Van de Varkensbaai naar zwemmen met dolfijnen

* Voor de lees- en behapbaarheid hebben we de eerste negen dagen opgesplitst in twee berichten, en de foto's erbij geplaatst. Het kan dus wat bekend voorkomen... Voor de nieuwkomers, 18 t/m 22 november vind je dus in het eerste bericht.

Woensdag 23 november

We sjouwen onze tassen naar de bus, of laten dat doen, en nemen weer een prima ontbijt voordat we met de bus dezelfde weg terugrijden richting Havana. Bij een dam stoppen we om even iets te drinken. Via Havana rijden we naar het oosten. Het wordt een lange rit, zo’n 535 km, die eindigt in Cienfuegos. Onderweg doen we het schiereiland Zapata aan, zo genoemd omdat het enigszins een schoenvorm heeft. Hier is het allemaal vlak en moerasachtig. We bezoeken een klein museum ter ere van de overwinning op de huurlingen die in 1961 door de Verenigde Staten zijn ingezet om het bewind van Castro omver te werpen. Het hele offensief duurt slechts 66 uur en mislukt finaal, iets wat de Amerikanen liever snel vergeten, maar in Cuba is het natuurlijk fantastische propaganda. Het wordt er wel in dikke lagen opgesmeerd: de vijand was laf, want bij gevangenname zei iedere soldaat dat hij slechts kok was. Na de lunch kunnen we verderop een krokodillenfarm bezoeken, maar daar voelt niemand veel voor, op een persoon na. De volgende stop is aan de Varkensbaai op een klein strandje, wat die naam geen eer aandoet, aangezien er alleen maar een stenen kust is. Er kan wel gezwommen worden, en dat laten Willy en Dorien zich geen twee keer zeggen. De rest houdt het op pootjebaden en de schaduw opzoeken.

In Cienfuegos aangekomen hebben we de tijd om even rond te kijken in de oude havenstad met prachtige gerestaureerde gebouwen en een mooi plein. We overnachten in een bungalowpark aan zee. We moeten via een rollercoasterroad, zo door Alex genoemd omdat het nogal op en neer gaat, en komen er aan als het donker is. Om bij onze huisjes te komen moeten we steile trappen beklimmen. Het diner is prima en wordt zoals bijna iedere avond begeleid door een band. Maar het wordt lastig om de band van eergisteren te overtreffen.

Donderdag 24 november

Bij daglicht blijkt pas wat een aardig park het is. Het ligt op een rotsachtig schiereilandje. Aan de ene kant zouden we hier best willen blijven, maar er staat ons iets moois te wachten. Vandaag is het namelijk zover, we gaan zwemmen met dolfijnen. Daarvoor nemen we opnieuw de rollercoasterroad. Bij het dolfinarium geven we de grootste bedragen uit die tot nu toe in een keer kwijt zijn geweest, 50 CUC voor het zwemmen met dolfijnen. We mogen dan ook eerst de show zien. Er zijn meer bezoekers, waaronder een schoolklas, dat razend enthousiast toekijkt naar de capriolen van de dolfijnen. Er worden af en toe mensen uit het publiek bij betrokken en ook Anne-Wil is de klos. Zij moet de hoelahoep doen met een zachte hoepel, wat niet echt lukt. Gelukkig voor haar kunnen de Cubaanse meisjes het ook niet . De dolfijnen wel, die draaien het ding snel rond met hun snuit terwijl ze door het bad zwemmen. Er volgen nog meer trucs, waarbij we een voorproefje krijgen van wat ons straks te wachten staat. Twee mensen uit het publiek worden het water ingestuurd en de krijgen de opdracht op hun buik te gaan liggen en hun benen gestrekt te houden. De twee dolfijnen komen dan van achteren en balanceren eerst de man en daarna de vrouw op hun snuit zodat ze rechtop uit het water komen. Nu worden we echt enthousiast.

Na de show moeten wij ons melden bij een trapje naar een platform in de monding van de rivier, vlak naast de show. We worden opgesplitst in twee groepen. Ronnie en ik zorgen dat we ieder in een groep komen zodat wij foto’s kunnen maken. Dorien is bereid om de video te bedienen. Helemaal goed uitzicht krijgen overigens niet, want er worden vanaf het platform ook foto’s gemaakt die men graag aan ons verkoopt, voor 40 CUC per persoon. Daar denken we op dat moment wel anders over. Eerst maar eens het water in. We kunnen de dolfijnen aanraken en ze ons een kusje laten geven. Dan is het grote moment daar, we moeten iets verderop in het water wachten tot we een voor een rechtop uit het water worden getild door de twee dolfijnen. Hun snuiten voelen hard aan onder je voeten en voor je het weet sta je rechtop en word je een paar meter vooruit geduwd, waar je een zachte landing in het water maakt. Tot slot mogen we stuk voor stuk of als stelletjes nog met de dolfijnen op de foto. Een unieke ervaring rijker klimmen we weer aan wal. Tijd voor de volgende groep. Ronnie, twee Duitse dames van de andere Djosergroep en een lading Russen duiken het water in. Dit is blijkbaar een moeilijke groep, ze willen volgens Ronnie niet luisteren. We maken ook foto’s en video-opnamen van de Duitsers. Daarna is het mooi geweest en gaan we de foto’s die te koop zijn bekijken. En dan blijkt iedereen toch best bereid diep in de buidel te tasten. Het is toch een unieke ervaring en de close-ups zijn prachtig.

Als we weer herenigd zijn met de rest van de groep vervolgen we onze route naar Trinidad. Op zo’n drie kilometer afstand ligt een bungalowpark, Villas Maria Dolores, waar wij de komende twee nachten zullen slapen. Ook dit ziet er alleraardigst uit, ruim opgezet en met veel gras. En weer een zwembad. Aan het eind van middag bezoeken we met de hele groep Trinidad,een mooie stad in Spaanse stijl. Alex leidt ons langs de bezienswaardigheden en vertelt ons wat ons uitgangspunt is als we er zelf heen willen, de Plaza Mayor. Ook hier rijden de oldtimers rond en treffen we oude mannetjes aan die aan een tafeltje domino zitten te spelen. We eten in de stad en zijn mooi op tijd bij de Casa de la Musica voor een paar bands die in de openlucht voor ons optreden. Het hele terras en de trappen eromheen zitten vol met mensen, toeristen maar ook locals. Die willen wel met de dames in het publiek dansen. Een paar jongens bij ons in de buurt hebben blijkbaar niet veel geld, wat Sofie ertoe brengt een paar blikjes Bucanero (een Cubaanse biermerk) voor ze te kopen. Daar zijn ze erg blij mee en doen ze de hele avond over om die op te drinken. Na de muziek is er een show waarbij enkele mannen met vuur spelen en een tafel optillen met de tanden. En niet alleen die tafel, Dorien wordt uit het publiek geplukt om met stoel en al op die tafel plaats te nemen. Met zijn vieren tillen ze haar met hun tanden op. Dan is het feest zo’n beetje afgelopen en rijden we gezamenlijk terug naar Maria Dolores.

Vrijdag 25 november

Na het ontbijt is de eerste opdracht geld halen in Trinidad, want de komende tijd zal daar weinig tot geen gelegenheid voor zijn. We moeten met paspoort en creditcard aan de balie van de bank verschijnen en komen weer met een flinke stapel biljetten buiten. Hopelijk redden we het daarmee tot het einde van de reis. Verder hebben we voor vandaag niet veel op het programma staan. We besluiten met een klein groepje (een beetje de vaste bezetting inmiddels) wat rond te wandelen, foto’s te maken, onder andere vanaf een balkon van het Museum van de Romantiek, waar we verder niet veel van zien, en dan een barretje op te zoeken. Die vinden we boven op een dak. De rum wordt weer in diverse drankjes en met veel smaak genoten. Anderen houden het bij fris.

De groep splitst zich nog iets verder op. Vijf van ons gaan met een fietstaxi terug naar de Campesino Ma. Dolores. Ronnie en ik zitten in een taxi en vragen ons af of de man op de pedalen dat wel kan hebben. Maar het iets voornamelijk heuvelafwaarts en met een pennetje dat hij onder het zadel bewaart kan hij in een andere versnelling overschakelen. We betalen de drie mannen en kleden ons om voor een middagje op een ligstoel aan het zwembad. Het water is in eerste instantie vrij koud, maar dat is aan de andere kant ook wel lekker in de felle zon. Ondanks dat we ons insmeren zullen we wel enigszins rood worden, zoals de tourist tree waar Manolo het een paar dagen geleden over had. Als de zon een stuk is gedraaid is de poolbar redelijk uit de schaduw en nemen we daar een drankje. ’s Avonds is er een diner en show op de camping, ons groepje van negen gaat echter weer naar Trinidad om op eigen gelegenheid ergens te gaan eten. Het wordt weer een paladar met band. Zo zijn wel al snel drie uur verder (het uitrekenen van de rekening kost de uitbater als snel een halfuur) voordat we weer naar de Casa de la Musica gaan. Daar is de livemuziek al afgelopen. Wel volgt er een santiria show met zang en veel dans. De show is iets minder dan we ervan hadden verwacht. De trip terug naar het kamp rijden we echter in twee enorme oude Amerikaans auto’s.

Zaterdag 26 november

Vanochtend probeer ik de videobeelden die ik tot nu toe heb geschoten over te zetten op de laptop. Daarbij valt de reisstekker op de grond. Als Ronnie die weer in het contact steekt, voel ik een schok in de camera. Dus halen we de stekker er zo snel mogelijk uit. Bij de poging een kopie te maken, zie ik een foutmelding in beeld flikkeren. Dat belooft niet veel goeds. Het lijkt alsof de harde schijf van de camera niet meer bereikbaar is, ook nadat ik de camera meerdere keren uit en aan heb gezet. Na enige tijd geeft het ding echter aan dat er een datainconsistentie is en of ik die wil laten oplossen. Jazeker wil ik dat! Hierna zijn de beelden gelukkig terug, een pak van mijn hart. Iets later kom ik erachter dat ik de beelden van de vorige dag in Trinidad echter kwijt ben, en dat het opnemen op de harde schijf niet meer lukt. Gelukkig heeft Ronnie nog een geheugenkaartje over, waarmee ik een kleine twee uur aan film kan opnemen. Dat kunnen we dan wel weer overzetten naar de laptop.

We rijden eerst naar Manaca Iznaga, een suikerrietplatage met een hoge toren waarvanaf de opzichter kon zien waar zijn slaven zich bevonden. We hopen er ook de trein langs te zien komen, maar die komt vandaag blijkbaar anderhalf uur te laat. Wij rijden verder naar een plaatsje waar we op de markt rondkijken, weer een terrasje vinden en uiteindelijk gaan lunchen in Meson de la Plaza. Ik heb ondertussen op het marktje een kalebas en een paar muziekstokken gekocht. Verder naar Camaguey, ondertussen ergens bij een militaire basis tanken. Wij mogen daar niet op, dus moeten we uitstappen. Aan het eind van de middag arriveren we in Camaguey. We zoeken ergens een eettentje in de stad. Deze stad (afgaand op de lange straat die we aflopen) is de minst mooie tot nu toe. Uiteindelijk belanden we in een restaurant waar de anderen van de Djosergroep en later ook de Duitsers eten.