Victoria Falls en afscheid

Zondag 11 november

Door de verschillende activiteiten die men al dan niet heeft geboekt (in sommige gevallen is de activiteit uitslapen) treffen we slechts een deel van de groep aan de ontbijttafel aan. We moeten wel zorgen voor een bodempje, want voor de helft van ons staat er een helikoptervlucht boven de Victoria Falls op het programma. Met de ietwat vervelende ervaring in de laatste Cessna hoop ik dat het nu wat rustiger wordt. Maar we hebben eerder in een helikopter gezeten en ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt. Om 9 uur worden we opgehaald en per busje naar de helipad gebracht. We zijn met zijn negenen, er kunnen vier personen tegelijk vliegen. Er staan al twee dames te wachten en het personeel vraagt om nog twee passagiers. Dat worden Ronnie en ik. We moeten even op een weegschaal staan en mogen dan het hekje door naar de klaarstaande helikopter terwijl we op foto en film worden vastgelegd. Zonder schokken gaan we de lucht in richting de watervallen, we zwaaien naar de achterblijvers. Al snel vliegen we over de Zambezi rivier. Er staat duidelijk weinig water, maar ook als het water hoog staat zijn er eilandjes in de rivier. We zien de watervallen dus niet in volle glorie, maar als we in januari waren gegaan, dan hadden we en op de andere plekken tijdens de reis minder kans op dieren gehad, en was het nog heter geweest. En vergis je niet, er dondert nog steeds heel veel water over de rand de afgrond in. Ik laat de video bijna de hele vlucht met een duur van 15 minuten op opnemen staan. We zien aan de overkant Zambia, hebben een goed zicht op de brug over de Zambezi en de kloof waardoor de rivier zigzagt nadat het water naar beneden is gedonderd. Erg indrukwekkend.

De piloot zorgt ervoor dat we van alle kanten goed zicht hebben, maakt een aantal rondjes en vliegt dan terug naar de thuisbasis. Onderweg zien we bij een hotel een golfbaan liggen. Nog steeds heb ik geen drang om daarheen te gaan. Bij de landing worden we weer gefotografeerd en mogen we binnen plaatsnemen, waar de in de haast klaargemaakte DVD en CD worden vertoond. Op de DVD zien we onszelf voor en na de vlucht, de rest van de beelden geven een overzicht van een willekeurige vlucht met hier en daar informatie over de afmetingen van de watervallen en hoe het er in het droge en het natte seizoen uitziet. De kwaliteit valt tegen en ook de CD met foto’s vinden we niet zodanig dat we die aanschaffen. Wel willen we een T-shirt hebben, ik betaal met een biljet van honderd dollar en krijg naar het schijnt het laatste wisselgeld van de verkoopster terug. Het is dan om en nabij half tien. We filmen de anderen als ze in en uit de helikopter stappen, daar hebben ze meer aan dan de koopwaar binnen. Ondanks het feit dat we de watervallen niet in de volle breedte zien, vindt iedereen het toch een prachtige ervaring. Als de laatsten zijn geweest rijden we terug naar het hotel. Daar wachten we even tot we om een uur of twaalf naar de watervallen lopen. Alette zit er ook met de T-shirts die we hebben besteld. Daarop staan de voorkant Africa en de Big Five en is op de achterkant onze route t zien.

Als we iets negatiefs moeten noemen aan Vic Falls dan is dat ongetwijfeld en met volle overtuiging de aanwezigheid en de opdringerigheid van de straatventers. Nee verstaan ze niet. Je kunt er niet omheen, maar de beste optie is gewoon negeren. Binnen het park mogen ze niet komen, dus dat scheelt. De uitzichtpunten bij de watervallen hebben allemaal een nummer. We lopen naar nummer een, waar een standbeeld staat voor Dr. Livingstone (neem ik aan). Het is ietwat bewolkt als we van uitzichtpunt naar uitzichtpunt lopen. Overal nemen we de tijd om de mooiste plaatjes te schieten en ook gewoon zonder camera te kijken, natuurlijk. We zijn nu met z’n tweeën, dat loopt wat makkelijker op ons eigen tempo. Op een bepaald punt, bij de Main Falls, ziet de omgeving eruit als een tropisch regenwoud. Niet vreemd, want heel veel waterdruppels van ‘de mist die dondert’ gaan hier ook door de lucht. We ontmoeten een soort eekhoorntje en een groepje wrattenzwijnen. Aan de overkant zien we de Devil’s Pool, een kleine uitholling direct voor de afgrond. We hadden voor de vakantie al gezien dat die bestond en dat mensen daarin springen. Nu zien we dat ook gebeuren, al doet de een dat met meer bravoure dan de ander. Kennelijk is het niet levensgevaarlijk, anders zou dit niet zijn toegestaan. Iets verderop komt er nauwelijks water meer naar beneden. Ook een apart gezicht en eigenlijk helemaal niet vervelend. We kunnen doorlopen tot de kloof een scherpe bocht maakt en we bij het laatste uitkijkpunt komen, dat op de brug. Hier komen bungeejumpers aan hun trekken. Niemand van onze groep heeft zich daarvoor aangemeld en we zien ook helemaal niemand anders springen. Terug bij de ingang willen we wat te eten bestellen, maar diverse lekkernijen zijn al op. De Crocodile Tail Wrap en de Mosi-burger smaken ook prima. Zodra we weer het park uit zijn begint het gedonder met de straatventers weer. Ronnie heeft zijn oog laten vallen op een houten beeld met de Big Five daarin verwerkt. Dat was ook al zo in Swakopmund, maar nu koopt hij er toch eentje, voor de helft van de prijs die oorspronkelijk wordt gevraagd. We vermijden alle andere verkopers en bij het hotel aangekomen genieten we weer een tijd van de koelte van het zwembad.

Om zes uur zijn we weer bij elkaar voor de voettocht naar het Victoria Falls Hotel en het bijbehorende Jungle Junction restaurant. Het hotel ziet er prachtig uit en de locatie is ook mooi, je ziet de brug hoog boven het water hangen en iets verder een witte mist van waterdruppels. Het wordt nu snel donker. Tijdens het eten dat in de vorm van een buffet in overvloed voor ons beschikbaar is, zijn er ook nu weer dansers, die soms de gekste maar hele mooie maskers dragen. Als die zijn uitgedanst, is het woord aan Chantal, door ons als vrijwilliger aangewezen om Alette te bedanken voor haar uitstekende werk tijdens onze reis. Jammer dat Dumile er niet bij is. Alette neemt de kaarten en enveloppen met fooi voor allebei in ontvangst en zegt zelf ook nog wat dankwoorden, en geeft de laatste huishoudelijke mededelingen door. Dan betalen we en lopen, zonder nog een straatventer tegen te komen terug naar het hotel. Daar is de bar net gesloten, maar na een smeekbede van Marleen mogen we toch nog een drankje bestellen. Blijft het toch nog even gezellig.

Maandag 12 november

François ligt om kwart over zeven al in het zwembad. Ik neem ook een frisse duik. Het gaat warm worden vandaag, dat voel ik nu al. Tegen acht uur komt Ronnie ook nog even zwemmen. De andere leden van de groep zijn of nog niet op, of zijn de tassen aan het inpakken, slechts een enkeling ontbijt zo vroeg in de ochtend. Hopelijk zijn onze zwemspullen een beetje op tijd droog als we om half elf vertrekken. Alette heeft nieuws van Dumile, hij gaat het voor ons vertrek naar het vliegtuig niet halen. Wel zal zij samen met hem de volgende reis van Livingstone in Zambia (vlak om de hoek) naar Kaapstad, de omgekeerde richting dus, gaan maken. Het is voor haar maar te hopen dat ze weer zo’n fantastische groep krijgt… Ze geeft instructies voor op het vliegveld, want er is te weinig tijd tussen ons vertrek en de aankomst van de volgende groep. We nemen afscheid van haar en worden in een ons helaas niet vertrouwde bus nar Victoria Falls Airport gebracht. Dit is een klein vliegveld, met maar een paar incheckbalies, maar hij is wel internationaal. En er komt nog eens iemand: Mbeki schijnt zo te arriveren. De beveiliging wordt aangescherpt, er wordt een rode loper uitgelegd en allerlei mensen staan met vlaggetjes te zwaaien. Door de aanwezigheid van deze VVVVIP hebben we wel ietwat vertraging, maar dat is geen punt, want we hebben oorspronkelijk vier uur overstaptijd in Johannesburg.

In Jo-burg hebben we in ieder geval iets meer te doen dan in Vic Falls: shoppen! We moeten nog van onze randen en dollars af. Dat is niet moeilijk, er zijn veel souvenirshops, zoals Out of Africa. In een andere shop koop ik nog een groen polo-shirt van de Springboks, het nationale rugbyteam. De rest maken we op in een restaurant. Dan is de tijd al vrij vlot voorbij en kunnen we naar onze gate. Hier nemen we afscheid (het begint een gewoonte te worden) van Marloes. Zij heeft net als op de heenreis een rechtstreekse vlucht geboekt. Scheelt maar 80 euro maar vooral een korte overstap in Frankfurt. Als het goed is is ze slechts een uurtje later op Schiphol. Misschien iets voor de volgende reis? We mogen het vliegtuig, opnieuw zo’n enorme Airbus A380, in en zwaaien in de slurf nog uitgebreid naar haar. Als de piloot het signaal boarding complete aangeeft, zit ik op een rij met Ada en Ed, maar tussen Ada en mij is de stoel leeg. Extra beenruimte dus. Naast Ronnie zijn er zelfs twee stoelen leeg. Geen gillende kinderen, dus dat moet een prima vlucht kunnen worden. Op zich is het best te doen, maar ik kan helaas niet de hele nacht slapen. Maar met wat dutjes hier en daar lukt het ook wel.

Dinsdag 13 november

Frankfurt Airport sucks! We hebben al niet veel tijd, slechts een uurtje ofzo, maar als er iemand de security in Cuba kan overtreffen qua traagheid, dan zijn het deze dames en heren wel. François en Marleen mogen doorlopen via de Business Class, wij moeten helaas aansluiten bij de enorme groep Economy losers. Eindelijk zijn we aan de beurt. En dan bedoel ik ook aan de beurt: bij Ronnie gaat het poortje af (hij had nog zo gezegd dat dat ding zou reageren op zijn schoenen) en allebei onze rugzakken worden apart gezet. Ik moet mee een kamertje in waar ze mijn videocamera willen controleren op stoffen voor explosieven. Ze zien al snel dat er niets aan de hand is, dus ik kan weer doorlopen. Ronnies rugzak was blijkbaar toch niet zo interessant, dus die mag ook door. Marleen staat er ook nog, bij haar ging het om de souveniertjes. Pietluttig gedoe! Anyway, we kunnen door, nu naar de paspoortcontrole. Ook hier staat een fikse rij, maar gelukkig kunnen we doorsteken naar de EU-balies, waar bijna niemand voor staat. Dan snel naar de wc en naar gate A15. Daar denken we het vliegtuig in te stappen, blijkt het een bus te zijn. Die voert ons naar het meest afgelegen deel van het vliegveld, misschien staat daar een reservevliegtuig ofzo. Eindelijk zitten we in het vliegtuig. Maar weg kunnen we nog niet, want het heeft vannacht gevroren, dus moeten ze zeker weten dat er geen ijs op de vleugels zit.

Met enige vertraging stijgen we naar cruising altitude, krijgen een yoghurtje en een bekertje thee en landen 45 minuten later op Schiphol. Hier gaat alles echt van en leien dakje, onze bagage komt binnen no-time van de band rollen. We nemen afscheid van iedereen, maar zullen nog contact houden om foto’s uit te wisselen en een reünie te regelen. Chantal heeft alle adressen, dus wie weet een schone taak voor haar… Terwijl de anderen snel verdwijnen, nemen wij net als vorig jaar met François en Marleen nog even de tijd in een van de eethoekjes. Zij zien wel wat in een vakantie volgend jaar in Zuid-Amerika met Dorien als reisleidster. Daar valt wel iets voor te zeggen. Dan zeggen ook wij elkaar gedag en stappen we even later in de trein. Een mooi moment om het laatste deel van deze reis te verslaan. We zijn tegen één uur in Groningen en worden daar opgewacht door onze ouders. De komende weken zullen we weer druk zijn met alle foto’s en filmbeelden te selecteren en verwerken. Pfff, hadden we maar vakantie!