Ticket to the tropics
Door: Ronnie & Eric
Blijf op de hoogte en volg Ronnie en Eric
17 November 2017 | Costa Rica, San José
We starten deze vakantie direct maar met de langste reisdag. Als Ronnie samen met onze ouders bij mij aankomt is het vijf uur in de ochtend. Over een bijna verlaten snelweg rijden we richting Schiphol. Na het afscheid gaan wij naar de incheckbalie van United Airlines, terwijl Pa en Ma er nog een leuk dagje uit van maken in IJmuiden en Egmond. Net voor het inchecken worden we aangesproken door de eerste medereiziger, Karin, die de Djoserlabels aan onze tassen had ontdekt. Een andere optie voor het herkennen van Djoserreizigers is de kleding: afritsbroeken en stevige wandelschoenen. Alle baliehandelingen gaan vlekkeloos, nu nog wachten op het vliegtuig dat ons naar Houston, Texas brengt. De vlucht duurt dik tien uur en brengt ons zeven uur terug in de tijd, met dank aan de tijdzones.
Op George Bush International Airport worden foto's van ons gemaakt en vingerafdrukken van alle vingers gescand. Ondanks de uitgebreide maar wel efficiënte administratieve handelingen zijn de medewerkers hier vriendelijk. We eten een heerlijke maar ook enorme smoked turkey sandwich en treffen weer een paar medereizigers en als ik naar een geldautomaat loop nog een groep. Ik geef iedereen een hand maar vergeet de namen vrijwel direct. Daar hebben we nog tijd genoeg voor. Na meer dan vier uur zitten we in het volgende vliegtuig dat ons binnen 3,5 uur naar San José brengt, de hoofdstad van Costa Rica. Ik ben blij dat ik voor iedere vlucht stoelen aan het gangpad heb kunnen boeken, maar de rij direct voor de wc's is wel erg druk, meestal staan er wel drie of vier personen in het gangpad en dat bemoeilijkt mijn pogingen om wat te slapen nogal.
Op het vliegveld van San José verloopt alles ook vlekkeloos, we worden netjes behandeld door douane en immigratie, en met een paar flessen water op zak worden we met een bus naar het hotel Rosa del Paseo gebracht. Bij het uitdelen van de sleutels en een korte uitleg horen we dat het ontbijt niet bij de reiskosten is inbegrepen. Een korte blik op de website van Djoser leert ons dat dat inderdaad niet niet geval is, bij de andere reizen was dat bijna altijd wel zo, hier werkt dat blijkbaar anders. We pakken onze spullen uit, leggen de benodigde apparatuur aan de oplader en doen dan het licht uit en proberen zelf ook weer hernieuwde energie op te doen. We zijn 24 uur onderweg geweest vandaag.
Maandag 13 november
Mijn pogingen om tot een goede nachtrust te komen stranden om drie uur in de nacht. Ik dood de tijd met Facebook en simpelweg liggen met de ogen dicht. Bij het ontbijt begint het grote kennismaken met de groep. Proberen namen aan gezichten te koppelen en woonplaatsen en achtergrondverhalen helpen daar ook bij. Costa Rica kent een gerecht van rijst en bonen dat bij iedere maaltijd kan worden gebruikt. Voor mij is het een prima optie voor het ontbijt. Maar er zijn ook pannenkoeken, broodjes en nog meer. We verzamelen ons bij de receptie om van reisbegeleidster Mariken wat meer in detail te horen hoe de rondreis zal gaan. Met het merendeel van de groep lopen we naar de overdekte markt genaamd Mercado Central, waar we Mauricio, onze gids voor een stadswandeling zullen treffen. Hij leidt ons eerst door de smalle paadjes tussen alle stalletjes op de markt en geeft veelvuldig uitleg. Het geeft ons een eerste inkijkje in de producten en gebruiken van Costa Rica, die we letterlijk kunnen proeven.
Na een tocht kriskras over de markt staan we weer buiten en lopen we over de verschillende Avenidas en de Calles naar markante plekken van de hoofdstad. We zien pleinen, regeringsgebouwen, het postkantoor (waar tussen duizenden postzakken o.a. postvak nummer 1 te zien is. Je zult het maar hebben, makkelijk te onthouden). Veel historische gebouwen hebben in de vorige eeuw het veld moeten ruimen voor grote betonnen dozen. Gelukkig is men tot inkeer gekomen en zijn er nu hele strenge regels voordat je een gebouw mag slopen. Ondertussen vertelt Mauricio ons over de geschiedenis van Costa Rica, dat het in 1821-3 onafhankelijk werd van Spanje maar ook dat er nog een oorlog is geweest in 1856 en een meer recent conflict waarbij Nicaragua het land wilde bezetten. Aangezien Costa Rica een neutraal land is dat zijn leger heeft afgeschaft, moesten ze bij de United Nations aankloppen om de aanval van Nicaragua af te slaan. Het geld dat ze niet meer aan het leger uitgeven gaat nu onder andere naar onderwijs, dat gratis is, maar ook een plicht. Ondertussen bij een schoolgebouw gemaakt van metaal, film ik mijn eerste vogel, maar dat blijkt eentje te zijn die net zo gewoon is als de duiven die ook hier de pleinen en standbeelden hun thuis noemen.
We nemen een kijkje in het theater, een plek die tevens wordt gebruikt om buitenlandse hoogwaardigheidsbekleders te ontvangen. Clinton en Obama zijn hier ook geweest, maar als het aan Mauricio ligt, zal Trump er nooit komen. Mooi dat we over de hele wereld toch dezelfde ideeën kunnen hebben, haha. We zijn allang over de twee uur heen die de stadswandeling zou duren, maar Mauricio heeft er zin in. Na een laatste uitleg over een standbeeld ter nagedachtenis aan de oorlog in 1856, waarin vijf vrouwen vijf landen uitbeelden die William Walker, een machtswellusteling uit Amerika wegjagen (dat hadden we er zonder gids nooit uitgehaald), is de tour voorbij en gaan we lunchen bij restaurant Nuestra Tierra. Zoals we op de markt hadden gezien worden bananenbladeren gebruikt om je eten op te serveren. Ze zijn niet om te eten. Handig, zo'n gids. Na de lunch gaat iedereen terug naar de markt om meer van dat lekkers te proeven. Ronnie en ik nemen een kijkje in het goudmuseum. Hier zijn heel veel kleine en grotere versierselen te zien, die men om allerlei redenen (macht, beterschap, begeleiden van de doden) had gemaakt. Knap hoe men dat in vroeger tijden al deed en verstand had van metalen en mallen maakte om het gesmolten goud in te gieten. Er wordt ook meer verteld over de leefwijze en gebruiken van de indiginas, de oorspronkelijke bewoners. Buiten is het inmiddels gaan regenen en ook de donder en bliksem zijn niet van de lucht, het is duidelijk dat we nog in het regenseizoen zitten. Gelukkig hebben we paraplu's bij ons. Die heten hier paraqua's. Na een verfrissende douche (het water wil niet echt heel warm worden) eten we in restaurant Macchu Pichu weer een gezamenlijke maaltijd en gaan we gesprekken aan met weer andere leden van de groep. De Noorderlingen zijn op deze reis sterker vertegenwoordigd dan anders. We zijn nog net niet in de meerderheid. Terug in het hotel doen we met twee anderen iets uit een ver, ver verleden: klaverjassen. Dat gaat nog verrassend goed, alhoewel ik de termen niet meer echt ken en het seinen nooit helemaal onder de knie heb gehad. Een leuk einde aan de avond.
Dinsdag 14 november
Half negen rijdt onze chauffeur Miguel de bus richting Quepos, de eindbestemming van de dag. Er is nog wel een tussenstop, na een uurtje of twee stappen we van de bus over in een boot van Jungle Crocodile Safari, die ons twee uur lang over de rivier Tárcoles langs allerlei vogels en krokodillen brengt. De rivier is drie keer zo breed als hij een maand geleden was, toen orkaan Nate een bezoek bracht aan Costa Rica. Daarbij heeft de storm vooral veel wateroverlast gebracht, er viel in vier dagen meer regen dan normaal in zes weken in die periode. De gids heeft arendsogen, ziet piepkleine vogels op een aardige afstand en weet precies welke vogel het is en weet uit zijn hoofd welk nummer daarbij hoort op zijn lijst van 58 vogels (en enkele die niet op de lijst staan). Daar waar de rivier uitmondt in de Stille Oceaan spelen de golven met onze boot, en moet de gids vragen of we niet allemaal aan dezelfde kant willen gaan staan. Dankzij de ervaren stuurman/kapitein belanden we probleemloos tussen de mangroven en zien daar nog meer vogels, wat kleine, kleurige krabjes en een vogel waarvan we eerst denken dat het een flamingo is, maar dit blijkt een roze lepelaar te zijn.
Na twee uur varen zit de tour er op en hebben we weer een hoop geleerd, onder andere dat krokodillen nooit stoppen met groeien en dat we enkele vermaarde vogelaars in onze groep hebben zitten. Ik scoor mijn eerste souvenir van deze vakantie, natuurlijk een T-shirt. Met mijn nieuwe aanwinst stappen we samen met de anderen in de bus voor de rest van de trip naar Quepos. Tegen 13.15 uur komen we aan in Jaco waar we vijf kwartier krijgen om ergens te gaan lunchen. De Tacobar schijnt goed te zijn. Snel is het er in ieder geval niet: we gaan half drie niet halen. Gelukkig heb ik op verzoek van reisbegeleidster Mariken net een appgroep in Whatsapp aangemaakt, dus een kort berichtje stelt haar ervan op de hoogte dat we iets later zijn. Geen probleem, het enige dat verder op de agenda staat vandaag is de aankomst in het hotel en het avondeten.
We stoppen nog een keer om een foto te maken van een baai en arriveren dan rond vier uur in Quepos, een klein, maar behoorlijk toeristisch plaatsje 7 km ten noorden van het Parque Nacional Manuel Antonio. Dit nationale park is het kleinste van Costa Rica, maar ook een van de mooiste. In het hotel krijgen we een welkomstdrankje en nog mooier, er is een zwembad. Daar maken we graag even gebruik van. Om zeven uur eten we in El Gran Escape, vlak naast het hotel. Tijdens het eten worden we verrast door een groep trommelaars die vlakbij staat te spelen. Na het diner zoeken we onze kamers op. Benieuwd of het slapen vannacht iets langer kan duren dan de vorige nacht.
Woensdag 15 november
Iets langer slapen is wel gelukt, maar doorslapen is er nog niet bij. Dat komt nog wel in de loop van de week. We treffen de anderen bij het ontbijt. Dan is het een rugzak inpakken en naar buiten. Vandaag hebben we waarschijnlijk de kortste busrit van deze reis: 7 km naar het nationale park. Daar zitten wel veel hoogtemeters in, dus beter met de bus dan lopen. Maar dat maken we wel goed in het park zelf. We hebben de mogelijkheid om een gids te huren, die allemaal een telescoop bij zich hebben en natuurlijk veel kunnen vertellen, maar we besluiten op eigen gelegenheid te gaan en de groep splitst zich in twee à drie kleinere groepjes op.
Na een half uur hebben we op één aapje bij de ingang na nog geen beest gezien en betwijfelen of we toch niet met een gids hadden moeten gaan. Nadeel daarvan is dat je minder van het park ziet en iedereen om de beurt door de telescoop moet kijken. Na een tijdje zien we toch een enorme blauwe vlinder, de aapjes vinden het volgens een parkwachter nog te koud vanwege de regen. Onze wandeltocht gaat langs enkele stranden en de Punta Catedral, een rotsachtig schiereilandje waar we veel moeten traplopen. Nu zien we toch wat meer dieren: een paar wasbeertjes en een agouti, die wel wat weggeeft van een marmot. Terug bij strand zijn de cappuccijneraapjes toch te voorschijn gekomen. Misschien omdat het warmer is (we zweten ons het leplazarus) of omdat er nu veel mensen op het strand zijn, die de zee in gaan, terwijl hun tassen onbeheerd achterblijven. Daar hebben de aapjes en de wasberen het op voorzien, wie weet wat voor lekkers daarin zit. En de kleiné monsters zijn niet bang maar wel hondsbrutaal. Ze halen een tas overhoop en scoren allemaal nootjes, komen later meer dan eens bij onze tassen langs en slepen recht onder onze neus een plastic tas mee, die we nog wel weer kunnen terugpakken. Iemand anders (niet van onze groep) heeft minder geluk, de tas gaat mee de bomen in. We worden weer herenigd met andere groepjes en vergelijken de scores op de camera's. Een ander groepje heeft nog een miereneter gezien en een doodshoofdaapje (meneer Nilsson voor de oudere Pippi Langkouskijkers onder ons).
Bij de uitgang is onze bus net vertrokken, maar er gaat ieder halfuur een lokale bus. In het hotel zoeken en vinden we afkoeling in het zwembad. Daarna verkennen we het dorp een beetje. Er is een groot verschil tussen de de dure jachthaven en de gewone straatjes. We komen weer een paar anderen tegen en besluiten bij een Italiaans restaurant te gaan eten. Ook nu is de groepsapp een handig hulpmiddel, er komen nog vijf anderen vanuit het hotel naar het restaurant. Je mag ook best alleen uit eten gaan, maar dit is wel veiliger en een leuke manier om elkaar beter te leren kennen. In Dos Locos, het restaurant naast ons, speelt een band leuke, maar loeiharde muziek. Blij dat we daar niet zijn gaan eten. In het hotel horen we ze ook nog prima. Gelukkig stoppen ze op tijd zodat we rustig kunnen gaan slapen.
-
17 November 2017 - 04:38
Ada:
Ziet er weer prachtig uit en weer een mooi reiservaring erbij!
Nog veel plezier daar.
Groet Ada
Zuid Afrika, Namibië, Botswana, Zimbabwe -
17 November 2017 - 08:03
François Merckx:
Leuk om te volgen van uit België
Gr francois -
17 November 2017 - 08:03
François Merckx:
Leuk om te volgen van uit België
Gr francois -
17 November 2017 - 17:55
Sientje Bolt :
al weer veel gezien in die paar dagen.nog een fijne vakantie verder
we blijven jullie volgen -
17 November 2017 - 17:55
Sientje Bolt :
al weer veel gezien in die paar dagen.nog een fijne vakantie verder
we blijven jullie volgen -
18 November 2017 - 16:05
Linda:
Leuk mannen, ik ben weer even bij! Plezier verder. -
18 November 2017 - 17:56
Betty Tamaela:
Leuk weer een reisverslag van jullie en ik hoop dat jullie nog veel dieren zullen zien dan
wat ik gezien heb in de jungle van Ecuador. Prettige vakantie verder . -
19 November 2017 - 01:18
Bep:
Ik kan jullie reis thuis meemaken.En nu het verslag geweldig ,ik heb het met plezier gelezen.
Een mooie reis verder.groetjes van BEP. -
19 November 2017 - 14:10
William:
Weer een mooi reisverslag van jullie. Heb deze rondreis ook al eens gemaakt in 2009 met shoestring. Was ook een geweldige reis met mooie natuur. veel plezier verder! Groetjes, William -
19 November 2017 - 22:21
Anja Van Vliet:
Leuk om weer een reisverslag van jullie te lezen, wordt vast weer een geweldige reis. Ik ben heel lang geleden ook naar Costa Rica geweest, echt hele mooie natuur.
Groeten
Anja
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley