See you later, alligator

Het is alweer een week geleden dat we voor het laatst op de ski's hebben gestaan, en kunnen dat nu nauwelijks nog bevatten. De laatste dagen in Whistler waren vrij koud op de berg (harde wind en veel sneeuw), en nat in het dorp zelf (regen). Toch hebben we het maximale uit de skitrip gehaald; uiteindelijk hebben we diverse mogul-pistes weten te trotseren, net als een aantal leuke (nu wel) gladed trails (tussen de bomen door). Misschien wel het meest positieve aan skiën in Canada zijn de volgende dingen: de vriendelijke mensen hier, geen gedrang bij de liften - die trouwens door de weeks bijna niet bestaan, in het weekend is het veel drukker - en geen Anton aus Tirol(!), maar U2, Alanis en andere rockmuziek.

Na de ski's te hebben ingeleverd en een laatste bezoek aan het dorp (o ja, het eten is ook prima verzorgd, leuke tentjes) is het zondag tijd om weer naar Vancouver te rijden. Een en al regen en mist onderweg, dus veel van de fantastische omgeving hebben we niet kunnen zien. In Vancouver duiken we het Imax-theater in om twee films te bekijken. We zijn vaker in een Imax geweest, maar het blijft een prachtige ervaring, vooral 3D films zijn prachtig. Onze vlucht naar Seattle is ook een belevenis, want we vliegen met een Bombardier Q200. Iemand ooit gehoord van dat type vliegtuig, behalve Kees? Wij ook niet. Het is eentje met twee propellors. We dachten eerst nog dat het vliegtuig lang niet vol zou zitten, maar hij was zo goed als vol, met plaats voor slechts 37 passagiers. Eenmaal in het vliegtuig wordt omgeroepen dat tijdens de vlucht geen service zal zijn, vanwege het slechte weer zal het een 'bumpy ride' worden. Oké, nog meer goed nieuws? Er zitten inderdaad veel 'hobbels in de weg' maar we komen heelhuids aan in Seattle. Zal wel aan de 'lucky dice', de enorme dobbelstenen die de piloot voor het raam heeft hangen. In Seattle stappen we over op een normale Boeing 737 richting Miami. Het grootste deel van de nachtvlucht slapen we.

Maandag 12/3: Welcome tot Miami
We komen om 8 uur plaatselijke tijd aan. Inmiddels zijn we drie tijdzones dichter bij Nederlandse tijd plus de zomertijd die in Amerika op zondag is ingegaan. Het verschil is nu dus nog maar vijf uur. We halen de auto op, een Pontiac Grand-Prix. Het lijkt wel een aflevering van Pimp My Ride, maar uiteindelijk is dit slagschip nog maar klein vergeleken met de Hummers, Caddy's en limo's die hier rondrijden. We vullen de dag voornamelijk met aan het strand liggen en rondrijden door de stad. Het verschil in temperatuur met Whistler is dik 30 graden.

Dinsdag 13/3
Vandaag rijden we richting Key West, over de Highway 1. Key West is het uiterste puntje dat met de auto te bereiken is. Er heerst een Caraïbische sfeer op dit eiland. Er zijn hordes toeristen en niet minder studenten die hier hun Spring Break vieren. Veel verhalen over gehoord, studenten die zich te buiten gaan aan drank enz, maar ze zorgen niet echt voor overlast. Vooral 's ochtends niet want dan liggen ze nog hun roes uit te slapen. We lopen door Duval Street en Whitehead Street, de belangrijkste straten in het oude stadsdeel, met veel oude houten gebouwen. We lopen naar het meest zuidelijke punt van het vasteland van de USA en daarna naar Mallory Square voor de Sunset Celebration. Dit doen we niet alleen, er staan honderden, zo niet nog meer, mensen op de kade en er wordt luid geapplaudisseerd als de zon verdwijnt. Dan staan we nog even te kijken bij Gazzo, een Engelse goochelaar die zijn show met veel, heel veel humor aankleedt.

Woensdag 14/3
Het is museumdag voor ons: eerst naar het Pirate Soul museum, waar de geschiedenis van de piraterij wordt verteld met veel attributen en scenes uit de piratentijd. Daarna Shipwreckmuseum, waar we naar binnen worden geleid door middel van een toneelstukje met in de hoofdrol Mr. Tift, destijds een belangrijk man in Key West en de bewoner van wat later het Hemingway House werd. Dat is dan ook onze volgende stop. Kijken hoe de beroemde Amerikaanse schrijver Ernest Hemingway leefde in de negen jaar dat hij op het eiland woonde. De gids had er allerlei leuke en minder leuke verhalen bij (Hemingway was net als anderen in zijn familie manisch depressief en schoot zichzelf uiteindelijk door het hoofd). De enigen die er nu nog wonen zijn 49 katten, waarvan een aantal met zes tenen per poot. Naast het Hemingway House staat een café, dat niet interessant is en dat steeds minder wordt naarmate je langer op je simpele omelet zit te wachten. Na een uur kunnen we pas onze honger stillen. Zonder fooi achter te laten gaan we met de auto weer richting vasteland. In de buurt van Miami slaan we linksaf de 41 op, richting de Everglades en overnachten we in Everglades City.

Donderdag 15/3
De airboat operator heet Speedy Johnson's. We moeten even wachten tot half twaalf voor we met airbootpiloot Shannen en vier krasse Amerikaanse pensionadas de tocht van een uur over het water door de Everglades kunnen maken. Onderweg zien we een manatee (dat wil zeggen een piepklein stukje van zijn rug) en twee alligators. Verder vooral heel veel water, mangroves en gras. We hebben oorbeschermers op, want zo'n airboat overschrijdt al snel de normale geluidsnormen, vooral op hoge snelheid. Op volle toeren gaan we 45 mijl (zo'n 75 km) per uur. Het is een prachtige tocht, vooral als we wild de bochten om varen. Na dit avontuur vervolgen we onze weg naar het noorden. Eerst naar Tampa, waar we na kort beraad langs rijden om door te gaan naar Orlando. Hier gaan we dit weekend nog meer avontuur beleven: Disney World, Universal Studios en een uitstapje naar Cape Canaveral, voor een blik in de ruimte.

PS Als je op een vergrote foto klikt, krijg je ze allemaal in een automatische diashow te zien. Have fun, we certainly did!