High plains drifter

Dinsdag 5 oktober

Gillette mag je nu in zijn geheel vergeten (absolutely not the best a man can get). We gaan na het verlaten van het motel naar de Subway vlakbij voor een lekker ontbijt. En wie komen we daar tegen? Dezelfde serveerster als gisteravond in Granny’s Kitchen. Ook hier is ze niet echt enthousiast, en wij ook niet van de dingen die ze vooral niet hebben (zoals melk bij de koffie). Snel weg van hier! Eerst volgen we de snelweg, maar al na korte tijd slaan we af richting het noorden, naar Devil’s Tower. Dit is een grote rots die bij het grote publiek bekend is geworden in de film Close Encounters of the Third Kind. De rots bestaat uit vier- tot zevenhoekige kolommen van formaat. De vorming heeft te maken met lava die onder de grond stolt en daarna omhoog gestuwd wordt (we hebben het hier wel over een erg lange tijd) waarna de grond ook nog eens erodeert. De meeste Amerikanen komen hier om de rots te bekijken, misschien eromheen te lopen (wat voor een belangrijk deel van de bevolking ook al moeite kost). Maar het echte werk is klimmen. Klem je handen en/of voeten (of klimapparatuur) in de spleten tussen de kolommen en klim zo het hele eind naar boven (zo’n 1200 voet of een kleine 400 meter). Als we naar een ranger staan te luisteren die uitleg geeft over de rots, stelt hij dat ik het wel zou kunnen. De reden dat hij mij kiest, zal wel zijn omdat Ronnie en ik zo’n beetje de enigen onder de 70 zijn. Alhoewel hij opgemerkt heeft dat ik mijn Superman T-shirt aanheb. Ik sla het vriendelijk af…

Mensen die wel hebben geklommen variëren qua leeftijd tussen de 6 (!) en 81 (!!!). De gemiddelde tijd die men erover doet is vier tot zes uur. Maar er is iemand geweest die het in 18 minuten heeft klaargespeeld en een ander is 16 keer op één dag omhoog en omlaag gegaan. Als we om de monoliet heen lopen zien we enkele klimmers aan verschillende zijden en op verschillende hoogtes. Blij dat wij het niet hoeven te doen. Voor we het park uitrijden zien we nog een heel leger prairie dogs.

We rijden verder over highway 14 naar de Black Hills. Deze weg kan blijkbaar nogal eens gesloten zijn, er staan onderweg veel borden met daarop de tekst dat de weg gesloten is als de lichten knipperen. Dan kun je terug waar je vandaan kwam of een flink stuk omrijden. Als de wegen daar dan wel open zijn. Zal wel om sneeuw gaan, het schijnt hier goed te kunnen winteren. Nu is er echter niets aan de hand. We slaan af naar Deadwood, een historisch stadje, en rijden door de Black Hills National Forest naar Keystone, nog zo´n oud mijnersstadje, dat nu meer toeristisch is opgezet. Maar Ruby´s Roadhouse en de naastgelegen Red Garter Saloon vallen bij ons in de smaak. We worden er allerhartelijkst ontvangen (eerste zin: zijn jullie broers?) en ook de bediening is om door een ringetje te halen. Wat een verschil met gisteren!

Woensdag 6 oktober

Ik ben vroeg wakker en loop een stukje in mijn eentje door het historische deel van Keystone. Er is een grappig verhaal over een man die na het vinden van goud een claim liet registreren voor een mijn en het daarna een dag of zes op een feestvieren zette. Zijn vrouw was woedend. Een vriend stelde voor om de mijn naar zijn vrouw te noemen, iets waar de vrouw heel blij mee was, totdat ze hoorde dat hij de mijn Holy Terror had genoemd. Tsja…

Terug in het motel is Ronnie ook wakker. We rijden Keystone uit naar het zuiden, waar we op 2 mijl afstand Mount Rushmore vinden. Dit is bij iedereen wel bekend, het is de berg met de vier presidenten John, Paul, George en Ringo – sorry, George (Washington), Thomas (Jefferson), Theodore (Roosevelt) en Abraham (Lincoln) erin uitgehouwen. Ook hier volgen we een park ranger die alle weetjes – met enige humor - over het project uiteenzet. De ontwerper heette Gutzon Borglum. Er is 14 jaar aan gewerkt, door bijna 400 man. Van de steen is 90% met dynamiet weggeblazen. Ook de specifieke redenen waarom die presidenten door Borglum zijn gekozen krijgen we te horen. Hetzelfde horen we trouwens terug in een film in het muesum op het terrein. Jammer dat de film op een gegeven moment iets te ’America the greatest country in the world’, enz. wordt. Ik blijf erbij dat de Amerikanen iets te veel met hun vlag zwaaien, maar goed, dat hoort erbij. De Indianen hebben trouwens hun eigen ‘bergbeeld’, Crazy Horse. Dit is vlakbij, maar nog lang niet af: op dit moment is alleen het gezicht zichtbaar. Als het klaar is zie je een Indiaan met wapperende haren op een paard. Het beeld is dan stukken groter dan de vier presidenten bij elkaar. Maar dat duurt nog wel even, we checken de voortgang nog wel een keertje, over een jaar of twintig.

Nog iets verder naar het zuiden ligt Custer State Park, waar we diverse dieren kunnen vinden, zoals 1500 bizons, ezels en herten. Later zullen we ook nog vossen en wasberen tegenkomen, maar die liggen als road kill allemaal stil langs de snelweg, dus die tellen niet mee. Oorspronkelijk zouden we vanuit Custer naar Wounded Knee rijden, maar het is een stuk om en er is maar weinig te zien, zegt het internet, dus dat slaan we toch maar over. Het is trouwens ook het armste gebied in de Verenigde Staten, lees ik in het boek Max in alle staten van voormalig RTL-correspondent Max Westerman. Een erg leuk boek om te lezen als je er zelf onderweg bent. Verder zegt hij de blanke bevolking zienderogen slinkt en de Indianen en de prairie zelf het gebied weer overnemen . We gaan weer terug naar de snelweg, waar onze eersvolgende stop Wall Drug is. Deze naam hebben we al tot heel ver terug op reclameborden langs de weg gezien. De eigenaar van deze oorspronkelijk simpele Drug Store schijnt hierin een beetje te zijn doorgeschoten: zelfs op de Amsterdamse grachten en in Australië vind je borden terug. Maar ook bij de simpele Drug Store is het niet gebleven: in dit piepkleine plaatsje met een te verwaarlozen inwoneraantal is de winkel uitgebreid tot een compleet blok, met van alles erin: saloon, kapel, diverse winkels en in de achtertuin zaken als een opgezette bizon, een goudmijn, een nep-dinosaurus en een kleine versie van Mount Rushmore. Het mooiste is echter de enorme verzameling schilderijen en authentieke foto’s uit de cowboytijd.

Ten westen van Wall gaan we weer van de grote weg af, nu voor een bezoekje aan Badlands National Park, gevuld met allerlei piekformaties die zijn ontstaan uit as dat is neergevallen na vulkanische uitbarstingen. Een mooi gezicht, dat nog iets extra’s krijgt doordat de schemer inzet. Hierdoor veranderen de formaties van kleur. Net als eerder deze week is het vrij frustrerend om dit op video vast te leggen als er iedere keer weer een ronkende auto om de hoek komt aanzetten of de Amerikanen er weer eens doorheen staan te kletsen. Het gaat hier om natuurbeelden! Dan maar weer een mooi muziekje eronder zetten… Terug op de snelweg rijden we door tot Kadoka. Ik had op de planning gezet dat we zouden overnachten in Cactus Flats, maar dat telt niet meer dan twee gebouwtjes. En we willen behalve overnachten toch ook wel iets eten. En dan liefst niet meer iets à la Granny’s. Kadoka lijkt een grotere plaats, maar is ook vrij klein. Toch kunnen we er terecht voor een restaurant en een motel.

Donderdag 7 oktober

De Great Plains zijn wat je ervan kunt verwachten, groots en leeg. Enorme velden met een lange rechte weg ertussendoor. En het waait er veel. Aan deze weg ligt één attractie die we vandaag aandoen: 1880 Town. Een verzameling gebouwen van 80 tot 130 jaar oud. Een soort openluchtmuseum dus. Er is van alles, een paar kerkjes, boerderijen, een hotel en een saloon, een sheriff´s office, een bank en een jail en nog veel meer. De eigenaar heeft trouwens ook honderden stukken ´movie props´ van de film Dances With Wolves tentoongesteld.

Na dit oude stadje volgt een lange rit naar Sioux Falls, op de staatsgrens tussen South Dakota en Minnesota. We kunnen nog een omweg maken naar De Smet, 50 mijl naar het noorden. Als je De Smet niet kent, dan komen de namen Mankato of anders Sleepy Eye misschien meer bekend voor. En als ook dat geen belletje doet rinkelen, dan toch wel Walnut Grove. Juist, de Ingalls en Het Kleine Huis op de Prairie. In De Smet is de homestead van Pa en de meiden opengesteld. Je kunt er twee huizen vinden en een dugout, zoals ze die hebben bewoond in Walnut Grove. De familie ligt er ook begraven (op Laura en Almanzo na). Helaas heb ik ook foto’s gezien van de echte Pa en Ma Ingalls en die zien er toch een stuk minder toegankelijk uit dan in de tv-serie. Maar goed, Laura schijnt een aardige jeugd te hebben gehad en ze heeft daar uiteindelijk leuke verhalen over kunnen schrijven. Wie in juli naar De Smet komt, kan ook genieten van de Laura Ingalls Pageant, acteurs spelen dan de familie na.

Na deze hele uiteenzetting valt het wellicht tegen om te lezen dat we de omweg naar De Smet niet hebben gemaakt. We hebben erover getwijfeld, maar we hebben eigenlijk wel genoeg gezien van de prairie en willen graag weer een beetje groen, wat bomen en wat mensen tegenkomen. En in het oosten wacht ons natuurlijk ook de Indian Summer, de herfstkleuren. Bovendien verspringt de tijd weer, het is nu Central Time en dus een uur later. De tijd vliegt als je naar het oosten rijdt... Als we in Minnesota bij het visitor center aankomen (iets wat je bij iedere staatsgrens wel tegenkomt), treffen we een hele aardige medewerkster die met tips komt, niet alleen met betrekking tot Minnesota, maar ook heeft ze kaarten van de volgende staten die we aandoen: Wisconsin en Illinois. Na een leuk gesprek en een sanitaire stop vertrekken we voor het laatste eind van deze dag die eindigt in Fairmont.

Vrijdag 8 oktober

Vandaag zullen we niet echt iets gaan bezoeken of ondernemen. We zijn alleen maar onderweg, naar Chicago. Toch kunnen we niet direct van start, want gisteren heeft de auto aangegeven dat de motorolie vervangen moet worden. Daarom hebben we Fairmont uitgekozen om in te overnachten, het is een grotere plaats met zowaar een Ford garage (dat hadden we niet op de kaart gezien, maar ontdekten we bij toeval). Voor het ontbijt vragen we of we direct geholpen kunnen worden. Dat kan, en na het onderhoud (een uurtje) hebben we tijdens het opstellen van de rekening (slechts 35 dollar) een gesprekje met een van de medewerkers over het vervangen van de olie. Zij doen het het liefst om de 3000 mijl omdat het er best koud kan worden 's winters, zeg maar 40 graden onder nul. Dan nemen we afscheid, hij wenst ons een prettige reis verder en wij wensen hem een prettige winter.

Voor we de snelweg weer opgaan tanken we nog maar eens (de eerste van de twee keer vandaag) en behalve de ramen maken we nu ook de grill maar eens vliegjesvrij. Het lijkt alsof er voor iedere gereden mijl wel een vliegje op de auto is gecrasht. Bij afslag 209A gaan we van de Interstate af om een tochtje door een iets mooiere omgeving te maken. Toch willen we vandaag Chicago bereiken (want er is morgen een Country Music Festival met onder anderen Jewel), dus zoeken we na een uurtje de Interstate 90 weer op. Die wordt gaandeweg toch interessanter qua omgeving, maar helaas ook drukker. En het valt op dat met de drukte ook de snelheid wordt opgevoerd. Wij houden de cruise control echter op de maximum snelheid, één tête-a-tête met de state patrol is genoeg.

Het lijkt me wel leuk om niet rechtstreeks naar de ‘Windy CIty’ te rijden, maar via Milwaukee en dan langs Lake Michigan naar het zuiden af te zakken. Maar gezien de tijd en de lange rit die we achter de rug hebben zien we weinig meer van het meer. Enfin, dat komt morgen en daarna wel weer. We zoeken het Radisson hotel in Schaumburg op, zo’n 25 mijl van hartje Chicago, waar de prijzen nog niet 200 à 300 dollar of nog hoger zijn. Dat de prijzen in Chicago hoger zijn dan de wolkenkrabbers komt waarschijnlijk omdat er los van de normale conventions in een grote stad, dit weekend ook nog een de Chicago marathon wordt gehouden en maandag Columbus Day is, een vrije dag. Maar dit goedkopere hotel (maar niet minder luxe, je kunt de bedden instellen qua zachtheid) heeft voor de komende twee nachten wel plaats voor ons. Na een hete Chinese maaltijd in het naastgelegen restaurant zoeken we onze hotelkamer weer op. Met nog twee weken te gaan hebben we inmiddels 3000 mijl afgelegd én zijn we op een of andere manier drie dagen voor op schema. Da’s mooi, want er staan ons nog een hoop mooie natuur en een paar grote steden te wachten.