Let it snow, let it snow, let it snow

Na tien uur vliegen, even kletsen met de douane op het vliegveld van Vancouver, het ophalen van de bagage en de huurauto start de reis richting Whistler. Onderweg stoppen we even in Stanley park, waar je een mooi uitzicht hebt op de skyline van Vancouver en de Lions Gate Bridge. De weg naar het noorden is vrij rustig, zowel qua verkeer als qua bebouwing ernaast. En qua sneeuw, want dat zien we nog niet liggen. Aangekomen bij het hotel, de Whistler Cascade Lodge, kijken we onze ogen uit, we gingen toch pas later in Florida naar Disneyland? Geintje, maar toch ziet het heel imposant uit.

Eigenlijk verloopt alles naar wens, alle vouchers worden probleemloss ingewisseld voor een auto, hotelovernachtingen, de skipas... Alleen de skihuur is wat gecompliceerder. Er staat namelijk nergens waar we ski's moeten halen. Aan de balie van het hotel worden we ook niks wijzer. Dus is het tijd om naar Nederland te bellen (waar het 7 uur 's ochtends is). Na nog drie telefoontjes hebben we het op maandagochtend dan eindelijk voor elkaar, we weten het adres voor de ski's. Helemaal aan de andere kant van het dorp. Later komen we erachter dat dezelfde winkel ook een dependance heeft in ons hotel, maar waarom staat dat dan niet op de voucher?

Wie het weer op onze reis een beetje volgt zal denken dat we weinig mazzel hebben: er is voor de hele week regen voorspeld. De weerkenners in Canada zijn echter niet veel beter dan die in Nederland, we hebben alleen woensdag in het dorp regen gehad. Maar regen op 600 meter betekent ook sneeuw op grotere hoogte. En daarmee komen we op het belangrijkste punt van wintersport in Whistler: poedersneeuw!!! Man, wat is dat prachtig. We leren weer heel wat bij qua skiën. Het blijft dan ook niet bij de blauwe pistes (rood kennen ze hier niet echt), ook de zwarte en vooral off-piste, het is allemaal één groot genot. Het gaat natuurlijk met veel vallen en opstaan, maar dat deert niet. Nog geen blauwe plekken, wel veel spierpijn. Maar dat lost zich vanzelf wel weer op als we straks in Miami aan het strand liggen ;-)

De eerste poging in de diepere sneeuw eindigt voor mij in een mooi uitgevoerde koprol, terwijl Ronnie iets verder naar boven staat te kijken waar ik bleef. Dan blijkt ook nog eens dat ik mijn zonnebril kwijt ben. Daar heb ik nog even naar gezocht, maar zonder resultaat. Gelukkig heb ik er nog eentje. Na een uurtje elders te hebben geskied komen we weer op hetzelfde punt uit en Ronnie stelt voor om nog maar eens te zoeken. Met die harde wind en sneeuw die daardoor wordt verplaatst schat ik de kans erg laag in, maar hij vindt hem zowaar terug. We hebben woensdag trouwens maar echte skibrillen gekocht, want de wind en de sneeuw blijven maar aanhouden. Maakt niet uit, we willen juist meer nieuwe sneeuw. Dus: let it snow, let it snow, let it snow!