Stranger in Moscow

17/9 Moskou - Arbatskaya

De afgelopen dagen zijn we steeds van het hotel richting het Kremlin gelopen. Nu nemen we een andere route, namelijk naar het westen. De straat is zo breed dat tussen beide rijrichtingen een smalle strook groen ligt, zeg maar een langgerekt parkje. Dat loopt wel zo prettig. We zien hier en daar de bladeren al van de bomen vallen, die door een medewerker op een vrij inefficiënte manier met een veegwagentje worden opgeruimd. Ik blijf maar aan het oefenen met het lezen van de teksten aan de muren. Meestal kon je er best uit, de woorden zijn dan wel opgebouwd uit Cyrillische tekens, eenmaal gespeld en samengevoegd kom je toch op termen die wij ook gewend zijn. Supermarket, Notaris, Kino (Bioscoop). Bij namen van straten en standbeelden wordt het al iets lastiger, deels omdat ze langer zijn, en deels omdat we ze niet kennen. Maar die kunnen we dan wel opzoeken. Maar zoiets als ingang (вход), daar zit niet echt een logica in, dat moet je gewoon herkennen. Op een wat grotere kruising slaan we rechts af. We horen een sterk piepend geluid, dat van een oud mannetje komt dat een rolstoel voor zich uitduwt. We zien regelmatig dat ouderen het niet gemakkelijk hebben, geregeld zit of staat iemand op straat te bedelen. Maar ook een jonge hoogzwangere vrouw. We hebben het zo slecht nog niet in Nederland, alhoewel daar ook bedelaars en zwervers voorkomen natuurlijk.

Bij een van de Seven Sisters van Stalin, wolkenkrabbers in Sovjet-stijl is het de bedoeling om links af te slaan richting het Witte Huis, maar zien we een opvallende gevel, met daarboven de tekst (vertaald) Moskou Zoo. Dat willen we ook wel even bekijken. Bij binnenkomst zien we een grote vijver met diverse watervogels waaronder flamingo's, verderop zijn het vooral veel stenen hokken en gaas. Er is weinig ruimte voor de giraf die steeds een beetje heen en weer loopt. Een rouw met een verschrikkelijke stem én een microfoon leidt een groepje kinderen rond. We bestellen iets te drinken bij een standje. Er is alleen koffie mét melk, dan maar wat fris. Het apenhuis is erg leuk. Een van de apen zit constant in de touwen te spelen, echt een entertainer. Ook drie ijsberen zijn grappig. Verder naar het Witte Huis, een groot flatgebouw aan de Moskou waar het parlement was gehuisvest en in 1991 een coup werd gepleegd (maar mislukte) en in 1993 ook een belegering plaatsvond met tanks en al. Het gebouw raakte behoorlijk beschadigd en is wel weer hersteld. De regering is echter verhuisd naar het Kremlin. In de verte zien we de nieuwe glazen torenflats van Moscow City. We lopen een stukje langs het water en slaan dan weer links af. Hier start Arbat Street, de winkelstraat van Moskou. Hier heeft dé dichter van Rusland Aleksander Poesjkin kort gewoond. Heel veel souvenirshops, ook een Taty (tattoo shop) voor als je een permanente souvenir wilt). Ik ga voor een T-shirt, sommige tradities moet je gewoon behouden. Na een paar bliny pannenkoekjes voor lunch op een terrasje lopen we verder tot we bij de Lenin Bibliotheek uitkomen. Even oversteken en we staan weer bij het Kremlin. Nu is het nog zo'n 20 minuten terug naar het hotel om even een paar uurtjes uit te rusten.

Ik had een leuk Russisch restaurant gespot, maar daarvoor hadden we moeten reserveren. Dan maar het terras van het Bürgermeister Beer Restaurant ernaast. Het eten is lekker en Ronnie kan er een Leffe Blond bestellen. Het toetje eten we binnen op, want het is een beetje gaan regenen. De ober dringt aan op een wodka en Ronnie bestelt er een. Ik neem er een slokje van om het een keer geproefd te hebben. Het bevalt me voor geen meter, wat goed te zien is op de videobeelden die Ronnie van het tafereeltje heeft gemaakt. Ook voor Ronnie is het te veel, dus de rest wordt op slinkse wijze weggemoffeld. Tijd om af te rekenen. Of het komt door de alcohol (denk het niet) of door de lange wandeltocht (waarschijnlijker), met de nachtrust is weinig mis.

18/9 Moskou - Sint Petersburg

De trein gaat om 13.30 uur, en uitchecken hoeft pas om 12 uur, dus we hebben nog even voor een laatste wandeling naar het centrum. Via een iets andere route lopen we naar het GOeM warenhuis. We struinen er wat rond en Ronnie koopt er een polo. Om een of andere reden kunnen we het gebouw niet uit aan de kant van het Rode Plein. Dat blijkt gaan om de festiviteiten met betrekking tot 1000 dagen tot de FIFA World Cup. Je zult maar alleen vandaag een bezoekje aan het Rode Plein hebben gepland. Wel kunnen we nog even het Kazan kerkje bezichtigen. Terug in het hotel bestellen we een taxi, die ons goedkoop en snel bij het station brengt. Alleen parkeren is een issue. Russen zijn in het verkeer echte cowboys. We hebben nog een uur tot de trein vertrekt.

De wagon is deze keer een stuk voller en rumoeriger. Er wordt gebeld, veel alcohol genuttigd en twee kinderen zitten op volle geluidssterkte een videospelletje te spelen. De ouders/begeleiders boeit het totaal niet. De rest van de mensen blijkbaar ook niet. Er is radio aan boord maar helaas zijn mijn oordopjes al door een ander meegenomen. We zitten het maar uit. Na vier uur komt de trein stipt op tijd aan in Sint Petersburg. We spreken een taxichauffeur aan voor een ritje naar de Smolny kathedraal, war de man niet helemaal snapt, want er zijn daar geen hotels. Maar hij loodst ons er zonder kleerscheuren (een wonder met de rijstijl hier in de stad) naartoe. Daar blijkt hij precies te doen wat je van hem zou verwachten: hij vraagt 1500 roebels, drie keer de prijs van de vergelijkbare rit in Moskou. Altijd vooraf de prijs vragen!

Maar we zijn weer bij het Britse Consulaat. Wat niet wil zeggen dat we direct naar binnen kunnen. De wacht kan de poort niet opendoen omdat hij Keith niet kan bereiken en ondertussen wil de wacht buiten de poort onze paspoorten nog even controleren. Als de poort na enkele minuten opengaat moeten we eerst nog even in het kantoor wachten, totdat we worden opgehaald, en naar de lift worden gebracht. Boven treffen we de familie Allen weer, die benieuwd is naar onze ervaringen in Moskou. Na een prima homemade avondeten gaan we tegen tienen naar de transit flat. Even kijken wat we morgen kunnen doen.

19/9 St. Petersburg

Het is een rustige dag die begint met uitslapen. Na het ontbijt brengt Marja ons naar de andere kant van de Trotsky brug. Ik had gehoopt dat de cruiser Aurora er zou liggen, maar die is eerder dit jaar voor restauratiewerkzaamheden weggesleept. Het schip heeft in 1917 een belangrijke rol in de revolutie gespeeld, door het afvuren van een enkele losse flodder. Over twee jaar is dat honderd jaar geleden, dus moet het schip er presentabel uitzien. In het park achter het artilleridmuseum komen we over een pleintje waarop bronzen miniaturen staan van markante gebouwen in de stad, zoals de Hermitage. Er is hier ook een Zoo, die eerst vrij klein lijkt, maar naarmate we verder lopen toch best groot blijkt. We lopen iets terug om een kijkje te nemen in het artilleriemuseum. De toegang is gratis, misschien omdat het net als zoveel andere gebouwen in de steigers staat. Op het binnenplein staat een groot aantal tanks in allerlei vormen en maten, net als kanonnen en raketten. Stelletjes en gezinnen met kleine kinderen komen hier blijkbaar graag. De route die we daarna volgen is dezelfde als vorig jaar, langs het Peter en Paul fort, een sportschool met spa en restaurant in de vorm van een schip en de Hermitage aan de overkant van de rivier de Neva. Over een brug slaan we een voor ons nieuwe weg in, nog steeds langs de Neva. We zien een beeld in de vorm van een opengeslagen boek, met een gedicht van Poesjkin. Even verderop staan een paar sfinxen aan het water.

Over een nieuwe brug komen we aan bij het Naval Museum, dat sinds kort in dit nieuwe gebouw is gevestigd. De kaartjes kosten niet veel: 400 roebel, zo'n 5 euro, per persoon, plus een kaartje voor het mogen fotograferen en eentje voor de videocamera. De tassen gaan in een kluisje en dan stappen we een ruimte in met prachtige schaalmodellen van schepen van allerlei aard en uit verschillende tijden. Aan de muren hangen schilderijen van schepen, al dan niet in oorlogssituaties en in een enkel geval wordt er eentje net opgeblazen. Een magnifieke expositie, verdeeld over 19 zalen. In een daarvan wordt de bemanning van de onderzeeër Koersk herdacht. Voordat we het museum verlaten willen we nog even lunchen. De dame in café Nautulus laat ons zien wat ze allemaal aan lekkernijen in de aanbieding heeft, waarbij ze ook Borsjt noemt, een soep met als hoofdbestanddeel rode bieten. We nemen er nog een lekkere cake achteraan en verlaten dan het museum, net als een grote groep matrozen binnenkomt.

St. Isaac's Cathedral is niet ver weg. Het klokkenspel klinkt net als we aankomen. Aan de zijkant van de kerk is een kassa, waar we kaartjes kopen voor zowel de bovengang als het museum zelf. We nemen eerst bijna 200 treden van de wenteltrap en staan dan buiten. Je kunt helemaal rondlopen en hebt een mooi uitzicht over de stad. We herkennen diverse gebouwen, die we vorig jaar hebben bezocht. Blijkbaar is dit ook een gewilde plek voor bruidsparen, we spotten er zo vier, voor de kerk, erachter, en op de rondgang. Geen idee of de kerk ook nog daadwerkelijk dienst doet als kerk, maar er lopen voornamelijk toeristen rond in dit imposante gebouw. Je moet ervan houden, natuurlijk, maar het ziet schitterend uit met alle fresco's en andere versierselen. Op een gegeven moment houden we het voor gezien. Via een van de vele parkjes bereiken we de Hermitage en het plein dat zich ervoor uitstrekt. Er is hier veel politie op de been en het plein is met hekken afgesloten, ook hier weer. Waarschijnlijk voor een concert, er wordt net een soundcheck gedaan.

We willen eigenlijk de metro nemen om een beetje in de buurt van het Britse Consulaat uit te komen, maar zijn daar al iets voorbij. Dan lopen we maar door, dezelfde wandeltocht duurde vorig jaar een uur, dus dat lukt ons nog wel een keer. Het is alleen wel een beetje gaan (mot)regenen. Onderweg komen we een fietstaxi tegen, maar lopen we toch maar door. Tegen half zeven zien we Smolny Cathedral weer opdoemen en arriveren we bij het hek van het consulaat. De wacht aan de binnenkant laat ons met een grote grijns snel binnen. Zijn collega buiten het hek komt iets te laat uit zijn hokje, die had onze documenten nog graag even willen zien. Maar we zijn al binnen. De avond wordt gevuld met gesprekken, slechts kort onderbroken door het avondeten. Aan het eind van de avond gaan we weer ieder ons weegs.

20/9 St. Petersburg - Schiphol

Zoals we gisteren al hadden bedacht, zeker na de wandeling terug, doen we vandaag even lekker helemaal niets. Een beetje uitslapen, een beetje lezen, alvast de spullen inpakken. Wel check ik nu online in en laat onze stoelen in het vliegtuig upgraden, we zitten nu hij de nooduitgang wat meer beenruimte betekent. Dat kost 25 euro per persoon maar zit wel zo lekker. Marja print de boarding passes voor ons uit. Na enige tijd lezen wordt op de deur geklopt. Fleur, de dochter des huizes, komt lekkere broodjes die door Keith zijn bereid brengen. Wat een luxe, wat een service! Tegen half twee voegen we ons weer bij de Allans, voor een laatste rondje thee.

Een uurtje later is het dan toch echt tijd, we nemen afscheid van Marja en Fleur en stappen in bij Keith, die ons naar het vliegveld brengt. Er is niet zo heel veel verkeer op de weg, dus dat verloopt vrij vlotjes. Anders dan vorig jaar hebben we deze keer zo goed als geen ongelukken gezien. Keith zet ons af en na ook hem de hand te hebben geschud scheiden onze wegen. Bij binnenkomst op het vliegveld moet onze bagage direct door een security check, en dat is niet de laatste keer. Maar hoewel het allemaal iets minder geautomatiseerd is dan op Schiphol, schiet het toch behoorlijk op. Ronnie moet nog wel even zijn fototas volledig uitpakken. De vrouwelijke beambte sjouwt met de bak met camera en lenzen naar de X-ray machine, en ontdekt dan hoe zwaar zijn bepakking is. Ze moet er met haar collega's om lachen en Ronnie maakt er nog een grapje bij. We kunnen verder, nog een paspoortcontrole en dan zijn we vrij om te doen wat we willen tot de gate opent. We eten wat bij TGI Friday's en kopen chocola om de laatste roebels op te maken. Dat lukt niet helemaal, we houden er nog zo'n 400 over, wat iets meer dan 5 euro is. Je mag geen roebels in - of uitvoeren, staat in de boekjes, maar niemand controleert dat. Je mag ook geen foto's maken bij de gate, wat jammer is, maar dat volgen we netjes op. Geen geouwehoer meer totdat we het land uit zijn.

In het vliegtuig blijkt de investering van 50 euro voor twee stoelen met extra beenruimte een schot in de doos, we kunnen de benen helemaal strekken. Dat we in geval van een crash de emergency exit moeten kunnen openen is geen probleem. De gezagvoerder vertelt dat ze geen haast hebben om naar 10 km hoogte te klimmen omdat de wind daar met 200 km per uur tegen waait, dus blijven ze even hangen op 5.km waar de wind maar met 59 km per uur blaast. Toch verwachten ze dat de vlucht niet meer dan 2,5 uur gaat duren. Dat is nog korter dan de heenvlucht. We krijgen desondanks een warm broodje en enkele drankjes, over de intercom horen we dat we net over Groningen zijn gevlogen en dan is het eigenlijk al weer tijd om de daling in te zetten. In plaats van de Polderbaan mag het vliegtuig op een baan vlakbij de gate landen, wat een kwartier taxiën scheelt. Allen het afhalen van de bagage duurt iets langer, voor de rest gaat alles gesmeerd. Een wonderlijke reis wat dat betreft. De bus brengt ons bij het parkeerterrein, waarna het laatste stuk van onze reis begint. De hele route naar huis leggen we in het donker af, maar met goeie muziek op de radio. Even geen Russische hits meer..