Eastward Ho!

Maandag 27/09/10

Bij Ronnie gaat de wekker om 3.15 uur, onze ouders komen om 4.00 uur bij hem aan de deur. Na een korte politiecontrole (wegens een inbraak bij de supermarkt in Baflo) zijn ze om 4.30 uur in Groningen. Deze keer ben ik ook op tijd wakker (is ooit eens fout gegaan). Om kwart voor 5 staan we op het station en even over vijf vertrekt de trein naar Schiphol. Onderweg halen we nog een beetje slaap in. Op Schiphol gaat alles prima en het vliegtuig vertrekt iets achter op schema met zo blijkt een ietwat defect videosysteem. Maar de meeste mensen hebben in de loop van de vlucht toch de kans een filmpje te kijken. We zitten beiden aan het gangpad maar hebben hoe dan ook genoeg beenruimte. Met negen uur tijdverschil komen we tegen twaalf uur ’s middags aan in Portland, Oregon in het noordwesten van de Verenigde Staten. We halen onze auto op bij National, de verhuurder. We nemen nog een extra aansprakelijkheidverzekering à 300 dollar. We dubben hier een tijdje over, maar de dame aan de balie vertelt ons dat als we aangehouden worden door de politie en geen verzekering kunnen laten zien, we een boete kunnen krijgen van 1500 dollar. Daarnaast nemen we nog een verzekering tegen een lekke band, een nieuwe sleutel, en een lege tank à 4,95 dollar per dag.

Een paar dollar armer, maar een Ford Expedition (een enorme auto) rijker verlaten we het vliegveld. De temperatuur is zo 84 graden Fahrenheit, zeg maar 28 graden Celcius. Tijd om de spijkerbroeken en truien om te wisselen voor korte broeken en T-shirts. Dan vervolgen we onze weg naar het westen. Hoezo Eastward Ho? Wel, Portland ligt 80 mijl van de westkust en onze reis gaat van kust naar kust, dus willen we toch eerst nog even naar de Stille Oceaan. We hebben vanuit Nederland een motel geboekt in Seaside. Dit is de plek (grofweg) waar in 1806 het historische duo Lewis & Clark hun route van St. Louis naar het Westen voltooiden. Er staat een standbeeld van de heren aan het strand. Een plaatsje net ten Zuiden hiervan is Cannon Beach, hier staan enkele rotsen vlak voor de kust in zee. Veel van de oceaan zien we niet, want er hangt een dichte mist net voor het strand. Maar toch stappen we even het water in. Best fris! We rijden terug naar het hotel om even te gaan rusten alvorens een restaurant te zoeken. En ja hoor, vallen we natuurlijk gewoon weer in slaap (dat gebeurt ons wel vaker de eerste dag). Geen eten dus. Wel vroeg wakker de volgende ochtend (uurtje of vijf).

Dinsdag 28 september 2010

De mist is nu nog veel dichter dan gisteren, dus van de kust is weinig te zien. Na het ontbijt in de Pig & Pancake rijden we naar Astoria in de noordwestelijke hoek van de staat. Astoria wordt het San Francisco van het noorden genoemd, gezien de helling van de straten. Daar aangekomen lopen we naar de brug die Oregon met de staat Washington verbindt en we beklimmen we de Astoria Column, een toren op het hoogste punt van de stad. Helaas is de oceaan nog steeds niet vrij van de mist, maar Washington en de Columbia River zijn wel te zien. We komen een paar Amerikanen tegen en maken een praatje over wat we gaan doen en zij geven tips wat we eigenlijk moeten gaan zien. We rijden via Portland naar het zuiden over Highway 5 naar Grants Pass, vlakbij de Rogue River. Hier overnachten we, maar gaan eerst nog lekker badderen in het zwembad bij het motel. Vanavond gaan we wel degelijk uit eten, maar daarna vallen we weer snel in slaap.

Woensdag 29 september 2010

Vandaag gaan we naar Crater Lake. Volgens de reis brochures moet dit een prachtig blauw meer zijn. Het weer kan niet beter, het wordt ruim 25 graden met een prachtige blauwe lucht. Onderweg stoppen we een paar keer bij de Rogue River. De Amerikanen die we gisteren spraken noemden de Rogue River Gorge, een diepe spleet waar het water met grote snelheid en dito hoeveelheden doorheen stort. Er is ook een natural bridge, een lava tube net onder de grond waar de rivier doorheen stroomt. Als we weer een tijdje onderweg zijn, zie ik een State Patrol auto en waarschuw Ronnie, die achter het stuur zit. Helaas, het kwaad is al geschied, de agent rijdt ons achterna met zwaailichten aan. Stoppen dus. We zijn erg netjes tegen elkaar, wordne vriendelijk verzocht toch maar iets dichter bij de maximum snelheid van 55 mijl per uur te gaan rijden in plaats van de 70 die de agent had genoteerd. Nu zijn we trouwens blij dat we die verzekering hadden genomen, anders hadden we waarschijnlijk toch een boete gekregen.

Met de schrik vrijgekomen vervolgen we onze weg naar Crater Lake, waar we rond 12 uur aankomen bij de Visitor Center. Hier maken we de eerste foto´s van het meer. Het ziet er prachtig uit. We kopen wat souvenirs en eten en dan blijkt maar weer hoeveel geluk we hebben met het weer. Vorige week sneeuwde het hier nog (het bleef niet liggen, maar toch). We besluiten rond de vulkaan te rijden en overal richting de krater te lopen om van het uitzicht te genieten en uiteraard foto´s en film te schieten. Als we bijna rond zijn beklimmen we eerst nog even een uitkijkpost genaamd The Watchman. Dit uitkijkpunt wordt nog steeds gebruikt om bosbranden te signaleren. Opnieuw komen we aan de praat met een paar Amerikanen en laten we ons informeren over wat we de komende dagen moeten zien. Het gesprek duurt al gauw drie kwartier. Het wordt al behoorlijk fris, dus we wachten niet meer op de zonsondergang en lopen weer naar beneden. Het is nog een klein uurtje rijden tot we bij het Diamond Lake Resort zijn. Hier zoeken we een kamer. Deze zijn allemaal volgeboekt, maar er zijn nog wel een paar blokhutten voor maximaal zes personen over (à 190 dollar). Maar om nou nog weer twee uur te gaan rijden, daar hebben we ook geen zin in, dus het moet dan maar. In het restaurant zien we dat hier op enkele touristen zoals wij voornamelijk vissers logeren. Het eten is wel lekker maar we moeten er nogal lang op wachten. Het lijkt wel of ze ons vergeten zijn (dat hebben we ook al eens mee gemaakt). Daarna vallen we moe maar voldaan in slaap.

Donderdag 30 september 2010

Als we ´s morgens wakker worden is het koud, ongeveer 7 graden. In onze korte broek enT- shirt betalen we bij de frontdesk en maken nog even wat foto´s van het meer. Nu op weg naar Boise, Idaho. Het is een lage dag rijden langs Bend, Burns en nog allerlei plaatsen met soms wat merkwaardige namen als Brothers en Stinkingwater Creek. Ook komen we door Vale, een plaats die vroeger tijdens de grote trek naar het westen een grote rol heeft gespeeld. En weer verderop zien we een bord langs de weg dat aangeeft dat het vanaf hier Mountain Time is. De klok moet dus een uur vooruit. Op die manier zijn we pas om zes uur bij ons volgende motel. Mochten we denken dat wij in een grote auto rondrijden, de Amerikanen zijn pas tevreden als ze dezelfde grote auto achter hun motor home ter grootte van een touring car hebben hangen. Ook de transportwereld doet niet aan klein maar fijn: we zien diverse vrachtwagens met twee aanhangers in plaats van één.

Bij de grens tussen Oregon en Idaho nemen we bij het Visitor Center een paar bladen mee, met daarin kortingscoupons voor hotelovernachtingen. Om een uur of zeven ’s avonds komen we bij het vliegveld van Boise bij het hotel van onze keuze aan. Met een coupon uit de brochure betalen we nog geen 50 dollar voor een overnachting voor twee personen, twee bedden, wireless internet, zwembad en ontbijt. Het zwembad is echter gesloten. We eten even verderop in de Kopper Kitchen en rijden nog even naar het verhuurbedrijf op de luchthaven om te vragen wat we met onze richtingaanwijzer aanmoeten, die al vanaf ons vertrek uit Portland stuk is. Laat maar maken en lever de rekening maar in bij het kantoor in New York, wordt ons verteld. De garage bij het vliegveld is al dicht, maar morgenvroeg om acht uur kunnen we er terecht.

Vrijdag 1 oktober

Na het ontbijt keren we terug bij de garage, waar ons knipper-/remlicht in no-time wordt gefixt, voor maar 17,95 dollar (waarvan 2,95 voor het lampje). Blij met deze reparatie rijden we over de Interstate 84 met een mooie 75 mijl per uur (tussen de road works door, het lijkt Duitsland wel) naar het oosten. Op allerlei plaatsen zien we verwijzingen naar vroeger tijden, toen de mensen met huifkarren over de Oregon Trail reisden. Bij Twin Falls slaan we af om bij een waterval genaamd Soshone Falls te gaan kijken. Bij de brug over Snake River kijken we eerst uit over de rivier en een golfbaan die daarnaast ligt. Er zijn behalve de waterval nog een paar interessante weetjes over dit gebied. Een van de meer recente is dat stuntman Evil Knievel in 1974 een poging heeft gedaan om met een soort raket over de rivier te vliegen.

Terug op de 84 rijden we door naar Idaho Falls en vandaar naar Ashton. Hier slaan we af om de scenic byway te nemen naar de South en North Mesa Falls. De eerste is alleen van veraf te bewonderen, de tweede van een stuk dichterbij. Prachtig, wat dat betreft staat ons later deze vakantie nog wat te wachten als we bij de Niagara Falls aankomen ;-). Het is nu nog maar een klein stukje voor we weer een staatsgrens tegenkomen, namelijk die van Montana. We overnachten hier de komende drie nachten, in Het Brandin’ Iron Inn in West Yellowstone. Een leuk klein stadje met een hele hoop restaurants en gift shops. Na het eten (bison flank steak, natuurlijk) zien we een film over Yellowstone in het Imax theater. Dat belooft wat voor de komende dagen. En zoals al de hele tijd zal het weer in ons voordeel zijn. Dit geldt trouwens voorlopig nog niet aan de oostkust, daar zijn zwaar weer en overstromingen aan de orde van de dag. But we'll see about that when we get there...