Sydney van dag tot dag

Voor de laatste week, waarin we Sydney onveilig zouden maken, hebben we een dag tot dag dagboekje (vandaar de naam) bijgehouden...

Maandag

Na het inleveren va de auto en een korte vlucht van iets meer dan een uurtje kwamen we maandagmiddag aan in Sydney. Dat kon ons overigens niet ontgaan, want de vluchten die vanaf Brisbane aan komen vliegen maken eerst een aantal bochten waardoor je een spectaculaire kijk op Syndey krijgt. Je maag moet er wel tegen kunnen trouwens. We werden door onze neef Richard en zijn vrouw Sally opgehaald. Onderweg naar hun huis in Noord-Sydney lieten ze ons alvast wat mooie plekjes van de stad zien. Vanuit hun appartement hebben ze een mooi uitzicht op een paar van de vele inhammen die de haven kenmerken. Nadat we er eentje te voet hadden verkend kregen we een Hollandse maaltijd voorgeschoteld.

Dinsdag

Richard zette ons af in Manly, nog zo’n wijk, waarvandaan de ferry ons naar Circulair Quay bracht. Onderweg vaart deze ferry langs een paar toeristische trekpleisters zoals de Admiralty House (waar de Prime Minister woont, maar de huidige, John Howard, heeft een beetje met die traditie gebroken), de Opera House en de Sydney Harbour Bridge. Na een uurtje lopen en talloze foto’s van deze trekpleisters (als je niet meer weet waar die zijn, volg dan de bussen vol Japanners) vervolgden we onze wandeltocht door de Botanic Gardens en Hyde Park (ondertussen de helft van de bevolking van de stad voorbij zien joggen) op weg naar Centrepoint. Je kunt hier met de lift de Sydney Tower op, tot zo’n 300 meter hoogte. Daarvandaan heb je een prachtig 360 graden uitzicht over de stad en alle buitenwijken. Sydney kan met recht zeggen dat ze de mooiste haven van de wereld heeft. Darling Harbour is daar een aardig onderdeel van. Je vindt daar onder andere het Australische Maritieme Museum met een aantal schepen en een onderzeeër, en daarachter de Welcome Wall. Hierop kunnen immigranten of nakomelingen daarvan hun namen laten registreren en wat persoonlijke details. Zo zie je verhalen van mensen uit 1970 maar ook halverwege de 18e eeuw. We ontmoetten Richard en Sally en haar moeder bij een Nederlands eettentje, waar je zaken als poffertjes en frikandellen speciaal kunt krijgen. We werden voorgesteld aan de man die dit runt, hij heeft destijds Cliniclowns opgezet en was nu dus weer iets nieuws aan het proberen. Onze avondmaaltijd hadden we echter ergens anders, namelijk in Chinatown. Eindelijk weer eens met stokjes eten. Na een ritje met de Monorail en nog een drankje aan Darling Harbour gingen we weer huiswaarts.

Woensdag

Vanochtend hadden we onze eerste regenbui sinds we dik vier weken geleden in Australië aankwamen. Maar niet getreurd, Sally reed ons een stukje naar het noorden waar het wel zonnig was. Daar hebben we wat strandjes bekeken en lekker relaxed van koffie, thee en sandwiches genoten. Later in de middag kwam Richard er ook weer bij en zijn we naar Bondi Beach gegaan. Dit is een van de beroemdste stranden ter wereld. Richard en Sally vroegen zich af waarom, zo speciaal was die wat hun betreft niet. Maar wij zagen er in ieder geval een aantal surfers. Die hadden we nog niet gezien in Australië, zelfs niet in Surfers Paradise (dat waren bodyboarders). In een net nieuw geopende eettent stilden we de eerste honger en hadden we een aardig gesprek met een Iers meisje dat daar onze orders opnam. Je komt er heel veel verschillende nationaliteiten tegen, eerder die dag (tijdens de koffie/thee) hadden we een weddenschap over waar het meisje dat ons toen bediende vandaan kwam. Wij zaten te twijfelen tussen Duistland of Polen. Ze bleek uit Arnhem te komen. De echt maaltijd hadden we thuis en was Mexicaans van aard. Dat kon ik de volgende ochtend goed merken ;-).

Donderdag

Vandaag gingen we de Harbour Bridge beklimmen. Dit is nog niet zo lang mogelijk, ze zijn pas zeven jaar geleden begonnen. Dat doe je ook niet zomaar, eerst krijg je een video te zien van wat je allemaal te wachten staat, je moet een speciaal pak aan, je doet een alcoholtest, je moet door een security poortje heen nadat je alle losse items uit je zakken hebt gehaald, je krijgt een harnasje om en tot slot loop je door de simulator. Dit laatste is om je te laten wennen aan de regels van het beklimmen van ladders (een tegelijk, alle treden, altijd drie punten van contact met de brug, enz.) terwijl je met een lijntje aan de brug vast zit. Daarna mag je echt naar buiten. We liepen de vaste route vanaf de zuidoostkant de boog op, terwijl de gids ons een aantal dingen over de stad, de haven, de brug en nog wat andere zaken vertelde. We hadden genoeg tijd om alle vergezichten in ons op te nemen. Op een paar plekken werd van iedereen (meestal per koppel) een foto genomen en er werd een groepsfoto gemaakt. Zoals uit de voorbereidingen bleek mag je zelf helemaal niks meenemen, dus ook geen eigen camera. Maar dat was maar goed ook, anders zou je nog veel langer op de brug blijven en de hele trip duurde al 3,5 uur. Halverwege de brug loop je iets van 100 meter boven het verkeer (acht banen voor auto’s en bussen, twee voor treinen en een fietsers- en een voetgangersbaan) naar de westkant. Daar liepen we de brug weer af naar de zuidkant, na een korte blik op het huis van John Travolta dat 6,6 miljoen dollar schijnt te hebben gekost. Nog even sparen dus. Na de brug namen we een taxi (de chauffeur kwam uit het voormalige Joegoslavië) naar Newtown, waar we met 14 man (de meeste van Richards nieuwe indoorvoetbalteam) uit eten gingen. En ook dit waren lang niet allemaal Australiërs. Eentje kwam uit Vancouver, waarop we zeiden dat we erover dachten om daar te gaan skiën in februari of maart. Prompt werden we uitgenodigd om met de hele groep naar Colorado te gaan, waar zij hun wintersportvakantie gingen houden. Dat moeten we nog maar even uitzoeken. Na het eten zouden we nog naar een pub, maar we waren redelijk uitgeput van de klim, dus reden we weer huiswaarts.

Vrijdag

De ochtend was ingepland voor een rondje golf. Het was maar de vraag of ze ons de baan op zouden laten, aangezien we geen goeie schoenen bij ons hadden (we hadden alleen sandalen en bergschoenen). Het bordje bij de ingang gaf aan dat sandalen niet mochten, dus probeerden we het met de bergschoenen. Dat was gelukkig geen probleem (of het viel even niet op). Gedurende de achttien holes liepen we weer vele kilometers (in ieder geval meer dan noodzakelijk, maar dat kwam door ons niveau van golfen). Toch zaten we regelmatig vlak achter andere golfers, dus zo langzaam waren we ook weer niet. Het ging even mis toen ik de bal van iemand anders wegsloeg en niet zo goed had opgelet waar die heen was gegaan, maar een vuistgevecht bleef gelukkig uit. Dat balletje hebben we niet meer teruggevonden. Zelf zijn we met de meeste van de negen ballen die we hadden gekocht bij hole 18 uitgekomen, daarvoor hebben we wel hier en daar even flink moeten zoeken en een enkele keer tot aan de elleboog in het water moeten dippen. Over water gesproken: Ronnie had de mooiste slag: de bal vloog laag over een vijvertje, raakte het water en stuiterde er weer vanaf om weer op de fairway te landen. Hij had daarbij wel bijna een eend vermoord, maar dat ging net goed. Na het golfen waren we alweer aan een snack toe, Indiaas eten deze keer. Dat van Ronnie bleek erg scherp te zijn, het was maar goed dat we er wat fris bij hadden besteld. Later op de avond hebben we Italiaans gegeten: delivery pizza van Domino's!

Zaterdag

We zijn de stad weer uit gegaan, naar de Blue Mountains. Het leek eerst een beetje te gaan miezeren, maar hoe dichter we bij de bergen kwamen, hoe beter het weer werd. Wat dat betreft mogen we niet klagen, er is de hele vakantie nog niks in het water gevallen vanwege het weer (of vanwege wat dan ook eigenlijk). De plek waar de meeste mensen de Blue Mountains bekijken is in Katoomba, bij de Three Sisters, drie zandstenen pilaren. Vandaar krijg je een beetje hetzelfde idee als bij de Grand Canyon in Amerika, alleen is de bodem hier veel breder en bedekt met regenwoud. We wilden een mooie foto met z'n vieren zonder het hek dat overal lelijk in beeld komt, dus klommen we er snel even overheen. Als het goed is komt die foto komende week in de Ommelander Courant. Daarna zijn Richard en Sally het dorpje ingegaan terwijl Ronnie en ik de Sisters van dichterbij bekeken en daarna via de Giant Stairway 860 traptreden naar beneden zijn gelopen. Vervolgens liepen we onderlangs door het woud , langs een paar watervalletjes naar de Scenic Railway, met een helling van 52 graden het steilste treintraject in de wereld. Je komt onderweg ook nog door een tunnel. Leuk dat
ze op dat moment Indiana Jones muziek draaien. Na deze trein dachten we een shortcut terug naar het dorp te nemen via de Scenic Skyway, maar het station aan de overkant was dicht, dus werden we weer netjes afgeleverd waaar we vandaan kwamen. Het uitzicht was echter wel weer mooi. Gelukkig konden we Richard en Sally bellen om ons op te komen halen. Tegen vieren namen we een snack in een heel mooi en duur resort. Onderweg naar Sydney haalden we hun tweede auto weer op en reden Ronnie en ik door de stad achter hen aan naar huis.

Zondag

Eerste klus van vandaag was een nieuwe PC kopen met Richard. Dat bleek nogal iets langer te duren dan gepland: we waren net op tijd terug voor de 'barbie' (barbecue) die in hun eigen huis werd gehouden. Met mooi weer hadden we die op het strand gehouden, maar het was nogal fris en waaide flink. Dus stond de barbecue op het balkon. Richard en Sally hadden een stuk of tien vrienden uitgenodigd, dus er viel weer genoeg te kletsen. 's Avonds kostte het nog een uur of twee om de computer te installeren. Al met al een rustige dag.

Maandag

Na vijf weken zit het er weer op. We zitten nu op de taxi te wachten die ons naar het vliegveld brengt. Het maffe is dat Richard voor zijn werk naar Melbourne moest en om zeven uur al moest vertrekken. Sally reed hem naar het vliegveld en had daarna zelf ook een afspraak. Dus zij gingen de deur uit en wij bleven achter. Wij moeten zo tegen een uur op het vliegveld zijn voor onze terugreis. Die gaat via Bangkok, Londen en Amsterdam. We moeten dan op dinsdag om een uur of elf ’s ochtends aankomen. En dan moeten we woensdag weer aan het werk, want we hebben alle vakantiedagen opgemaakt...