Ons he ‘n baie goeie start in Kaapstad

Zondag 21 oktober 2012

De dag van vertrek begint voor mij, terwijl ik had gezegd best 3,5 weken zonder golf te kunnen, met een rondje van negen holes op mijn thuisbaan in Assen. Als Ronnie en onze ouders om half twee bij mij aankomen ben ik al lang en breed terug. Een korte autorit naar het station en dan begint het eerste deel van de reis, met 2,5 uur treinen richting Schiphol. Daar aangekomen doen we weer de reguliere dingen: e-tickets omruilen voor boarding passes, bagage inchecken, door de security, en dan weer wachten. En af en toe een oogje openhouden voor Franҫois en Marleen, de Belgen die we nog kennen van de Cubareis van vorig jaar. Met hen praten we een tijdje bij tot we het vliegtuig in kunnen. Eerst vliegen we naar Frankfurt, daar hebben we een uur om van de ene kant van de luchthaven naar de andere te lopen, en dan stappen we in een echt grote Airbus. Business en First Class bovenin, en het goedkope volk onderin. Toch net genoeg ruimte om de nacht bijna comfortabel door te brengen. Rechtop slapen, daar draai ik mijn hand niet voor om, op de bank, in de trein, in de auto, maar in het vliegtuig kost het toch altijd iets meer moeite. De kleine kindertjes twee rijen voor ons helpen ook niet echt als ze het middenin de nacht op een blèren zetten.

Maandag 22 oktober

Een flink aantal series en documentaires later komen we ’s ochtends aan in Johannesburg. Eerst bagage halen, dan door de douane, tassen weer inchecken en nog een keer door de security. Ik blijf het volhouden, vakantie begint pas echt op de plek van bestemming. Ondertussen hebben we al een paar medereizigers ontdekt, twee dames uit Groningen, die weer een aantal anderen hadden gespot. Zo maken we al kennis met de helft van de groep. Daar zit ook Ed bij, de man die al vanaf Frankfurt naast ons heeft gezeten, maar die we nog niet hebben gesproken. Gezellig, he? Onze laatste vlucht komt, met een mooie bocht boven de stad en scherend over een krottenwijk, om één uur aan in Kaapstad. Daar worden we opgewacht door Alette, onze reisbegeleidster. Bijna alles gaat vlekkeloos, maar drie mensen van de Djosergroep wachten nog op hun bagage. Dat paste blijkbaar niet in ons vliegtuig en komt met een ander vliegtuig aan. Met enige vertraging kunnen we naar onze bus/safaritruck, die ons door de stad naar Ashanti Lodge in de wijk Gardens brengt. Als Alette alle sleutels heeft uitgedeeld, pakken we onze tassen en installeren we ons in de kamers. Pas vlak voordat we met een deel van de groep de stad in gaan, kom ik erachter dat ik mijn rugzak niet mee naar binnen heb genomen. Geen paniek, die is vast door een van de anderen in de groep meegenomen. Op straat staat hij in ieder geval niet meer. Er zitten ook geen dure dingen in, maar wel de accu en oplader voor de video. Dus toch wel van cruciaal belang. Gelukkig heeft onze reisbegeleidster hem meegenomen en kan ik hem even later ophalen bij de receptie. Pfff, eerste blunder van de vakantie, hopelijk volgen er niet te veel.

We lopen met een man of veertien door Kloof Street met allerlei cafés en andere zaken met balkons en leuke gevels richting het centrum. We nemen een kijkje op een markt waar Afrikaanse kunst wordt verkocht. Op diverse plekken zien we borden met Afrikaanse tekst erop. Dat ziet er leuk uit. Het Afrikaans ziet eruit als versimpeld Nederlands en werkt vaak op de lachspieren. Ik word aangesproken door een ober die ons graag zijn ijspaleis in wil zien gaan. Dat gebeurt echter niet, ondanks het korte maar leuke gesprekje. Ons einddoel is The Waterfront. Een droogdok met oude boten, en een haventje met wat nieuwere en duurdere exemplaren, en een drakenboot zijn mooie onderwerpen voor al onze camera’s. En dat steeds met de beroemde Tafelberg op de achtergrond. Die wordt aan de bovenkant steeds aan het zicht onttrokken door wolken die door de wind over de berg worden geblazen. Dit wordt ook wel toepasselijk het Tafelkleed genoemd. De harde wind zorgt ervoor dat het allemaal wat fris aanvoelt. Op het terras van Die Anker, een café met vooral Belgisch bier, zijn we na een consumptie al zodanig afgekoeld dat we snel een restaurant opzoeken om binnen te eten. Die vinden we vrij vlot en gelukkig hebben ze ook nog drie tafels voor ons. De maaltijden met veel wild als warthog (wrattenzwijn), impala, kudu en ander lekkers worden gretig naar binnen gewerkt. Ondertussen wisselen we vooral veel eerdere ervaringen met Djoser en andere reizen uit. Na het eten is het ons ten strengste afgeraden terug te lopen naar onze lodge, en dus nemen we twee taxibusjes. We spreken af om de volgende ochtend om half acht te ontbijten en vallen dan eenmaal in bed al snel in een diepe slaap.

Dinsdag 23 oktober

De wind is toegenomen, de kabelbaan naar de top van de Tafelberg blijft dicht. Nu is dat ook niet ons doel voor vandaag, maar hopelijk is het weer morgen rustiger, want het is toch wel een must see attractie. We genieten eerst samen met de anderen van een prima ontbijt. Dan mogen we weer de truck in. Dumile, onze chauffeur zet koers richting het Zuiden. Alette geeft ondertussen een korte geschiedenisles over Kaapstad met een grote rol voor de Nederlanders, de VOC en Jan van Riebeek. Iets ten zuiden van Kaapstad ligt Camps Bay, waar we stoppen om plaatjes te schieten en natuurlijk te genieten van het uitzicht op een rij bergtoppen genaamd de Twaalf Apostelen. Via Chapman´s Peak Drive, een mooie weg hoog boven de rotsen en het water van de Atlantische Oceaan, komen we in Houtbaai. Nog weer later rijden we het Cape Good Hope National Park binnen. Hier zien we de nationale bloem, de Prothea, een paar zebra’s, een baviaan, enkele struisvogels en een hagedis. We klimmen een stukje naar Cape Point, met boven een vuurtoren en een wegwijzer naar allerlei grote steden in de wereld. Waar hebben we dat eerder gezien? Antwoord: Land’s End, de Noordkaap, Key West… Er hangt ook een windmeter, die wel heel snel draait. Eenmaal weer beneden en met een kleine pizza achter de kiezen klimmen we de truck weer in om een klein stukje naar het meest Zuidwestelijke punt van het Afrikaanse vasteland te rijden: Kaap die Goeie Hoop, zoals het in het Afrikaans heet. Er staat een bord in het Engels en in het Afrikaans om de coördinaten aan te geven. Hier komen we allemaal afzonderlijk op de foto en dan volgt de (eerste) groepsfoto.

De weg terug naar het Noorden gaat langs de kust van de Valse Baai, zo genoemd omdat de bergen aan de overkant door de mist soms niet te zien zijn, en men vroeger als men dacht de Kaap te ronden dus iets te vroeg naar het Noorden voer. We rijden naar Simon’s Town en stoppen daar bij Boulders Beach om naar penguins te kijken. En sommige kijken ook terug, wat grappige beelden oplevert. Na drie kwartier stappen we weer in de bus voor onze laatste rit van de dag, naar de lodge. We nemen even tijd voor onszelf voordat we weer met een groep van veertien een restaurant binnen zullen vallen. Deze keer is het Arnold’s in Kloof Street. Het eten is net als gisteren uitstekend, met opnieuw divers wild uit de regio, maar ook crocodile riblets (misschien zien we de Big Five eerder op ons bord dan in het wild…). De ober maakt er werk van en hij brengt het leuk en met enthousiasme. Tegen half tien is het weer hoog tijd om terug te gaan naar de kamers. Het was weer een mooie maar ook wel vermoeiende dag.

Woensdag 24 oktober

Net nu we ons eerste bericht op internet willen zetten doet de WIFI verbinding het niet. Iets anders doet het wel: vanaf het terras van de lodge, waar we ontbijten, zien we dat de kabelbaan naar Table Mountain in beweging is. Niet alleen wij genieten van het goede ontbijt, een duif ontfermt zich over de aardbeienyoghurt van Ed. We regelen een taxi, die ons en de drie Belgen François, Marleen en Frank, naar het dalstation van de kabelbaan naar Table Mountain brengt. Er staat al een hele lange rij mensen, ook aan de andere kant van de straat. Wij kopen kaartjes en sluiten dan aan op de trap naar de gondel, waarmee we een lange wachttijd aan de andere kant van de straat overslaan. Niet netjes, maar anders lukt het ons niet om voor half een terug te zijn bij de lodge. Na zeker drie kwartier in de rij te staan en door een hele sliert voordringende Indiërs te zijn ingehaald, stappen we de gondel in. Ik had al gelezen of gehoord dat het platform waar je op staat 360 graden draait. De mensen die dus een perfect plekje bij het open raam hebben ingepikt, kijken beteuterd als ze ineens wegdraaien. En uiteindelijk kom ik ook aan de beurt als de gondel bijna boven is. Maar sowieso heb je een fantastisch uitzicht op de top van de berg. Er staat heel weinig wind en het is er aangenaam. Dat vinden ook de Rock Dassies, marmotachtige beestjes die zo’n 60 cm groot zijn. Ze liggen lekker in de zon. Wij volgen de paden over het terreinen genieten van de flora en fauna en het prachtige uitzicht over Kaapstad. Tegen kwart voor elf nemen we de gondel terug naar beneden. We vermoeden dat het geen van de anderen in onze groep nog is gelukt om de top te bereiken. Beneden is de rij alleen maar langer geworden en staat ook het verkeer behoorlijk vast. We hebben weer geluk en vinden binnen no-time een taxi die ons naar de lodge brengt. De anderen druppelen ook binnen en zijn inderdaad niet meer op de top geweest, ze zouden anderhalf uur in de rij moeten staan. Wel hebben enkelen een stukje de berg op gelopen en vandaar ook genoten van het uitzicht. Als we hebben gepind en broodjes hebben gehaald voor onderweg worden we de truck in gedirigeerd.

We rijden de stad uit naar het Noorden, en komen daar langs enkele dure vakantieparken met golfbanen. Al pratend met Ada uit Groningen kom ik erachter dat zij ook golft, dat zij ook lid is van mijn golfclub en dat zij ook nog eens de schoonmoeder is van mijn collega Anne-Marie, die onder andere mijn planning doet. Kleine wereld, inderdaad! Van de andere reizigers kennen we inmiddels ook alle namen en van een aantal ook wat ze doen en waar ze wonen. We stoppen even aan het Blouberg strand voor het uitzicht op de Tafelberg in de verte. We hebben ontzettend mazzel dat die zo duidelijk zichtbaar is. Het zeewater is trouwens nog best koud, maar het is hier dan ook net lente. De verdere route naar het Noorden zien we struisvogels, springbokken en koeien en schapen. De weg is meestal kaarsrecht en goed onderhouden. Bij een tankstation maken we een sanitaire stop en slaan we water en snacks in. Vlak voor Lambert’s Bay vertelt Alette wat ons de komende dagen te wachten staat en waar we nog geld kunnen halen, en ook waar we het aan kunnen uitgeven. Daar zitten interessante dingen bij! We checken in in het Lambert’s Bay Hotel (via de achteringang omdat aan de voorkant een grote tent wordt opgebouwd voor een Harley Davidson rally de hier komend weekend wordt gehouden) en nemen op Bird’s Island (of Voëleiland op zijn Afrikaans) een kijkje bij een grote en luidruchtige verzameling Kaapse jan-van-genten. Wat een kabaal! En dan bedoel ik niet alleen het geklik van Ronnies camera… ;-) Het levert weer mooi materiaal op voor het fotoboek en de film. Dineren doen we in het Kreefhuis (bij woorden die eindigen op ft of st is de t verdwenen, zo rijden we de hele dag al langs die weskus). Hier ervaren we de Afrikaanse manier, het serveren van het eten gaat wat chaotisch, diverse zaken komen op nog meer diverse tijdstippen op tafel. Maar daar moeten we ons niet aan storen, de dingen gaan hier nu eenmaal anders dan bij ons.

Donderdag 25 oktober

Alette heeft ons een lange dag in de bus beloofd, we hebben bijna 600 km af te leggen. Dus ontbijten we op tijd, d.w.z. om half zeven. Het is weer uitstekend verzorgd. Sommigen zijn erg vroeg wakker gemaakt door iemand die buiten een aria heeft staan zingen. Eenmaal onderweg merken we dat het vooral na de Sederbergen en de Olifantsrivier, dat het een stuk onherbergzamer wordt, en warmer. In het begin van de rit is iedereen druk met elkaar aan het kletsen, maar na een paar uur en een enkele sanitaire stop valt het redelijk stil in de bus. Zelf dommelen we regelmatig weg, maar dan volgt weer een onverwachte beweging van de chauffeur en worden we weer uit onze slaap gehaald. Ons laatste dorp voor we Zuid Afrika verlaten is Springbok, daar gaan we naar de Spar. Aangezien we de komende dagen minder winkels tegenkomen is het van belang goed in te kopen, en vooral water. Hetzelfde geldt voor geld, even pinnen voor de komende week. Weer in de bus krijgen we een formulier voor de immigratiedienst van Namibië.

Bij de grens met Namibië moeten we de truck uit en met ons paspoort naar de douane. Vooral geen foto’s maken, en gewoon doen wat je opgedragen wordt. François en ik hebben de paspoorten nog in de bagageruimte liggen, maar daar kunnen we gemakkelijk bij. Het land verlaten gaat vrij vlot. Vervolgens rijden we de brug over de Oranjerivier over en moeten we aan de Namibische kant naar de immigratiedienst. Dat heeft wat meer voeten in de aarde, we staan vrij lang in de rij voor een nieuwe stempel in ons paspoort. Uiteindelijk mogen we dan rijden, maar dat duurt nog geen honderd meter, want dan wil men nog even zien wat we in de bagage hebben. Ik mag mijn tas ook openmaken en waarschijnlijk zorgt de chaos die men daarin aantreft ervoor dat ik hem snel weer dicht mag doen. Nog maar paar tassen later mogen we dan opnieuw instappen en zijn we eindelijk op weg in Namibië. Vanaf hier is het nog maar drie kwartier naar Norotshama, een druivenboerderij met guesthouses, waar we verwelkomd worden met een alcoholisch drankje of een sapje. De onderkomens zijn leuke gebouwtjes aan de Oranjerivier. Er is ook een zwembad en drie van onze groep grijpen die kans. Terwijl de braai (BBQ) al flink wordt voorbereid gaan we nog even douchen voordat we aan tafel gaan. Het eten is goed, hopelijk zeggen we dat morgen ook nog en hoeven we dan niet ieder halfuur een stop te maken langs de kant van de weg. Bomen zijn in dit deel van deze voormalige Duitse kolonie sowieso ver te zoeken. Aan de rivier groeit van alles, maar iets daarvandaan is het dor en heet. Na het eten zitten we nog een hele tijd na te kletsen (vooral Ada tot groot vermaak van de rest). Maar zo rond half elf is het toch wel mooi geweest.