The Great Lakes

Zaterdag 9 oktober

De komende dagen bevinden we ons aan vier van de vijf grote meren die de Great Lakes vormen: Lake Michigan, Lake Huron, Lake Ontario en Lake Erie. Lake Superior ligt een fiks aantal mijlen naar het noorden. Vanuit Schaumburg rijden we Chicago binnen, waar we vlakbij de Willis Tower (voorheen Sears Tower) de auto in een parkeergarage achterlaten. De Willis Tower is het hoogste gebouw in de westerse wereld. Het gebouw schijnt hetzelfde te wegen als 146.000 auto’s, en het heeft 16.000 ramen waar men een week of drie voor nodig heeft om ze allemaal te wassen. Na 45 minuten in de rij staan brengt de lift ons binnen 60 seconden naar de 102e verdieping. Hier hebben we 360 graden zicht op Chicago en bij helder weer op vier staten. Er hangt echter een beetje smog waardoor drie van die vier staten niet echt zichtbaar zijn. Maar we hebben een goed uitzicht op de stad en Lake Michigan. Eén kant van deze verdieping is extra in trek. Hier zijn enkele uitstulpingen van een meter ofzo diep, volledig van glas. Als je daarin stapt sta je van een enorme hoogte naar beneden te kijken. Het glas is sterk genoeg, maar het is toch een aparte gewaarwording. Niet iedereen kan daar even goed mee overweg, we zien iemand zenuwachtig op het glas liggen terwijl haar vriendin haar op de foto zet. Dan kruipt ze weer naar binnen. Als we Chicago van alle kanten hebben gezien nemen we de lift weer naar beneden.

Van de Willis Tower lopen we richting Millennium Park, waar het Country Music Festival net zo’n beetje begint met voor ons compleet onbekende namen. Er zijn hier een paar leuke en aparte constructies neergezet, waar water vanaf en uit komt en waar kinderen naar hartenlust een nat pak kunnen halen. Het is ook weer een hete dag, dus je kunt het ze niet kwalijk nemen. Door naar de kade en de Navy Pier. Op de pier is een aantal attracties te vinden, zoals midgetgolf, een draaimolen en een Ferris Wheel (reuzenrad). Ook lopen er verklede figuren rond. Halloween komt blijkbaar steeds dichterbij. Vanaf de pier lopen we naar een fontein die we van een afstand hadden gezien. Dichterbij blijkt deze dezelfde te zijn als die te zien is in de intro van Married… with children. Het deuntje “Love and Marriage” komt direct in ons hoofd op.

Terug in het Millennium Park is de band Love & Theft aan het spelen. Dat klinkt wel goed. Maar we beginnen onderhand wel honger te krijgen, dus lopen we de stad weer in naar The Italian Villiage, drie restuarants met dezelfde hoofdingang, maar daarna heb je drie verdiepingen. We kiezen voor de kelder, iets waar we al snel spijt van krijgen als we onze tafel toegewezen krijgen. Twee groepen Amerikanen kletsen elkaar en ons dus de oren van het hoofd. Een enorm kabaal dat in die kelder nog eens extra versterkt wordt. Zodra we het eten ophebben racen we dan ook weer naar buiten. We zijn zat op tijd voor de hoofdact van vanavond en er zijn nog zitplaatsen. Daar wachten we geduldig op Jewel. Na alle bands van vandaag is zij een solo-act. Maar Jewel was goed bij stem en liet dat na een optreden van een uur nog eens blijken door een stuk te gaan jodelen. Het is mooi dat de stad dit festival gratis heeft gemaakt, maar helaas komen bij gratis festivals ook mensen die minder geïnteresseerd zijn, alleen maar kletsen over hoe slecht ze Jewel vinden en zelfs een gevecht uitlokken, één rij voor ons. Belachelijk! Als alles na het optreden weer kalm is na zijn we net op tijd weer bij de haven om van het vuurwerk te genieten. Tegen elf uur zijn we terug in het hotel in Schaumburg.

Zondag 10 oktober

Vandaag wordt Chicago helemaal in beslag genomen door de marathon. Wij gaan er niet naartoe, er schijnen 1,7 miljoen mensen te gaan kijken naar 45.000 deelnemers, dus dat wordt veel te druk . In plaats daarvan nemen we de I-94 die met een kleine omweg om Chicago naar de staat Indiana leidt. De tolweg volgt de noordkant van zowel Indiana als Ohio. Hier stoppen we alleen om wat bij te tanken (zowel de auto als wijzelf), foldertjes te scoren bij visitor centers onderweg en om de tijd bij te stellen; we zitten nu op Eastern Time, zes uur verschil met Nederland. Bij Toledo rijden we weer noordwaarts naar Detroit, Michigan. Hier hadden we graag het Motown Museum bezocht, maar die blijkt op zondag en maandag dicht te zijn. Wel is er het Henry Ford Museum in Dearborn net onder Detroit.

We nemen een kamer hier vlakbij in een hotel dat er vanbuiten een beetje raar uitziet (mooie roze muren), maar eenmaal binnen krijgen we voor 89 dollar (plus tax, zoals altijd) zowaar de Thomas Edison Suite, een enorme kamer met barretje en een zitgedeelte. TV-kijken moet daardoor wel op afstand. Maar dat is snel voorbij als halverwege de avond de elektriciteit uitvalt. Niet alleen onze kamer of slechts het hele hotel, maar het complete district zit zonder. Ronnie heeft een zaklamp bij zich, waarmee we de bar weten te bereiken. Daar hebben zich ook een stuk of acht Duitsers of Oostenrijkers verzameld. Gelukkig kan er wel geschonken worden en heeft de bardame een spel kaarten voor ons. Zo schiet de avond aardig op. Tegen elven gaan we naar bed. Het hotelpersoneel heeft lampjes op batterijen gekocht en die krijgen we mee naar de kamer. Wel halen we alle apparaten en lampen uit het stopcontact om te voorkomen dat als de elektriciteit weer werkt, we er niet wakker van worden.

Maandag 11 oktober

Tegen een uur of tien bezoeken we het Henry Ford Museum. Deze steenrijke man, die groot geworden is dankzij de lopende band, heeft van alles verzameld, zoals een paar grote treinen, stage coaches en buckboards, maar vooral veel auto’s en andere zaken die aan de auto gelieerd zijn, zoals de opkomst van motels en de drive-in bioscoop. Verder heeft meneer Ford van alles op het gebied van stoommachines verzameld en kunnen we een overzicht zien van Amerika door de laatste zes decennia heen. Er zijn ook delen die we overslaan, zoals een meubelverzameling. The Henry Ford bestaat trouwens uit nog drie onderdelen: een Imax-theater, The Rouge factory (waar nu nog steeds auto’s worden gebouwd) en Greenfield Village (ook weer een verzameling, maar nu van gebouwen uit vroeger tijden). Als je wilt kun je hier zo twee à drie dagen doorbrengen. Tegen half twee is het voor ons echter tijd om verder te reizen, we willen vanavond in Niagara Falls aankomen.

We gaan de grens met Canada over bij Port Huron direct onder het Huronmeer en willen kort daarna even ergens iets eten. Maar dat valt nog niet mee, er zijn alleen kleine dorpjes en alles zit potdicht. Na nog een uur ofzo rijden vinden we eindelijk een Subway. Hier blijkt ook wat er aan de hand is: het is vandaag Thanksgiving. Als we verder rijden begint het voor het eerst deze vakantie te regenen en dat wordt dan ook direct maar groots aangepakt; het is een fikse hoosbui en die duurt tot vlak voor Niagara Falls. Nou ja, als het daar maar weer droog is. Voor mij is een bezoekje aan Niagara Falls niet helemaal nieuw, in 1991 was ik hier samen met Gelmer, maar dan aan de Amerikaanse kant. Nu nemen we een kamer op de 20e verdieping in het Marriott hotel in het Fallsview gedeelte van de stad, met uitzicht op de watervallen dus. Vanavond is het zicht nog niet zo denderend, hopelijk trekken de wolken morgen weer wat weg. Na ons diner in het Brasilian Steakhouse (leuk concept, all you can eat, men komt steeds met een spies met verschillende soorten vlees langs en jij bepaalt of je het hebben wilt) proberen we de watervallen te voet te bereiken, maar de route die we nemen is wel erg ver, dus lopen we terug naar het hotel. Hier spreken we een man uit New Jersey die hier met zijn vrouw op de motor heen is gekomen (ook in de regen).

Dinsdag 12 oktober

Na het ontbijt nemen we een treintje naar beneden naar het Welcome Center. Het weer valt nog ietwat tegen, het regent niet, maar er hangen wel behoorlijk wat wolken. De temperatuur is iets van 12 graden, dus hebben we toch maar een lange broek en een trui aangetrokken. We zien de watervallen nu vanuit het oogpunt waar ik 19 jaar geleden alleen nog maar uitzicht op had. Toen hadden we maar een halve dag de tijd, nu hebben we hier twee nachten geboekt (wel veruit de duurste van de hele reis, gelukkig is de Canadese dollar nog goedkoper dan de Amerikaanse) dus veel meer mogelijkheden. Net als toen kopen we kaartjes voor de Maid of the Mist tour, een boottochtje tot direct voor de Horse Shoe Falls. Vast onderdeel van deze trip is het in ontvangst nemen van wegwerp-regenponcho´s, aangezien we zo dicht voor de waterval varen dat niemand droog blijft. Niet van het vallende water, maar de nevel die vanaf de onderkant opstijgt. We hebben de pijpen van de lange broeken al tot boven de knieën opgerold, want de poncho’s zijn “one size fits all”. Wat wil zeggen dat als je uit Korea en omstreken komt, ze tot de enkels reiken, maar bij ons is dat dus kniehoogte. Het uitzicht is adembenemend. We kunnen een paar keer plaatjes schieten, maar moeten de apparatuur toch regelmatig onder de poncho’s wegstoppen, zoveel water krijgen we over ons heen. De boot keert ten slotte en dan brengt de stroming ons binnen no-time weer terug bij de aanlegplaats.

De poncho’s kunnen weer uit en we lopen van de Horse Shoe Falls richting de Rainbow Bridge. Over deze brug kun je (als je geen vrachtwagen onder je kont hebt) van Canada naar Amerika of de andere kant op reizen. En lopen mag ook. Onderweg naar de brug maken we ladingen stops om foto’s en video-opnamen te maken. Het kost weinig moeite (maar wel 50 cent) om de brug over te lopen, waar aan het eind de Amerikaanse douane wacht. En weer een horde Japanners. Gelukkig staan die in een andere rij (ze komen natuurlijk uit een bus) en kunnen we vrij vlot doorlopen. Aan de zuidkant zitten we dichter op de watervallen. Hoe dicht? De Cave of the Winds Walk brengt ons via een lift naar de bodem van de Bridal Veil Falls, direct naast de American Falls. Met speciale slippers aan en weer een te goedkope poncho lopen we hier over houten stellages tot zo’n beetje in de waterval. Het heet niet voor niets Hurricane Deck. De opgerolde pijpen hebben hier geen enkele zin, de broeken blijken na de korte wandeltocht doorweekt. We zien de man uit New Jersey weer en maken een praatje met hem voor hij en zijn vrouw richting Hurricane Deck gaan.

Weer boven bestellen we een cheese burger & fries en hopen we dat de inmiddels volop aanwezige zon sterk genoeg is om de broeken te drogen. Ondertussen brengen we een uur door bij de watervallen en schieten we weer veel te veel foto’s en video’s. Omdat we ook tijdens de schemering van het uitzicht willen genieten, hebben we tijd om een Imax film te gaan zien over de geschiedenis van de watervallen. Zo zien we een paar gevalletjes van mensen die over de rand zijn geweest, zoals een 61-jarig vrouw in een ton en een 7-jarig jongetje in een zwembroek en een zwemvest. Na de film lopen we het hele eind weer terug. De straten van Niagara Falls aan de Canadese kant zijn net een attractiepark, er valt van alles te doen en er wordt flink voor geadverteerd. Het is inmiddels donker als we terug zijn in het Marriott, waar we in het restaurant ‘met uitzicht op de falls’ (een pilaar en enkele bomen zitten een beetje in de weg) een heerlijke maaltijd genieten. Na het eten lopen we nóg een keer naar de watervallen die nu in allerlei kleuren zijn verlicht. Het ziet er erg mooi uit. Voor Ronnie het bewijs dat een volle en zware rugzak voor lenzen en andere foto/apparatuur het wel waar dis om mee te sjouwen. Terug op onze kamer vallen we snel in slaap.

Woensdag 13 oktober

Ik maak Ronnie wakker om nog eens van het uitzicht vanuit onze hotelkamer te genieten. De zon is net op en schijnt nu net boven het water wat het geheel weer een prachtige sfeer geeft. Na het ontbijt pakken we de spullen weer in, nemen de lift naar de lobby (in de lift komen we voor het laatst onze ‘oude bekende’ weer tegen, we wensen elkaar een goede reis) en eenmaal buiten wachten we op de auto, die door de valet-jongens wordt voorgereden. Omdat ons originele einddoel van vandaag sneller via de Verenigde Staten te bereiken is dan via Canada, hebben we alweer een close encounter met de douane als we de Rainbow Bridge naar het zuiden oversteken, de staat New York in. Weer wil men weten waar we vandaan komen, wat we gaan doen, en natuurlijk wanneer we weer vertrekken. Deze keer wil de douanier ook even in de auto kijken, maar dat blijft oppervlakkig, we hoeven alleen het (geblindeerde) raam te openen. Hij wenst ons een goede reis.

Het hele noordoosten lijkt vergeven van de tolwegen (de grotere wegen dan). Maar veel kost het niet, vaak een dollar of iets meer als we de 100 mijl overschrijden. Bij Rochester verlaten we Interstate 90 naar het noorden om iets dichter bij Lake Ontario uit te komen. Deze route is ook iets meer scenic dan de snelweg, we komen door dorpjes met veelal leuke houten huizen met Halloween-versieringen, maar ook verlaten panden en “For Sale” borden. Bij het plaatsje Oswego brengen we een bezoekje aan Fort Ontario, een van de vele forten in de regio, die veelal in de oorlog van 1812 van pas kwamen. Het is een relatief klein fort, waar nog een stuk of vier gebouwen staan, wat bijgebouwtjes en we toegang hebben tot de schietruimtes en een opslagruimte voor munitie.

Tegen een uur of vier komen we in de Thousand Islands regio, een stuk van de St. Lawrence River waar het aantal eilandjes niet per se de duizend haalt, maar veel zijn het er wel. Eerst rijden we een stukje terug naar het westen, naar Clayton. In de zomer vast erg toeristisch, nu vooral erg rustig. We kopen ondanks dat de temperatuur inmiddels is gezakt naar een graad of 12, een ijsje (two scoops betekent hier meer dan vuistgrootte, ik vroeg nog of ik per ongeluk twelve scoops had gezegd in plaats van two scoops). Op een bankje in de zon genieten we ervan. Dan rijden we naar wat ons eindstation voor vandaag gaat worden, Alexandria Bay. Doorrijden zou betekenen dat we pas tegen acht uur in Montreal zouden aankomen, en gezien de grote kans op regen, hebben we het plan veranderd. Op enkele van de Thousand Islands zijn kastelen gebouwd, die we wel zouden willen bezichtigen. Maar ook hier is het eind van het seizoen net verstreken. De kastelen zijn niet meer open. Toch gaan we hier overnachten, in een motel met kamers plus balkon aan de rivier. Op het balkon lees ik bij het scheidende zonlicht het boek van Max Westerman uit, terwijl Ronnie zijn mail checkt. Toch handig, een laptop mee op vakantie.

Het einde van het seizoen blijkt ook uit het aanbod qua restaurants die open zijn in dit plaatsje. Ronnie wilde graag een ghost town zien, dit is er bijna eentje. Gelukkig vinden we Riley’s by the River, een restaurant waar alle klandizie elkaar lijkt te kennen en er heel veel omhelst en bijgekletst wordt. We mogen blij zijn dat we hier niet nog een paar dagen later komen, want na zondag is ook dit restaurant voor het seizoen gesloten. Benieuwd waar de inwoners dan uit eten gaan…