigen risico doen.

Bij een brug wordt alles uitgeladen en krijgen we uitgebreide instructies. Ronnie maakt foto's en filmpjes met zijn onderwatercamera. Na een behoorlijke lange uitleg gaan we dan echt het water in. Door de vele regen is de stroming weer wat sterker en dat maakt het leuk. Will laat ons met regelmaat peddelen, maar vaak hoeven we ook niets te doen. We passeren vier klasse III stroomversnellingen en een aantal minder zware. Maar natuurlijk worden we gestuurd naar de plekken waar de boot ineens in het diepe duikt en we een fikse lading water over ons heen krijgen. Daar komen we voor! De eerste persoon die te water gaat is Kevin. Ronnie filmt af en toe wat onderweg en vraagt aan Kevin of die ons ook even wil filmen. Hij gaat een stuk verderop in de rivier staan en wij dobberen erlangs. Bij het teruggeven van de camera gaat er iets mis, Ronnie verliest de camera in de rivier. Kevin duikt er nog achteraan maar het water is te diep en donker. Misschien vinden ze hem in de nabije toekomst nog terug als het water weer is gezakt. Dan kunnen ze contact opnemen met Ronnie. Na flink wat hots-en-klotswerk komen we dan toch ook de golf der golven tegen en slaat Sanne overboord, terwijl ik Ronnie nog net aan zijn benen kan grijpen om te voorkomen dat ook hij in het water verdwijnt. Hij hijst Sanne weer aan boord (alhoewel zo best een tijdje in het water had gedobberd) en dan kunnen we verder. Robin heeft bijna een tand door de lip doordat ik achteruit ben geslagen.

Op een kleine zandoevertje krijgen we ananas en watermeloen. Alles moet op. Dat gaat niet helemaal lukken, daarom gooi ik stiekem wat stukken in de bosjes. Hierna raften we nog 20 minuten door. Bij het kantoor aangekomen komt de bus ook net aanrijden. Die gaat echter weer weg omdat de wandelaars nog moeten uitchecken voor 12 uur. We zitten zonder telefoons of iets dergelijks te wachten en hebben ook geen besef van tijd. Uiteindelijk komt de bus ons weer ophalen en rijden we naar La Fortuna. Deze plaats ligt aan de voet van de Arenal vulkaan en is om die reden erg toeristisch. We gaan even shoppen bij de vele souvenirshops en gaan daarna eten bij Las Brasitas. De homp vlees die Robin heeft besteld ligt op de grill en vraagt om een foto. Het is hier goed toeven. Voordat we teruggaan naar het hotel zoeken we een bank om geld te pinnen, zodat we de komende week weer meer kunnen uitgeven.

Zaterdag 25 november

Schuin tegenover het hotel in de Lava Lounge bestellen we ons ontbijt. Hester, Evert en Robin kijken op de telefoon naar de laatste training van de Formule 1. We hebben tot 9.30 uur, dan brengt Miguel ons met de bus naar het Nationale Park Arenal. Daar kunnen we een wandeling maken van 4 km. Eerst lijkt die nog wat gewoontjes, het is geen zware tocht en er zijn geen dieren te zien. Wel kunnen we naar een uitkijkpunt op een lavaveld. De Arenal vulkaan is in de 16e eeuw uitgebarsten en tot ieders verrassing in 1968 opnieuw. Daar was niemand op voorbereid. En in 2010 was het nog een keer raak. Onze wandeling gaat verder langs een hele grote, 500 jaar oude Ceiba boom. Hier poseren we stuk voor stuk. Marcel doet er nog een schepje bovenop en staat als aapje op de film. We zien een coati door het bos struinen op zoek naar eten. Daarbij gaan we iets van het pad af. Iets verderop zien we de reden waarom dat niet zo handig is, er ligt een slangetje op een blad te slapen. Dat kan natuurlijk overal zijn.

Als we weer bij de bus aankomen spot Hester twee mooie vogeltjes die we nog niet eerder hadden gezien. We rijden terug naar de ingang waar we verwachten Trudy te zien. Maar dat is niet het geval. Sanne gaat naar haar op zoek en vlot daarna komt Trudy aanlopen. Dan maar met de bus op zoek naar Sanne. Uiteindelijk zijn we allemaal weer bij elkaar en kunnen we naar de waterval. Vanaf de ingang is het een flink stuk naar beneden. Het uitzicht is spectaculair en eenmaal beneden strippen we tot de zwemkleding en lopen dan het koude water in, iets van de waterval verwijderd. Even onderdompelen en dan is het water best lekker. Er staat een behoorlijk sterke stroming, ik moet moeite doen weer in het rustige water te komen.

Na een fotosessie trekken we de kleren en schoenen weer aan en beginnen aan de weg terug omhoog. Vanaf de begin Ik heb onderweg een Twix en in totaal drie Snickers opgegeten en weinig water gedronken. Dat valt later volledig verkeerd, ik ben compleet door mijn energie heen. Zelfs de wandeling naar de Lava Lounge met live muziek kost moeite en dat is dichtbij. De anderen denken dat ik boven mijn eten in slaap ben gevallen en dat zit er niet ver naast. Om halftien ga ik dan ook graag terug naar het hotel. Mijn eerste overdosis chocola is een feit.

Zondag 26 november

Nog steeds met een gebrek aan energie lopen we voor ons ontbijt naar de Lava Lounge. Karin en Marcel komen erbij. De Formule 1 race wordt op de hotelkamers gekeken, blijkbaar is er toch een zender voor gevonden. De bus vertrekt om 8.15 uur, helaas gaat de vulkaan nog verscholen in de mist. We rijden langs de Laguna Arenal, een groot stuwmeer, over bochtige wegen met veel hoogteverschillen. De eerste stop is bij een wegrestaurant genaamd Macadamia, voor een kopje koffie en een lekker cakeje. Niet al te veel later maken we een fotostop voor een blik over het meer. De weg wordt slechter, maar op het eerste deel ligt allemaal nieuw grind, dus dat valt mee. Toch komen er snel slechtere stukken. Ook hier zien we de gevolgen van orkaan Nate, een deel van de weg is volledig weggeslagen. We kunnen er gelukkig nog wel langs.

Onderweg naar Monteverde halen we bergop een groep fietsers in, die uit Nederland komen. Dat vraagt om een groet en een wedstrijdje. Bergafwaarts zijn zij weer sneller, ondanks de hobbelige weg. Mocht daar iemand vallen, dan heeft ie een probleem en minimaal wat schaaf- en snijwonden. We rijden naar SelvaTura Park, een plek waar je over paadjes en hangbruggen tussen de boomtoppen kunt lopen. Eerst even lunchen, deze keer een echt goede bodem voor de komende inspanningen: spaghetti bolognese. Dan begint de wandeling. Het is niet heel ver, maar met de uitkijkpunten op de bruggen en de mooie natuur waar we doorheen lopen, zijn we toch dik anderhalf uur onderweg. We maken als groep veel foto's van elkaar om die later op de dag met elkaar te delen in de groepsapp. Op een van de laatste bruggen wordt door iemand een quetzal gespot. We gaan snel kijken maar de vogel vliegt ervandoor. Gelukkig voor ons naar een plekje waar hij nog beter zichtbaar is. Mooi dat we hem ook hier te pakken krijgen, zo hebben we hem op beide plekken in Costa Rica gezien, waar hij zich ophoudt. Terug bij de.parkeerplaats loopt ook nog een coati de grond te besnuffelen en om te woelen voor wat eten. Na een korte tijd staan er zo veel mensen met camera's in zijn buurt dat hij er op een drafje vandoor gaat.

Miguel brengt ons met de bus naar de Monteverde Country Lodge. We nemen even de tijd voor onszelf om te douchen en overleggen in de groepsapp hoe laat we gaan eten en waar. Dat wordt 19.00 uur in De Lucia, een restaurant direct aan de overkant van de straat, lekker gemakkelijk. De bediening is super, het eten komt snel, maar als we erg genieten van de drankjes en we wat af lachen en om 22.00 uur nog geen aanstalten maken om te vertrekken, kijken ze ons zo ongeveer de zaak uit. Nou vooruit, om even na half elf kan de deur op slot. En bij ons ook het licht uit.

Maandag 27 november

Uitslapen vandaag! Tenminste, dat kan omdat we pas om 13.30 uur hebben afgesproken. Maar zoals gewoonlijk tijdens deze reis lig ik om 5 uur al wakker. Tijd om weer wat aan het reisverslag te doen. We ontbijten tegen 8 uur in het restaurant van de lodge, een paar anderen zijn er al en er volgen nog enkele leden van de groep na ons. De rest slaapt blijkbaar nog iets langer uit. We spreken af dat de bus om 13.30 uur naar SelvaTura Park vertrekt en onderweg in het dorp stopt om mensen op te pikken die daar ronddwalen. Het is op zich aardig weer, maar het waait best en dat zorgt ervoor dat er allemaal regendruppeltjes rondvliegen. Bij de cabins tegenover ons schijnt de zon en staan stoeltjes met kussens op de zittingen. Daar zitten we met z'n zevenen op een rij. Een paar mensen brengen nog even de was naar de receptie en lopen dan alleen of in kleine groepjes richting Santa Elena. Het begint met een steil stuk, maar geleidelijk wordt het toch wat vlakker en het grootste deel lopen we bergafwaarts. We krijgen een aardige blik op her dorp, dat ook wel wat aan Nate heeft overgehouden. We zien het vaker, grote stukken grond die zijn afgebroken en naar beneden zijn geschoven. Maar toch lijkt de schade mee te vallen. In het centrum drinken we een kopje koffie en thee. Ons groepje van drie wordt daar al snel een groepje van zeven. We lunchen bij Tico y Rico, een authentiek Costaricaans restaurant. Dan is het wachten op de bus die ons weer naar SelvaTura Park brengt.

Deze keer gaan we niet zozeer wandelen maar zullen we via zip lines (kabels) tussen de boomtoppen door suizen. Iedereen krijgt een tuigje, handschoenen en een helm. Ronnie en ik huren een camera voor op de helm, zodat we alles onderweg kunnen filmen. Evert zal mijn videocamera bedienen en mag met ons mee naar de start en zal ook bij de finish zijn. Ietwat nerveus lachend staan we op een rij in afwachting van de instructies en maken een hoop lol. De eerste zip line is kort en vooral voor de foto's die we naderhand kunnen kopen. Dan komen we al snel op langere stukken en hoger boven de grond. Het gaat soms best snel, over de langste stukken wel 70 km per uur, volgens een van de vijf de gidsen. Bij de twee langste stukken (900 en 1000 meter) moeten we, om genoeg snelheid te houden om aan de overkant te komen, in paren aan de kabel hangen. Daarbij klemt de achterste de voeten om de middel van de voorste. De achterste is ook degene die remt door met de handschoen op de kabel te drukken. Vlak voor het eind is er nog de Tarzan swing, waar helaas voor mij een gewichtslimiet voor is ingesteld. Toch maar weer eens wat afvallen, misschien. Ik weet ook niet of mijn maag dat aankan. Enkele leden van de groep durven het niet aan, maar de meeste anderen vermaken zich er prima mee. Bij de finish worden we opgewacht door de rest van de groep. Iedereen is laaiend enthousiast en loopt met grote grijns terug naar waar we onze uitrusting hebben gekregen.

We krijgen de foto's en video's overhandigd en kunnen dan met het busje terug naar het hotel. We krijgen via de groepsapp van Jantina en Rina een foto te zien van de prachtige zonsondergang waar zij naar staan te kijken. Hopelijk krijgen wij er ook nog eentje te zien aan het strand van Samara. Ronnie zet de films en foto's over naar zijn laptop. Vanwege de nevel zijn er veel druppels op de lenzen van onze helmcamera's gekomen, maar toch zitten er genoeg mooie, bruikbare beelden tussen. We spreken af om tegen half zeven naar restaurant Tramonti te lopen. Het groepje is niet zo groot, een deel gaat naar de kikkertuin in het dorp en daarna daar iets eten, anderen kiezen weer voor het gemak van De Lucia aan de overkant. Over grindwegen en verhoogde stoepen en gelukkig verlicht lopen we de route naar Tramonti, waar net na ons een buslading Amerikanen binnenkomt. Het eten wordt snel opgediend en onder gezellige gesprekken verorberd en na het toetje lopen we dezelfde route teug. Het is net na negen uur, tijd om te gaan slapen.