Calling Elvis

Zaterdag 24/3
Gisteren had een dame die we tegenkwamen op Chimney Rock ons een tip gegeven om nog ergens heen te gaan. Stel: het is eind 19e eeuw, je bent 33, single en je opa heeft in het verleden een vermogen opgebouwd dat omgerekend naar nu dat van Bill Gates flink overtreft, je vader verdubbelt dat ook nog eens en jij bent een van de erfgenamen. Wat te doen? Juist, je bouwt een huisje voor jezelf. Niet zomaar een huis, maar een landhuis met 8000 acres grond (dat schijnt 3200 hactare te zijn). Het heeft 250 kamers, 65 open haarden, 43 badkamers, een indoor zwembad, een bowlingbaan, en allerlei dure accessoires en een luxe die destijds ongekend was. Van het hek naar de voordeur is dik drie mijl. Het is enorm indrukwekkend als je er doorheen loopt, ondertussen luisteren naar de audiogids via de koptelefoon. In het huis (want dat was het) mag niet gefilmd of gefotografeerd worden. Dus de videocamera blijft uit. Maar Ronnie kan de camera heel onopvallend prima gebruiken om zo alsnog eigen foto's te maken. Halverwege de tour staken we deze actie omdat er wel erg veel bewaking rondloopt en in iedere kamer camera's hangen. Na het huis brengen we een bezoek aan de tuinen, een wijnmakerij en nog wat andere bezienwaardigheden. In ieder geval kunnen we zeggen dat die dame ons gisteren een gouden tip heeft gegeven.
PS Nog benieuwd wie deze rijke stinkerd was? George Vanderbilt, van Nederlandse komaf. Het waren wel die Hollanders...
We belanden uiteindelijk in Cherokee, een plaats in het Cherokee indianenreservaat aan de rand van de Smokey Mountains. Wat je bijna altijd in deze reservaten ziet is een casino, waar we ook even een bezoekje aan brengen. Zouden we net zo'n vermogen kunnen opbouwen als good old George?

Zondag 25/3
We hebben gisteren weer een souvenir gekocht. Deze keer geen T-shirt (de koffer bulkt al aardig uit), maar iets heel anders. Buiten aan de muur van een winkeltje zien we een vloerkleed, dat er mooi uiziet. We hebben eerst onze bedenkingen wat betreft de haalbaarheid om dit mee te nemen in het vliegtuig, maar nemen toch de gok. Het kan onder excess baggage vallen en dan kost het extra, maar wie weet blijven we nog beneden het maximale gewicht. De pakketten gaan op de achterbank. Het stuur wordt richting de Smokey Mountains gedraaid en we verlaten Cherokee, waar nu zo'n 16000 indianen wonen. De politiek correcte term is 'native American', maar dat zie je nergens op borden of ander reclamemateriaal, het woord indian des te meer. De bomen in de Smokies zijn nog wat kaal, maar de zon schijnt, het is lekker warm en we hebben een prachtig uitzicht over de bergen. Tijd voor een wandeling. Het eerste deel van het pad is 1.7 mijl lang, dus dat is prima te doen. Toch duurt het langer dan we denken, maar het gaat dan ook steeds omhoog en het is geen geplaveide weg, overal komen we boomstronken, stenen en rotsen tegen. Als we ons eindpunt hebben bereikt nemen we eens goed de tijd en genieten al zittend van een flesje water en alweer dat prachtige uitzicht. Als we terug zijn bij de auto worden de bergschoenen direct weer omgeruild voor de sandalen, want de temperatuur is weer flink gestegen. Ik weet niet wat het is (en de Amerikanen zelf ook niet trouwens) maar het weer is hier extreem anders dan men gewend is. De hoge temperaturen die we nu ondervinden zijn normaal voor de half juni. Dat geldt al sinds we in Miami zijn geland. En dat terwijl de andere helft van het land te maken heeft met een overvloed aan regen, hagelstenen zo groot als golfballen, en zelfs sneeuw. Voor ons valt het in ieder geval goed uit. Via Knoxville rijden we Tennessee in, naar onze eindbestemming van vandaag: Nashville, oftewel Music City, USA. Downtown lopen we door de straten Broadway en 2nd Avenue, waar veel bands in bars spelen, Charlie Daniels een museum heeft en BB King een blues club. We luisteren in Layla's Hillbillies naar een voor ons onbekende bluegrass band. Klinkt goed! Het blijkt nog maar een opwarmertje voor morgenavond en overmorgenavond.

Maandag 26/3
Als eerste halen we tickets voor een show in het Texas Troubadour Theater waar we vanavond heen gaan. Dit was niet gepland, maar kwamen we tegen in een van de vele brochures die we bij aankomst in een nieuwe stad oppikken. Het gaat om A tribute to the King, een muzikale (kan het ook anders) voorstelling door John Beardsley en band. Hier komen we straks nog op terug. Ook ongepland en ook via een brochure opgedaan is ons bezoekje aan het Dukes of Hazzard museum van Ben Jones, oftewel Cooter in de serie destijds. Er is toch best veel merchandise van die serie gemaakt en ongetwijfeld verkocht. Er staat natuurlijk een General Lee en ook de auto van Daisy Duke (die inmiddels aardig is uitgedijd). Als we de kaarten voor de Grand Ole Opry hebben gehaald, die we al via internet hadden besteld, gaan we weer richting downtown om het Charlie Daniels museum te bekijken en nog wat meer van de stad te zien. Aan het eind van de middag zitten we aan het meer ten zuidwesten van Nashville. Het is echter zo drukkend warm dat we verkoeling zoeken in het verwarmde (!) indoor (!!) zwembad in ons motel. Enfin, 's avonds dus naar het theater voor de Elvis voorstelling. De artiesten loodsen ons door het leven en de muziek van Elvis van 1953 tot aan zijn dood in 1977. De man weet wat zingen is en hij kan er ook een goede en leuke show van maken. Hij lijkt niet zo veel op Elvis (behalve qua gewicht), maar de stem komt aardig in de buurt. Een erg goede show, en dat vertellen we hem ook achteraf als hij handtekeningen uitdeelt in de platenzaak naast het theater.

Dinsdag 27/3
Vandaag even weer een rustige dag, we hebben Nashville wel zo'n beetje gezien en besluiten wat kleren te kopen die hier een stuk goedkoper zijn dan thuis (als je de transportkosten van thuis naar hier en terug niet meerekent). Daarna nog naar de Country Music Museum & Hall Of Fame, waar we het grootste deel van de middag de geschiedenis van deze muziekstijl onder de loep nemen. Dat doen we onder andere door middel van een tour langs en in de RCA studio B, waar mensen als Dolly Parton, Roy Orbison en Elvis vele nummers hebben opgenomen. Van de 35000 nummers die er in totaal zijn opgenomen, zijn er zo'n 1000 nummer 10 hits geworden. Niet slecht! Tegen de avond gaat het echt beginnen: we gaan nu het lang verwachte bezoekje brengen aan de Grand Ole Opry, het Mecca voor de Countryfans, en de muzikanten ook trouwens... Het is een prachtig evenement, met goeie muziek van zeven acts, die ons niet allemaal bekend voorkomen (understatement), maar dat maakt voor de show niet uit. De eerste act komt zo ongeveer rechtstreeks uit de Country Music Hall of Fame, Mr. Porter Wagoner, de man waarmee Dolly Parton haar carriere begon. Maf trouwens dat de gastheer tussen de acts door reclame voorleest, soms zelfs als casual gesprekje met een van de achtergrondzangeressen. Na nog twee familiebands en een oude man met een wandelstok die heel aanstekelijke muziek (waaronder gospel) maken, is het feest afgelopen. Dit hadden we niet willen missen!

Woensdag 28/3
We're going tot Graceland, Graceland, Memphis, Tennessee... Eerst rijden we vanuit Nashville met enorm slecht weer vier uur naar het westen, waar het gelukkig een stuk beter toeven is. Eerste stop is zoals gezegd Graceland, alweer een Mecca, maar nu voor Elvis fans over de hele wereld. We lopen door zijn huis waar we via de diverse kamers een aardig beeld van hem kunnen krijgen. Hij hield wel van overdaad. En van geintjes en van show. Behalve het huis lopen we langs en door nog een paar gebouwen, waar onder andere zijn enorme collectie gouden platen hangen. Laatste stop op het landgoed zelf zijn de graven van Elvis, zijn ouders en zijn grootmoeder (plus de plaque ter herinnering aan zijn overleden tweelingbroertje). Aan de andere kant van de weg zijn nog meer tentoonstellingen, zoals al zijn opzichtige kostuums uit de jaren 70 en zijn verzameling auto's. Tegen half vijf breien we er een eind aan en rijden we naar het vlakbij gelegen vliegveld om even te controleren of onze vlucht morgen nog gaat en of wij er dan ook in zitten. Dat lijkt in eerste instantie een beetje lastig, aangezien we drie keer zijn opgeboekt in het systeem. Enig onderzoek wijst gelukkig uit dat het wel snor zit. We zoeken ook nog even de plek op waar we morgen de auto moeten afleveren, zodat ons dat geen verrassingen zal opleveren. Om nog iets meer van Memphis te zien rijden we naar Mud Island, dat in de rivier de Mississippi ligt. Hiervandaan vertrekt de Memphis River Queen, een raderboot (of eingelijk een van twee a drie raderboten) voor een rondvaart of - 's avonds - een diner en show aan boord. Dat laatste is echter ook weer een gevalletje van te vroeg in het seizoen. In het motel moeten we de koffers eens flink opnieuw indelen, want ze zijn A) veel te zwaar en B) bijna niet meer dicht te krijgen. Gelukkig komen we daar wel uit. Morgen moeten we maar kijken wat het personeel op de luchthaven ervan vindt. Ons rest vanavond nog een lekkere maatlijd in een goed restaurant en een wandeling door Beale Street, de place to be als het donker wordt in Memphis. Er staan ladingen motoren in de straat, waarschijnlijk is er een bijeenkomst voor bikers ofzo. Net als Nashville heeft BB King hier ook een blues club, en hoor je de muziek van alle kanten op je afkomen.

Donderdag 28/3
Er valt niet zoveel meer te doen, misschien wat in de stad rondkijken, of de rivier over ofzo. Het is een kwestie van onze tijd uitzitten tot een uur of vijf. Het wordt vrij warm (een recordtemperatuur sinds '63 zegt The Weather Channel), dus we besluiten een stukje te gaan rijden in onze auto met airco. Als we de Mississippi oversteken belanden we in Arkansas (de thuisstaat van Bill Clinton), hier is het echt weer het platteland dat overheerst. We draaien naar het noorden en komen een uurtje later in Missouri terecht. Na nog twee keer het aan het stuur draaien rijden we weer richting Memphis. Oorspronkelijk denken ook de staat Mississippi nog even mee te pikken, aangezien het direct ten zuiden van Mempis ligt, maar daar zien we uiteindelijk vanaf. We nemen de tijd om de auto in te leveren en op het vliegveld in te checken en te wachten tot we het vliegtuig in kunnen terug naar huis. Als het goed is wachten onze ouders op Schiphol op ons en leggen we dan eindelijk de laatste van de grofweg 4000 kilometers deze vakantie af. Dat klinkt ontieglijk veel, maar dat valt best mee. Het was het in ieder geval meer dan waard, we hebben heel veel nieuwe indrukken opgedaan en er een hoop mooie herinneringen aan overgehouden. Hmmm, wat moeten we volgend jaar nu eens doen??? Geld genoeg lijkt het, want ik lees net in mijn mail dat ik 1.000.000 Britse ponden heb gewonnen in de National Lottery in de UK. Even googlen en dan blijkt dat het een hoax is, een truuk om op slinkse wijze te proberen mij geld afhandig te maken. Dan nog maar weer een tijdje aan het werk...

Het was ons weer een waar genoegen de ervaringen op te doen zodat we ze met jullie konden delen. Hopelijk heeft iedereen er ook plezier aan beleefd. Tot volgende keer!