Southland Tales

Woensdag 23 november

Gisteren is ons verteld dat we om 9.00 uur Portugese tijd gebeld zouden worden over de status van de auto. Om kwart voor tien bel ik zelf maar even met de ANWB in Spanje. Ze nemen contact op met de garagehouder en bellen dan terug. Dan gaan wij eerst maar ontbijten. Om kwart voor elf bel ik zelf nog maar eens. Druk, druk, druk. De accu en negatieve accukabel moeten worden vervangen en dat zal donderdag of vrijdag gebeuren. Maar we kunnen een huurauto ophalen bij Europcar een paar straten verderop. We willen onderhand ook wel verder met de vakantie en hebben Lissabon nu wel gezien. Bij het uitchecken spreken we een ouder echtpaar uit Brazilië, dat net als wij een rondreis maakt, maar dan iets ruimer, Talinn, Praag, Lissabon en voor ze naar huis gaan doen ze New York nog even aan. En wij dachten dat wij veel onderweg waren!

Een taxi brengt ons bij Europcar, waar de bestelde Renault Clio toch een slagje te klein blijkt in verband met onze bagage. Voor 55 euro extra krijgen we een Renault Clio Break mee. We kunnen de auto zaterdag weer inleveren, maar als de garage de Peugeot eerder klaar heeft, mogen we hem ook vroegtijdig inleveren. En passant vertelt Miguel van Europcar ook nog even over het elektronische tolsysteem dat boven de weg hangt. Wij hebben wel bij tolstations betaald, maar hadden geen idee hoe we dat andere zouden moeten betalen. Daarvoor moeten we naar een postkantoor, zegt hij. We bedanken hem, de bagage gaat in de auto en wij zetten koers naar het Zuiden.

Bij aankomt in Sagres in het Zuidwesten van de Algarve checken we in bij een bed & breakfast genaamd Mareta Beach. De man achter de balie geeft ons onder andere de Wi-Fi-code en vraagt zich af wat we vroeger deden voor het Wi-Fi tijdperk. Buiten spelen, zeg ik. We vragen hem de weg naar het postkantoor en krijgen de gewenste aanwijzingen. De postbeambte zegt dat we vooraf online een tolkaartje hadden moeten kopen of bij binnenkomst in Portugal. Maar hij regelt in ieder geval dat we een kaartje krijgen met ingang van 15 november. We moeten dan nog wel op een site kijken wat we de Portugese staat schuldig zijn en daarvoor online een nieuw kaartje kopen. Na dit relaas wandelen we langs de kliffen en zien de zon ondergaan. Aan de bed & breakfast zit ook een Italiaans restaurant vast, dat ons van een volle maag voorziet.


Donderdag 24 november

Vanochtend bezoeken we eerst Cabo de São Vicente, het meest zuidwestelijke punt van het Europese vasteland. Het terrein rond de vuurtoren gaat om 10 uur open. Wij verkennen eerst de kliffen en zien een mooie losstaande rots in zee. Maar ook komen we een plakkaat tegen ter nagedachtenis van een jonge Duitser die hier naar beneden is gevallen en het niet heeft overleefd. Gek genoeg zitten er drie hengelaars op een klein stukje verdacht dichtbij de afgrond. De vuurtoren schijnt een van de beste van Europa te zijn. Een schip dat de kaap keert deint behoorlijk naar alle kanten. In de Lojas (winkeltje) kopen we ons eerste kledingstuk dat als souvenir geldt, Een sweater met met capuchon. De Clio brengt ons naar Lagos, een mooie plaats met een prachtig strand met rotsen net een stukje in zee. Die rotsen bevatten van dichtbij gezien allemaal schelpen. Lagos heeft voornamelijk witte gebouwen met rode dakpannen, zo ook de San Antionio kerk, die tussen de middag dicht is net als het kleine fort waar we net langs zijn gelopen. Wij houden het op lunch op een terrasje naast de kerk.

Een collega stuurde eerder in de vakantie een tip over de Odeleite rivier in het Zuidoosten van Portugal. Daar nemen we vervolgens een kijkje. Maar onderweg krijgen we bericht dat de Peugeot morgen vanaf 12.00 uur weer opgehaald kan worden. We moeten wel cash betalen. Dat betekent dat we nog ergens moet gaan pinnen. Als we bijna bij de Spaanse grens zijn nemen we een afslag naar het Noorden. De Odeleiterivier blijkt vooral leuk vanuit de lucht, maar de rit over provinciale wegen door de Algarve naar het Noorden is wel erg mooi. We stoppen bij een plaatsje met een schitterend uitzicht op een brug en een hooggelegen burcht. Gelukkig zitten we weer op de snelweg als het echt donker wordt. We kruisen de Ponte 25 de Abril weer, nu in Noordelijke richting, rijden door Lissabon en slaan uiteindelijk af maar Sintra. Via kronkelweggetjes - met hier en daar een wegomleiding - vinden we het Tivoli hotel. Een aardig hotel, ziet er leuk uit en het staat tegenover het Palacio Nacional de Sintra. Het is echter het eerste hotel dat moeilijk doet over Wi-Fi, de eerste 60 minuten is gratis, maar zelfs dat is beperkt. Het diner is echter heerlijk. Men heeft ook alle tijd voor ons, want verder is het behoorlijk stil.

Vrijdag 25 november

We hebben een ochtend om de toerist uit te hangen, dus moeten we besluiten of we het Palacio Nacional de Sintra of het Palacio Nacional da Pena willen bekijken. Het eerste heeft enorme gekke bolle schoorstenen, het twee gekke kleuren. Het wordt Pena. Het weggetje ernaartoe is steil en zit vol met haarspeldbochten. Waarom bouwde men zijn forten en paleizen toch altijd op hoge rotsen? We zijn de eersten, het paleis is nog niet open. Om halftien mogen we naar binnen. Oudjes als we zijn hebben we ook een kaartje gekocht voor het busje dat ons, volgestampt en al, nog verder omhoog brengt. Anders zijn we al bezweet voor de poort door lopen. Het paleis lijkt een allegaartje qua kleuren, vormen en stijlen. Het zou ook in Disneyland kunnen staan. Maar het biedt vooral veel mooie inkijkjes, doorkijkjes en vergezichten. We lopen over een smal paadje langs de kantelen en de muur en gaan dankbaar binnen. Veel kamers zijn nog in oorspronkelijke staat met meubels, beelden, schilderijen, kroonluchters en nog meer tierelantijnen. Erg mooi. Eigenlijk moet je een dag of twee voor de hele omgeving nemen, want er valt genoeg te zien.

Een ander kronkelweggetje leidt ons weer naar het dorp en de snelweg naar Lissabon. Na een bezoekje aan een pinautomaat brengen we de Clio terug bij Europcar. Een taxi brengt ons naar de Peugeot garage Caetano Motor in Almada. Behalve de accu en accukabel hebben ze ook de ruitenwisser achter vervangen en de hele auto van binnen en buiten schoongemaakt. We bedanken de mensen van de garage en nemen dan de route naar het Oosten om net voor Merida in Spanje af te slaan naar het Zuiden. Het landschap ziet er ineens heel anders uit dan in Portugal, hier staan veel meer grote gebouwen en is het vrij dor, terwijl in Portugal heel veel groen en weinig dorpjes te zien waren. Dat maakt niet zo heel veel uit, ons enige doel van vandaag is Sevilla bereiken. Daar aangekomen gaan we op zoek naar hotel Cervantes, een hotel in het hart van de stad dat ik via booking.com en de TomTom heb gevonden. TomTom maakt het echter niet uit dat de route ernaartoe een crime is. Kleine, smalle straatjes met haakse bochten waarin auto's geparkeerd staan. De TomTom geeft aan dat we er zijn, en zowaar zien we een bord P Cervantes. Het blijkt een klein inhammetje te zijn, waar we een paar keer moeten keren om een autolift in te kunnen rijden. Gelukkig is een van de heren van het hotel zo aardig aanwijzingen te geven. Dat moet een verdieping lager ook, want de parkeerplaats is nog compacter dan de straatjes die we net hadden gehad. We hebben de laatste kamer in het mooie hotel gescoord, voor twee nachten, en ook de laatste parkeerplaats, mazzelaars die we zijn. Aan de Alameda de Hercules vinden we een tentje voor ons diner.

Zaterdag 26 november

Mooie stad dat Sevilla. Na het ontbijt lopen we richting de kathedraal en komen al direct pleintjes tegen met mooie panden en veel sinaasappelbomen. Ik dacht de gebouwen hier ook vooral wit zouden zijn met rode daken, maar we zien toch veel andere gebouwen, waarvoor veel baksteen is gebruikt. En als er gepleisterd is, is het bijvoorbeeld rood geschilderd. Op een balkonnetje zien we twee poppen reclame maken voor Flamenco, Spaanser dan dat krijg je het niet. Aan een ander gebouw hangen allemaal grote foto's met vooral stierenvechters erop. En natuurlijk doen we weer een kathedraal aan, het Maria de la Sede. Deze is echt enorm, zo'n 127 meter lang en 83 meter breed. We hebben ergens gelezen dat het het grootste gotische gebouw ter wereld zou kunnen zijn. Dat het groot is zien we aan de binnenkant wel. De kathedraal wordt opgesierd door allerlei glas in lood ramen, altaarstukken, grafmonumenten en houtsnijwerken. Op de binnenplaats staan ook weer veel sinaasappelbomen. En natuurlijk kunnen we de Giralda op, de toren van de kathedraal. Dat zijn op de een of andere manier toch de vaste punten op ons programma tijdens vakanties: als er een toren of een heuvel of wat dan ook te beklimmen is, dan doen we dat wel. We hoeven (los van helemaal aan het eind) geen trappen te lopen, je komt boven via een hellende vloer. Dat blijft nog steeds werken voor iemand met weinig echte conditie. Maar net als altijd is het uitzicht de moeite waard. We kunnen onder andere de stierenvechtersarena zien. Op een gegeven moment schrik ik me rot, ik denk dat er iets zwaars is gevallen, maar dat is een van de 25 klokken, het is natuurlijk wel een functionerende klokkentoren.

Op straat rijden veel koetsen met een paard ervoor. Je ziet ze overal. Het klapstuk van de architectuur in Sevilla (als de kathedraal dat niet is) is toch wel het Plaza de España. Hier staat een halfrond gebouw aan een plein met water en bruggetjes erover. Woorden doen geen recht aan hoe mooi dit geheel is. We blijven hier een tijd zitten om er eens flink van te genieten. Een heel stel Aziaten in bruidskleding (het zal wel weer zo'n groepsbruiloft zijn) gaat om de beurt op de foto. Die zijn wel een paar uur bezig, schat ik zo. Nu maken wij natuurlijk ook genoeg opnamen. Uiteindelijk lukt het ons er weer weg te komen. Via het Parque de Maria Luisa, waar we heel veel witte duiven zien, komen we bij de rivier de Guadalquivir terecht. Na een snack lopen we langs de Torre del Oro (de toren van het goud), die stamt uit de 12 eeuw en in de koloniale tijd zo is genoemd toen de schepen hier hun goederen losten. Even verderop staat het Plaza del Toros, het stierenvechtersstadion. We kunnen naar binnen, maar alleen met gids en daar hebben we niet zo veel zin in. Via een aantal knusse straatjes komen we terug bij ons hotel. We dineren weer buiten de deur en doen dan nog een rondje langs de kathedraal en het historische koninklijk paleis Alcazar.

Zondag 27 november

A slight change of a slight change of plans... Volgens Plan A zouden we via Gibraltar naar Malaga rijden. Maar de voorspelling van een enorme bak regen aan de kust doet ons kijken naar alternatieven. volgens plan B brengen we een bezoekje aan Córdoba, waar een grote tot kathedraal omgevormde moskee te vinden is, genaamd La Mazquita, en dan door naar Granada. Na een paar uur rijden bereiken we Córdoba. Ik had de TomTom ingeprogrammeerd om naar het stadscentrum te gaan. Maar het oude centrum is het beste op een andere manier te bereiken: je parkeert je auto op de parkeerplaats speciaal voor bezoekers van de oude stad en loopt dan verder. TomTom leidt ons rechtdoor in plaats van linksaf en voor we het weten rijden we weer door smalle straatjes met haakse bochten, en allemaal eenrichtingsverkeer. Niet erg als de TomTom wel weer aangeeft waar je wel langs moet. Op bijna iedere hoek staan echter politiemensen aan te geven dat je ergens niet in mag rijden. Dat blijkt te zijn vanwege een hardloopevenement.

Dan maar proberen de stad weer uit te komen en door naar plan C: eerst naar de Garganta del Chorro met de Camenito del Rey. Dit is een bruggetje over een smalle kloof met pad langs de rotswand ernaartoe, bij het dorpje El Chorro. De weg ernaartoe is al een hele belevenis, weer veel haarspeldbochten en hoogteverschillen. Vanaf El Chorro moet je nog een stuk lopen om bij het houten pad aan de rotswand te komen. Ook dit is een stijgend pad, dus is het weer conditietraining voor ons. Helaas is het pad gesloten. Misschien voor het seizoen, misschien wel voor langer. Op de informatieborden wordt veel gerept over verval en dan met name door de mens. We vervolgen onze weg naar Granada. We zijn op zoek naar een hotel in het centrum dat we, ook hier weer vanwege smalle straatjes met haakse bochten en eenrichtingsverkeer (het lijkt wel opzet), niet kunnen vinden. Wat we wel kunnen is naar Hostal Atenas. Terwijl Ronnie in de auto blijft zitten ga ik naar binnen om te informeren naar een beschikbare kamer met twee bedden, een parkeerplek en naar de prijs. Alles is aanwezig en wel voor de belachelijke prijs van 25 euro per nacht. De parkeergarage kost nog wel 14 euro per nacht, maar dat hebben we er graag voor over. Ook hier moet de auto via een lift een verdieping lager op de vierkante centimeter geparkeerd worden. Eenmaal op de kamer rusten we eerst even van dit alles uit voordat we het centrum in gaan op zoek naar een eetgelegenheid. Die vinden we al snel: een Chinees restaurant, dat hadden we nog niet gehad deze vakantie. Hier betalen we net iets meer dan 20 euro voor zes gangen voor twee personen. We nemen een kijkje bij het Alhambra, lopen een stuk naar boven en zien halverwege dat er hier ook auto's rijden. Mooi, dan gaan we morgen ook met de auto naar boven, dat scheelt weer een hoop klimwerk. Behoorlijk vermoeid vallen we snel in slaap.