Leningrad

Vrijdag 12 september

Ronnie vraagt zich af of we misschien niet beter het ontbijt in het hotel kunnen overslaan om onderweg wat broodjes te halen. Gelukkig doen we dat niet, want het is heerlijk en alles in overvloed aanwezig. Niks water en brood, beste ontbijt tot zover! Dat zullen de gevangenen die hier vroeger zaten niet zo snel hebben gezegd. Ik lees in de lobby tijdens het uitchecken dat hier ook enkele hoge politieke figuren (ministers enzo) hebben vastgezeten en die kregen geen speciale behandeling wat eten betreft (er stond iets boven de tekst als: eating like the upper class). We rijden Stockholm uit en direct zitten we weer in de bossen. Regelmatig rijden we langs mooie meren. Toch besluiten we niet meer te stoppen in Finland, omdat we geen idee hebben hoeveel tijd we kwijt zijn aan de Russische grens. Dat zal een van de spannendste momenten van de vakantie worden, denken we. We volgen de E18 richting Lahti. Die weg is zo nieuw, dat mijn TomTom hem nog niet herkent. Gelukkig hoeven we niets anders dan deze weg te volgen, dus maakt dat niet uit. Op een gegeven moment is de pret toch voorbij, de weg is nog niet helemaal af, we moeten weer door enkele plaatsen heen. Maar het is in ieder geval erg rustig op de weg, hopelijk blijft dat zo. We stoppen een halfuurtje voor de grens bij een tankstation om de tank en onze proviand bij te vullen. We willen voorbereid zijn op enkele uren aan de grens, en we willen niet in Rusland hoeven tanken. De brandstof is spotgoedkoop, 33 à 35 roebels (zo'n 70 cent), maar de vraag is wat de kwaliteit is, wat doet dat met de motor van mijn auto. Tegen de tijd dat we de grens bereiken, beginnen de zenuwen bij mij een beetje te komen. Er zit namelijk een foutje in mijn visum, mijn naam staat de eerste keer goed gespeld, maar onderaan staat er 6rik. Hoe de ambassade dat zo fout heeft kunnen doen, weet ik niet, maar ik heb het destijds niet gezien.

We stoppen bij de grenspost, stappen net als enkele anderen uit, laten onze paspoorten bij het loket zien en kunnen doorlopen. We staan weer buiten en kunnen doorrijden. Hun, was dat alles? Dat kan niet. Als we doorrijden blijkt inderdaad dat het nog niet voorbij is. We stoppen achter enkele auto's die voor een slagboom staan. Na een kwartier gaat die omhoog en iedereen mag doorrijden, tot de auto voor ons. Na nog enige tijd wachten komt er een Russisch busje aanscheuren, die de rij totaal negeert en pal voor de slagboom stopt. De grenswacht is niet onder de indruk maar vertelt hem ook niet achteraan te sluiten. Dan mogen we verder, naar een loket waar we ons paspoort tonen en we een immigratiepapiertje krijgen dat we moeten invullen. Dat doen we, maar alleen de ene kant. We worden weggestuurd om ook de andere kant met de zelfde gegevens in te vullen. Ondertussen heb ik de opdracht gekregen de auto te verplaatsen, die staat in de weg. We mogen verder, naar het tweede loket. Daar moeten we de autopapieren laten zien, maar ook een douaneformulier met gegevens over wat we bij ons hebben aan geld en dure spullen. Dat formulier hadden we nog niet, dus eerst de auto weer aan de kant zetten, formulier in tweevoud invullen, voor een correctie krijgen we een derde formulier, dat we uiteindelijk goed invullen, en dan moeten we terug naar de auto om die te laten inspecteren. Daar wordt echter geen halszaak van gemaakt, we mogen doorrijden. Naar het laatste loket, waar we ze onze paspoorten nogmaals controleren (die zouden inmiddels verlopen kunnen zijn, nietwaar?). De slagboom gaat open en we rijden zowaar moedertje Rusland binnen! Het heeft al met al maar een uur en twintig minuten gekost, ik had al verhalen gelezen dat je er tot wel vijf uur over zou kunnen doen. Bij de eerste afslag naar een tankstation stoppen we even om Keith en Marja, onze gastheer en -vrouw en tevens Ronnies part-time buren in Baflo maar daarnaast de Britse Consul General in Sint Petersburg, een Facebookbericht te sturen dat we er over drie uurtjes zullen zijn. Er is alleen een probleem, de datalimiet van mijn telefoon is op. Gelukkig heeft Ronnie het telefoonnummer, zodat we ze alsnog op de hoogte kunnen brengen. Gek is dat, vroeger was bellen zo gewoon...

Het verkeer in Rusland begint erg rustig, maar naarmate we dichter bij de stad komen wordt de tweebaansweg met brede vluchtstrook steeds meer een racebaan met vier banen, zien we enkele kamikazeacties en worden sommige bestuurders ronduit vervelend. Je kunt iemand doorlaten door op de vluchtstrook te gaan rijden, maar daar staan ook veel auto's geparkeerd. We zien mensen aan de rand van het bos paddenstoelen en bessen plukken. Op andere plekken zitten mensen op stoeltjes die dingen te verkopen. Het wordt pas weer rustig als we op de tolweg terechtkomen, dat vinden de Russen blijkbaar helemaal niets. Gelukkig kunnen we met de creditcard (40 roebel, +/- 80 eurocent) betalen want we hebben nog geen roebels aangeschaft. Bij de rivier de Neva aangekomen moeten we eerst langs het water rijden en dan een brug over, maar die afslag missen we. Dan maar de volgende. Nu komen we echter in een file terecht, die het gevolg blijkt van een aanrijding. Na enkele kilometers langs de rivier kunnen we de volgende brug over en vinden we al vlot ons eindpunt, dat wil zeggen, bijna. We missen de afslag en stoppen op het plein voor de Smolny kathedraal. Na een telefoontje weten we toch hoe we op het consulaat moeten komen, we rijden een klein stukje terug, door de poort en op de parkeerplaats. We worden begroet door Keith en treffen boven Marja aan en de twee dochtertjes, Meghan en Fleur. We kletsen een tijd, krijgen een lekkere maaltijd voorgeschoteld en kletsen nog een eind door, tot het tijd is naar bed te gaan. Op zich weinig gedaan vandaag, maar toch was het best inspannend.

Zaterdag 13 september

Keith rijdt ons naar het Peter and Paul Fortress aan de Neva. Die opent om 9 uur, we zijn er iets te vroeg. We gaan even bij de rivier kijken. Daar komt net een naakte oudere man het water uit stappen, en er zwemt er nog eentje. Blijkbaar leden van de ijsberenclub, dat water moet al behoorlijk koud zijn. Even later duikt er nog eentje in. Wij kunnen inmiddels het fort binnen. We hebben geen gids mee, maar gelukkig staat er ook van alles in het Engels bij. En ik begin inmiddels de omschakeling van de cyrillische tekens naar ons alfabet een beetje onder de knie te krijgen. Het kost alleen aardig wat tijd. En net tegen de tijd dat ik weet wat er staat, heeft Ronnie al gezien dat het er ook in het Engels staat. Ik moet altijd even de moeilijke manier kiezen. Maar woorden als café, restaurant, bank, kassa en toilet herken ik wel direct. Vanaf het fort hebben we een mooi uitzicht over de Neva met aan de andere kant de Hermitage. Dat is een groot en mooi museum dat enorme collecties herbergt, zoals Griekse en Egyptische antiquiteiten, schilderijenverzamelingen uit heel Europa en op dit moment een expositie over kleding en dergelijke uit de tijd van de Tsaren. Maar ook de kamers op zich en hoe ze zijn aangekleed zijn al de moeite waard. Hier brengen we een uurtje of drie door. Weer buiten komt een van de gekostumeerde mensen op ons af of we een foto willen met hun samen. Daar bedanken we voor.

We lopen langs de Admiralty over de Noznesensky Project naar St. Isaac's Cathedral. Daar kun je ook bovenop komen, maar daar zien we voor de verandering van af. Via de Moika rivier lopen we naar de Nevsky Project. Die volgen we een tijdje tot aan het Kazanskaya plein. Onderweg komen we enkele prachtige gebouwen tegen. Langs het Griboedova kanaal komen we uit bij weer een kerk, de Church of the Saviour on the Spilt Blood. Die naam heeft het te danken aan het feit dat het is gebouwd op de plek waar Alexander II is doodgeschoten. Deze kerk heeft ook van die uivormige koepels met kruizen erop, maar de kleuren zijn heel ander dan de doorgaans gouden bollen op andere kerken. Van binnen is er ook veel werk aan verricht: alle muren en koepels zijn met mozaïek bedekt. In een van de nabijgelegen parken brandt een eeuwige vlam. We lopen naar het oosten en komen anderhalf uur later weer bij de Smolny kathedraal en het Britse consulaat aan. Tijd om weer bij te kletsen met de Allans. We kunnen onze kleren even in de wasmachine doen. Tijdens het diner heeft Fleur het over volleybal (er is een volleybalveld in de tuin opgezet), ik zeg 17 jaar te hebben gespeeld en bingo, voor we het weten staan we met zijn zessen op het gras een bal over het net te slaan. Tenminste, daar doen we pogingen toe. Het gaat niet perfect, maar dat maakt het niet minder leuk en pas als het te donker wordt staken we de strijd, die onbeslist blijft (niemand hield de score bij). Binnen worden onder het genot van een hapje en een drankje weer een hoop herinneringen uit Baflo en ander plaatsen op de wereld opgehaald. Tegen twaalven duiken we onze bedden in.

Zondag 14 september

We hebben afgesproken om met z'n allen om 9 uur met de auto te vertrekken naar het paleis van Katharina, zo'n 45 minuten rijden. We kunnen met z'n zessen in de auto van de Allans en rijden over Moskovsky, de straat die van het station naar het vliegveld leidt. In grote appartementen aan weerszijden van de straat wonen de mensen van de Partij. We stoppen onderweg bij het monument voor de belegering van Leningrad tijdens de Tweede Wereldoorlog, zoals Sint Petersburg destijds heette. Het is nog heerlijk rustig op de ongewoon schone en enorm brede straten, die iedere dag worden schoongespoten. De Russen zijn blijkbaar niet van die ochtendmensen. Mooi voor ons, want ook bij Katherina's Paleis hebben we nog geen last van busladingen toeristen. Helaas is het paleis zelf nog dicht, maar de tuinen (begin 18e eeuw door onder andere Nederlandse landschapsarchitecten ontworpen) zijn wel open. Hier vinden we een aantal mooie gebouwen, doorkijkjes en weidse uitzichten over het meer. We bezoeken de Camerons Gallery, de Grotto, de Admiralty, de Marble Bridge en de Turkish Bath. Daar nemen we ook binnen even een kijkje. Het ruikt er ook naar een Turks stoombad. Een ander prachtig gebouw is de Hermitage, een klein paleisje in het park. Na al dat lopen moeten we de reserves weer bijvullen en dat doen we met lekkere broodjes en koffie en thee.

Op de terugweg stoppen we bij een groot plein aan de Moskovsky straat, met een standbeeld van Lenin en een groot Sovjetgebouw erachter, compleet met hamer en sikkel erbovenop. Diverse fonteinen doen het goed op foto en film, zeker als de zon weer te voorschijn komt. We blijven wel erg lang weg van de Allans, die iets verderop geparkeerd staan. Dat is een beetje ons probleem: eenmaal met de camera in de weer weten we niet van ophouden. Het laatste stukje is maar kort, we zijn weer vlot bij het consulaat. De guard doet de poort open, we halen onze spullen uit de auto en gaan voor de rest van de middag onze eigen weg. Voor ons betekent dat even lekker relaxen, lezen in het zonnige deel van de tuin. Tegen zes uur gaan we weer naar boven, waar Keith en Marja ons voor de derde keer op rij een heerlijke maaltijd voorschotelen. Vlak daarna is het tijd voor de rematch van de volleybalwedstrijd. Ronnie staat een deel van de tijd buiten het veld de sportfotograaf uit te hangen. Iedereen heeft al snel weer door dat de ietwat vochtige bal pijnlijk is voor de onderarmen, vandaar dat de wedstrijd niet lang duurt, al probeert Fleur het wel steeds verder te rekken. Keith kan weer naar zijn voetbalwedstrijd op tv en Marja en wij nemen het plan voor vanavond door. Zij brengt ons rond half negen naar de Trotskybrug, als het al flink schemert. We willen Sint Petersburg in het donker vastleggen. Ronnie heeft daarvoor zijn statief mee, zodat hij een lange sluitertijd kan gebruiken voor de foto's van de verlichte gebouwen die in het kabbelende water weerkaatsen. We volgen weer de route van het fort over de brug naar de Hermitage. Op het plein is een popfestival/concert aan de gang en er staat veel politie op straat. Geen idee wie er op het podium staan, drie huppelende dames (geen K3) is alles wat we kunnen ontwaren. We lopen over de Nevsky project naar het Griboedova kanaal, slaan linksaf en komen opnieuw uit bij de Church of the Saviour on the Spilt Blood. Van veraf lijkt de verlichte kerk maar wat grijsjes over te komen, maar dichterbij zien we de kleuren van de koepels en de mozaïeken een stuk beter. Via het parkje met de eeuwige vlam, komen we uit bij een plein voor de Trotskybrug, waar Marja ons om elf uur weer komt ophalen. Ze verontschuldigt zich voor de vertraging, er was weer een aanrijding op de weg, waardoor het verkeer langs de Neva vaststond. Ze was echter prima op tijd, haar klok in de auto liep voor. We zien de schade aan de auto's die bij het ongeluk betrokken waren. Dat moet een fikse botsing met hoge snelheid zijn geweest. Het valt toch op dat in die paar dagen dat wij in Rusland zijn, we steeds wel ergens een paar ongelukken hebben gezien. In de huiskamer kletsen we de laatste uurtjes weg tot het tijd is om naar bed te gaan. Marja moet morgen weer lesgeven, de meisjes lessen volgen en Keith moet weer zijn werk voor de Britse Kroon doen. En voor ons is het morgen weer tijd om (te proberen) Rusland te verlaten.

Maandag 15 september

We staan vroeg op om Marja, Meghan en Fleur op hun weg naar school uit te zwaaien, en hun en Keith hartelijk te bedanken voor de gastvrijheid en het gezelschap. Wij pakken onze spullen en moeten nog even een hotel in Tallinn zoeken en boeken. Dat wordt het Meriton Old Town Garden Hotel voor twee nachten, niet duur, maar het ontbijt moeten we apart betalen. We trekken de deur van de gastenkamer voor het laatst achter ons dicht en lopen met de tassen naar buiten. We groeten de guard die de poort voor ons opent en rijden dan de stad door, goed oplettend dat de soms uitermate vreemde manieren van de Russen om aan het verkeer deel te nemen, niet resulteren in een van de ongelukken die we weer zien. Maar wat wil je ook als mensen een U-turn maken op de weg en daardoor dwars op straat blijven staan vanwege een stoplicht. Men moet ook erg hard op een ander inrijden, als je kijkt naar het resultaat van die ongelukken, dat blijft niet vaak bij fender benders. We houden afstand en volgen de instructies van de TomTom richting de brede straat die Moskovski heet. Dat gaat net niet helemaal goed, we missen een afslag en moeten dan een stuk doorrijden voor we weer de juiste route hebben. Uiteindelijk bereiken we de tolweg. Dus dan zitten we goed tot aan Tallinn, denken we. Weer net niet helemaal, want het is soms lastig om bij drie afslagen bij elkaar te zien welke de TomTom bedoelt. Zo rijden we een kilometer de stad weer in voor we via een rotonde terug kunnen. En weer missen we een afslag, waardoor we weer bij de tolpoortjes komen, en via een omweg bij dezelfde tolpoortjes nogmaals de tolweg oprijden. Vanaf nu loopt het echter gesmeerd. Onderweg passeren we typische identieke lelijke oude stenen flats. Terwijl Ronnie later even wat slaap inhaalt op de bijrijdersstoel (erg druk gehad de afgelopen weken met de Kunstroute expositie) zie ik het Russische platteland aan me voorbijgaan.

We komen vlakbij Ivangorod als we om half een ineens een fort zien en een controle tegenkomen. Het fort behoort bij Narva en dat ligt aan de overkant van een rivier die de grens met Estland blijkt te zijn. Rechtdoor gaan betekent over een spijkermat rijden en ik heb maar één reserveband mee. Dus gaan we maar netjes achter de korte rij andere auto's staan. Langzaam maar zeker komen we dichterbij het eerste loket, de customs control. We moeten de papieren die we hebben ingevuld toen we Rusland binnen kwamen inleveren, samen met de autopapieren. Alles blijkt in orde, we kunnen wachten tot we door kunnen naar het volgende loket: de paspoortcontrole. Ook daar is geen vuiltje aan de lucht. Dan mogen/moeten we alle deuren van de auto en het dashboardvakje openen. Maar men is ons goed gezind, dus er volgt een niet noemenswaardige controle. Dit was echter nog niet het laatste loket, vijftig meter verderop wil men toch nog even zien dat er net een stempel in ons paspoort is gezet. Als dat lukt zijn we echt Rusland uit. Nu Estland nog in. We mogen naar een loket waar we de paspoorten en autopapieren moeten tonen. Nog steeds verloopt alles vlotjes, men opent de slagboom. Bijna zijn we er, nog één slagboom te gaan. Die opent zodra we aan komen rijden. We zijn terug in de Europese Unie! En het heeft maar vijftig minuten gekost, die we ook nog eens terugwinnen omdat we weer in een andere tijdzone zijn, het is weer een uur vroeger. Dat vieren we met een bezoekje aan een winkelcentrum, voor een bord spaghetti als lunch. Met gevulde magen rijden we over een mooie nieuwe E20 naar Tallinn. Onderweg hebben we af en toe uitzicht op de Baltische Zee. We naderen de buitenwijken van de hoofdstad en tegen halfvier rijden we over kinderkopjes het oude gedeelte van de stad binnen. We kunnen de auto kwijt aan de kant van de straat waar ons hotel zich moet bevinden. Bij de receptie blijkt dat we er maar kort mogen parkeren anders krijgen we een boete. We kunnen de auto wel bij een zusterhotel in de parkeergarage kwijt, à 14 euro per etmaal. Goedkoper kan, maar dat is op een onbeheerd parkeerterrein, en er is gisteren net 'een incident' geweest. Het wordt dus de parkeergarage. Terwijl Ronnie de bagage uit de auto naar onze kamer brengt, rij ik de auto naar de parkeergarage. Als ik terugloop naar het hotel krijg ik al een aardige indruk van wat de Old Town van Tallinn te bieden heeft. En dat is best leuk, met al die middeleeuwse gebouwen.

's Avonds lopen we door de oude straten richting de grote markt, langs de Depeche Mode bar. Hmmm... We worden door enkele mensen aangesproken om in hun restaurant te komen eten. We laten ons overhalen om bij de Olde Hansa binnen te gaan. Hier had ik net over gelezen, iedereen in de bediening loopt erbij alsof het de middeleeuwen is, het interieur is er ook op ingericht met lange tafels, alles van donker hout. Wij worden naar de tweede verdieping verwezen. Daar zit nog niemand, maar vlak na ons komt er een drietal bij. We raken met ze aan de praat, het blijken Australiërs waarvan twee een tour van tien weken door Europa doen. De derde is een collega van een van de andere en is op zichzelf aan het reizen. Hij doet in zijn vrije tijd hele creatieve dingen, zoals blijkt uit de foto die hij laat zien van een kettingzaag een een stuk hout waar hij een tafel van gemaakt heeft. Het drietal heeft hier in Tallinn afgesproken. We wisselen wat verhalen uit, natuurlijk over reizen. Al dat geklets zorgt ervoor dat Ronnie zijn eten eens eerder opheeft dan ik. Voor de film neem ik een slokje van de schnapps die we aangeboden hebben gekregen. Het was niks voor mij, is nog steeds niks en blijft waarschijnlijk altijd niks! We nemen afscheid van de Aussies en lopen nog wat door de oude straatjes voor we het hotel gaan uitbuiken. En dat terwijl op de radio Dancing Queen van ABBA draait...