Daar komen de Russen

Donderdag 1 december

Vroeg op vanochtend, vandaag wordt de langste dag, qua busreis en af te leggen afstand: ongeveer 630 kilometer. Dus is Alex extra streng wat het schema betreft. We zetten onze spullen om 6.45 uur bij de bus, beginnen uiterlijk om 7.00 uur aan het ontbijt en kunnen dan om 7.22 uur vertrekken. Nog niet eens op weg en nu al acht minuten voor op de planning. We mogen van alles doen om de lange busreis wat te veraangenamen, zingen, moppen vertellen, de film vertonen, maar niet voor tien uur. Ook daarna blijft het best stil, er wordt flink geslapen. Ik zit een tijdje voorin om het voorbijschietende landschap te filmen. Het is bewolkt en af en toe spetteren er wacht regendruppels tegen de voorruit. Iedere twee a 2,5 uur maken we een stop, de eerste is nabij Bayamo, 5 minuten om te plassen, de tweede vindt plaats in de buurt van Camaguey. Hier hebben we een halfuur om te lunchen. Rond half twaalf kachelen we weer verder westwaarts. De zon en de after lunch dip zorgen ervoor dat er weer veel geslapen wordt. Een mooi moment om de slaapkoppen op foto en video vast te leggen. Zelf schijn ik er ook niet aan te ontkomen, maar dat heb ik natuurlijk alleen uit tweede hand.

Ondertussen verandert het landschap, af en toe vlak, dan weer wat bergen op de achtergrond, groene gebieden worden afgewisseld door geel. Wat constant is, is de lange, vrij rechte weg. Alleen moeten we regelmatig op de rijbaan van de tegenliggers rijden om dat de weg onder constructie is of gewoon tijdelijk ophoudt. Bij de laatste stop in Los Hoyos, twintig minuten deze keer, komt er ineens een hele stoet gloednieuwe auto´s aanrijden. Die zullen wel voor de verhuur zijn. Het geeft denk ik wel aan dat er veranderingen op komst zijn. Je hoort ook van diverse mensen die we spreken dat ze er stiekem op zitten te wachten. Vlak voordat we in Santa Clara aankomen koopt Joan langs de kant van de weg een paar zaken bonen voor zijn familie. We zien een bord dat aangeeft dat het nog 35 kilometer is, even later geeft Alex aan dat we nog elf kilometer voor de boeg hebben en dan is het moment daar: we worden in de stad verwelkomd door een beeltenis van Che Guevara, die samen met 38 andere strijders in deze stad de strijd tegen Batista in het voordeel van de revolutionairen heeft beslist. Maar daarover morgen meer.

We arriveren even na zes uur bij Los Caneyes, het hotel (of ook weer een bungalowpark), dat superdeluxe is. Onze kamers zijn in een cirkel geplaatst, met de deuren naar elkaar toe. Ze zijn ruim, er is warm/heet water en er staat een joekel van een tv. Die blijft echter mooi uit, geen behoefte aan het nieuws over de rest van de wereld. Wat dat betreft wel wrang, de gewone Cubaan heeft helemaal geen toegang tot die informatie, die hoort alleen wat de Communistische Partij wil dat hij hoort. Waar we wel behoefte aan hebben is een douche en schone kleren. Bij het zwembad nemen we een drankje en maken we de plannen voor na het eten concreet. We willen iets doen voor Joan en Alex, wegens bewezen diensten. Ze krijgen sowieso fooi, maar ook de groepsfoto die Ronnie heeft gemaakt. Er worden nog wat spulletjes verzameld voor het dochtertje en de rest van de familie van Joan. En we besluiten definitief welk lied we gaan zingen: Kabouter Plop. Compleet met danspasjes en begeleiding van de gelegenheidsband, met kalebas, stokjes en een sambabal. Allemaal souvenirs die zowaar nog van pas komen.

Het buffet eten we in wat je een vreetschuur zou kunnen noemen, het is het minst aantrekkelijke restaurant, er is een hoop lawaai (want veel gasten en een driemansband) en het ontbeert elke sfeer. De andere gasten lijken net op het eiland aangekomen, want ze hebben truien en lange broeken aan. Enfin, na het eten, dat overigens goed smaakt, is het dan zover. We hebben op het terras een grote cirkel gemaakt, en Willy mag in zijn beste Spaans Alex en Joan toespreken. Hij bedankt ze namens de groep en weet er nog wat grapjes over de beide heren bij te vertellen. Dat horen we later, als hij het nog een keer voor ons vertaalt. Ronnie reikt de foto´s en de enveloppen met fooi uit. Dan volgt het moment supreme: de Kabouter Plop act. De mensen die de tekst kennen zingen uit volle borst, de pasjes zijn bijna synchroon en ook de muziek klinkt niet onaardig. Alex en Joan weten niet wat hen overkomt, ze zitten wat naar elkaar te grijnzen. Na een x aantal keer dezelfde tekst en dezelfde pasjes besluiten we de act met de grande finale, zeg maar een hoop lawaai. Lachend gaan we zitten om ons op onze de drankjes te storten. Alex geeft aan dat hij ons een hele leuke groep vindt wat het werk voor hem weer makkelijker maakt, en dat we een Grammy verdienen voor onze act. Na enige tijd gaat de een na de ander richting bed en wordt de groep steeds kleiner. We beseffen ons ook dat het restant van de reis steeds kleiner wordt, nog maar een paar dagen te gaan. Dan verlaten ook de laatsten het terras. Ondanks de lange zit was het toch een hele leuke dag.

Vrijdag 2 december

Iets minder haast vandaag. We vetrekken pas om 9 uur en rijden naar het monument dat hier is opgericht ter ere van Che Ernesto Guevara en 38 andere strijders die in Bolivia zijn omgekomen. Er is een museumdeel en een momerial. In de eerste ruimte staan boekjes, geweren, tandarts- en andere attributen opgesteld en hangen foto’s van Che gedurende zijn hele leven. In de memorial zien we in hout gesneden gezichten van Che en de andere vrijheidsstrijders en een eeuwige vlam die bij de opening door Fidel Castro is aangestoken. Erg indrukwekkend allemaal. Dit is een onderdeel van de reis dat ik niet had willen missen, net zo min als de wandeltocht naar de Commandancia de la Plata. De bus brengt ons vervolgens naar het museum van de gepantserde plein. Hier staat een viertal wagons, een bulldozer en een monument ter nagedachtenis aan de slag die Che met een klein aantal strijders heeft geleverd tegen Batista’s troepen, eind december 1958. Door deze slag te winnen, realiseerden ze de val van Batista, die vlak daarna naar de Dominicaanse republiek vluchtte. We hebben onderweg nog een stop, om te drinken en naar de wc te gaan en dan rijden we door de provincie Matanzas naar Varadero, een toeristenplaats in de letterlijke zin van het woord. Helaas betekent dat in ons geval ook Russen in het hotel. Het ergste soort mensen als het om vakantiegangers gaat. Constant veel lawaai en veel, heel veel drinken. Dat komt ook omdat het een all-inclusive verblijf is. Dat wil trouwens niet zeggen dat je alles, eten en drinken, op elk moment van de dag gratis krijgt, bepaalde dingen in de bar of het restaurant kun je op bepaalde tijden nuttigen. Daarvoor krijgen we bij het inchecken een polsbandje om dat er pas zondagochtend weer afgaat.

Eerst gaan we echter wat eten bestellen bij het zwembad. Kost wat moeite, maar uiteindelijk eten we een broodje, kaas, ham of hamburger. We nemen een kijkje in de games room, waar twee pooltafels, een tafeltennistafel en een tafelvoetbaltafel staan. We nemen een kijkje aan aan het strand, het hotel staat niet direct aan het strand maar wel dichtbij. We bezoeken ene marktje met allerlei souvenirs. Ik koop Djembe’s en wil nog een Dominospel hebben, maar daar wacht ik nog even mee, kijken wat ik allemaal in mijn bagage mee kan krijgen. Ronnie denkt daar iets anders over en koopt twee bijna manshoge beelden, die gelukkig helemaal uitelkaar gehaald kunnen worden en in twee nog steeds grote pakketten worden ingepakt. Die sleuren we mee naar het hotel. Gelukkig past het allemaal in Ronnies grote tas. Ik ga een potje pingpongen met Dirk tot iedereen van ons negental in de lobby is aangekomen. Alex heeft ons een restaurant aangeraden. We lopen die kant op, maar zien al snel een paardenkoets, waar we precies met zijn negenen in kunnen plaatsnemen. We hebben alleen nog niet gezegd waar we heen willen of gevraagd hoe veel het zou moeten kosten. We groeten Alex en zijn maat Tony als we hun voorbijrijden en komen al vrij snel aan bij het restaurant dat hij bedoelde. Er staat weer een bandje en er lopen weer veel katten rond op het terras. Ondanks dat dit eigenlijk niet meer het authentieke Cuba is, komt het allemaal toch vertrouwd over. Het eten laten we ons goed smaken. De band krijgt een beetje fooi en dan is het weer tijd voor de terugtocht. Die leggen we lopend af, wat prima te doen is. Vervolgens spelen we wat spelletjes in de games room. Deels omdat het leuk is, maar ook om die enorm luidruchtige Russen te ontwijken. Om elf uur is de lawaaiige show aan het zwembad voorbij en gaan we daar wat drankjes drinken, ondertussen een soort pubquiz spelend met de muziek die Alex op zijn telefoon afspeelt. Het is soms lastig om boven de Russen uit te komen. Als men aan de bar het laatste rondje aankondigt bestellen vier Russen nog een stuk of twintig biertjes, waarvan ze slechts de helft opdrinken voor ze hun heil elders zoeken. Om half een gaan we naar bed, blij dat er aan het zwembad geen lawaai meer is.

Zaterdag 3 december

Vandaag is het strand onze verblijfplaats. Voorbij zijn de culturele uitjes en het historische sightseeing. This is Varadero man! Eigenlijk wel jammer, maar we moeten toch ook echt even bijkomen van die prachtige reis. Eerst even ontbijten in het restaurant en dan de zwembroeken aan. We sjouwen een paar strandbedden bij elkaar en brengen het grootste deel van de dag daarop door. Af en toe even een gratis drankje halen bij de beach bar, wat eten bij de bar bij het zwembad van ons hotel meesmokkelen, enzovoort. Beetje pootjebaden, beetje lezen, beetje praten over reisverhalen en andere hobby’s, lachen om een zwarte masseur type Schwarzenegger in een miniem rood speedo zwembroekje, beetje bij beetje verbranden in de Cubaanse zon en bezig zijn met het samenstellen van een Sinterklaasgedicht waarin we onze waardering voor Dorien uiten, gewoon terwijl zij op een van de andere strandbedden vlak naast ons ligt. Discretie geboden dus! Zij verdient net als Alex en Joan een leuk bedankje. Dat vindt 's avonds in het restaurant plaats. Onder het genot van een Surf & Turf maaltijd (filet mignon en kreeft) een een paar drankjes neetm Anne-Wil kort het woord om dan tegen Dorien te zeggen dat zij zelf (zoals het bij Sinterklaasgedichten hoort) het gedicht moet voorlezen. Geen dansje deze keer, wel een envelop en de belofte voor nog een kadootje dat we nu niet zomaar in elkaar kunnen flansen. Dat moet even in Nederland. Ze vindt het erg leuk en houdt er direct achteraan nog een speech als dank aan onze inzet tijdens de reis.

Na het diner nemen we een paar taxi's naar de plaatselijke Casa de la Musica. Daar zullen diverse bands optreden. Helaas staan die ook allemaal onder contract bij de all inclusive hotels hier in Varadero, dus die komen pas over een uur en dan moeten ze al hun spullen nog opstellen en noem maar op. Voorlopig nog geen musica dus. Dan maar terug naar het hotel. Met een paar man scoren we nog een taxi richting het hotel en nemen vast plaats op het terras bij het zwembad. Er is vanavond een show die je letterlijk een waterballet kunt noemen. De dansers trekken steeds andere dans/zwemkleding aan en duiken dan het bad weer in voor een nieuwe aquadans. De anderen komen na enige tijd ook aan, midden in een van de weinige regenbuien die we deze vakantie meemaken. Als het ballet is afgedropen en de moderne muziek weer uit de speakers schalt, neemt het grootste deel van de Djosergroep bezit van het podium en gaat daar uit zijn dak. Als om twaalf uur de alcoholica weer achter slot en grendel gaan vechten de Nedelanders en Belgen nog een zangwedstrijd uit met de Russen. Het duurt even, maar dan moeten de onzen toch hun nederlaag bekennen. Iedereen gaat naar zijn hotelkamer. Francois doet nog even een laatste poging met “'t is stil aan de overkant” vanaf zijn balkon, maar het mag niet baten. Als ook de Russen het laatste lied hebben gezongen, wordt het weer rustig en kunnen we dromen over de afgelopen twee weken.

O ja, niet vergeten morgen nog een dominospel scoren!

Zondag 4 december

De laatste dag in Cuba alweer. We willen eigenlijk helemaal nog niet weg. Er rest ons echter niet zo heel veel tijd meer. Ik had half en half met Linda afgesproken om om 8 uur een duik in zee te nemen, maar ze is er een kwartier later nog niet. Dorien wil ook wel zwemmen, dus ik ga hoe dan ook het water in. De temperatuur valt prima mee. We lopen een stuk langs het strand en komen uiteindelijk weer bij het hotel aan. Even ontbijten en dan nog op jacht naar het dominospel. Je vindt ze overal, op alle marktjes, maar de kwaliteit is steeds erg verschillend, qua houten doos en de stenen zelf. Ik wil het al bijna opgeven als we er toch eentje vinden die mooi genoeg is. Dan nog ons laatste geld wisselen en niet vergeten 25 CUC per persoon over te houden voo de luchthavenbelasting. Dat heeft Dorien er de afgelopen dagen steeds bij ons ingeramd. Iedereen moet dan ook hard lachen als zij degene blijkt te zijn die dan toch te weinig heeft overgehouden. Maar geen probleem, de anderen hebben nog genoeg. Als de sleutels zijn ingeleverd en de laatste broodjes en drankjes genuttigd, komt de bus drie kwartier te laat. Dan kan Joan nooit de chauffeur zijn. En inderdaad, deze meneer kennen we nog niet. Er bleek een misverstand over hoe laat we opgehaald zouden worden.

Onderweg naar het vliegveld komen we over de kustweg in Matanzas langs een standbeeld van Piet Hein. Kennelijk heeft hij tegen de Spanjaarden heeft gestreden. We stoppen bij de hoogste brug in Cuba. Hij is 112 meter hoog en zorgt ervoor dat we over een kloof kunnen rijden. Hier drinken we onze laatste pina colada, Je kunt zelf beslissen of je er alcohol in wilt. Zonder alstublieft. Ronnie maakt de langverwachte foto van een kalkoengier, een van de vele die we de hele vakantie al hebben kunnen bewonderen. Ook op het laatste stuk vinden we naast onze bus tractoren, fietsers, ossenspannen, paarden en lifters op de rijbaan. Gelukkig is de weg breed genoeg. Bij de luchthaven nemen we dan echt afscheid van Alex, hier en daar vloeit een traan. Binnen staat ons iets heel anders te wachten, namelijk wachten.

Als er een wereldkampioenschap inefficientie zou zijn, winnen de Cubanen met gemak. Zij hebben langzaam werken tot een kunst verheven. Eerst nemen we plaats in een ellenlange rij om de tassen en koffers in te checken. Spannend moment, omdat de beelden die Ronnie heeft gekocht zijn tas veel te zwaar maken en Linda dus de helft in haar tas overneemt. Maar of die dan niet te zwaar is... Dus doet ze een deel van haar eigen lading over aan weer iemand anders. Ze blijft gelukkig net onder de limiet, net als de rest van ons. In mijn kleine tasje past niet zo veel, dus ik kom uit op een schamele 14 kilo. Met een boarding pass in de hand mogen we dan plaatsnemen in de volgende rij, die voor het loket van de luchthavenbelasting. Die loopt iets vlotter. Maar niet te optimistisch worden: we komen nu bij de douane. Weer van die gammele hokjes met hele lange rijen ervoor. En het schiet maar niet op. Af en toe worden er mensen voorgelaten van wie de vliegtuig dreigt te vertrekken. Wat weer vertragend werkt voor de anderen. We moeten daar wel een uur of misschien wel anderhalf in de rij hebben gestaan. En dan je eindelijk door het deurtje om te zien dat er daarna nog een rij is om achteraan te sluiten, voor de controle van de handbagage deze keer. Ik kom zonder problemen door het detectiepoortje, maar moet dan wel mijn rugzak openen om al mijn souvenirs te tonen, en eentje van Ronnie, want die paste ook niet meer in zijn tas. We kunnen nu doorlopen naar het einde van het gebouw, waar bij Gate B11 het boarden al is begonnen. Maar er moeten nog wel heel van onze groep door de douane en de handbagagecontrole. We scoren met ons laatste Cubaanse geld een hotdog en moeten dan toch echt het vliegtuig in. Gelukkig wacht men tot de laatste passagiers door de Cubaanse autoriteiten zijn losgelaten. Het vliegtuig vertrekt met een aardige vertraging (zoals je dat op deze manier van alle vluchten verwacht).

Blijkbaar zijn we nogal moe want we vallen al snel in slaap. Ik maak zelfs niet meer mee dat het bordje waar mijn eten op heeft gestaan weer wordt afgeruimd. Helaas heeft de stewardess ook maar water meegenomen. Dat scoor ik later in de nacht verderop in het vliegtuig. Om opnieuw in slaap te vallen.

Maandag 5 december

Nog nooit heb ik zo veel geslapen in een vliegtuig. Op de heenreis had ik nog drie films en een reisprogramma nodig om de tijd te overbruggen, maar nu ben ik niet eens aan een film begonnen en heb ook maar een paar pagina's van mijn boek gelezen. Op het vliegveld Charles de Gaulle in Parijs lijkt alles op rolletjes te gaan, de gate waar we naartoe moeten lijkt dichtbij. We hebben echter buiten de Franse bureaucratie gerekend. Die willen bljikbaar de titel wel van Cuba overenemen. Er zijn twee opties richting de paspoortcontrole: EU-parspoorten en alle paspoorten. Wij kiezen (helaas) voor de eerste variant. Daar zit maar een douanebeambte, bij de andere rij drie. Degenen van ons die de andere rij hebben gekozen, schieten ons voorbij. Als dan ook nog eens onze enige ambtenaar telefoon krijgt, daarvoor naar een ander hokje moet, weer terugkomt en vervolgens zijn hokje sluit, staan we allemaal hard te lachen, vol ongeloof. Maar goed, we mogen dan gaan ritsen met de andere rij. Nu gaat het veel vlotter. Ik geef de Fransen een eervolle vermelding voor tijdrekken. Enfin, door dit soort taferelen hoeven we in ieder geval niet te lang te wachten voor we in het nieuwe vliegtuig mogen stappen voor de aansluitende vlucht.

Op Schiphol gaat het allemaal een stuk vlotter langs de controle en ook de koffers en tassen verschijnen vlot op de lopende band. Tijd om uitgebreid afscheid te nemen van de andere leden van de Djosergroep. Niet voor lang, want we gaan in januari of februari een reunie plannen. Dan kunnen we, net als destijds met de groep Egyptegangers, terugkijken op een fantastische ervaring en een goed klikkende groep. De Belgen zien dat ook helemaal zitten en willen er zelfs wel een heel weekend van maken. Ik zal even flink aan de bak moeten om de film in te korten tot één uur, grofweg een kleine vier minuten per dag. Pff, dat wordt een zware opgave. Met Anne-Wil, Linda, Trees, Francois en Marleen nemen we nog een laatste drankje en merken we op dat er nu gene band speelt Tot we toch iets muzikaals horen. Blijkt er een groep Zwarte Pieten met muziekinstrumenten op Schiphol rond te lopen. Tja, het is natuurlijk wel 5 december. Onder die vrolijke klanken nemen wij ook als laatsten der Mohikanen afscheid en gaan dan ieder ons weegs.

Willy en Annie, Sophie en Claartje, Dirk en Anke, Sven en Marsha, Hermien, Linda, Rika en Jeanne, Anne-Wil, Trees, Francois en Marleen, Dorien, Alex en Joan, allemaal hartstikke bedankt voor de onvergetelijke reis!

Hasta luego!