Blue Hotel

Voor de drie eerder geplaatste berichten over deze reis kijk bij vorige bericht. De foto's staan steeds onderaan ieder reisverslag. Voor alle andere reisverhalen en foto's kijk bij profiel, we waren als Dutchies ook in twaalf andere landen.

Donderdag 21 november

We hebben nu een soort vakantie binnen de vakantie. We slapen drie nachten in de Azuluna eco-lodge in Las Tunas en iedere dag kunnen we een kwartier later opstaan. Vandaag om kwart over zeven, morgen om half acht en zaterdag, als we weer vertrekken om kwart voor acht. Ik moet wel zeggen dat het hotel een hoop goedmaakt van de voor de rest wat troosteloze omgeving rond het vissersdorpje Puerto Lopez. Wat een verschil met het majestueuze Andesgebergte. We hebben voor de verandering weer een wandeling op het programma staan, zonder gids deze keer, dat hoeft in het Nationale Park Machalilla en over het algemeen verder in deze omgeving niet. We hebben wel Marc mee, die kan ons ook prima vertellen waar we heen gaan, wat we te zien krijgen en hoe we moeten lopen. Hij stelt voor in drie groepen te gaan lopen, omdat je in een grote groep wat minder kans hebt om vogels te zien, zeker als je achteraan loopt en de fotografen voorin de groep de beestjes al hebben weggejaagd. Ronnie en ik zitten in de eerste groep. Helemaal intact blijft die niet, zelfs bij een grootte van zes personen is er een verschil in snelheid en de behoefte foto’s te maken. Na een paar hagedisjes en kleine vogeltjes zien we bij het eerste uitkijkpunt, met uitzicht op een baai, een paar pelikanen zitten. Diverse andere grotere vogels scheren door de lucht. De temperatuur doet ons weer goed zweten. Terwijl alledrie de groepen weer bij elkaar staan bij het uitkijkenpunt vertrekken wij weer voor de volgende etappe van deze wandeling, nu met z’n tweeën. Dat gaat al een stuk makkelijker, geen gepraat en geklik van andere camera’s. Ronnie heeft gisteren tegen enkele anderen gezegd dat overmatig geluid (zeker gebliep van camera’s) storend is voor de film, en dat krijg ik nu regelmatig van een grappende Franz te horen. Het pad leidt nu naar een tweede baai, waar de eersten al zijn omgekleed om te gaan zwemmen. Wij doen hetzelfde. Ik vind het ook altijd wel leuk om zo’n zwemmoment in de film op te nemen, dus ik zet de camera op een mooi plekje neer waar het een goed overzicht heeft van de hele groep en de baai. Vervolgens huppel ik het water in en ga een stukje zwemmen. Op een gegeven moment draai ik me om en zie ik dat Gabi zich heel discreet heeft omgedraaid om zich met de rug naar de groep om te kleden. Helaas staat ze daarmee pontificaal voor de camera! Ik roep nog van een afstand in zee dat ze ergens moet gaan staan, maar dat hoort ze niet. Pas een stuk later krijgt ze van de anderen door en gaat ze snel opzij. Hopelijk was ze discreet genoeg. Als ik later uit het water kom krijg ik het natuurlijk uitgebreid te horen, de grappen zijn niet van de lucht. Op mijn blote voeten loop ik over de glibberige rotsen richting enkele krabben die welwillende voor de camera poseren. Ik ben net aan het inzoomen als Marc roept dat we over enkele minuten vertrekken. Hmm, weer onnatuurlijke achtergrondgeluiden bij mooie natuurbeelden. Jammer.

Het volgende stuk is eerst naar een andere baai genaamd Playa Turtugo, daar lopen we langs de vloedlijn en komen een rare schedel tegen, we kunnen niet echt identificeren wat voor beest dit is geweest. Na de baai gaat het heuvelopwaarts, weer een stuk klimmen. Hebben we de Andes achter ons gelaten, helemaal vlak is het hier toch niet. Maar wel de moeite waard, we komen namelijk uit bij een mirador (uitkijkpunt) die zowel uitzicht biedt op de baai achter ons, als op de volgende baai, die geldt als de mooiste in de regio. Je kunt hier in ieder geval ook prima zwemmen. Was het eerder op de ochtend nog lichtelijk bewolkt, prima voor tijdens de wandeling, nu breekt de zon door. Perfecte timing, we genieten ervan terwijl we op de golven dobberen. Ik heb wel weer even gefilmd, maar daarbij nu goed opgelet dat niemand zich meer in beeld aan het omkleden is. Na een tijdje zonnebaden is het echt voorbij. Naar de bus lopen is een kwestie van minuten, vervolgens kost het nog een half uur voor we weer bij het hotel zijn om ons even op te frissen en klaar te maken voor de middag. Tegen halftwee zijn we in Puerto Lopez beland. We stoppen eerst bij een restaurantje voor een lunch. Dit verloopt redelijk chaotisch, een duidelijk volgorde in wie wanneer wat krijgt, is niet te ontwaren. Maar uiteindelijk, na veel vijven en zessen, heeft toch iedereen zijn hapje en drankje. Ik drink deze vakantie diverse fruitdrankjes: nu een meloensap. Smaakt prima. Om vanavond toch iets gemakkelijker en sneller aan ons eten te komen, heeft Marc een A4-tje gemaakt, waarop we onze naam en bestelling bij het restaurant twee panden verderop kunnen plaatsen. We verkennen het dorpje. Veel is er niet te zien, wat strandtentjes, met strandstoelen en hier en daar een hangmat en elkaar overstemmende muziek. Aan het eind vinden we hotel Mandala. Hier staat een soort richtingaanwijzer met allerlei plaatsnaamborden die de afstand en richting aangeven. Zo is Amsterdam dik 9.000 kilometer verderop. Doet het altijd goed. Ook heeft men hier een skelet van een walvis in elkaar gezet. En dat is het eigenlijk wel. Op de weg terug vinden we diverse dode vissen op het strand, waaronder kogelvissen. We zoeken een strandtent met stoelen en rustige muziek voor een drankje of twee. Later voegen Wim, Erna, Manja en William zich bij ons. Zo brengen we een uurtje of twee door. Als aan het begin van de avond de lichten op het strand worden aangedaan, komen we in de benen en willen we betalen. Dat gaat redelijk goed, totdat de barman zegt dat er nog een biertje en een mojito betaald moeten worden. Wij zijn ervan overtuigd dat iedereen alles heeft betaald, als zij niet kunnen rekenen is dat hun probleem. We steken de straat over naar restaurant Carmita, melden ons als Gruppo Marco en krijgen een lange tafel voorin de zaak. We eten bijna buiten, maar dat kan prima, het is goed weer. Nu zien we het voordeel van het reserveren met een specifieke bestelling, dit gaat hartstikke snel, zo’n groot verschil met de lunch, we weten niet wat ons overkomt. Zo zijn we ook weer vlot terug in de lodge. Ondanks het vroege uur gaan de meesten toch vlot naar hun kamer. Wij ook, maar ik blijf nog tot half elf aan het typen, zodat het nieuwe reisverslag morgenvroeg online kan.

Vrijdag 22 november

Vandaag start het ontbijt om half acht. Ik zit dan echter al een uur met de laptop in het restaurant om de foto's te uploaden en de tekst op de dutchies site te zetten. Vooral die foto's nemen wat tijd in beslag, het zijn er dan ook 66 deze keer en de verbinding is niet ontzettend snel. We hebben in Cuenca weer fotoruimte bijgekocht. Ik ben in de tekst compleet vergeten Ingapirca te noemen, dus dat voeg ik nog snel even toe. Ondertussen komen de anderen binnendruppelen, die zien dat ze een berichtje hebben gekregen over ons reisverslag. Maf idee, zo. Vroeger kostte het maken van een reisverslag een stuk meer moeite, dan moesten we in een internetcafé de tekst schrijven en daarna de foto’s uploaden. Als de verbinding dan echt slecht was kon het gebeuren dat de foto’s pas later aan het verhaal konden worden toegevoegd. Dat gaat nu gelukkig een stuk beter. We starten vandaag na het ontbijt met een bezoekje aan de vismarkt in Puerto Lopez. De vissers leggen hun gevangen waar, klein en groot, op het strand of op een tafel. Een visser heeft zijn vangst, twee merlijnen en nog een iets kleinere vis, nog op de boot liggen, dus moeten geïnteresseerden door het water waden. Een halfuur lopen we hier rond, ik heb het gevoel dat ze ons maar rare, lange figuren vinden, die een beetje rondhangen op hun werkplek. We lopen naar de pier voor onze volgende afspraak. Het plan is om met de boot naar Isla de la Plata, Zilvereiland, te varen. Dat duurt ongeveer een uur. We moeten voor we aan boord gaan onze schoenen uitdoen en krijgen daarvoor in de plaats reddingsvesten terug. De bemanning bestaat uit kapitein Hanibal, gids Alegria en en nog een maatje. Ik voel me vanochtend niet optimaal, dus een pilletje tegen de zeeziekte zou wel handig zijn. De pillen die ik heb gekocht zitten echter in mijn andere broek. Handig! Gelukkig heeft Erna er wel eentje voor me, en ook eentje voor Ronnie. Het blijkt niet echt nodig, de zee is uitermate kalm en de kapitein voert de snelheid zodanig op dat het net voelt als in de bus. Comfortabel genoeg om in te dutten, tot hilariteit van de anderen. Gek genoeg kan ik werkelijk overal in slaap vallen, maar in een vliegtuig kost dat toch echt moeite.

Bij het eiland aangekomen, zien we een paar schilpadden zwemmen. We moeten een klein stukje door het water om aan land te komen. Daar krijgen we de schoenen terug en kunnen we naar de wc voordat Alegria ons de opties laat zien voor wandelingen, die in lengte variëren. Er zijn vijf routes, maar de meest westelijke mogen we niet lopen, omdat daar door bijzondere vogels genest wordt en het meest oostelijke stuk is defniitief off-limits, die route wordt helemaal niet meer gebruikt. Maar eerst moeten we 15 minuten wachten totdat de groep voor ons ver genoeg vooruit is, zodat we elkaar niet in de weg zitten. Dat doen we wel binnen de groep zelf, ten eerste valt Chantal af omdat de eerste 800 meter al zo zwaar bergop zijn, dat ze graag een korte route loopt, terwijl alle anderen graag de langste route lopen. Chantal mag niet alleen lopen, dus blijft ze achter. De voorsten in de groep vinden dat het tempo wel hoog kan zijn, terwijl anderen juist de tijd willen nemen om mooie plaatjes te schieten. Hoewel Alegria zegt dat we na de eerste baluwvoetgent nog veel meer zullen aantreffen, maar dat weerhoudt ons er niet van die eerste massaal te fotograferen. Het beestje raakt er vast flink van in de stress. Het maffe is dat deze vogels de wandelpaden hebben overgenomen, omdat ze een vlak stuk willen om hun eieren te leggen en er te broeden, en een deel van het pad gebruiken als start- en landingsbaan. Het gevolg is dat de menselijke bezoekers regelmatig een stukje van het pad afmoeten om om die nesten heen te lopen, terwijl de jan-van-genten ogenschijnlijk rustig, maar ons met argusogen bekijkend, op hun nest blijven zitten. En inderdaad, we treffen er nog veel meer aan, ouders met eieren maar ook met jonge, donzige exemplaren. Die lijken al snel groter dan hun ouders.

Het eiland zelf is momenteel net zo droog als sommige stukken die we op het vaste land hebben aangetroffen. Over een maand moeten de beheerders hier echter weer met de machete aan de gang om de paden vrij te maken. Behalve de blauwvoetige varianten (in het Engels blue-footed boobies; goedkope grappen op T-shirts liggen voor de hand) vinden we er ook een van de Nazca familie. Daarnaast zien we fregatvogels in groten getale in een boom zitten. Kun je nagaan wat je wel niet op de Galapagoseilanden kunt aantreffen. Maar helaas, dat is binnen onze groep alleen voor Wiebe en Henk weggelegd. Na weer een pittige klim (houdt het dan nooit op?) treffen we Chantal weer aan op ons beginpunt. We dalen met z’n allen af naar de waterkant, trekken de schoenen uit en gaan weer aan boord voor een smakelijke lunch. We zien de schildpadden nu ook boven het wateroppervlak uitkomen, omdat er wat te eten op het water drijft. Na een klein stukje varen mogen we zelf ook het water in om te snorkelen. Ik duik als eerste de koele zee in, maar met zoveel waterverplaatsing dat Walter en Christian zelf al bijna niet meer het water in hoeven. Excuses! Vlakbij de rotsen zijn stukken koraal te zien, niet zo heel spectaculair, maar toch. De scholen vissen die met de stroming heen en weer gaan zijn meer de moeite waard, en dan ontdek ik een grote zeeschildpad. Ik volg hem een tijdje tot hij een schuilplaats op de bodem vindt. Ronnie maakt onderwaterfoto’s en een video met de camera van Trees. Ik schat dat we er volgend jaar zelf eentje mee hebben. We worden weer aan boord gefloten, de beide buitenboordmotoren brullen erover als we koers zetten naar het vastelant. Tegen kwart voor vijf staat Marc ons op de pier op te wachten. In het hotel is het weer douchen geblazen en doe ik de fooien in twee nette enveloppen. Als penningmeester is het ook mijn taak om wat dankwoorden uit te spreken naar Marc en Marco. Die schrijf ik op de telefoon, improviseren voor een groep is niks voor mij, ik zou niet iets willen vergeten.

We eten in het hotel. Ook hier geldt dat als je daarvoor een tijd afspreekt en van tevoren een keuze hebt gemaakt, dat het dan heel snel gaat. De kip smaakt goed. Anderen nemen zeevruchten in een bamboestok. Als Marc eindelijk zijn eten op heeft, neem ik het woord. Ik bedank Marco dat hij onze veiligheid in het oog heeft gehouden en dat we niet als blauwe hartjes op het asfalt zijn geëindigd. Marc vertaalt ondertussen mijn speech voor Marco, en daarna ook de dankwoorden van Marco aan de groep. Dan is Marc zelf aan de beurt. Ik peper hem even in dat hij wel erg vaak lovend was over president Correa. Daar wordt hartelijk om gelachen, ook door Marc. Ook hij bedankt de groep, we hebben mede dankzij het mooie weer zijn 'rondje om de kerk' weer bijzonder voor hem gemaakt. Vervolgens nemen we nog een paar drankjes en geven elkaar tips over volgende reizen. Voor een vlotte aftocht morgen betalen we onze rekening bij de receptie alvast en gaan dan naar bed. Onderweg nemen we een foto van een bloem die blijkbaar alleen 's nachts bloeit. De belichting wordt verzorgd met behulp van twee telefoons. Waar die dingen al niet goed voor zijn.

Zaterdag 23 november

Het eerste deel van onze rit naar Guayaquil rijden we naar het zuiden, langs de kust. We komen langs Motanita, een surfer’s paradise in Ecuador, met de gebruikelijke groepen jongeren die graag recreational drugs gebruiken en zoals Marc zegt, de middenklassers uit Gauyaquil die zich daar ook graag in mengen. De plaatsnaam Manglaralta verwijst naar de hoge mangrovebomen, die ironisch genoeg bijna allemaal zijn verdwenen vanwege de aanleg van garnalenkwekerijen. Monteverde is een plaats die in heel Ecuador bekend staat om zijn tonijn. We zien ook een hele lange pier, die het gemakkelijker maakt voor tankers om LPG te transporteren. Bij San Pablo voert het toerisme juist weer de boventoon. We zien restaurantjes langs het strand en worden door mannen langs de weg met menukaarten in hun handen naar hun baas gelokt, wat niet lukt, we hebben nog een lange weg af te leggen. Een van de restaurants heet Teresita, vrij vertaald Tresie. We buigen af naar het oosten en zien de Stille Oceaan niet meer terug. Men is erg arm hier, maar onder president Correa (Marc laat zich niet kisten) is het percentage van de mensen onder de armoedegrens gedaald van 60% naar 28%. Na een stop bij een tankstation in San Pablo vervolgen we de hoofdweg naar Guayaquil. We moeten nog 1,5.uur tot stadsgrenzen. Het is duidelijk dat we de stad naderen, we komen meer faciliteiten en parken en ook een golfbaan tegen. In de stad zelf wordt het pas echt druk, tot vervelens toe. Waren we na drie weken net gewend aan rust en relatieve stilte, hier is dat compleet anders. We komen soms nauwelijks vooruit. Marc geeft aan dat hier vooral de mensen uit de sloppenwijken hun inkopen doen en we uit moeten kijken als we hier gaan rondlopen, zeker wat dure camera’s betreft. Ook zouden we onze paspoorten en grotere sommen geld in een kluisje in het hotel moeten achterlaten. Als we eenmaal bij het hotel aankomen moeten we direct al afscheid nemen van Marco. Hij zal morgenvroeg met Marc Wiebe en Henk naar hun vliegtuig brengen, wij zullen zondag met een shuttledienst naar het vliegveld worden gereden. We hadden het graag anders gehad, maar het zij zo.

De lobby van het hotel is klein, in de kamers is het warm en van kluisjes is in de meeste kamers geen sprake. Dan de spullen maar in Ronnies tas, daar zit een slot op. Voor de lunch gaan we met ons zessen naar het nabij gelegen Palace Hotel. Marc verzorgt voor het merendeel van de groep een guided tour te voet door de stad, te beginnen met een parkje met een standbeeld ter ere van de grote Zuid-Amerikaanse bevrijder Simon Bolivar. De grote publiekstrekker is echter een grote schare leguanen, die hier wonen. Buiten het parkje komen ze ogenschijnlijk niet, dat kan komen doordat ze iedere dag sla of andijvie gevoed krijgen. Behalve op het pad en het gras zitten ze ook in de bomen, en daar moeten we voor uitkijken, want ze laten grotere klonten poep achter dan de duiven met wie ze de takken delen. Natuurlijk zien we ook hier een kathedraal. Deze is nu echter niet toegankelijk voor het publiek. We trekken langs een paar grote gebouwen, het stadhuis en het provinciehuis, en steken de weg over de Malecon 2000, de boulevard die door het stadsbestuur is aangelegd voor de arme bevolking. Het is hier wellicht niet president Correa geweest, maar we zien wel eenzelfde beweging om de slechter bedeelden betere kansen te geven. Er is een winkelcentrum, die ook op zondag open is en waar ik een poloshirt hoop te scoren. Een rondvaartboot in de vorm van een piratenschip met de naam Captain Morgan laat je een deel van de stad zien vanaf de rivier. Wij lopen echter verder, naar het eind van de Malecon en de wijk Las Peñas. Dit was ook een afgeschreven sloppenwijk, maar sinds begin 2000 wordt de arme bevolking gestimuleerd om de huizen en gebouwen op te knappen en zelf barretjes en restaurants te beginnen. Aangezien de wijk tegen een heuvel aanligt, moeten we traptreden oplopen om ergens te komen. Na een dikke 100 treden willen we een terrasje pakken. Het duurdere, meer luxe terras is nog dicht, het personeel dat er wel is, is niet in ons geïnteresseerd. Dan pakken we het terrasje ertegenover wel. De bewoners hebben hun huis echt omgebouwd tot bar. We zien buiten zelfs een magnetron onder de trap naar de bovenverdieping. Bier hebben ze wel (al is het het goedkope Braziliaanse merk Brahma), maar voor een frisdrank lopen ze een stukje verderop om het bij iemand anders te kopen. Het grappige is dat Marc overal heel hartelijk onthaald wordt en hij ook heel enthousiast terug doet. Heel echt en mooi om te zien.

Na ons drankje nemen we de overige van de 440 treden om boven bij het vuurtorentje aan te komen. Dat gaat om zes uur, net voor onze neus dicht. Maar twee dames die voor ons bij de ingang staan smeken net zo lang tot ze toch nog naar binnen mogen, en Wim , Erna, Ronnie en ik met hen. Mazzeltje. Het uitzicht is nog net iets mooier vanaf de overloop. We hebben uitzicht over een groot deel van de stad en de rivier en het nog onontgonnen gebied aan de overkant. Dat wordt nog ontwikkeld als park voor de arme bevolking. Ze pakken het hier wel goed aan. Als we weer buiten staan wordt de deur definitief gesloten en kunnen we nog net de ondergaande zon boven de stad achter de wolken zien verdwijnen. Naar beneden is net als de afgelopen drie weken een stuk makkelijker dan naar boven. Terug bij het hotel lopen we direct door naar een ander hotel, waar we dineren. Onze laatste avondmaal met Marc, en met Wiebe en Henk. Zo aan het eind van een vakantie heeft dat altijd een beetje een sneu effect, onze tijd in dit prachtige land zit er bijna op. In het hotel nemen we afscheid van Marc en Wiebe en Henk. Trees, Marleen en ik willen hen morgenvroeg om 6.15 uur uitzwaaien, maar dat weten ze nog niet.

Zondag 24 november

Drie weken lang word ik ergens tussen vijf en zes uur wakker, zonder wekker en zonder problemen. Maar vandaag verslaap ik me zowaar. In plaats van om 6.15 uur de andere uit te zwaaien bevind ik me nog in dromenland. Pas om 6.45 uur word ik wakker. Om half negen treffen we elkaar weer voor het ontbijt. Trees zegt dat ze nog heeft zitten twijfelen om me via de telefoon te wekken, maar heeft dat niet gedaan. Nou ja, helaas. Het wordt een wachtdag, we kunnen nog wel een beetje rondlopen, maar we gaan geen uitgebreide excursies meer doen. We zien het park met de leguanen weer, lopen nogmaals naar de Malecon, waar het winkelcentrum om 10 uur open is gegaan. Er zijn genoeg polo’s te koop, maar allemaal niet mijn smaak. Ronnie kan er ook geen mooi T-shirt vinden. We zien trouwens waarom het gisteren zo druk was op de boulevard met muziek en andere activiteiten: de intocht van de kerstman. En dat is geen grapje! Een milkshake later dolen we verder door het winkelcentrum en slenteren we over de boulevard. Bij een glijbaan gaan we in de schaduw zitten kijken naar de mensen die rondlopen en de kinderen die vertier maken. Rond het middaguur nemen we weer plaats aan dezelfde tafel van het Palace Hotel als gisteren voor weer een prima lunch en voor de laatste keer een jugo de melon (meloensap) voor mij. Vlak voor twee uur nog een keer douchen en dan de spullen naar de receptie sjouwen. Jammer dat we de kamers niet mogen aanhouden tot vijf uur. Bij de receptie is geen plaats voor onze tassen, alles moet maar naar de kamer van François en Marleen. We nemen weer plaats in het parkje tussen de leguanen en gaan weer mensen zitten kijken. Er zijn vast interessantere manieren om deze laatste dag door te brengen, maar we vinden het wel goed zo. Niets meer doen, vooral niet gaan zweten, want we hebben nog een hele avond en nacht in het vliegtuig. Om half vijf verzamelen we weer in de lobby, in afwachting van de shuttlebus. Er arriveert wel eentje maar die lijkt ons te klein voor zowel ons als onze bagage. Maar dan zien we een tweede busje, het blijkt dat die onze bagage meeneemt. Ze maken er nog net geen race van wie als eerste het vliegveld bereikt, komen in ieder geval tegelijk aan.

Onze boarding passes worden massaal afgedrukt, waarna we in de (verkeerde) rij wachten tot we onze bagage kunnen inchecken. Er zijn zes balies, maar om de een of andere reden kunnen de mensen in onze rij maar bij een balie terecht, terwijl andere de twee andere rijen de andere balies ter beschikking hebben. Gelukkig komt daar verandering in, maar dan zijn wij al bijna aan de beurt. Mijn tas blijkt te zwaar, hij weegt 24,5 kilo. Dat was 17,5 kilo op de heenreis. Er zit wel een fotoboek in, maar voor de rest vind ik het verschil wel groot. Mijn badhanddoek is nog niet helemaal droog, dat scheelt ook. De dame die hem incheckt geeft me een waarschuwing, maar de tas mag mee. Later kom ik erachter dat ik er ook nog flesjes water en frisdrank en koekjes en chips in heb zitten. We doorlopen de winkels op het vliegveld, maar behalve een T-shirt voor mij scoren we niet echt meer. Ronnie vindt het fotoboek nog bij twee winkels, maar in beide gevallen is dat het enige aanwezige exemplaar en is het niet in plastic verpakt. Hoe verzinnen ze het? Na de immigratiedienst en verdere controles wachten we bij de gate. Ronnie schrijft het ISBN-nummer van het boek in de winkel op en ik ga kijken of ik dat niet via Bol.com of Amazon.com kan vinden. Dat blijkt niet het geval. Wel krijg ik een hit bij de site van Libri Mundi, en zoals verwacht voor dezelfde prijs als in de winkel, 35 dollar. Alleen moet het nog wel naar Nederland worden verscheept. Kosten: 52 dollar. Hmm, wat klopt daar niet? Thuis maar eens goed op zoek of er toch niet een boekhandel is dat het heeft. Diverse leden van onze groep worden omgeroepen, maar dat blijkt slechts een check te zijn of we er daadwerkelijk zijn zodat ze de bagage aan boord kunnen laden. Wim en Erna zijn er ook weer, die hadden op de heenreis problemen met hun vlucht gehad, moesten via Panama vliegen en moesten vandaag als gevolg daarvan eerst een retourtje Quito vliegen om mee te kunnen met onze vlucht. Belachelijke regels bij die luchtvaartmaatschappijen. Pluspuntje is dat het niet veel kostte en ze dankzij de connecties van Wim bij de KLM nu op de vlucht naar Schiphol in business class vliegen. Niet slecht! Wij moeten het doen met onze economy class stoelen. Het vliegtuig zit lang niet vol, wat François en Manja de mogelijkheid geeft iets betere plekken op te zoeken. Trees, Ronnie en ik blijven gezellig met zijn drieë naast elkaar zitten. Alhoewel, gezellig, na de film Red 2 liggen we alle drie redelijk voor pampus. Met enige moeite doen we een oog dicht.

Maandag 25 november

De red eye flight doet zijn naam weer eer aan, echt uitgebreid slapen is weer niet gelukt. Voor sommigen van ons lag dat aan de man twee stoelen voor mij, die er heel monotoon op los snurkte. Op een gegeven moment schijnt Marleen hem de afstandbediening van het videosysteem te lijf te zijn gegaan en François heeft een kussen gebruikt. Toch zijn de eerste acht uren van de vlucht alweer voorbij. Nog maar drie te gaan. Met een ontbijt en een beetje voor me uit staren gaan ook die wel voorbij. Als het vliegtuig bij de gate stilstaat, moeten we direct de paspoorten gereed houden, daar wordt aan het eind van de slurf op gecontroleerd. Weer wat nieuws. Dat geldt ook voor de bagageband: onze koffers komen in no-time en als eerste aan. We nemen afscheid van de helft van de groep en gaan met zijn zessen nog even een gebakje en wat drinken halen. Dan valt ook ons groepje binnen de groep uiteen en wachten wij op de shuttlebus naar het Van der Valk hotel, waar op zijn beurt mijn auto staat te wachten. En dan wachten bij mij thuis nog onze ouders op onze komst, met een aardigheidje: een lekkere stamppot hete bliksem. Als dat geen goede thuiskomst is...

Namens Ronnie en mijzelf hartelijk dank aan de deelnemers van deze groepsreis: Franz en Gabi (zij spreekt inmiddels een aardig woordje Nederlands), Toon en Marthie (hopelijk gaat het snel beter), Walther en Christiane, Henk en Wiebe (we zijn erg benieuwd naar jullie avonturen op de Galapagoseilanden), William, Manja (gelukkig was de terugreis maar 11 uur vliegen), Vincent en Jana, Wim en Erna, en onze vaste reisgenoten François, Marleen, Trees (Theresl, Teresita) en Chantal.

En tot slot de dankwoorden aan Marco en Marc:

Marco:
Lo siento, no hablo Espanol. Je bewoog je vooral op de achtergrond, hoewel je voor in de bus zat. Gelukkig heeft een aantal van ons toch hier en daar de kans gezien een gesprekje met je te voeren. Het is voor jou belangrijk dat de groep zich thuis voelt in de bus. Aan de andere kant voelen wij ook dat jij onderdeel uitmaakt van onze groep. Je hebt ons door je land geloodst met de grootste zorg, professionaliteit en voorzichtigheid, ondanks de soms niet malse deadlines die we hebben om in drie weken een groot aantal hoogtepunten van je mooie land te zien en te beleven. Al begon ik even te twijfelen toen je de bus bij het voor het laatst passeren van Las Cajas de bus op de weg aan de kant zette naast een bord 'Verboden te stoppen'. Dankzij jou zijn wij niet geëindigd als een blauw hartje op het asfalt. Een veilige reis terug naar Quito en veel succes met de volgende Djoser-groep. Helaas zijn het Duitsers, niet elke trip kan een feest zijn. Bedankt!

Marc:
Je bent wat mij betreft, en ik verwacht dat de groep het wel zo ongeveer met me eens is, het prototype van een goede, zo niet uitstekende reisbegeleider. Je zei in het begin dat jouw functie inhoudt dat je de groep op het vliegveld ontvangt, en in de hotels de sleutels uitdeelt. De rest van wat we jou allemaal hebben zien doen, is blijkbaar een hobby. Ik denk dat we beter kunnen spreken van een passie. Hoe jij het land dat je sinds 15 jaar je thuis noemt promoot, de cultuur, president Correa, de bergen, jungle en andere gebieden, president Correa, de historie en de flora en fauna aan ons presenteert, en natuurlijk de werken van president Correa. Zonder gekheid, je hebt een groot verantwoordelijkheidsgevoel, kunt uitstekend met mensen omgaan en met hun grillen. En je belt er direct achteraan als iemand iets is vergeten, zoals de borg voor een helmcamera of spullen op de boot. Je rent je de benen uit het lijf om iedereen van de juiste informatie te voorzien, een vertaling uit het Spaans en zelfs van het Nederlands naar het Engels of Duits, applaus na de wandeltocht op de Chimborazo en de fietstocht ervan af, en zelfs een biertje of een Inca Kola. Je hebt goede zorg getoond naar Toon en Marthie toe, jammer dat ze er nu niet bij kunnen zijn, en je hebt Ronnie en mij zelfs bijna naar de Galapagoseilanden gekregen. Minpuntje voor de KLM. Het is duidelijk dat jij je hart verpand hebt aan Ecuador. Wij hebben er mede dankzij jou een prachtige glimp van mogen opvangen. Alleen jammer dat je er 12 uur voor moet vliegen... Marc, de groeten aan je vrouw en dochtertje, en bedankt voor alles!

Voor de drie eerder geplaatste berichten over deze reis kijk bij vorige bericht. Voor alle andere reisverhalen en foto's kijk bij profiel, we waren als Dutchies ook in twaalf andere landen.