New York, New York

Dinsdag 19 oktober

Goed geslapen, wel gaat de rookmelder een keer af ´s ochtends. Na het ontbijt stappen we voor het laatst in de auto. Met nog zo´n 30 mijl aan benzine in de tank rijden we de onder de East River door. De TomTom is op zo´n moment niet in staat om onze locatie en dus de rest van de route te bepalen. En dat helpt niet echt als je Manhattan binnenrijdt! We moeten een bocht naar links maken en de Battery Park tunnel in (we kwamen toch net uit de tunnel?). Gelukkig volgt de tunnel de East River en komen we op de verhoogde weg naar het noorden. Bij 32nd Street moeten we eraf. Maar hier begint de lol pas: het merendeel van de straten in Manhattan is éénrichtingsverkeer en linksafslaan mag niet tussen 7 uur ’s ochtends en ergens later op de dag. De TomTom rekent zich suf en geeft wel vier keer een nieuwe route aan omdat we de voorgestelde weg niet mogen volgen. Uiteindelijk redden we het, met een beetje valsspelen, ik sla ergens rechtsaf terwijl ook dat op dit tijdstip ook niet mag. Maar de politie houdt zich hier eigenlijk alleen maar bezig met zoveel mogelijk auto’s zo snel mogelijk over de kruispunten te krijgen, of dat nu via busbanen is of anderszins. We parkeren de auto in een piepkleine garage die deels door het verhuurbedrijf wordt gehuurd. De dame achter de balie zegt iets in de trant van “je hebt nog maar een klein stukje gezien, dus kom nog wel eens terug”. Blijkbaar heeft ze niet gezien waar wij de auto oorspronkelijk hebben opgehaald of de begin- en eindstand van de mijlen. De afstand die we hebben afgelegd is uiteindelijk 5300 mile (zo,n 8500 km) en we zijn 18 staten doorgekomen. Dat zetten we natuurlijk snel recht. Er is geen schade aan de auto, we krijgen de vervangen lamp en het verversen van de olie vergoed en dan zijn we eindelijk autoloos.

Het eerste wat we nu willen is een metrocard voor de subway. Die kun je voor een dag kopen, of zeven dagen, of je kunt hem indien nodig bijvullen. Wij kiezen voor de zeven dagen variant, die kost 27 dollar en geeft ons onbeperkte mogelijkheden binnen de stad. Vervolgens willen we een New York Pass, een pas waarmee je toegang krijgt tot een dikke vijftig attracties. Die vinden we in het Empire State Building, in vroeger tijden het hoogste gebouw ter wereld. Die titel zijn ze al een tijdje kwijt, maar met het neerhalen van de Twin Towers is het in New York weer het hoogste waar je als publiek kunt komen. We betalen 150 dollar voor de pas, dat is 25 meer dan we via internet hadden hoeven betalen. Er zijn bijna geen rijen. Eerst doen we de Skyride, een film van een helicoptertocht door de stad, waarbij de stoelen waarop we zitten ook meebewegen. Grappig en informatief. Daarna moeten we nogmaals naar de ticket booth voor kaartjes naar de 86e verdieping. Daar hebben we 360 graden goed zicht over de stad. Naar het zuiden zien we downtown met de Chrysler Building, het gebouw waarmee de Empire State Building destijds concurreerde, qua hoogste gebouw.
Naar het noorden is er de grote groene blok genaamd Central Park. En daartussenin staan dus nog een hele lading hoge gebouwen. Verder naar beneden zien we een hoop krioelende auto's, waaronder veel gele taxi's.

Met de ondergrondse reizen we naar downtown. Hier heb je ook een paar trekpleisters: Ground Zero bijvoorbeeld, waar ik dertien jaar geleden nog op een van de twee gebouwen van het World Trade Center heb gestaan. Nu is er een groot gat waar overigens druk in gebouwd wordt. Behalve een paar hoge gebouwen (we zullen ze eens een poepie laten ruiken, lijkt men te denken) ook een gedenkteken. Hoewel het natuurlijk erg treurig is wat er is gebeurd, vinden we de Amerikanen iets te veel bezig met vlaggen wapperen en heldenverering. Maar goed, dat hoort erbij. We lopen naar de Hudson River en dan naar het zuiden door Battery Park. Hier hebben we zicht op nog twee iconen: Liberty Island en Ellis Island. Dat bewaren we voor morgen, hopelijk is het dan net zo rustig als nu. Een belangrijk verschil met dertien jaar geleden (en negentien jaar geleden, toen ik hier eventjes één dag was, als tussentop terug naar huis) is de beveiliging. Bij diverse attracties moet je eerst gescand worden. Wij lopen eerst verder naar Wall Street (de Waalstraat voor de Nederlanders die hier eerst waren), waar de New York Stock Exchange huist. Je ziet hier trouwens op diverse plekken relatief kleine kerkjes temidden van die enorme wolkenkrabbers. Met de metro rijden we naar Central Park waar we halverwege uitstappen en van de rust genieten. We beginnen bij het enorme reservoir gevuld met water wat blijkbaar gebruikt wordt door de brandweer. Die zien en horen we trouwens regelmatig langsrijden. In het laatste zonlicht strekken we de benen even op een bankje in het park.

Net ten zuiden van het park loopt Broadway, the place to be als de avond valt. Als je deze volgt kom je op Times Square. Dit is een één groot reclameblok. Overal verlichte schermen die je willen overhalen naar musicals te gaan, tv-programma's te kijken of dingen te kopen of te eten. Bij mijn weten was dit vroeger nog niet een plein voor alleen voetgangers, maar the times they are a changing. Waarschijnlijk wel een stuk veiliger, omdat iedereen hier toch foto's van wil maken. Er is zelfs een tribune opgetrokken. Het maffe is dat de marine corps hier een recruitment office hebben en de politie er ook een kantoor heeft. Er loopt hier trouwens enorm veel blauw op straat. Blijkbaar heeft dat effect, wij zien en horen geen gekke dingen. Los van die altijd aanwezige naked cowboy die in slip, hoed en laarzen gitaar staat te spelen. We komen bij 45th Street, waar het theater staat waar we morgen een voorstelling van The Lion King bijwonen. We willen even zeker weten of we onze rugzakken mee naar binnen mogen nemen, omdat we anders eerst terug moeten naar het hotel. En dat kost ons zeker een uur heen en weer, waarschijnlijk meer. Met een positief antwoord van een van de medewerkers nemen we de subway, naar de Staten Island Ferry. Deze veerpont blijkt gratis en brengt ons naar het eiland dat een stuk dichter bij New Jersey ligt dan bij Manhatten, maar toch een wijk van New York is. Op een enorme afstand zien we de verlichte skyline van Manahattan. Met de eerstvolgende ferry gaan we terug en stappen in de metro naar Brooklyn. Hoewel het ietwat avontuurlijk lijkt om hier tegen twaalf uur ´s nachts met z'n tweeën over straat te lopen, worden we gelukkig door niemand lastig gevallen. Mogelijk gaat dat iets anders in The Bronx, maar dat gaan we niet uitzoeken.

Woensdag 21 oktober

Hoewel niet supervroeg gaan we toch op tijd naar Clinton Castle in Battery Park voor kaartjes voor de Statue of Liberty en Ellis Island. We hadden best nog wel extra willen betalen voor toegang tot de kroon van het vrijheidsbeeld, maar daar zijn er maar heel weinig van, je moet ze via internet reserveren en aangezien wij niet precies wisten wat we wanneer wilden doen en hoe het weer dan zou zijn, hebben we dat niet gedaan. Rest ons nu op het eiland van boord te gaan, het beeld vanuit alle posities te bekijken en op de 'gevoelige kaart' vast te leggen. De klaarliggende boot levert ons vervolgens af op Ellis Island. Hier kun je helemaal bijgepraat worden (er is een audio-tour) over hoe immigranten aan het eind van de vorige eeuw en vervolgens een paar decennia de USA binnen probeerden te komen. De meesten is dat trouwens gewoon gelukt, zo horen we, slechts een paar procent mocht er niet in vanwege ziektes of problemen met de wet. Er zijn allerlei displays over hoe het eraantoe ging bij de schifting van de gezonde mensen en de zieken, hoe mensen psychologisch werden getest, waar ze sliepen als ze in quarantaine moesten, enz. Heel aardig zijn de persoonlijke verhalen van mensen die daadwerkelijk op deze manier het land zijn binnengekomen. O ja, niet iedereen moest via Ellis Island, de eersteklas passagiers bijvoorbeeld werden bij binnenkomst op het schip als gecontroleerd. Voor diegenen die hier wel op een beslissing aangaande hun toekomst moesten wachten was het een 'Island of Hope, Island of Tears'.

Dit langzame lopen vergt de nodig energie en na een beetje rond Times Square gehangen te hebben gaan we richt Central Park Zoo om daar even te gaan zitten, en te genieten van de dieren om ons heen. Dat plan gaat echter niet op, om halfvijf sluit de ticket booth. Dan maar ervoor op een bankje gaan zitten. Na enige tijd lopen we terug naar 45th Street om op tijd onze kaartjes te halen. Vervolgens iets lichts te eten in Sbarro's en daarna opnieuw het thater binnen te lopen. Onze plaatsen zijn lekker ver naar voren, maar ook helemaal rechts, dus we moeten een beetje schuin omhoog kijken. We hebben dus wel op tijd onze tickets geregeld, maar hadden ook iets eerder achter de juiste zitplaatsen aan moeten gaan. Mensen die The Lion King al hebben gezien weten wat voor fantastische kostuums en creaties er zijn gemaakt om de dieren in het verhaal te verbeelden. Ook het decor is prachtig, net als de muziek en de optredens van de artiesten op en onder het podium. Er gaat heel af en toe iets subtiel mis, zoals de pruik die van het hoofd van de jonge Simba glijdt en de baviaan die per ongeluk twee keer over het toneel slingert in plaats van één keer. Maar het verhaal op zich is, los van een paar zwartere momenten, behoorlijk komisch en de acteurs krijgen uiteindelijk een staande ovatie van het publiek.

Na de show lopen we richting 50th Street en 5th Avenue, waar zich het Rockefeller Building bevindt. Net als bij het Emipre State Building kun je ook hier naar een observation deck, een attractie die in dit geval Top of the Rock heet, en ook in ons New York Pass pakket zit. Nu zien we Manhattan dus weer van boven, maar deze keer in het donker, en met allemaal verlichte gebouwen. Uitzondering op al die overdaad van licht is Central Park, een grote donkere vlek. Dit is een uniek uitzicht op de stad, prachtig. Weer beneden nemen we nog een kijkje bij de ice skating rink, een kleine ijsbaan, waar op dit uur van de avond niemand meer schaatst. De subway brengt ons weer bij ons hotel, waar een welverdiende nachtrust volgt.

Donderdag 21 oktober

Na het ontbijt pakken we de koffers zo vol mogelijk met zware spullen zodat we die in een aparte ruimte te kunnen laten opslaan om ze aan het eind van de middag weer op te halen onderweg naar het vliegveld. Jaja, onze laatste dag in de USA. Op 42nd Street vinden we Madame Tussaud´s wassenbeeldenmuseum, waar we kennismaken met een hele bonte verzameling bekendheden uit de showbizz, sport en (gelukkig wereldwijde) geschiedenis. Sommige beelden, zoals Jennifer Aniston en John F. Kennedy lijken niet zo sprekend, andere zijn wel uitermate treffend. En overal tussendoor winkeltjes (is in Amsterdam niet zo, meen ik) en mogelijkheden om je tegen betaling met een beeld op de foto te laten zetten (je mag zelf ook foto´s maken en filmen).

Na Madame Tussaud's lopen we een gebouw verder Ripley's Believe It Or Not. Hier worden allerlei zaken tentoongesteld die soms lijken alsof het niet waar kan zijn. De bebaarde vrouw en de langste, zwaarste en oudste personen kun je natuurlijk wel nagaan, maar een kip die na het afhakken van zijn kop nog vier weken blijft leven... Enfin, believe it, or not. Ook deze verzameling is behoorlijk divers en onderhoudend, maar op een gegeven moment slaat de vermoeidheid toe en nemen we graag alsnog een kijkje in Central Park Zoo. Het liefst weer vanaf een bankje. Zelfs deze laatste dag zit het ons mee (het kan maar niet op): ondanks de voorspelde regen, schijnt de zon weer als wij daar aankomen. Engiszins bijgekomen lopen we door de verschillende zones van deze relatief kleine dierentuin, de tropic, temperate en arctic zones. We zien vogels, vissen, slangen, ijsberen, pinguins, enz. Alleen de snow leopard geeft niet thuis.

Tegen vijven wordt tijd de aftocht te blazen. De tocht met de metro terug naar het hotel is dus best nog wel lang, bijna een uur. We zouden nu met de metro naar het vliegveld kunnen, maar daar hebben we met de zware bepakking absoluut geen behoefte aan. Dus belt de receptie een taxi voor ons. Een dikke twintig mijl en vijftig dollar armer staan we drie uur voor vertrek van ons vliegtuig op het vliegveld. Onze koffers zijn te zwaar, 57 en 59 pounds; we moeten de boel wat herverdelen. Gelukkig past er nog wat in de rugzakken en kunnen we alsnog de koffers afgeven. Na de security eten we een lichte maaltijd (nou ja licht, met een flinke bord frieten erbij) en dan begint het wachten. Terwijl Ronnie op de laptop de foto's bijwerkt,volg ik het nieuws. Weer allemaal politiek. De tijd vliegt en na enig taxiën ons vliegtuig ook. De vlucht zal zes uur en een kwartier duren. Dat valt mee, op de heenreis duurde het drie uur langer. Maar na het avondeten, een film en wat korte comedyseries valt het nog niet mee om de slaap te vatten. Het KLM toestel biedt toch iets minder beenruimte en zitcomfort dan die van Delta Arirline aan het begin van onze reis. Toch doen we af en toe de ogen dicht.

Vrijdag 22 oktober

Als de lichten in het vliegtuig weer aangaan, wordt het ontbijt geserveerd. Om half elf plaatselijke tijd landen we op Schiphol. Onze koffers komen zo'n beetje als laatste van de band rollen. De douane is een makkie, maar voor de treinkaartjesautomaten staan helaas weer rijen. Het wordt nog minder als we horen dat er geen treinen vanaf Schiphol rijden op orders van de politie. Er wordt gezegd dat er een lijk op het spoor licht. Het kan wel tot drie uur duren voordat de treinen weer mogen rijden. Wel kunnen we met de bus naar station Amsterdam Sloterdijk om vandaar de trein te nemen naar Groningen. De overstap in Amersfoort loopt als een trein, al moeten we in Zwolle nog wel even in het juiste treinstel overstappen, anders komen we in Leeuwarden uit. De trein is op tijd in Groningen, waar we opgewacht worden door onze ouders. En weer is een reis ten einde. Benieuwd wat we de volgende keer verzinnen...

Hopelijk tot dan!