South Sinai - St. Katharine en Dahab

Zaterdag 29 november

We stellen ons vandaag op in een rij bussen voor een lang konvooi vanaf Luxor. We eten om een uur of twee in Hurghada, een populaire kuststad die steeds maar weer in aanbouw is en het wel erg moet hebben van de grote partijen losgeslagen Russen die hier de beest uithangen. We eten eerst in een restaurantje waar ook veel vliegen rondhangen. Het eten was er wel goed en ze hadden lekkere aardbeiensap. Vervolgens wilden we wat te snacken inslaan voor de rest van de rit. Wie wilde kon daarna nog zwemmen, maar na twee pogingen om ergens op een strandje onze spullen neer te leggen en dit steeds privéstrandjes bleken te zijn, hielden wij het voor gezien en gingen we nog wat te drinken halen in hetzelfde restaurant. Anderen hebben nog wel even een paar minuten in de Rode Zee gezwommen.

Om half vijf moeten we weer verder, want het tweede konvooi wacht! Die blijkt beduidend korter, alleen wij plus een personenauto. Rond tien uur 's avonds komen we aan in Suez. Dit hotel heeft betere tijden gezien en wij hebben betere hotels gezien. Gelukkig zitten we hier maar voor een nacht, anders dan de hordes neefjes die door Ronnie vakkundig geminimaliseerd worden. Na een jacht van een halfuur gaat het licht letterlijk en figuurlijk uit.

Zondag 30 november

Vandaag hebben we een leuke start: als iedereen al aan het ontbijt zit komen Frank en Nienke als laatste binnen. Prompt begint iedereen te zingen, want Nienke is jarig! We hebben allemaal wat ingelegd voor een leuk kado. Karin en Sharmila hadden hun huiswerk goed gedaan, want ze kreeg exact waar ze gek op is: een beker en pennen. Na dit feestelijk ontbijt rijden we (nu zonder konvooi, daar doen ze niet aan in de Sinai) richting het Suezkanaal. We mogen er niet dichtbij foto's maken of filmen. Dus dat doen we op een enorme afstand. Daarna rijden we door de tunnel die onder het kanaal is aangelegd. Als we erdoor zijn, rijden we een tijdje langs het kanaal naar het zuiden en zien we diverse schepen boven het zand uitsteken, die voor zo'n 10.000 dollar per stuk een tocht maken die meer zou kosten als ze om heel Afrika heen zouden moeten.

We rijden verder door bergachtig terrein naar St. Katharine, waar we eerst even wat gaan eten in Fox Camp. Het eten wordt opgediend door Gabaly, een bekende van Kim, die in St. Katharine woont. Het smaakt ons erg goed. Ons hotel is ook hier in de buurt. We zijn nogal gaar van de busreis en willen maar een ding: het zwembad in. Het water blijkt echter ijskoud. Maar daar laten we ons niet door afschrikken. Ons wil zeggen: Frank, Nienke, John, Rina, Ronnie en ik. We komen bij in de laatste restjes zonlicht en zitten daar nog even gezellig te babbelen tot de zon achter de bergen verdwijnt. Om zeven uur gaan we eten en aan het eind daarvan krijgt de dag nog een feestelijk staartje: Kim had een lekkere taart geregeld, die met veel bombarie en zang wordt opgediend. Net nadat we ons helemaal hadden volgegeten. Met nog iets meer in de maag gaan we vroeg naar bed, want om half twee gaat de wekker weer voor een nachtelijke klimpartij de Mozesberg op.

Maandag 1 december

Zoals gezegd worden we om half twee gewekt op zeer luidruchtige wijze. In plaats van een telefoontje, zoals op andere dagen, bonst iemand nu op de deuren van diegenen die de Mozesberg gaan beklimmen. Zonder zich te beseffen dat daarmee ook alle andere gasten in het hotel op brute wijze van hun nachtrust beroofd worden. Om kwart voor drie beginnen we aan de voettocht die ons van 1600 meter hoogte naar de top op 2286 meter moet brengen. Dat gebeurt dus in het donker. Maar eerst iets volslagen belachelijks: net als op diverse andere plekken is ook hier de politie ter plekke om te zien of we geen gevaarlijke spullen meenemen. Kun je je voorstellen dat je in de open lucht met honderden op elkaar staat te wachten om een detectiepoortje door te gaan? En de tassen worden af en toe uitgebreid geïnspecteerd, terwijl anderen gewoon overgeslagen worden.

Eerst lopen we langs het klooster van St. Katherine en daarna gaat het echt omhoog. Eerst gemakkelijk, daarna lastiger. Bep heeft voor een alternatief gekozen: zij gaat op de rug van een kameel de berg op. Wij ploegen op eigen kracht verder, aangedreven door onze Egyptische gids. Hij blijkt zijn eigen motieven te hebben om ons boven te krijgen: hij heeft zelf een koffieshop bovenop de berg, een van de vele koffieshops die we onderweg tegenkomen. Het is een behoorlijk commercieel gedoe, benieuwd wat Mozes daarvan gevonden zou hebben.

Het laatste deel van de klim gaat over een soort van trap van 700 treden. Als we ook die beklommen hebben, staan we na drie uur bovenop de berg. We zoeken een plaatsje tussen de vele honderden toeristen die van dezelfde zonsopgang willen genieten. Het is er behoorlijk koud. Hopelijk heeft dat geen gevolgen voor de video-opnamen. Eerst hebben we niet echt een idee hoe gevaarlijk de plek is waar we ons genesteld hebben, maar als het licht wordt blijkt dat we op de rand van een fikse afgrond zitten. De rest van onze groep heeft het qua beschutting beter voor elkaar, aan de andere kant van het kerkje wat bovenop de berg staat. En er waren een paar net onder die 700 treden achtergebleven om daar te kijken hoe de zon opkomt. Het duurt even, maar dan komt de zon inderdaad op. Dat op zich is al een mooie gebeurtenis, maar ook is het erg mooi om te zien hoe de zon de bergen in de omgeving kleurt. Nadat de zon helemaal vrij van de horizon in de lucht hangt en de mensen massaal aan de afdaling beginnen, maken wij nog een rondje bovenop de berg om te kijken of we nog ergens anders leuke plaatjes kunnen schieten.

De tocht naar beneden duurt aanzienlijk korter: in anderhalf uur zijn we bij de parkeerplaats. Na een drankje stappen we de bus in om bij het hotel te ontbijten en onze koffers in te laden. Dan rijden we terug naar het klooster om die (nu bij daglicht) van binnen te bekijken. Hier vinden we een kerk, de put waar Mozes zijn vrouw heeft ontmoet en de struik die zijn oorsprong zou moeten hebben in de brandende braamstruik. Verder is op het terrein een knekelhuis te vinden, waar alle begraven monniken na tien jaar hun laatste rustplaats vinden (op een grote berg schedels en eentje met allemaal botten). Na dit bezoek aan het klooster vervolgen we onze reis naar Happy Life Village, net onder Dahab. Hier zullen we als het meezit een dag langer dan gepland doorbrengen. Eerder is het voorstel in de groep gegooid om in plaats van de laatste volle dag in Cairo rond te stappen, nog een extra dagje aan het strand te verblijven. Het resort ziet er goed uit, de kamers zijn veel schoner dan enkele andere hotels die we tot nu toe hebben gezien. Er zijn drie zwembaden, maar het voornaamste is het strand met binnen een paar meter afstand een koraalrif. Hier vinden we ook een grote diversiteit aan vissen.

Dinsdag 2 december

Zijn we net aan het strand, gaan we toch weer de Sinai-woestijn in. Tien man plus twee chauffeurs, Kim en onze oude bekende Gabaly nemen plaats in twee jeeps. Eerst rijden we over een stuk asfalt, maar na 40 km gaan we dan toch het zand in. Tussen de bergen door crossen we over zand en grind. Een keer moeten we onze chauffeur Ahmed even helpen door de auto weer op een goed stuk zand te duwen, zodat hij weer grip heeft. We komen aan bij een bouwseltje, waar we een kop thee drinken. Hierna staat ons een prachtige klim en wandeltocht te wachten door een kloof genaamd de White Canyon. Via een touw en een laddertje komen we onderin de kloof. Na een tocht van anderhalf uur komen we aan bij een oase, waar we eerst wat gaan eten en later ook zullen overnachten. Na de lunch gaan we echter eerst nog weer de woestijn in voor een tochtje naar Close(d) Canyon. Dit is een kloof waarin je af en toe je buik moet inhouden om tussen de rotsen door te kunnen komen. De kloof heeft maar een uitgang, dus we moeten hetzelfde stuk weer terugklauteren. Het is het echter absoluut waard. We haasten ons daarna met de jeeps naar een rots met een merkwaardige vorm, die de naam mushroom heeft gekregen. Als het donker wordt rijden we (nu gelukkig wel met de lichten aan) terug naar de oase.

Terug bij de bedoeïenen rusten we uit bij het kampvuur rusten we uit tot het avondeten klaar is. Na het eten vertelt Gabaly verhalen, moppen en doen we een geinig spelletje dat tot grote hilariteit niet door iedereen goed wordt begrepen. Na dit alles pakken we de slaapzakken en vallen onder de open sterrenhemel in slaap. Het wordt een erg koud nachtje.

Woensdag 3 december

Als het al even licht is worden we wakker en kunnen we toekijken hoe een bedoeïenenmeisje met haar moeder (of tante ofzo) brood bakt. Een stuk valt echter naast de bakplaat in het zand en/of de kattenkeutels die blijkbaar worden gebruikt om het vuur aan te houden. In plaats van dat brood weg te gooien komt dat tussen de andere terecht, die we straks gaan eten. Voor diegenen die nog voor het eten van dat stuk brood al last hadden van diarree, is het toiletbezoek geen pretje: hier zijn hurktoiletten de enige optie.

Na afscheid te hebben genomen van de mensen aldaar (en Rina en John van diverse kledingstukken die zij aan de kinderen weggeven), rijden we de woestijn weer in en komen we langs rotsen waar passanten 1600 jaar geleden teksten in kerfden. Niet helemaal hetzelfde als die hiëroglyfen eerder in de vakantie. Eigenlijk willen we wel terug naar het resort, maar Kim stelt nog voor ter afsluiting een kop thee te drinken bij weer een ander bedoeïenententje. Hier geven we Gabaly en de chauffeurs een fooi voor de genoten safari. Bij het hotel nemen we onze welverdiende plek in onder de parasols op het strand. Daar moeten we goed van genieten, want om vier uur is de zon weg. We rusten op de kamers nog even wat uit en rijden dan om half zeven met twee overvolle pendelbusjes naar Dahab. Daar eten we bij een restaurant aan het water, genaamd Ali Baba. Het eten is hier erg goed. Na het diner is er nog tijd om op de boulevard te shoppen (hier zonder al te veel lastig te worden gevallen) voordat we om elf uur weer met de bus terug gaan naar het resort.

Donderdag 4 december

Rust! Liggen, luieren, lezen. Alhoewel, we huren ook snorkelspullen om van het koraal en de vissen te genieten. 's Avonds eten we weer in Dahab, nu in een tent die Funny Mummy heet. We zitten nu met een kleiner groepje op kussens bij een tafeltje van 30cm hoog. Pieternel stelde voor om de Fish Filet with Mushroon Sauce te proberen en die smaakt inderdaad voortreffelijk. Dat vindt ook een klein poesje dat nadat we het eten ophebben, de borden nog even schoonlikt. Nog even shoppen en een bezoekje aan een internetcafé en dan is het weer de bus in naar het resort.

Vrijdag 5 december

Vandaag gaan we door waar we gisteren zijn opgehouden: weer luieren, enz. Maar ook weer snorkelen. We weten dat Jan-Paul en Pauline een testduik hebben gepland. Ze krijgen eerst instructies en gaan op een gegeven moment de zee in. Wij hebben gisteravond een onderwatercamera gekocht en daarmee maak ik een paar foto's terwijl zij aan het duiken zijn. Ook maken we foto's van het koraal, de vissen en onszelf. Met enige tegenzin leveren we de snorkelspullen weer in, in de wetenschap dat dat voor het laatst is. 's Avonds rijden we met z'n allen naar Dahab voor een afsluitend etentje, opnieuw in Ali Baba. We zamelen wat geld in voor de fooi die we aan Kim willen geven als blijk voor haar goede werk en zorgen van de afgelopen drie weken, en Marianne schrijft daar (het is natuurlijk wel 5 december) een prachtig gedicht bij. Als ook Kim een kort dankwoord heeft uitgesproken is het nog even uitbuiken en dan nemen we iets vroeger dan gepland een taxi terug naar het resort. Even de tassen inpakken en dan slapen.

Zaterdag 6 december

Om acht uur zitten de meesten aan het ontbijt. We zien dat de lucht al iets betrekt als we tegen negenen op het punt staan in de bus te stappen. Maar eerst nog even een groepsfoto! Ronnie instrueert een vertegenwoordiger van Djoser (of Anubis, zoals ze ter plekke genoemd worden), maar ondanks zijn goede bedoelingen worden de foto's niet helemaal naar Ronnies zin. Toch levert het met een beetje fotoshoppen een aardig plaatje op. Zie de laatste foto van de collectie. Dan toch maar de bus in voor een lange rit van negen uur met een paar tussenstops. Eerst krijgen we te maken met (veel te) dure thee en dan met een restauranthouder die ook wel nog even wat aan ons wil verdienen, door prijzen te rekenen die in Nederland wel normaal zijn, maar niet in Egypte. We kiezen de goedkoopste gerechten: sommigen soep en anderen macarona (wat spaghetti blijkt te zijn), beiden 20 pond. Zonder fooien achter te laten razen we verder door richting Suez, waar we weer door de tunnel moeten, en naar Cairo. Daarom komen we in een lange file terecht zodat we pas rond acht uur in ons vertrouwde hotel van de eerste dagen aankomen. De meesten eten nog even wat en gaan dan naar bed, om een paar uurtjes slaap te pakken voor de nachtelijke vlucht terug naar Nederland.

Zondag 7 december

Om 1 uur vertrekken we uit het hotel. Dat gaat niet zonder problemen, want nu gaat de deur van de binnenkant niet open en moeten we door een werknemer van het hotel worden gered. We sjouwen onze spullen naar de bus en nemen afscheid van onze reisbegeleidster Kim. Op het vliegveld aangekomen is het een kwestie van wachten, inchecken (lange rij) en wachten. De vlucht heeft een halfuur vertraging maar dat wordt in de loop van de nacht goedgemaakt door piloten. Rond 8 uur landen we op Schiphol, waar het 7 graden is. Na de paspoortcontroles en het ophalen van de bagage neemt iedereen uitgebreid afscheid van elkaar en hopen we elkaar ergens eind januari weer te treffen voor de reünie. Dan gaan we elkaar sterke verhalen vertellen over deze reis en foto's bekijken. Wij nemen in ieder geval een flink aantal DVD's mee: Ronnie maakt er een met foto's en ik moet voor die tijd de video in elkaar gezet hebben. Aan het werk dus!

Ten slotte willen we je nog even voorstellen aan de Djoser-groep, waar we de afgelopen drie weken lief en leed en vooral al het moois dat Egypte ons geboden heeft, mee hebben gedeeld.

Op de laatste foto zie je v.l.n.r.:
eerste rij: Nienke, Frank, Pieternel, Jan-Paul, Karin, Cilia, Henk, John, Rina;
tweede rij: Riet, Pauline, Cokkie, Kim, Marianne, Jacques, Ronnie;
derde rij: Sharmila, Bep, Ina, Eric, Simon.