Taxi's en andere ongemakken in Cairo

Maandag 17 november 2008

We vertrekken om 15.00 uur vanaf Centraal Station Groningen om met onze gratis tickets (van reisorganisatie Djoser) de trein naar Schiphol te nemen. Lekker makkelijk, en zowaar ook stil! We zitten in een stiltecoupe, heerlijk. Na 2,5 uur zijn we op Schiphol aangekomen en kunnen we na de gebruikelijke handelingen wat te eten gaan halen om daarna bij de gate te wachten tot we kunnen gaan boarden voor onze vlucht van 21.00 uur. Bij de gate maken we al kennis met enkele van onze medereizigers (de groep waarmee we met Djoser door Egypte zullen trekken bestaat uit twintig personen). Wegens problemen met het hydraulische systeem vertrekken we een halfuur later dan gepland. Er zijn nog wat andere dingen die het aan boord van dit KLM vliegtuig niet doen, maar niet van fatale aard, dus landen we rond 2.30 uur in Cairo. Hier wacht onze gids Kim ons op. Met de bus rijden we over een zowaar lege ringweg naar ons hotel, waar we rond vier uur vermoeid in slaap vallen.

Dinsdag 18 november

Om 9.15 uur vindt onze eerste wake-up call plaats. We moeten voor 10 uur in het restaurant zitten voor het (ietwat droge en karige) ontbijt. Hierna volgt tekst en uitleg van Kim over wat we de komende weken gaan doen. Kortgezegd: eerst een paar dagen Cairo, dan met de trein naar Aswan, weer later naar Luxor en Suez om na een klein weekje in Dahab aan de Rode Zee weer via Cairo naar huis te vliegen. Na de uitleg gaan we naar het Egyption Museum, waar men geprobeerd heeft zoveel mogelijk oudheidkundige voorwerpen onder een dak te krijgen, zonder daarbij al te veel rekening te houden met de overzichtelijkheid. Toch vinden we aardig wat interessante zaken als sarcofagen, mummies en gebruiksvoorwerpen uit een ver verleden, duizenden jaren oud. Niet in het minst het dodenmasker van Toetanchamon. Helaas mag er niet gefilmd of gefotografeerd worden. Na een paar uurtjes rondwandelen halen we een verfrissing in de tuin van het Hilton Hotel vlak naast het museum.

Aansluitend worden we in oude, krakkemikkige taxi's gepropt en naar de drukke binnenstad vervoerd. De chauffeur weet niet goed waar hij ons moet droppen en wij al helemaal niet, dus staan we ineens in een wildvreemde en erg drukke omgeving te wachten op de andere taxi's. Na een tijdje lopen we even door een smal marktstraatje en besluiten we Kim, onze reisbegeleidster te bellen. Toch mooi dat er mobieltjes zijn! Die weet ons te vertellen dat we compleet verkeerd zitten, we moeten nog een taxi aanhouden en dan zeggen dat we naar de moskee Sultan Hassan moeten. Dat vertellen is niet zo moeilijk, maar onderweg blijkt dat het allemaal toch niet van een leien dakje gaat. De chauffeur weet niet waar het is, hij heeft last van een kokende motor en moet en passant ook nog een lekke band verwisselen. Wonder boven wonder (slechte remmen en vering, achteruitrijden in een eenrichtingsbocht, enz., zelfs het inhalen van een ezel-met-wagen blijkt lastig) komen we toch op de plek van bestemming aan. We eten hier een lekker kommetje Koshary (iets met rijst, errug lekker) en lopen dan door een druk marktstraatje naar (drie maal raden) dezelfde plek als waar we met de eerste taxi waren beland. We bezoeken nog net voor sluitingstijd een moskee en moeten dan weer met teveel mensen in te krappe taxi's terug naar het hotel. Onderweg valt midden in een tunnel de motor uit. De chauffeur stapt uit, wat direct wordt begeleid door tientallen claxons, pakt een jerrycan uit de kofferbak en vult via een de bovenste helft van oude colafles de tank weer een beetje. Dan nog even de benzineleidingen met de mond ontluchten en klaar is Achmed! We vragen ons af of er straks überhaupt nog iemand is die met ons in een taxi durft te stappen, blijkbaar trekken we het noodlot aan.

's Avonds eten we met de hele groep in een restaurant, waar net nadat we naar buiten komen ineens de koks en anderen met brandblussers de deur uitrennen, de hoek om. Er schijnt een brand te woeden. Even later worden alle mensen uit ons restaurant gestuurd. Waar de brand zich precies bevindt weten we niet, maar hij zorgt voor een hoop rook. We lopen door een dikke wolk terug naar ons hotel.

Woensdag 19 november

Om 6.30 uur worden we uit onze slaap gehaald. We gaan vandaag naar de oude hoofdstad van Egypte: Memphis. Er is niet veel meer van te zien, behalve enkele voorwerpen die we in een (grotendeels openlucht-)museum. Belangrijkste voorwerp is een omgevallen beeld van Ramses II en de op-een-na grootste sfinx van Egypte. Hierna rijden we naar het grafcomplex van Sakkara, waar we een tombe met heel goed bewaard gebleven hiëroglyfen binnengaan en de piramide van Djoser (bekende naam) bekijken. Deze piramide is de oudste piramide in Egypte, onder leiding van Imhotep gebouwd. Het is een trappiramide, met zes trappen.

Weer terug in de bus vervolgen we onze weg langs sloppenwijken, waar de kippen, geiten, enz. bij de mensen in huis wonen, met veel troep op straat en in de Nijl en waar voetgangers vaak net de bumpers van auto's kunnen ontwijken. Verkeersregels? Er is er maar eentje: "er zijn geen regels". Onbegrijpelijk dat er zo weinig ongelukken gebeuren. Tussen de huizen door doemen de vormen van de piramiden op. We halen de toegangskaartjes op en rijden met de bus naar de plek waar we een heel mooi uitizcht hebben op de drie grote piramiden en enkele kleinere (voor de koninginnen). De bus zet ons daarna af bij de grote piramide van Cheops. Hier splitst de groep zich op. Vijf van ons willen de grote piramide in. Aangezien er geen camera's mee naar binnen mogen delen we ons op in twee groepjes en bewaken we elkaars apparatuur terwijl de anderen binnen zijn. Het is een fikse klim, die veelal gebukt moet worden afgelegd. Toch is er ook een stuk waar het plafond negen meter hoog is. Uiteindelijk komen we compleet bezweet aan in de koningskamer, waar nu alleen nog een sarcofaag staat. Passen we er zelf ook in? Ja zeg.

Weer buiten lopen we gevijven naar de sfinx, waar hordes elkaar verdringen om dichtbij te komen, voor een mooie foto. We wachten elkaar weer op bij een restaurant en vertellen elkaar wat we allemaal hebben gezien. Met de bus rijden we over drukke wegen terug naar het hotel, waar we die avond ook eten.

Donderdag 20 november

Om 8.30 uur staan we op het perron naast trein 980, wagon 10, voor onze trip naar Aswan, 900 km naar het zuiden. Onze grote tassen krijgen een speciale plek en Kim betaalt een mannetje om er (dertien uur lang!) op te letten. We installeren ons op de gereserveerde stoelen en maken ons op voor een lange maar rustige reis. Dat gaat na twee uur uit het raam kijken al fout. Ik krijg buikkrampen en voel me misselijk. Een tripje naar het steeds smeriger wordende toilet biedt geen soelaas. Diverse pilletjes maken het uiteindelijke draaglijker, maar ik (Eric) ben blij als we 's avonds in het donker onze eindbestemming bereiken. Het aan de Nijl liggende hotel is een verademing en terwijl iedereen de sleutels krijgt uitgereikt breng ik een langverwacht bezoekje aan het schone toilet. Aan het eind van de reis zal ik veel kunnen vertellen over de toestand van de WC's in de verschillende plaatsen in Egypte. Erg interessant. Om toch iets binnen te krijgen eten we wat in het cafeetje bij het hotel, direct aan het water van de Nijl. Het is hier erg gemoedelijk, stil en schoon vergeleken bij Cairo.