North by Northwest

Zondag 13 november

Ik ben niet bijgelovig, we zijn geboren op de 13e, maar ons vertrek op deze dag heeft niet heel veel goeds opgeleverd, wat de auto betreft. Ik kan natuurlijk direct zeggen dat als we op maandag de 14e waren vertrokken het niet veel anders had uitgepakt. Van Groningen tot Antwerpen gaat netjes in drie uur, korte tijd later zitten we al in Frankrijk. Ons enige echte oponthoud wat files betreft is als we langs Parijs rijden. Logisch dus. We hebben echter ook vertraging vanwege geluiden aan de rechtervoorkant van de auto. We stoppen een paar keer om te kijken of er wat mis is met het wiel, aangezien er net winterbanden onder gekomen zijn.

Uiteindelijk blijkt de bodemplaat onder de motor los te zitten wat er met 130 km per uur voor heeft gezorgd dat het kunststof pinnetje dat de wielkast aan het spatbord bevestigt eruit is gegaan. Die wielkast flabbert dus tegen het wiel. Dat blijkt als we op een gegeven moment wat onder de auto door horen gaan. We zijn een (klein) deel van de auto kwijt. Hoe dit op te lossen om 21.00 uur? Gelukkig heeft het tankstation waar we deze ontdekking doen ijzerdraad. Ronnie maakt een en ander vakkundig vast en we kunnen weer verder. Het is nog een uur het Formule 1 hotel naar Bordeaux. Daar wacht ons het volgende minpunt van deze nog zo prille reis. Wat je ook zoekt qua hotels in Bordeaux, vergeet het Formule 1 hotel. Het kost niks (34,60 euro) maar de prijs/kwaliteit verhouding is nog ver onder de maat. Eerdere Formule 1 overnachtingen waren nog best goed, maar deze herberg heeft geen eigen douche en WC. En de andere gasten malen niet zo om hygiëne, zo blijkt. Op de parkeerplaats komt de wietlucht je ook al tegemoet. Snel slapen en morgen vroeg en snel verder!

Maandag 15 november

Even opfrissen boven de wasbak (die heeft onze kamer dan weer wel). Ronnie controleert, niet voor het laatst deze vakantie, of het ijzerdraad nog goed zit en dan rijden we richting de Spaanse grens. Onderweg zien we een groot bord met daarop de tekst Dune de Pilat. Daar ben ik een jaar of twintig geleden een keer geweest, het is de hoogste duin van Frankrijk en waarschijnlijk van Europa. Maar het ligt een uur of zo uit de richting en we willen ons toch focussen op Spanje, dus we rijden verder door het gebied dat Landes heet. Inmiddels geven we steeds geld uit aan de tolwegen, al met al zo'n 90 euro, maar liever dat dan meer tijd over mindere wegen. Na nog een tolstation zien we ineens een bordje España. Ik moet direct denken aan mijn cursus Spaans die ik tien baar geleden voor het eerst (en zeker niet voor het laatst) gestart ben:

- Dónde estamos?
- Estamos en la frontera.
- La frontera española?
- Sí, effectivamente, la frontera española.

Waar zijn we? Aan de Spaanse grens. O ja? Ja.

Om een of andere reden maak ik die cursus nooit af, en begin ik om de zoveel jaar weer vanaf het begin. Meestal net voordat we naar een Spaanstalig land gaan, en dus meestal veel te laat. Muy tarde, verdad! Maar goed, tegenwoordig hebben we naast de Hoe en wat in het Spaans ook Google Translate, dus dat komt wel goed.

We arriveren in San Sebastián, een mooie plaats aan een prachtige baai. We zetten de auto in een parkeergarage en lopen langs de kade richting de baai. Het weer zit niet tegen, de zo'n schijnt volop. We hebben een prima uitzicht over het water en het strand, maar van hogerop zal dat vast nog beter zijn. Het treft dat we aan de voet van een van de heuvels om de baai staan en er wandelpaden zijn die ons naar de top leiden. Onder Napoleon is hier een fort gebouwd en daar zien we nog delen van terug. Op de top staat een beeld van Jezus op ons neer te kijken. We rusten even uit en lopen weer naar beneden. Voordat we de auto weer ophalen drinken we nog een kopje thee en cappuccino. We rijden naar de andere kant van de baai om een hotel te zoeken. Dat wordt La Galeria, op circa 100 meter van het strand, met een prijskaartje van laag in de 50 euro. En parkeren voor de deur. Mooie tijd, dat laagseizoen.

Als de zon ondergaat lopen wij langs het strand, wat best veel tijd kost als elke twintig meter een mooie plek biedt voor een foto. We zoeken een restaurant in de buurt van de Plaza Constitución en vinden er eentje. Tijdens het eten kletsen drie Amerikaanse meiden naast ons elkaar de oren van de kop, zoals ze dat zo goed kunnen: "Oh my god, I was like, you know..." Op de terugweg zien we de volle maan, die vanavond een supermaan moet zijn. Hij is wel fel, maar niet extreem groot. Misschien vannacht, maar dan liggen wij op één oor.

Dinsdag 15 november

Via Facebook zien we van veel mensen een grote maan met veel details op de foto. Daar zijn we zelf niet voor wakker gebleven. We pakken onze spullen in en rijden San Sebastián uit richting het westen. Bilbao ligt op onze route en in Bilbao staat het Guggenheim museum, leuk om even aan te doen, denken wij. We moeten even wat moeite doen voor een plekje in een parkeergarage, maar die moeite loont. Het Guggenheim is een interessant gebouw, wat niet zozeer gezegd kan worden van wat er binnen aan de muren hangt. Het is vooral moderne kunst, wat kubisme, en er hangt een drietal schetsen van Picasso, dat dan weer wel. Maar van iemand als Francis Bacon zijn we niet onder de indruk. In een fikse ruimte staan diverse gebogen staalplaten, met als titel The matter of time. Een suppoost wijst ons erop dat we geen foto's mogen maken.

Naast het museum is een terrasje, een mooie plek om het gebouw te bekijken onder het genot van een croissantje gezond en een heet drankje. Aan de andere kant van het museum maken we nog wat foto's en gaan dan de auto weer ophalen. Het duurt even voordat de TomTom weer verbinding heeft met een satelliet, maar het lukt ons vrij gemakkelijk om de stad weer uit te komen. Snel door naar een stukje natuurschoon: Los Picos de Europa, een bergketen ten westen van de Pyreneeën. We overnachten in Pension Rio Deva in Unquera, waar de receptioniste geen Engels spreekt. Moet ik toch mijn soort van Spaans aanspreken. Ik heb wel even moeten spieken in Google Translate naar het woord camas, wat bedden betekent. Un habitación y dos camas.

Na het inchecken stuurt Ronnie de auto behendig over de kronkelende weg langs de rivier de Deva. Onze eerste stop is in een bocht na een bruggetje, niet echt een goede plek, zo blijkt als er een vrachtwagen aankomt. Voor de volgende stops gebruiken we reguliere parkeerplekken. De natuur is erg mooi, en we zien onze eerste sneeuw deze vakantie, zij het op vele kilometers afstand, bovenop de bergen. Omdat het al donker wordt keren we om richting ons pension. We moeten even wachten op ons diner, de restaurants gaan niet zo vroeg open. De Spanjaarden eten een keer of vijf per dag, dus het diner is vaak niet eerder dan negen uur. Ook hier geen Engels, maar ook geen boekje Hoe en wat in het Spaans, en geen bereik voor Google Translate. Als de serveerster dan een vraag stelt over het eten is het dus gokken. We gokken verkeerd, het had toch crudo moeten zijn (well done). Weer wat geleerd.

Woensdag 16 november

Het ontbijt is in een simpele ruimte in het pension, maar smaakt uitstekend. En het kost ook nog eens zo goed als niks. De pensionhouder schrijft het voor ons op: 45 euro. Dat is ontbijt én overnachting, voor twee personen. Goed geluimd rijden we de snelweg weer op. De TomTom zegt dat we naar rechts moeten, maar ik heb op het kaartje gezien dat we de A8 kunnen blijven volgen, dus dat doen we maar. Is ook beter, na veel gemor geeft het ding ons toch een eerdere aankomsttijd bij onze volgende tussenstop. Handig die boekjes waarin interessante uitstapjes staan, zo kom je nog eens ergens. Aan de Costa Verde (de Noordwest kust van Spanje) bevindt zich een vissersdorpje in een nauwe kloof, genaamd Cudillero. Erg pittoresk!

De gekleurde bootjes deinen rustig een beetje op hun plek in de haven. De huizen staan hutje-mutje naast en bovenop elkaar. Rond het plein zijn het wel veel restaurantjes trouwens. De hoofdstraat leidt in bochten naar boven. Een goede test voor onze benen. Onderweg komen we enkele oudjes tegen. Een dame in dat groepje geeft in het Spaans aan welke route we moeten volgen naar het uitkijkpunt boven het plaatsje. Ik versta het meeste niet echt, maar pik er een paar woorden uit. Los daarvan is er, los van een paar zijpaadjes, maar één route naar boven en die is redelijk aangegeven met markeringen op de grond. Maar toch gracias, mevrouw! Onderweg zijn er veel mooie plekjes om plaatjes te schieten. Helemaal boven is het uitzicht niet minder mooi. De zo'n schijnt volop, we zien rotspartijen de zee ingaan, een vuurtoren, de haven en de vele huisjes. Schitterend. Via een ander weggetje komen we weer beneden. Je kunt niet helemaal bij de vuurtoren komen, er staat een hek voor. Dan maar naar een van de restaurantjes voor een heerlijke Ensalate Mixto op het zonovergoten terras. Het is net wintersport, geen 30 graden, maar wel lekker in je T-shirt buiten eten. "The rain in Spain stays mainly in the plain", zei Eilza Doolittle steeds maar weer in My Fair Lady. Of het klopt weten we niet, maar hier valt het voorlopig niet.

Het tweede doel van vandaag betreft Santiago de Compostela, waar we ongeveer 2,5 uur later aankomen. We checken in bij hotel Gelmirez. De auto kunnen we voor 9 euro parkeren in garage Caracas schuin er tegenover. Door het vele eenrichtingsverkeer is het ietwat lastig er te komen en dan is de ingang ook vrij nauw. Gelukkig neemt iemand in de garage de auto over nadat wij onze spullen eruit hebben gehaald. Vanaf het hotel is het maar een korte wandeling naar de oude stad. Hier zijn wel veel mensen op de been, wat deels te maken heeft met het uitgaan van de scholen. Via de universiteit en nog wat smalle straatjes komen we bij de kathedraal. Jammer dat ze nu net de kathedraal aan het restaureren zijn. Maar aan de binnenkant is wel veel moois te zien. Leuk ook om die typische pelgrims/wandelaars met rugzak en wandelstok te zien aankomen. Die rugzakken mogen niet mee de kathedraal in. Er mag binnen ook niet geflitst worden, maar verder mag je er wel fotograferen en filmen. Dar doen we met enige rust, er zitten ook mensen te bidden. Anderen storen zich daar in het geheel niet aan en gaan met veel piepjes en ander lawaai te werk. Er zijn diverse beelden en schilderingen te zien. Ook kun je afdalen naar de crypte, waar de heilige Jacobus zou liggen. En je mag achter het beeld van de apostel langslopen en die omarmen. Dat zal ook ergens goed voor zijn. We vertellen door een achterdeur en lopen dezelfde route terug naar het hotel. Er zijn vlakbij het hotel niet heel veel restaurantjes, maar de conciërge heeft een paar op de kaart aangemerkt. Het vlees is hier beter te eten dan gisteren, alleen hebben ze al het zout in de keuken erop gegooid. Morgen maar eens iets anders dan vlees bestellen.

Donderdag 17 november

Van Santiago de Compostela naar Porto in Portugal is ongeveer 2,5 uur rijden. Tenzij je bij de grens wordt aangehouden... om een vragenlijst ten behoeve van het toerisme te beantwoorden, in het Engels/Spaans. Dat kost ongeveer een kwartier. Je zou zeggen dat als je op de grens buitenlanders vragen wilt stellen, dat je er dan iemand neerzet met veel talenkennis. Maar we komen er samen wel uit. Hoeveel dagen zijn jullie in Spanje geweest, wat heb je zoal gedaan, wat heb je ongeveer uitgegeven, dat soort vragen. Na de allerlaatste vragen wuiven we de dames op de parkeerplaats toe en rijden we Portugal binnen. Hier is het direct een uur vroeger, wat ons wel mooi uitkomt. In plaats van rechtstreeks naar Porto te rijden maken we een omweg naar Lindoso in het Parque Nacional da Peneda-Gerês, blijkbaar een van de mooiste nationale parken in het land. We zijn op zoek naar stenen graanschuren die op grafzerken lijken.

Ondertussen zien we dat de tank bijna leeg is en met de vele stijgende weggetjes in dit bergachtige gebied word ik een beetje zenuwachtig. Het is me een keer overkomen in de Gottharttunnel dat met weinig diesel in de tank op één stijgende weg er rotzooi van de bodem van de tank in de leidingen kwam en de auto moest worden weggesleept en een paar dagen op de (dure) reparatie moesten wachten. Prio 1 is dus het vinden van een tankstation. We zien er geen enkele in de kleine dorpjes, maar TomTom weet gelukkig raad. Vlakbij het tankstation is een grote brug met uitzicht op de rivier de Lima. Of je er mag lopen betwijfel ik, maar we doen toch even ons ding met de camera's. Dan rijden we terug naar Lindoso. Al snel vinden we de graanschuren, kleine stenen bouwwerken die inderdaad op grafzerken lijken, compleet met kruisen op het dak. Geen idee waarom ze zoveel kleine hebben gemaakt en niet een paar grotere. 's Lands wijs, 's lands eer, zullen we maar zeggen. Het ziet er in ieder geval mooi uit. Zeker als de zon er nog even op gaat schijnen. We spotten een egeltje, dat of het wil of niet ook wordt vastgelegd voor het nageslacht. Behalve die graanschuren heeft Lindoso ook een oude kasteelruïne, die uitzicht biedt over de heuvels rondom.

Nog is Porto niet aan de beurt, want onderweg treffen we de plaats Ponte de Lima, waar een oude Romeinse brug naar de Santo Antoniuskerk leidt. Er schijnen nog maar vijf oorspronkelijke bogen over te zijn maar de rest dateert uit de Middeleeuwen, dus oud blijft de brug sowieso. Net als de afgelopen dagen is er bijna niemand op de been, wat een genot, die rust. Enkele beelden staan langs de straat met uitzicht op de rivier. Een paar oudere mannetjes worden onze volgende slachtoffers voor de gevoelige plaat. Op de oever bij de kerk staat een standbeeld van een stier. Ronnie heeft een grappig idee voor een selfie: wij staan in een rennende pose voor de stier. Het resultaat mag er zijn en wordt nadat we tegen 18.00 uur in ons hotel in hartje Porto aankomen op Facebook gezet. Op de zeventiende verdieping (er is geen dertiende verdieping trouwens, wij zijn dan wel niet bijgelovig, anderen daarentegen...) laten we ons de pasta goed smaken. Na het eten kijken we buiten over de stad die we morgen zullen bezoeken.