Temple of the king - Angkored down in Angkor Wat

Maandag 4 januari

Vandaag is de grote dag, wij bezoeken de tempel der tempels wat Cambodja betreft: Angkor Wat. Ik zeg dan wel dag, maar het is pas 4.00 uur als de wekker gaat, om op tijd klaar te zijn voor de vijf tuk-tuks die ons in het pikkedonker om 5.00 uur naar de kaartverkoop brengen. Het is al best druk voor de loketten. Dit zijn echter loketten voor eendagskaartjes, wij moeten aan de andere kant zijn omdat we meerdaagse kaartjes willen hebben. Als iedereen voorzien is rijden de tuk-tuks door, langs wat water, waarvan ik vermoed dat het de enorme gracht rondom de tempel is. Dat klopt. We zijn gelukkig ruim op tijd voor de zonsopgang bij de linker vijver voor de tempel. Maar dat geldt voor veel meer mensen, dus een plekje vooraan zit er niet in. Gelukkig zijn we lang en kunnen we met gestrekte armen foto's en film schieten zonder al die mensen in beeld. Als de hemel verkleurd komt iedereen in actie, alle camera's, telefoons, selfiesticks en wat al niet gaan de lucht in. Om 6.45 uur is het inmiddels licht en lopen we weer naar buiten. Achteromkijkend zien we dat het uitzicht nog mooier wordt als de zon daadwerkelijk boven de tempel uitkomt. Dat moeten we morgen nog maar even overdoen, maar dan in kleiner gezelschap.

Voor nu bezoeken we eerst enkele andere tempels. Een daarvan is overgroeid met wortels van bomen. Dit is Ta Prohm, die blijkbaar in de film Tomb Raider voorkomt, ook wel de Angelina Jolie tempel genoemd. Angkor Thom (dit betekent Grote Stad) is een groot complex met restanten van diverse bouwwerken als de verschillende toegangspoorten en het Elephant Terrace. Verderop vinden we de koninklijke tuinen en de zwembaden. Het houten paleis is in een ver verleden al door brand vernietigd. We beklimmen de tempels Baphoun en Bayon, een tempel met oorspronkelijk 54 torens, met op elk daarvan vier gezichten. Om een beetje van dit alles maar vooral van de hitte te bekomen gaan we eten en drinken bij een van de vele kraampjes die bij de tempels staan. We zien enkele aapjes door het gebied lopen. In de tuk-tuks rijden we opnieuw naar Angkor Wat. Het ziet er, net als de andere tempels, allemaal prachtig uit. Overal zijn reliëfs aangebracht in het zandsteen. De gids Saioun vertelt honderduit over wat de kunstenaars allemaal hebben weergegeven. Als hij met aanwijsstokje te dichtbij de reliëfs komt, klinkt een fluitje van een van de bewakers. We horen van iedere gids (ook die van andere toeristen) steeds dezelfde verhalen voorbijkomen, met dezelfde jaartallen en moeilijke namen van koningen, Suryavarman II en VII. Dat kan aan de snelle uitspraak van de gidsen liggen. Toch hoor je van andere gidsen zijdelings ook wel wat andere feitjes.

We hebben het ondertussen unaniem bloedheet. Terwijl enkelen naar de gids blijven staan luisteren, loopt het gros van de groep alvast verder, een trap op. We blijken nog één trap verder omhoog te kunnen, naar wat men noemt 'de hemel', maar daarvoor staat een ietwat lange rij. Ons groepje van zes heeft zoals gezegd een driedaagse pas, en vinden het voor vandaag wel welletjes. De rest van de tijd tot vier uur zitten we in een restaurant met airco aan een koel drankje. Als iedereen terug is rijden de tuk-tuks (inmiddels weer vijf stuks) ons terug naar het hotel. Onderweg zien we weer een aapje, rustig op de weg lopen. Een fietsster komt langs en net als ze voorbij is, trekt hij haar mand van de bagagedrager, waardoor fruit op de weg terechtkomt. Ze probeert alles weer terug te leggen en ondertussen het aapje weg te jagen. Of het haar lukt, kunnen we niet meer zien. Het briesje tijdens het ritje koelt ons al lekker af, en het zwembad doet dat nog meer. We eten in een Franse bistro, waar we in eerste instantie in het Frans worden verwelkomd, maar als we in die taal willen bestellen, gaat het toch over in het Engels. Er mag hier blijkbaar binnen gerookt worden. Maar het eten is dik in orde en dat geldt ook voor de airco.

Dinsdag 5 januari

We staan vandaag weer erg vroeg op, om de zonsopgang bij Angkor Wat nog eens over te doen. Niet dunnetjes, maar juist het tegenovergestelde. We hadden gisteren de lucht wel zien kleuren, maar de zon zelf kwam pas aan de hemel toen wij alweer op weg waren naar de volgende tempel. We blijven nu net zo lang hangen tot de zon ook in de vijver gereflecteerd wordt. Dan gaan we de tempel van opnieuw binnen, direct naar de trap naar 'de hemel'. Of beter gezegd, naar de rij voor die trap. François en Marleen zijn al vooruitgelopen en zitten helemaal vooraan. Met zo'n rij wachtenden en bordjes met 'nog een halfuur geduld' lijkt het wel een pretpark. Er mogen 100 personen tegelijk boven zijn. Er zijn grofweg 140 personen voor ons. Desondanks zijn we vlot aan de beurt. Boven vinden we nog meer moois wat de vroegere inwoners aan het eind van de twaalfde eeuw allemaal hebben gebouwd en versierd.

Er zijn nog twee tempels die we aandoen. Eentje, Neak Pean genaamd, midden in een meer, waar we over een bruggetje moeten lopen om er te komen. Dat meer is eigenlijk ook best een attractie, het ziet apart uit. De tweede tempel, Preah Kahn, is een hele lange, ook voor een groot deel vervallen en soms door bomen overwoekerd. Dat levert hele mooie plaatjes op. Andere mensen vinden het vooral leuk zelf het middelpunt van de belangstelling te zijn en poseren dat het een lieve lust is. Dat doe ik uitgebreid na, de resultaten zijn vooral bedoeld voor de lachspieren en blijven binnen de grenzen van onze eigen Facebook groep. Er staat hier ook een gebouw van twee verdiepingen, waarbij de onderste ronde, Grieks of Romeins aandoende pilaren heeft. Dat moet ik nog eens nazoeken.

Het afscheidsdiner met de hele groep, inclusief Juliette, vindt plaats in Cafe Indochine. Juliette bedankt iedereen en kijkt terug op de reis. Ze heeft ook de uitslag van de quiz, die ons de hele reis heeft beziggehouden. Hoewel Jeffrey de gedoodverfde winnaar leek, is onze eigen Linda hem aan het eind nog net voorbijgestreefd. En Tresie wist de derde plaats te bemachtigen. Flip heeft toegezegd een (korte) speech te houden, dat hij tot onze verrassing afsluit met het zingen van My way. De tekst heeft hij aangepast aan onze belevenissen tijdens de reis en geheel in stijl heeft hij het op WC-papier geschreven. Hij kan het alleen niet helemaal meer zo goed lezen. Dat levert veel gelach op, maar aan het eind ook een luid en welgemeend applaus. Aan Linda de eer om de verzamelde fooien aan Juliette te overhandigen. Terwijl Flip, Bertrand en Juliette nog gaan stappen, gaat de rest voldaan terug naar ons hotel.

Woensdag 6 januari

Hoewel we vandaag volledig zelf te besteden hebben, lig ik om 7 uur al in het zwembad. Het is heerlijk rustig. We drinken koffie en thee bij een zaakje genaamd Essodrip. Dat smaakt zo goed dat we er nog een rondje bij doen. Bij iedere koffie of thee die we bestellen krijgen we er gratis een lekker croissantje bij. Gek dat iedereen al bezig is met zijn of haar laatste dag van de vakantie, terwijl wij nog een dag extra hebben. Niet dat wij nog activiteiten hebben gepland, het zwembad is het decor voor de komende anderhalve dag. Om vier uur is het onvermijdelijke moment daar dat we afscheid van de groep nemen. Hun bus staat voor en de tassen worden ingeladen. Zelf stappen ze ook in, de deur gaat dicht en wij blijven zwaaiend achter. Ik benieuwd welke contacten er overblijven van deze reis, net als van eerdere reizen.

's Avonds gaan Linda en ik ons groepje online inchecken. We kunnen extra beenruimte krijgen, maar dat kost voor het eerste vluchtje van twee uur al dertig dollar en voor de lange vlak vlucht van Hong Kong naar Amsterdam al iets van 130 dollar per persoon. Dat doen we toch maar niet. Ons eigen laatste avondmaal in Cambodja nuttigen we in Le Marleaux, een Frans restaurant in de buurt van Pub Street, dat Juliette had aanbevolen. Het lijkt vol te zitten, maar achterin, of eigenlijk aan de zijkant, zo goed als op de stoep, is er een tafel voor ons. Het eten komt snel, net als enkele Fransozen en een flinke herdershond. We hebben het eten net op als een van de Fransozen een stickie opsteekt. Die gore stank is niet aan ons besteed, Ronnie en ik gaan op een afstandje staan wachten tot de rekening gebracht en betaald is. De dames willen nog eventjes naar de nachtmarkt, terwijl François, Ronnie en ik het liefst zo snel mogelijk het bed opzoeken. Ronnie heeft nog steeds last van diarree en ik heb voel me ook al niet echt lekker vanavond.

Donderdag 7 januari

Weer ben ik om 7 uur buiten, maar nu aan in plaats van in het zwembad. Ik lees The catcher in the rye, een boek dat de eerste veertig pagina's maar niet wil vlotten, maar daarna komt er wat beweging in. We ontbijten op chic in het Park Hyatt hotel. Marleen heeft een moordboek van mij geleend en geeft dat in de loop van de ochtend aan mij terug. Zij leest een stuk sneller dan ik. Maar goed, wie heeft er haast? De tassen zijn gepakt, we hoeven na het zwemmen enkel nog te douchen en de spullen bij de receptie neer te zetten. En de rekening te betalen, want we hebben na één nacht een upgrade van onze kamers gehad. De upgrade betekent trouwens niets meer dan dat de kamers naar het zwembad gericht zijn en niet naar de straat, verder zien ze er hetzelfde uit. Ruim op tijd arriveert de tuk-tukchauffeur die ons met een busje naar het vliegveld zal brengen.

Niet alles past in het busje, Ronnie en Tresie rijden met een stuk bagage in de tuk-tuk. Zij hebben een briesje, wij airco. En een chauffeur die nog even alle toeristische informatie die hij heeft over Siem Reap aan ons kwijt wil. Al vlot zijn we bij het kleine vliegveld. Het shirt dat ik heb aangetrokken is inmiddels doorweekt, ik trek op het toilet een ander aan. We weten niet waar we nog iets kunnen eten, en lopen even buitenom naar de aankomsthal. Dat levert, behalve nog meer zweetdruppels niets op, aangezien we door de douane zouden moeten. Dan maar terug naar de vertrekhal. Vanwege de hitte en het zweten word ik wat chagrijnig. Het afgeven van de koffers gaat goed, ondanks dat enkele ervan boven de 20 kilo zijn. Ook de security en de paspoortcontrole verloopt voorspoedig. Het is dan ook niet druk.

Gelukkig valt er daarna nog genoeg te shoppen en te eten. En onze laatste Riels uitgeven. Een bus brengt ons 100 meter verder naar de trap bij het vliegtuig van Dragon Air. De vlucht is met twee uur erg kort. Dan staan we weer in de grote hal van het vliegveld van Hong Kong. We vullen onze tijd met drankjes (aan exact dezelfde tafel in hetzelfde restaurant als op de heenreis) en een beetje slapen. De komende vlucht zal 12 uur duren, maar wegens een 'curfew' op Schiphol (we mogen daar pas na 6.00 uur landen) moeten we zo'n 40 minuten in het vliegtuig wachten tot we kunnen vertrekken. Ook hier krijgen we wat te eten geserveerd, voordat de lichten uitgaan en iedereen kan proberen te slapen.

Vrijdag 8 januari

Na enkele tv-series en een film en wat halfslachtige pogingen tot nachtrust zie ik op het beeldschermpje voor me de contouren van Europa alweer verschijnen. Het duurt nog wel zes uur, maar het einde is toch in zicht. Ronnie heeft wat onenigheid met de vader van het kleine meisje voor hem. Zij wil de leuning achterover hebben, maar dan zitten zijn knieën klem. Uiteindelijk zet een van de stewards zowel haar als Ronnies leuning naar achteren. Daarmee is het probleem in ieder geval voor een persoon opgelost. Het meisje zit ondertussen rechtop te gamen of ligt op de zitting te slapen. Achterover leunen is er niet bij. Maar ook aan deze kwelling komt een eind. Het vliegtuig landt volgens planning rond 6.30 uur en we kunnen weer voet zetten op eigen, koude bodem. Gewoontegetrouw doen we nog een laatste afscheidsdrankje op Schiphol voor we onze treinkaartjes kopen en voorlopig weer afscheid van elkaar nemen. Onze rit duurt nog twee uur. Voor de gein maak ik nog een foto van mijn Angkor Wat souvenir voor het raam met op de achtergrond de zonsopgang boven de Hollandse polder. Onze ouders staan bij Groningen Centraal al klaar om de eerste verhalen aan te horen en ons verder naar huis te brengen. Het waren mooie weken in mooie landen, maar op zich ben ik wel weer blij thuis te zijn.

Ramin, Grace, Jeffrey, Yuki, Lia, Anja, Denise, Inne, Bertrand, Flip, Stien, Tineke, Juliette en natuurlijk Linda, Tresie, Francois en Marleen, hartelijk dank voor jullie gezelschap en wie weet tot ziens!