North Country / Cold Mountain

Maandag 28 november

De auto gaat weer in de lift en de garage uit. We rijden naar La Alhambra, dat scheelt een stuk bergopwaarts lopen. Het is echt laagseizoen, we kunnen zo dichtbij de ingang parkeren als we willen en er staat geen rij bij de kassa. Als we onze kaartjes kopen geeft de dame achter de kassa aan dat we om 10.00 uur de Nasridenpaleizen in kunnen. Een stel dat tegelijk met ons naar binnen loopt heeft toegang tot de paleizen om 9.00 uur, dus die moeten opschieten, het is al 9.15 uur. Wij kunnen nog even rondwandelen en nemen de tijd om de tuinen en ruïnes aan het begin te bekijken. Een audiogids zou best handig zijn. Dat treft, net voor de ingang van het paleis staan twee dames die dingen te verhuren. En we kunnen ook nog eens de Nederlandse taal kiezen. Het Alhambra is in totaal in 300 jaar gebouwd, bijgebouwd, aangebouwd, enz. Oorspronkelijk door moslims gebouwd, later door Christenen overgenomen en aangepast. Eenmaal binnen krijgen we dus iets meer informatie over iedere ruimte die we betreden. De bogen, de versierselen aan de muren, de manier waarop de ruimtes met elkaar in verbinding staan, het is allemaal erg mooi gedaan en interessant om te horen. Buiten zien we de tuinen en enkele kleinere gebouwtjes. Na de Nasrid paleizen komen we bij de burcht Alcazaba, waar later wat verbeteringen aan zijn toegevoegd, zoals een ronde toren (dat beter bestand is tegen inslagen). Ook zien we de overblijfselen van de wachterskwartieren en een badhuis. De torens kunnen we ook beklimmen, van daar af hebben we een goed uitzicht over Granada. Een tortillabroodje stilt de honger van het ontbreken van het ontbijt. Na de audiogidsen weer te hebben ingeleverd, bezoeken we Generalife, dat bestaat uit een paleisje en bijbehorende tuinen. Om een uur of twee verlaten we Alhambra.

De N395 gaat naar de Sierra Nevada. Het is slechts een halfuurtje rijden, we zijn benieuwd wat we er aantreffen. In een restaurantje nemen we een verlate lunch. Als we doorrijden wordt het weer iets minder, er komt veel bewolking, hopelijk kunnen we straks nog wel wat zien. Dat valt ontzettend mee, we zetten de auto even op een parkeerplek om te genieten van het uitzicht op het skidorp, de pistes en de volledig besneeuwde bergtoppen. In het dorp zelf is het tijd voor enkele selfies en een kopje thee bij een van de bars, die als ik het goed zie net een week open zijn. Ronnie heeft een idee voor nog een foto. We trekken de skischoenen aan en gaan in de sneeuw zitten. Een voorbijganger meldt ons dat we hier niet mogen parkeren/stilstaan. Na de foto rijden we snel (nou ja, zo snel als kan en mag) de berg af. De auto gaat weer de garage van Atenas in, deze keer niet met de lift, maar we moeten wel op de vierkante centimeter parkeren. Tegen 9 uur gaan we naar een restaurant voor het laatste maal van de dag.

Dinsdag 29 november

Vandaag is de dag van het vroegste tijdstip van opstaan van de vakantie: om 7.40 uur vertrekken we uit Granada. In principe is het zo'n vier uur rijden naar Madrid. Onderweg ontbijten we in een heel leuk restaurant dat ook dienst doet als curiosa shop. En er is Wi-Fi, dus kunnen we even de berichten checken. Wat onderweg opvalt zijn de miljoenen olijfbomen die we tot aan de horizon zien staan. Geen wonder dat ze hier overal olijfolie over en in gooien. We komen aardig op tijd in Madrid aan en rijden richting het centrum waar hotel Santo Domingo staat. Dat heb ik opgezocht, met als vereiste dat we er kunnen parkeren. Het blijft toch een beetje stressen, zo'n druk centrum. Het Santo Domingo dat de TomTom heeft gevonden blijkt een hostel. De auto blijft even achter in de parkeergarage onder het plein terwijl wij op zoek gaan naar een ander hotel. Die zijn er zat, maar wat kost een kamer en kunnen we er parkeren? Uiteindelijk besluiten we eerst maar weer de stad te verlaten en op zoek te gaan naar een hotel aan de rand van de stad. Dat wordt er eentje in de buurt van het vliegveld, in Barajas. De man achter de balie vertelt dat we beter met de metro naar het centrum kunnen gaan. We moeten lijn 8 naar Nuevos Ministerios nemen en daar overstappen op lijn 10, naar Plaza de España. Het station bevindt zich aan het gelijknamige plein. Hier staat een monument voor Cervantes en de hoofdrolspelers van zijn komedie over Don Quichote en Pancho Villa. Iets verderop staat het koninklijk paleis en de kerk. Het paleis is tot 18.00 uur open en nog mooier, vanaf 16.00 uur is de toegang gratis. Dat betekent dat we nog een uur hebben om binnen te kijken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Natuurlijk is er grote entree met brede trappen. Hier en in de gangen mogen we nog fotograferen, daarna is het for your eyes only. Meer info.

Om 18.00 uur worden we het paleis letterlijk uitgejaagd. Vlakbij staat het Operagebouw, waar een voorstelling gehouden wordt van Wagners El Holandés Errante, oftewel De Vliegende Hollander. Dat bezoeken we niet, maar wel een bar waar we genieten van een kopje thee. Volgens ons boekje zijn hier mooie straten en pleinen en het boekje heeft gelijk. Onderweg naar Plaza Mayor zien we een sierlijk overdekte markt, dat de naam Mercado de San Miguel draagt en aan op het gelijknamige plein staat. Aan het Plaza Mayor proberen we een souvenir te scoren. De T-shirts vallen wat tegen maar dan zien we een beeldje van Don en Pancho op hun paard en ezel. Die vinden we wel leuk en even later hebben we dan toch een aandenken aan Spanje. Op de Puerto del Sol is het al volop kerst. Een mariachi band is net lekker aan het spelen als de politie zegt dat ze moeten ophouden. Jammer! Dan maar een plekje zoeken voor ons avondeten. Restaurant De Mario heeft erg de behoefte het naar ons zin te maken. Naast hetgeen we bestellen krijgen we allerlei extra's van het huis. Zo krijgen we een glas bubbels vooraf en naderhand nog een klein glaasje met het en of ander en nog een glaasje met een fruitdrankje. En dat terwijl ik de serveerster nog zo heb aangegeven dat er niks meer bij kon. We duiken de ondergrondse weer in en na twee keer overstappen en een klein half uur in de metro bereiken we ons hotel.

Woensdag 30 november

Iets later dan gepland nemen we de metro naar station Colombia waar we overstappen naar station Vergara. Vanaf hier is het een klein stukje wandelen naar het Retiro park. Het is een flink park met allerlei standbeelden, gebouwen, enkele ruïnes en een paar meren. Aan een ervan staat het Palacio de Cristal, dat vroeger dienst deed als botanische kas. Nu staan er alleen een paar stoeltjes in, verspreid over de betonnen vloer. Er is blijkbaar een geluidsexpositie, en dat zal wel moderne kunst zijn, maar wij vinden het maar niks. Liever gaan we weer naar buiten om te kijken wat men verder in het park heeft gebouwd en geplant. En dat onder het genot van een kopje thee op een terrasje. Niets mis mee...

Het park uitlopend zien we een triomfboog (Puerta de Alcala) op Plaza de la Independencia. Via een straat met daarin een Ierse pub met de naam The James Joyce komen we bij het volgende plein: Plaza de Cibeles.Hier staat ook weer een mooi gebouw, dat het Palacio de Cibeles heet en een groot spandoek draagt met daarop 'Refugees Welcome'. Onze laatste toeristische attractie in Madrid is de tempel van Debod, een Egyptische tempel uit de buurt van Aswan en hierheen gebracht en opnieuw in elkaar gezet. Ik lees dat het geschonken is door Egypte aan Spanje als dank voor de hulp aan het redden van Abu Simbel toen de Aswan dam is gebouwd. Je kunt er ook in, maar net niet op het moment dat wij er zijn, het is Siësta tijd. In een restaurantje tegenover de Sabatini tuinen zorgen we dat we er straks tijdens de autorit naar Zaragoza tegenaan kunnen. Dat is zo'n drie uur rijden en ongeveer halverwege ons volgende doel: Pas de la Casa in Andorra. Tegen half acht checken we in bij het Tulip Inn aan de snelweg bij Zaragoza. Deze keer geen hotel in het centrum, niet moeilijk doen met eenrichtingsverkeer en autoliften in krappe garages, we hoeven de stad zelf ook niet meer in. Gewoon eten in het hotel en dan uitrusten op de kamer. Dat wil zeggen: eerst nog even proberen de Portugese tol te bepalen. We hebben een mailtje ontvangen met een nieuwe link waar we de betaling kunnen doen. Na een aantal pogingen sovjet dan eindelijk gefixt en zijn we van onze schuld (nog geen tientje) aan de Portugese staat af.

Donderdag 1 december

We vervolgen onze weg richting Andorra. Dat is eerst nog een stuk snelweg maat gaat al snel over in een provinciale weg en straten door dorpjes. Het gaat dan ook iets minder snel. Dan is de TomTom toch niet zo vreemd bezig als die zegt dat we drie uur doen over 90 km. Zeker als we de bergen in moeten zakt het tempo behoorlijk. Omdat we al twee keer wat laat waren met tanken in bergachtig gebied, neemt Ronnie het zekere voor het onzekere, de tank wordt volledig gevuld. Er is een wegrestaurant bij het tankstation dat ook dienstdoet als motormuseum. Er hangen zowaar boven twee raceauto's aan de muur. Drie maal raden wat een hobby van de eigenaar is. Als we een stuk de bergen in zijn, passeren we de bordjes Andorra en Douane. We kunnen gewoon doorrijden door de paar plaatsen die het ministaatje rijk is om uiteindelijk in Pas de la Casa aan te komen.

Het hotel dat ik had opgezocht kunnen we niet vinden tussen alle supermarkten met belastingvrije sigaretten en drank. In een ander hotel wordt druk gewerkt en blijkt nog niet open. Bij een iets minder mooi hotel met de naam Mirtil is het wel raak. We boeken een kamer voor twee nachten en regelen een ruimte voor de nog te huren ski's. Ook het eerste verhuurbedrijf dat we proberen gaat pas zaterdag open. Maar een andere kan ons wel aan ski's helpen. Aan de overkant kunnen we skipassen kopen, maar alleen per dag, afhankelijk van de omstandigheden en of de pistes open zijn. Voor vanmiddag kunnen we voor 20 euro nog twee uur skiën. De eerste meters glijden we nog onzeker van de helling, maar algauw pakken we het weer op. En dat na vier jaar niet op wintersport te zijn geweest. Lang niet alle pistes en liftjes zijn open, maar voor ons is het genoeg, en een voordeel van het pre-seizoen is dat er bijna niemand op de pistes te vinden is. Om even voor vijf uur vinden we het welletjes, zijn we weer verlost van de skischoenen. Rond acht uur zoeken we een plek om te eten. Dat wordt Le Chalet des Delices, een klein maar leuk ingericht restaurantje. De man die ons ontvangt geeft aan weinig Engels te spreken, dus als het in het Frans kan, zou het mooi zijn. Dar lukt met mijn Frans van de middelbare school van 32 jaar geleden en ik kan zelfs een gesprekje met de man aangaan over het late seizoen en hoe wij hier zijn aanbeland. Als we weggaan wens ik hem een goed seizoen en hij ons veel skiplezier en een goede thuisreis.

Vrijdag 2 december

Vroeg opstaan is er weer niet echt bij. Blijkbaar hebben we toch een klein beetje nachtrust nodig. Na het ontbijt kopen we weer skipas, (die nu 47 euro kost), klikken we de ski's weer onder en nemen plaats in het eerste liftje van de dag. Er zullen er vele volgen, net als hellingen (natuurlijk wel veelal dezelfde hellingen), en fotostops. De Pyreneeën zijn prachtig en over de zon kunnen we niet klagen, die schijnt volop. Er is een restaurantje met voor een terras aan een dichtgesneeuwd meertje, waar we eerst van een kopje thee en later in de middag van een lunch genieten. Het enige dat jammer is dat iemand verderop op het terras een jointje zit te roken, wat de heerlijke gezonde berglucht danig verpest. Voor de rest prijzen we ons gelukkig dat er bijna geen mens aanwezig is, ruim baan voor de Dutchies!

Ook nu stoppen we net voor vijf uur. De ski's zijn we snel kwijt. De skischoenen brengen we naar de auto, die nog op het openlucht parkeerterrein staat. Ik maak een grapje tegen Ronnie dat ik hoop dat de auto het nu nog wel doet. Het lachen vergaat ons al snel als de auto er anders over denkt. Een voorbijgangers blijkt automonteur en wil wel even kijken, terwijl zijn vriendin in zijn eigen auto zit te wachten. Hij kan ons helaas niet helpen en mijn eerder genoemde Frans schiet qua technische termen aardig te kort. Hij verwijst ons naar de garage aan het plein. Voor 25 euro wil de monteur daar wel kijken of hij de auto aan de praat krijgt.

Maar na veel pogingen is het oordeel: bel de assistentie maar. Dus zit ik in het hotel andermaal met de ANWB aan de telefoon. We hebben even moeite de exacte locatie van de auto te bepalen maar dan geeft de dame aan de andere kant van de lijn aan dat hulp onderweg is. We besluiten dat als de auto wel wil starten, we direct vertrekken. Ik ga eerst naar het parkeerterrein en zit in de auto te wachten als ik besluit het nog eens te proberen. En zowaar, hij start. Na overleg met Ronnie bellen we de assistentie af en houden de auto aan de praat terwijl alle spullen uit de kamer overgeheveld worden naar de kofferbak. Ik leg het uit aan de hoteleigenaar (daar gaan zijn zo goed als enige gasten) en we rijden Frankrijk in en de berg af naar Toulouse. Daar boeken we een kamer in het Campanile hotel langs de snelweg, eten we ons diner net voordat het restaurant sluit en duiken dan ons bed in.

Zaterdag 3 december

Voor het ontbijt start Ronnie de auto even. Dat lukt, dus met een goed gevoel gaan we ontbijten. Het is toch -3 graden en ik moet de ruiten krabben. De auto geeft echter geen sjoege. Als Ronnie met de rest van de bagage naar buiten komt moet hij het maar proberen. Gelukkig start de auto nu wel weer. Toch iets net de koud wellicht? Ik heb in ieder geval direct alweer een hekel aan de winter. De TomTom wordt ingesteld op een hotel in het Noordwesten van Parijs. Daar kunnen we tussen 3 en 4 uur vanmiddag aankomen. Maar in de loop van de rit ernaartoe bedenken we dat als we doorrijden, we tegen 10 uur vanavond in Groningen kunnen zijn en dan hebben we morgen de hele dag thuis om de was te doen, enz. En dat is ook wel een prettige gedachte. Een grote vogel, misschien een valk of een buizerd komt vanuit de struiken rechts van de snelweg laag aanvliegen en knalt tegen de grille. Ik zie hem in de spiegel nog wegvliegen, maar die moet op zijn minst toch een fikse hoofdpijn aan deze aanvaring overhouden. In het ergste geval eindigt hij als roadkill.

Wij rijden stug door en bereiken al snel Lille en de Belgische grens. De hele weg door Frankrijk hebben we misschien vier Nederlandse nummerborden gezien, nu komen we ze weer bij bosjes tegen. Het hufterige gedrag op de weg neemt ook weer toe. Toeval? In Nederland schijnt er bij Breda in de buurt een omleiding te zijn, maar misschien is dat specifiek voor de vrachtwagens die niet de Merwedebrug over mogen. Er staan nog steeds politieauto's om daarop te controleren. Bij Oosterhout eten we voor het eerst en het laatst bij een MacDonald's en dan maken we de laatste paar honderd kilometers naar Groningen. Als de auto op de oprit staat zet ik al mijn spullen in huis neer, Ronnie laadt zijn aandeel in de bagage over in zijn eigen auto en gaat dan naar Baflo. Een vermoeiende dag, maar het dagje thuis voordat het werk weer begint is ook wat waard. We kunnen terugkijken op een mooie rondreis met enkele minpuntjes maar vooral weer hoogtepunten!