Another Day in Paradise

Maandag 20 november

Het ontbijt in het eettentje vlakbij het hotel is niet helemaal wat we ervan verwachten. Om 6.45 uur bestellen we ons eten, maar na drie kwartier hebben we nog niets, terwijl iedereen die na ons is gaan zitten al eten heeft. Het meisje dat ons bedient staat het huilen nader dan het lachen. We moeten om 7.45 uur vertrekken naar het Snorkeling House maar daar duurt het ook nog twee lang twee breed. We krijgen een reddingsvest, het mijne is veel te klein, maar dat is niet erg, zegt de bootsman. Het wachten is op de gids, want ook snorkelen mag niet zonder begeleiding. In de buurt van Punta Cahuita zakken we het water in. De gids zwemt er rap vandoor en wij moeten volgen. Dat lukt niet iedereen. We zien allerlei gekleurde vissen, sommige met camouflage. Ook van die zwarte beestjes met lange stekels die zich tussen het koraal verstoppen. Ik zie een paars beest met gouden kringeltjes, geen idee hoe die heet. De eerste snorkeltocht is bijna afgelopen als de gids ons wenkt en aangeeft dat er een haai ligt te slapen. Maar het zou ook een barracuda kunnen zijn. Dan glijdt een rog onder ons door. We varen een stukje verder en gaan dan opnieuw het water in voor een tochtje langs het rif. Het probleem is dat er hier meer groepen zwemmen en dat we de gids kwijtraken. Dan maar weer richting de boot, waar ik de gids weer ontwaar.

Na nog een tijdje ronddobberen in het water varen we richting het strand van Punta Cahuita. De bootsman stalt wat lekkers uit: fruit en chocola en iets wat smaakt als een bounty. In groepjes lopen we door het nationale park terug naar het hotel. Dat is ongeveer 7 km maar duurt veel langer dan je daarvoor nodig zou hebben, omdat we om de haverklap stoppen om dieren te fotograferen. Een paar aapjes hebben het op mijn appel voorzien en komen steeds dichterbij. Uiteindelijk geef ik het op en gooi ik de appel maar weg. Die wordt direct opgepakt en gaat met een aapje met nog een kleine aapje achterop de boom in. Verderop spotten we nog toekans en een heel klein, maar erg giftig slangetje. Het beweegt voor geen centimeter. Terug in het hotel brengen we onze zwemspullen weg en halen de was weer op bij Mr. Big J, die alles in identieke zakken heeft gestopt. Wel staan overal naamstickers op. Iedereen krijgt de zak met zijn naam erop, maar Ronnies sticker is er niet bij. Er wordt een zak opengemaakt en daarin blijken mijn kleren te zitten, vervolgens open ik mijn zak en daar zitten Ronnies spullen in. We kunnen weer tevreden naar het hotel terug om ons op te frissen.

We blijven er niet te lang, gaan naar Ricky's bar voor nacho's met guacamole en een paar drankjes. Na enige tijd komen Karin, Sanne en Marcel voorbij lopen die het andere, zwarte strand nog willen bekijken. Dat lijkt ons ook wel wat en we lopen met ze mee, terwijl de rest van de groep achterblijft om bij Ricky's te gaan eten. Zo ongeveer aan het eind van het dorp vinden we de Reggae Bar. Hier hangt een leuke sfeer en er wordt natuurlijk goede muziek gedraaid. Genoeg reden om hier te gaan eten. Hein wordt geïnformeerd waar we zitten en hij voegt zich ook bij ons. Na een gezellige tijd en lekker eten lopen we terug en komen de andere groepsleden tegen die net klaar zijn bij Ricky's. Ze hebben iets bijzonders gezien, een luiaard ging van een boom via elektriciteitskabels naar een andere boom. De hele buurt had op straat gestaan om dat te bekijken. Wij moeten het doen met de videobeelden. Hij bewoog zich eigenlijk best snel. Terug in het hotel gaat ieder weer zijns weegs.

Dinsdag 21 november

Eerst word ik om 3 uur wakker, dommel echter vrij snel weer in, maar dan zie ik een beetje zon door het gordijn naar binnen komen. Het is halfzes en we gaan naar buiten om te zien of we kunnen zwemmen. Karin, Robin en Marcel zijn al op het strand. De parkwachter vertelt een hoop in het Spaans, ik denk te verstaan dat we vanaf 6 uur in zee mogen, het moment dat het nationale park opengaat. Dat duurt dus nog een halfuur en we willen zo graag het water in. Eindelijk kunnen we dan even gaan zwemmen. Er is bijna geen stroming, dus dat zal niet de reden zijn dat we niet eerder mochten. We douchen het zoute water van ons af en ontbijten in dezelfde tent als gisteren. Weer is er hetzelfde probleem met het uitserveren, alleen zitten wij nu aan de goeie tafel. Nu zitten de anderen zich dus te ergeren dat wij eerder kunnen eten dan zij.

De bus vertrekt om 8 uur naar het noorden en rijdt het eerste stuk weer over dezelfde weg naar Limon en Siquerra. We stoppen ook vanochtend bij een wegrestaurantje voor koffie, deze keer zonder verdere attracties als luiaards. Soms zien we mooie huisjes langs de weg, maar ook veel eenvoudige hutjes. Er is nog een extra stop bij een bananenplantage, waar de trossen via een railsysteem worden getransporteerd naar een centrale plek, heel handig. Hopelijk staan de werklui niet in het veld met bananenbomen als er weer een vliegtuigje met bestrijdingsmiddelen overvliegt. We verruilen het asfalt voor een grindweg die ons een uur later naar de rivier brengt. Hier stappen we over op een boot naar de Caribbean Paradise jungle lodge. We varen een uurtje en worden dan verwelkomd met een kokosnoot met een rietje erin.

De lodge is mooi opgezet met steeds vier hutjes naast elkaar, die staan in een ruime tuin waar ook een groot gebouw in staat dat het restaurant blijkt te zijn. De weg ernaartoe is een verhoogde brug, dat van pas komt als het water echt hoog staat. Alle gebouwen staan ook op palen. De lodge heeft tot onze verrassing zelfs een zwembad. Men heeft een heerlijk lunchbuffet voor ons klaarstaan in het restaurant. We komen even volledig tot rust en maken gretig gebruik van het zwembad. Na het diner in de lodge gaan we op tijd naar bed, want morgenvroeg start om half zes een wildlife bootsafari. Hoe dan ook zullen we vast weer ver voor de wekker wakker liggen.

Woensdag 22 november

Om half vier wakker worden, oordoppen uitdoen en luisteren naar oerwoudgeluiden: brulapen, krekels, vogels. Wat een manier om wakker te worden. Om kwart over vijf staat er koffie klaar en een kwartier later gaan we aan boord van onze boot voor de wildlifetour. Het wordt een rustige boottocht, de zon komt net op, eerst varen we over de brede rivier heen en weer. We spotten diverse vogels (onder andere ara's, yellow-tail vogels) op afstand en de gids vertelt een en ander over de flora en fauna in Costa Rica. Ook zien we leguanen en een kingfisher (ijsvogel). In een zijrivier vinden we een paar kaaimannen en een hagedis die over water kan lopen. Na 2,5 uur keren we weer terug naar de lodge voor het ontbijt, dat zoals altijd weer uitstekend is. Het kan niet op.

Na een korte pauze kiezen we er met een man of negen voor om een wandeling te doen over een sendero (een trail of wandelpad) die bij de lodge hoort. We zijn door het dolle heen als we een klein rood/zwart kikkertje tegenkomen. Dat is zeker niet de laatste, we hebben er zeker meer dan tien gezien. Ook zien we toekans en spechten. De wandeltocht gaat over blubberige stukjes pad en eindigt weer in de tuin van de lodge. Een van de medewerksters geeft aan dat er drie schildpadden zijn, alleen zien wij ze helaas niet. Tijd voor afkoeling in het zwembad (vanwaaruit ik alsnog een schildpad zie) en daarna een douche. Om 13.00 uur gaan we naar het dorp Tortuguero. Ietwat armoedig als je door en langs de toeristenplekken heen kijkt. Het Budda Cafe is een prima plek voor de late lunch. Na nog wat dwalen door het dorp, langs huisjes, en een voetbalveld direct naast een begraafplaats komt het strand in zicht. Het zwarte zand is niet te heet en er staat een heerlijk briesje. De zon brandt ook al niet meer op het lijf. Al met al goed toeven. We zien Karin, Sanne en Marcel terug, die net hun zwemactiviteiten hebben afgerond en teruggaan het dorp in. Tegelijkertijd komt de gids van vanochtend weer langs om ons mee te nemen over het strand op zoekt naar pasgeboren schildpadjes die moeten proberen de zee te bereiken. We zien veel nesten maar nog geen teken van nieuw leven.

Bij Mawamba Lodge keren we weer om en hebben direct beet. Iets verderop is een lokale man bezig schildpadjes te helpen. Een hond heeft hun nest opengegraven en zonder hulp zijn ze ten dode opgeschreven. Hij haalt de diertjes uit hun nest en zet ze in de richting van de zee. Omdat er mensen tussen hen en en hun doel staan blijven de schildpadies eerst liggen. Pas als de mensen aan de kant gaan zetten ze het op een lopen. Als we ze de ruimte geven kunnen we ze goed volgen. Soms ligt er een obstakel in de weg waar ze overheen klimmen of omheen moeten. Maar al deze kleintjes halen de branding. Dat wil nog niet zeggen dat ze blijven leven, in het water wachten diverse zeedieren op een lekkere snack. Blij dat we zoiets konden meemaken lopen we terug naar het dorp. Een deel wacht op de boot van zes uur, wij gaan nog met z'n negenen terug jaar Budda Cafe voor een lekker drankje en avondeten. Onze ober stelt voor dat hij een watertaxi laat langskomen wanneer we weg willen. Dat aanbod nemen we graag aan. De taxi scheert in het pikkedonker met 42 km per uur over het water en komt binnen vijf minuten aan bij onze lodge, waar we nog een paar van de anderen treffen. Het verschuldigde geld wordt betaalc zodat we morgen na het ontbijt weer vlot kunnen vertrekken. Tijd om naar bed te gaan.

Donderdag 23 november

Het lijkt een een heel eenvoudige dag te worden, in ieder geval wat het reisverslag betreft. Maar schijn bedriegt. In het holst van de nacht lig ik naar de oerwoudgeluiden te luisteren, de vogels en brulapen communiceren erop los. Na het ontbijt zetten we de tassen bij de boot neer en checken we de laatste e-mails en appjes, want hier is er Wi-Fi. Belachelijk eigenlijk dat we ook in zo'n mooie omgeving in the middle of nowhere toch allemaal naar dat kleine schermpje zitten te loeren. Het is een verslaving, zal ik maar zeggen. De gids van gisteren bedankt ons namens het management en bij het wegvaren worden we uitgezwaaid. Het begint zachtjes te regenen, maar dat is eigenlijk wel lekker, een beetje verfrissing. Na een stuk over de grote rivier zwenkt de boot naar links, waar we onze tocht vervolgen over een kleinere zijtak. We zien weer wat herkenbare punten van op de heenreis. Bij aankomst zien we onze chauffeur Miguel en de bus al staan. We vormen een rij om de tassen vanaf de boot door te geven en helpen mee ze door het raampje de bus in te krijgen. Er begint al een aardig systeem in te slijten. Via de hobbelige grindweg rijden we weer een stuk terug en na een paar uur rijden en veel regen komen we uiteindelijk aan in Puerto Viejo. Ons hotel ligt iets buiten deze plaats en gezien het weer verwacht ik niet dat we daar vandaag nog een bezoekje aan zullen brengen.

Ons huisje is het verst lopen en vanwege de regen wachten we nog naar even in het restaurant tot we onze tassen daarheen brengen. Na enige tijd wordt de regen minder, maar het lijkt nog wel veel vanwege het geluid. Mocht je niet kunnen slapen van regendruppels die op het dak vallen, dan is Costa Rica niks voor je, want bijna alle daken zijn van golfplaat. Ronnie heeft zijn eerste souvenir (een T-shirt) te pakken. Helaas is dat T-shirt daarna ook direct uitverkocht. Dat geld voor eten, maar dus ook voor de souvenirs. Voor de rest is de accomodatie prima. We zitten met een deel van de groep in het restaurant, waar we een beetje aan allerlei zaken zitten te werken: Ronnie aan zijn foto's en ik net als een paar anderen aan het reisverslag. Dan wordt het bijna droog en gaan we toch even naar onze kamer, die groot is en zeer netjes. Er hangt in de badkamer wel een vreemde lucht. Terug bij het restaurant, dat alleen een dak heeft en geen buitenmuren, is het een drukke bedoening in de tuin. Er zijn boomkikkers gespot, de volgende diertjes op onze wenslijst van dingen die we willen zien in Costa Rica.

Ik zal niet zeggen dat we het avondeten overslaan, maar het kost moeite om iedereen aan tafel te houden. Heeft iemand weer een kikkertje gezien, dan duiken we er weer met z'n allen op. Er ontstaat zelfs een kleine territoriale oorlog tussen Nederland en Duitsland, die door de goeien wordt gewonnen. We richten de camera's net op een duo dat onbeweeglijk zit, met het kleine mannetje op de rug van het vrouwtje, als Hester ons waarschuwt dat ze er een heeft gespot die van heel erg dichtbij te fotograferen is. Evert houdt het palmblad vast en schijnt bij, terwijl wij naar hartelust filmen. Dan begint het beestje te lopen, een hele mooie wandeling in slowmotion. Ik kan het mooi op film vastleggen al zit Ronnies camera twee keer in beeld. Zou ik dat er ook uit kunnen photoshoppen? Op het moment dat het eten wordt opgediend zitten we allemaal weer aan tafel. Het eten is erg goed en de bediening is de beste die we tot nu toe hebben meegemaakt. Met een volle maag gaat een deel van de groep naar de huisjes en een kleiner groepje blijft nog een tijdje aan de bar napraten. Ik duik nog even de tuin in voor opnamen zonder alle klikgeluiden van camera's en opgewonden kreten als iemand weer een kikkertje heeft ontdekt. Het wordt weer tijd om naar bed te gaan, want we moet uitgerust zijn voor morgen. Dan gaan we met vier personen raften, terwijl de rest een wandeling gaat maken.