Ain't no mountain high enough

Donderdag 16 november

Voor vandaag staat een relatief korte rit op het programma, we rijden drie uur de bergen in. Costa Rica is geen groot land, zo'n 480 bij 280 km. De weg de bergen in is soms erg steil. Bij een koffiestop merken we dat de dingen niet altijd zo gaan als bij ons, de bestelling van koffie is al een langdurige aangelegenheid, maar gek genoeg kost de thee nog de meeste moeite. We hebben wel een mooi uitzicht, hoog in de lucht vliegen gieren en eentje scheert zelfs erg dichtbij ons langs. Op de grond zit een sprinkhaan te poseren zodat we mooie close-ups van hem kunnen maken. Na weer een tijdje rijden passeren we een brug die provisorisch is neergezet, de oude brug zien we een meter of dertig verderop onder een lading puin liggen. Ook wordt aan de weg gewerkt, de schade van orkaan Nate moet worden hersteld. We zien plekken waar het puin dat aan de linkerkant naar beneden is gekomen, aan de rechterkant liggen. Ondanks al deze obstakels en de opkomende mist worden we ingehaald door vrachtwagens. Veel helpt het ze niet, uiteindelijk rijden we in kolonne met een slakkengangetje omhoog.

Mariken vertelt dat in Costa Rica nooit sneeuw valt, terwijl het hoogste punt toch dik boven de 3000 meter ligt. Miguel, de chauffeur, vraagt of er bij ons in Nederland boven de 3000 meter wel sneeuw ligt. Hij krijgt te horen dat Nederland toch iets lager ligt. We maken een groepsfoto bij een bordje dat aaangeeft dat we op 3335 meter hoogte zitten. Het is mistig en erg fris. Iets verderop eten we bij een wegrestaurant. Aan de overkant van de weg staat een vrachtwagen met twee missende banden. Een groepje vogelspotters met nog grotere lenzen dan die van Ronnie staat iets verderop langs de weg bij een havik. Het is niet de enige vogel die we vandaag zien, al rijdend zie we een toekan over de weg vliegen.

We kunnen niet naar het oorspronkelijke hotel, de weg is vrij slecht (on)begaanbaar. Het alternatief is de Mirador de Quetzales, op zo'n 2600 meter hoogte. Dit is een mooie lodge met eigen cabinas, die op verschillende hoogtes staan. Het is wel even klimmen met de zware tassen, want onze hut is alleen via een voetpad te bereiken. Er zijn op dit moment geen andere gasten. Het uitzicht is prachtig. Hoewel zo ongeveer alles in Costa Rica onder begeleiding van een gids moet, mogen we toch even een klein stukje wandelen. Na een uurtje of zo zijn we weer terug. Tot het avondeten zijn Ronnie en ik druk bezig met het opzetten van de nieuwe reis en het eerste reisverslag op dutchies.waarbenjij.nu. Het gaat wat lastig met de beperkte wifi, maar de aanhouder wint. Na het eten is het nog een tijd heel gezellig rond het haardvuur, dat er niet voor de show is, het wordt behoorlijk fris 's avonds. Dan gaat iedereen naar bed. Het is nog maar negen uur, maar we vallen al vlot in slaap, door de hoogte, de inspanningen, of toch door de kortere nachten hiervoor?

Vrijdag 17 november

Na toch zes uur slaap word ik om 3 uur wakker. De wekker staat op 4.45 uur omdat we om half zes een wandel/speurtocht van twee uur hebben geboekt, waarin we willen proberen een of meer quetzals te spotten. Eerst drinken we nog een kopje koffie of thee en gaan dan naar buiten. Zoals overal in Costa Rica maken we hier ook gebruik van een gids. Hij heeft een telescoop bij zich en gaat eerst kijken in de buurt van onze cabins. Daar staat een avocadoboom, een plek waar de quetzal best wel eens zou kunnen opduiken, omdat die heel graag die vruchten eet. Hij komt echter niet opdagen, dus lopen we een stuk het pad naar beneden in de hoop dat we hem ergens anders toch tegenkomen.

Na anderhalf uur, een flinke wandeling en veel fluiten door de gids om ze te lokken hebben we nog steeds niets gezien. Gisteravond zei men nog dat de kans nagenoeg 100% is dat we quetzals gaan zien, de afgelopen dagen was dat in ieder geval wel zo. Dan worden we gewenkt, er is er eentje gespot. Het kost even wat moeite, maar we zien inderdaad de karakteristieke lange staart van een mannetje. Even later vinden we er nog een. Ze vliegen soms even naar een andere boom, maar nu we ze eenmaal in het snotje hebben, laten we niet meer los, ook al is het pad soms erg steil, glad en dus vrij lastig te volgen. Een uur lang gebruiken we telescoop, verrekijker, foto- en videocamera om deze typische Costaricaanse vogels te zien en vast te leggen. De tour loopt uit maar de gids is blijkbaar zelf ook blij dat we hebben gescoord, hij moet worden aangespoord om terug te gaan naar de lodge.

Het ontbijt is bijzonder welkom, we eten flink door en er moet extra toast en scrambled eggs aangerukt worden. Als de magen zijn gevuld zetten we de stoelen buiten, want de zon schijnt. Dat wil niet zeggen dat we de rest van de middag een beetje gaan zitten luieren. We mogen na de lunch nog een wandeling van 4 km maken. We zijn met z'n zevenen, de rest besluit lekker in het zonnetje te gaan lezen of zijn reisverslag te schrijven. De route gaat over een smal pad dat veel hoogteverschillen kent. Weer spotten we twee quetzals en komen we langs een waterval. Aan het eind van de route blijkt het toegangshek op slot te zitten. Na een telefoontje met Mariken komt de gids van vanochtend ons bevrijden. Tijd om weer bij te komen in de lounge. Om zes uur is het avondeten en daarna duiken we weer op het haardvuur, want het wordt snel koud. Daar wordt weer veel gepraat en leren we elkaar beter kennen. De jongste in de groep is 30, het merendeel bestaat uit veertigers en vijftigers en we hebben nog twee oudere koppels. Grappig is dat het feit dat ik als enige in de groep geen alcohol drink meer verwondering oproept dan dat een van de anderen vegetariër is. Het betalen per kamer gaat niet zo vlot, het berekenen van de kosten vergt wat tijd. Vanaf acht uur vertrekken de eersten al richting hun bed en om negen uur zijn we allemaal weer in onze cabins en kan de nacht weer veel te vroeg beginnen.

Zaterdag 18 november

Zoals te verwachten ben ik aardig verbrand door de zon in de bergen, deze keer moeten vooral mijn knieën het ontgelden. De medewerkers in de Lodge hebben wel iets geleerd van gisteren, het ontbijt is nu strikter. Geen fruit meer voor iedereen, alleen voor de mensen die een American breakfast hebben besteld. Toch komen er nog extra toasts op tafel. Nadat we hebben betaald vertrekken we om 8 uur naar Cartago, voor een bezoekje aan de plaatselijke kathedraal. Het is erg druk in Cartago, er lopen allemaal mensen in verschillende kleuren T-shirts naar de kathedraal. Er lijkt een soort van EO-jongerendag gaande te zijn. Mensen gaan op de knieën door de kathedraal naar het altaar. Bij een winkelcentrum pinnen we geld voor de komende week en slaan we eten en drinken in.

Op de flanken van de actieve vulkaan Turrialba, die in 2010 nog flink tekeer is gegaan, vinden we via een meanderende weg die soms niet meer is dan wat grind, de archeologische site van Guayabo. Deze plek is pas eind jaren zestig ontdekt. Toen was dit boerenland, inmiddels is er een secundair bos gegroeid. Gids Elisabeth leidt ons langs de opgravingen, we zien een ondergronds aquaduct, de fundamenten waar het huis van de chief heeft gestaan, een plein dat mogelijk voor zowel markt- als ceremoniële doeleinden gebruikt werd, en de toegangsweg tot de stad. De stenen weg schijnt nog een paar kilometer rechtdoor te gaan en dan nog zo'n twintig kilometer naar rechts. Ondanks dat er erg weinig bekend is van de samenleving die hier van 1000 voor Christus tot 1400 na Christus heeft geleefd, schat men dat hier 1500 mensen waren en in het hele gebied zo'n 10.000. Fanatieke vogelspotters die we inmiddels zijn, spotten we ook nog een Yellow-tail vogel.

Om 16.10 uur arriveren we in Turrialba. Nadat we zijn geïnstalleerd gaan we een uur later naar de nabij gelegen bar La Garza waar we een drankje doen, en om half zeven eten bij More than Words. We hadden gevraagd of er genoeg plek was voor dertien man, en ze hadden dat bevestigd, maar dat past toch echt niet. Een deel van de groep gaat dan maar aan de bar zitten. Het duurt allemaal wat lang, maar het eten komt toch. We dachten nog voor de live muziek klaar te zijn, maar dat lukt niet. Dat is niet erg, de band speelt aardige muziek, waaronder een Spaanse versie van Piano Man van Billy Joel. Er zijn verder geen toeristen, alleen locals. Zoals de meeste dingen kost ook het betalen wat tijd, omdat een deel van de groep in dollars betaalt, terwijl anderen colones op zak hebben. De colon is de officiële munteenheid, genoemd naar Columbus, maar dollars zijn ook gangbaar. Je krijgt wel bijna altijd je wisselgeld in colones terug.

Zondag 19 november

We slapen bijna overal twee nachten, maar in Turrialba gaan we na een nacht door richting de kust. We zullen dus nog even moeten wachten tot we een plek hebben gevonden waar we onze kleren kunnen laten wassen. En over slapen gesproken, ik ben benieuwd wanneer het een keer lukt om uit te slapen. We hebben een van de meest relaxte Djoserreizen tot zover en ik krijg het maar niet voor elkaar om meer dan zes uur te slapen en meestal lig ik om 5 uur al wakker. Tegen halfacht treffen we de anderen (plus een heel voetbalteam) bij het ontbijt. Een uurtje later vertrekken we richting de kust. Terwijl de meeste mensen in de bus gezellig keuvelen dommel ik af een toe even in. Dat lukt me wel weer prima. Maar het landschap gaat niet ongemerkt voorbij. Het schitterende berglandschap wordt steeds lager. Voordat we echt op zeeniveau zijn stoppen we een keer om te genieten van het mooie uitzicht. We stoppen even bij een sloth sanctuary, een beetje vergelijkbaar met Pieterburen en de zeehondjes, dat doen ze hier met luiaards. Hier gaan we niet naar binnen, de reisbegeleidster wil even wat informatie ophalen. Er varen net vier kano's voorbij, het lijkt Giethoorn wel.

Later in de ochtend gaan we lopend over een brug over een rivier die voor raften wordt gebruikt. We zien geen bootjes, wel die dikke Mack vrachtwagens die hier overal rijden. De chauffeurs worden hartelijk begroet en toeteren terug. Er volgt nog een koffiestop met een extraatje. De eigenaar wijst naar een plek in de bomen bij het terras, er zit blijkbaar een luiaard te slapen. De man maakt het beest wakker met een lange stok, wat ie niet zou moeten doen. Aan de andere kant, Ronnie vraagt aan de man of hij een stellage van het waterreservoir in mag klimmen en komt dan oog in oog te staan met de luiaard. Dat levert spectaculaire plaatjes op. Het landschap is nu heel anders, het is veel vlakker en er zijn heel veel bananenplantages van Dole en Chiquita, met veel zeecontainers, daar zijn die vrachtwagens deels voor. En de grote schepen die we op zee zien varen.

Na de middag komen we in Cahuita aan bij ons hotel dat direct aan de baai en bij de ingang van het nationale park ligt. De bevolking van Cahuita en omstreken is sowieso overwegend Jamaicaans. De voorouders van deze mensen kwamen van Jamaica om aan de spoorlijn te werken en later op de plantages. Het duurt nog even voordat de kamers klaar zijn, tot die tijd lunchen we even verderop in de straat. Bij terugkomst krijgen we een kamer met groot terras, maar nog een zonder leidingwater. Dat geldt voor alle kamers. Als dat is gefixt is het hoog tijd voor de was, die we toevertrouwen aan Mr Big J, een grote zwarte man, die blijkbaar van alles regelt, van paarden tot een bibliotheekje. En dus de was. Hoog tijd voor een duik in de warme zee. De stroming is behoorlijk sterk, al te ver gaan we er niet in, er staan ook rode vlaggen op het strand. Voordat we het dorpje weer ingaan voor het avondeten doet een deel van de groep (bijna alle dames plus Marcel) een salsales onder leiding van Enzo, die blijkbaar veel tijd in de sportschool doorbrengt. Hebben de dames direct wat om naar te kijken tijdens de les, die overigens meer lijkt op een zumbales, iedereen gutst van het zweet. Een voor een gooien de dames het bijltje erbij neer, tot de les is afgelopen en we van ons diner gaan genieten. Dat kost wel een beetje moeite, een deel van de gerechten is er niet en sommigen krijgen iets anders voorgeschoteld dan ze hebben besteld. Met gevulde magen keren we terug naar het hotel om bij het geluid van de branding in slaap te vallen.