Whitsundays tot Brisbane (heb je even?)

Van Airlie Beach naar de Whitsunday eilanden kun je op allerlei manieren varen, catamaran, ferry, zelf een jacht huren, noem maar op. Onze manier heette ocean rafting. Met een groot formaat speedboot met twee 225 PK Yamaha's erachter in rap tempo de zee over. We hebben een aantal delen van de eilanden bezocht, met als twee hoogtepunten snorkelend tussen de vissen boven het koraal (laat ze niet in je tepels bijten, dat doet au!) en lunch op Whitehaven Beach. Dat is prachtig stukje bounty strand. Net van het strand af zagen we in de bomen een lizard van een meter (een van de vier of vijf die daar op die plek schijnen te leven). 's Avonds brachten we een aardig deel van de tijd door met het bijwerken van het fotoboek dat je op deze pagina's kunt vinden. De foto's vanaf Mackay volgen later als we weer een internet shop hebben gevonden met Windows XP en USB poorten.

Na Airlie Beach (overigens een leuk plaatsje waar veel backpackers - en ander volk trouwens - neerstrijken voor de trip naar de Whitsundays) was Mackay onze volgende overnachtingsplek. Mackay is een redelijk grote stad, maar er is echt helemaal niks te doen (op een maandag na zes uur). Je wordt volledig gek gemaakt door de krijsende vogels trouwens. Daarom hebben we ons heil binnen gezocht: in een filmhuis hebben we met in totaal zes man naar de nieuwe film Transporter 2 gekeken. Als je denkt dat het in Nederland duur film kijken is, reken dan eens uit wat $ 13.80 in euro's is. Maar dat mocht de pret niet drukken, we letten al sinds het begin van de vakantie niet op de centen (als dat maar goed komt...).

Verderop naar het zuiden (echt een stuk verderop, het waren een paar lange dagen in de auto) kwamen we uit bij Yeppoon. Vlak daarvoor bezochten we de Capricorn Caves. Dit is een groep grotten die privebezit zijn en die vooral boven de grond liggen, waardoor er weinig druipsteen te vinden is. Sowieso is water wat schaars de laatste jaren, dat merkten wij al: na bijna vier weken nog geen drup regen gezien. Een van de grotten heet de Cathedral cave: hierin worden bruiloften gehouden en kerstmissen. Reden hiervoor is dat er naar verluidt een uitstekende akoestiek is die vergelijkbaar is met de Opera in Sydney. Dat gaan we komende week nog even uitzoeken.

De volgende dag (maandag? dinsdag? woensdag? een goede indicator van je vakantiegevoel is het gebrek aan gevoel voor tijd) reden we door naar Hervey Bay. Eindelijk weer een plek waar we even zouden blijven. Althans, dat was het oorspronkelijke plan. Eenmaal gearriveerd zagen we de mogelijkheid van een tweedaagse self drive safari in een 4x4 Suzuki op Fraser Island. Dit schijnt het grootste zandeiland ter wereld te zijn. Nou, zand hebben we inderdaad gezien. Op een schaal van 1 tot 10, waarbij 1 een makkie is en 10 haast niet meer te doen was dit volgens de verhuurder een 9, vanwege het droge weer en dus losse zand. Dat hebben we gemerkt. Maar dat maakt het juist weer leuk. Hoewel we van tevoren twee overnachtingen in Hervey Bay hadden geboekt, hebben we de tweede nacht op Fraser Island doorgebracht, onder de sterrenhemel op het strand. Omdat er na het donker vrij weinig te doen was, doken we om 7 uur(!) al in de slaapzakken. Maar we wilden er dan ook op tijd uit om de zonsopgang mee te maken. Daarvoor hadden we de wekker op half vijf gezet. En dat was niet te vroeg. Gelukkig werkte het weer mee en konden we genieten van een prachtig uitzicht. Daarna was het met 80 km per uur over het strand terug naar de track van diep zand die ons naar Lake McKenzie bracht. Een prachtig meer met helder water en witte stranden waar we uitgebreid gezwommen hebben en waar we (alweer) vrij verbrand vandaan kwamen. Na een laatste test door het zware zand bracht de ferry ons terug naar Hervey Bay. Met de andere huurauto (gelukkig met stuurbekrachtiging) reden we naar Noosa, weer een lange rit, die een stuk korter had kunnen zijn als we de weg niet kwijt waren geraakt in het plaatsje zelf. Dik een uur na sluitingstijd klopten we aan bij de receptie van het Holiday Park. Meneer de receptionist was 'not amused' maar we waren te moe om met hem in discussie te gaan. Na een snelle pizza was het goed slapen.

En nog steeds is het verhaal niet afgelopen: na Noosa reden we naar Gympie, waar we een mijnwerkersmuseum bezochten. Dat wil zeggen: alles wat men maar kon verzamelen en uitstallen kon je er terugvinden. Van legerkledig tot speelgoed tot, jawel, mijnwerkersspullen. Gympie was de op vijf na grootste gouddelversgebieden van Australie en de voorraad zou in deze tijd 1,5 miljard dollar waard zijn. Ze schijnen ermee het bankroet van de staat Queensland te hebben voorkomen. Het is trouwens een erg mooi plaatsje, vooral de scenic drive dwars door het stadje moet je eens volgen.

Via de Bruce Highway scheurden we vervolgens langs Brisbane door naar de Gold Coast, voor een bezoekje aan Sea World en Surfers Paradise. Voor Sea World moet je iets meer tijd hebben dan het middagje wat wij ervoor hadden gepland, om meer waard voor je 60 dollar te krijgen. Toch was het de moeite en de dollars zeker waard. In Surfers Paradise zagen we aardige golven, maar helaas geen surfers. Des te meer wolkenkrabbers, eettentjes, bars en shops. Leuk als je de drukte opzoekt. Wij hadden echter een hotel in Brisbane geboekt, dus was het weer in de auto en drie kwartier rijden. Toen vonden we het eerst wel weer welletjes, net als voor dit bericht. Morgen volgt nog Australia Zoo, met als het meezit een croc-show door Steve Irwin. Crikey! Woohoo! Daarna brengt Qantas ons naar Sydney waar 'the Afmans from Down under', neef Richard en zijn vrouw Sally, ons een weekje mogen vermaken en andersom. Daarover de volgende keer meer...