West Side Story

Vrijdag 18 november

In een grote stad is het altijd bedenken wat je allemaal wilt zien en doen. In Porto is dat niet anders. Gelukkig zijn er diverse manieren om ons in te lezen wat betreft de highlights van deze stad. Het eerste wat we, na een beetje rondlopen, doen is de Torre de Clerigos beklimmen. Iedere vakantie is het weer raak. Is er een toren die je kunt beklimmen, dan zijn wij er als de kippen bij. De trappengang is erg smal, we moeten af en toe even in een hoekje staan om anderen die naar beneden willen te laten passeren. Het uitzicht is absoluut de moeite waard. Een pracht gezicht, met al die rode daken. Toevallig wordt in de bijbehorende kerk om 12.00 uur op het orgel gespeeld, daar blijven we even voor zitten. Het volgende punt op de agenda is het São Bento station. Dit station is beroemd om de "Delfstblauwe" tegels die de binnenmuren sieren. Er zijn ook veel kerken maar ook gewone huizen die de tegels aan de buitenkant hebben zitten.

Van het station is het een korte maar steile wandeling naar de Sé kathedraal. Via stijgende en dalende straatjes bereiken we de Dom Luis I brug. Deze ijzeren brug over de Douro is zo'n honderd jaar oud en van de hand van een leerling/assistent van Gustave Eiffel. Vanaf de brug heb je een prachtig uitzicht over de stad. We nemen een kop koffie en thee in een cafetaria met eenzelfde uitzicht om daarna nog een klein stukje te klimmen voor een uitzicht op de stad mét de brug ervoor. Aan de zuidkant van de rivier bevinden zich de pothuizen van Vila Nova de Gaia. Een naam die ik in ieder geval herken is Sandeman, ik wist niet dat dat nog bestond. Port drinken doen we niet maar we willen wel van die kant van De oever avondfoto's maken. Lopen is dan weer net te ver, dus halen we de auto op. Na op diverse plekjes te hebben gekeken willen we naar Vila Nova de Gaia, maar een agent houdt ons tegen. We zetten de auto in een parkeergarage en lopen dan maat verder. Er blijkt vanavond een rally te zijn die start aan de oever van de Douro. Dit is een heel spektakel, niet alleen waar alle auto's opgesteld zijn, maar vooral ook als ze om de beurt van de start wegscheuren. Het is wel een beetje luidruchtig tijdens het diner...

Zaterdag 19 november

Een van de dingen die we voordat we aan de reis begonnen op internet hadden gevonden was dat er van 18 tot 24 november vlakbij Porto een expositie van de World Press Photo zou zijn. Daar zijn wij altijd wel voor te porren. In theorie is het een kwartier tijden, maar vanwege een traag startende TomTom en het feit dat de Portugezen graag meerdere afritten bij elkaar plaatsen en of wij of de TomTom dat niet echt kan bijhouden, zijn we er iets later dan gepland. Het is even zoeken naar de ingang van het Maia Forum, maar eenmaal gevonden, worden we verwezen naar twee gangen waar grote foto's aan de muren hangen. Het lijkt wat karig maar er is om de hoek nog meer. Wel zijn we de enigen die op dit moment een kijkje nemen. Er zitten mooie, ontroerende en verontrustende foto's bij, zie je tot een denken aanzetten. Zoals het persfoto's van wereldklasse betaamt.

Je kunt van Porto rechtstreeks naar Lissabon rijden, maar wij nemen een omweg richting het nationale park Serra da Estrela (de Sterrenbergen), wat in onze ogen een hele aardige route is. Een deel daarvan is nog steeds over de tolweg, waar we niet alleen al dan niet bemande tolpoortjes zien, maar ook camera's boven de weg voor elektronische tol. Geen idee hoe dat werkt, hoe we die tol zouden moeten betalen. Bij Seia gaan we de snelweg af het park in. Er zijn meerdere routes door het park de bergen op, maar de N339 gaat naar de Torre op het hoogste punt op 1993 meter. Onderweg naar boven stappen we diverse keren uit voor foto's, onder andere van een klein stuwmeertje en een behoorlijk grote. Naarmate we dichterbij ons doel komen merken we dat het steeds kouder wordt en ook steeds mistiger. Nog even en de top is in sluiers gehuld. En inderdaad, we zien er nog maar net de omtrek van de toren en nog een paar andere gebouwen Het is inmiddels afgekoeld naar maar liefst -2 graden, om het over de gevoelstemperatuur nog maar niet te hebben. In het restaurant op de top kunnen we weer even opwarmen, Weer buiten is er net een vrij stukje blauwe lucht tussen de mist door wat ons enig uitzicht biedt. Tijdens de afdaling aan de oostkant stoppen we ook diverse keren voor een mooi plaatje. Een van die stops brengt ons bij een in de rotsen uitgehouwen Mariabeeld. Ik neem maar even aan dat het om Maria gaat. Het is inmiddels iets minder koud, maar nog steeds niet echt aangenaam. Al fotograferend komen we de berg af en rijden dan in het donker door naar Lissabon, waar het een aangename 16 graden is. Op de bonnefooi stappen we het Fenixhotel aan het Marques de Pombalplein nabij het centrum binnen. Het lukt ons om ook hier een kamer te krijgen, voor twee nachten. Een wandeling naar de rivier de Taag is langer dan verwacht. Na ons bezoek aan een restaurant nemen we de metro terug, ook omdat het voor de verandering regent. De metro stopt gelukkig zo goed als bij de ingang van ons hotel.

Zondag 20 november

Het overkomt ons niet vaak, regen tijdens een van onze vakanties. En dat net nu we in Lissabon zijn. We hebben een alternatief gevonden en gaan met de metro naar het Oceanoarium, op het Parque das Nacoes, bij station Oriente, dus aan de oostkant van de stad. Hier vind je ook een grote mall met de naam van Vasco da Gama erop en het MEO Stadion, waar vanmiddag een grote fitnessevenement wordt gehouden. Op de 22e treedt hier The Cure op, ook iets wat ik vooraf op internet had ontdekt. We hebben echter geen kaarten gekocht. Er zijn meer mensen op het idee gekomen om naar het Oceanoarium te gaan, gezien de lange rij voor de loketten. Er is echter ook een minder lange rij voor een drietal ticketautomaten. We staan dan wel even in de regen, maar dat is met een paraplu nog niet zo erg. Er is een permanente expositie, waarin je over twee verdiepingen om zeg maar een heel groot aquarium heen loopt. Er zwemmen vele soorten vissen, van clownvisjes tot roggen en haaien. Behalve die ene grote tank zijn er nog enkele andere kleine aquaria. We zien pinguins, een paar otters, zeedraakjes en kwallen. Ook wordt een en ander verteld over overbevissing en vervuiling van de zeeen. We nemen ook een kijkje in een tijdelijke expositie genaamd Florestas Submersas, in het Nederlands onderwaterwouden ,van natuurfotograaf Takashi Amano. Het gaat hier vooral om esthetiek en daar horen kleine subtiele visjes bij.

's Avonds is het gelukkig wel droog. Toch nemen we de metro naar een station aan de rivier en lopen naar de pleinen Praca do Comercio en Praca de Figueira. Behalve op de pleinen zie je ook in de straten hier in de buurt heel veel mozaïeken terugkomen. Dat moet een fiks karwei zijn geweest. Bij restaurant Nicola lopen we naar binnen. De ober is niet van plan enige glimlach te laten zien. Ik vind hem wel wat van de acteur James Earl Jones hebben. En nu ik het zo bedenk lijkt de andere ober wel op Fredo uit The Godfather. Na het eten worden we onderweg naar Rossio steeds lastig gevallen met de vraag of we hasj of marihuana willen kopen. Het antwoord is en blijft de hele weg terug naar het hotel: nee.

Maandag 21 november

Vandaag treffen we beter weer. We checken uit en gaan met de auto richting Belem. We parkeren op een plek aan de Praca do Imperio. Een man vraagt ons een euro voor het parkeren, benieuwd of dat daadwerkelijk nar de gemeente gaat. Het monument voor de ontdekkingsreizigers staat jammer genoeg in de steigers. Iets verder vinden we ook een mooie toren, de Torre de Belem, die vroeger een stuk verder van de wal afstond, maar door landwinning nu maar een bruggetje van ons verwijderd is. Maar helaas is het maandag en blijven het bruggetje en de toren voor ons gesloten. We kunnen er wel een paar mooie foto's van maken. We ontdekken ook een 'standbeeld' van een vliegtuig, ter nagedachtenis aan de eerste vlucht over de zuid Atlantische oceaan. Het klooster Mosteiro dos Jeronimos is ook gesloten voor het gewone publiek, er zijn echter wel mensen binnen: de Egyptische president is er onthaald en daarvoor is ook een parade te paard georganiseerd. Dat is dan weer een meevallertje voor ons, want dat ziet er ook mooi uit en dit maak je ook niet iedere dag mee. Nadat de president en de ruiters te paard zijn vertrokken kunnen we wel nar het gebouw, maar het klooster zelf blijft dicht, het is nog steeds maandag. Met de auto rijden we naar Bairro Alto, maar de TomTom raakt ons kwijt of andersom. We komen uit in een parkeergarage in Restauradores. Hier wisselen we de spijkerbroek om voor korte broeken, wat op zich wel maf lijkt tussen al die locals in semi-winterkleding. Met een paar stevige klimpartijen door de straten komen we aan bij de Castelo de Sao Jorge. En hier begint het ook even te regenen en koud te worden. Gelukkig houdt dat niet lang stand.Het kasteel bestaat enkel nog uit muren en kantelen, en die zijn gerestaureerd, maar het ziet er mooi uit en je hebt een goed uitzicht over de stad. De rest van ons verblijf in en om het kasteel blijft het aangenaam weer. Bij een cafetaria op het terrein zie ik voor het eerst van mijn leven een pauw een boom in vliegen. Het ene moment lopen ze rond en een paar tellen later zitten ze hoog in een boom. Ik heb vaak pauwen gezien, maar nooit in een boom. Ze zullen meestal wel gekortwiekt zijn.

We willen tot slot nog over de brug van de 25e april (voorheen de Salazarbrug, naar de dictator die hem heeft laten bouwen, maar na de revolutie in april 1974 werd de naam veranderd) een bezoekje brengen aan het Jezusbeeld Cristo Rei aan de zuidkant van de rivier de Taag. We slaan af van de A2 en bedenken dat het ook handig is om nog even te tanken. Met de tank eenmaal vol stappen we in en willen we wegrijden. Ronnie draait de sleutel om en er gebeurt helemaal niets. Diverse keren proberen levert steeds hetzelfde resultaat, de auto geeft geen sjoege meer. Ik duw de Peugeot naar een vrije plekje achter het tankstation en we gaan enigszins op onderzoek uit. Dat levert niets op. Uiteindelijk neem ik contact op met de ANWB die de Portguse zusterorganistie ACP belt. Er komt een monteur langs die er echter niet uitkomt. Zijn Engels en ons Portugees zijn niet zo dat we kunnen communiceren, maar gelukkig staat er in het tankstation een vrouw die beide kan. Zij is onze tolk. Na veel heen en weer bellen komt er een sleepwagen en moeten wij wachten op een taxi die ons terugbrengt naar hotel Fenix, Het duurt wat langer omdat de taxi aan de verkeerde kant van de weg op ons staat te wachten. Voordat we vertrekken bedanken we de medewerkster van het tankstation nog uitvoerig voor haar hulp. Als we bij het hotel aankomen vraag ik wat het kost, en dat blijkt niets te zijn. Er is gelukkig nog een kamer beschikbaar, zelfs een grotere dan we eerder hadden, voor dezelfde prijs. Allemaal lichtpuntjes.

Dinsdag 22 november

Het weer is goed, de stemming kan beter, hopelijk krijgen we snel bericht van de ANWB. Om er toch maar zo veel mogelijk van te maken namen we een kijkje in de wijk Bairro Alto en daar komen we via de elevador de Santa Justa. We moeten, net als in DIsneyland, een tijdje voor deze toeristische attractie in de rij staan, en het uiteindelijke ritje met de lift duurt ook maar kort, maar dat maakt niet uit. De lift op zich is niet hoog, 32 meter, maar is wel mooi gemaakt, van de hand van - geloof het of niet - weer een leerling van Gustave Eiffel. We kunnen voor dezelfde prijs nog een wenteltrap naar boven naar het uitkijkpunt. Ook hier hebben we een prachtig uitzicht over de stad. Het is heel dichtbij de Igreja do Carmo, een 14e eeuwse kerk die door de aardbeving van 1755 werd verwoest. De muren staan er nog (wel geretoucheerd, om in fotografietermen te blijven), maar het gaat vooral om het dak. Dat ontbreekt namelijk. Wel staan er nog verschillende bogen fier in de heldere blauwe lucht. Een heel mooi gezicht. In deze kerk is nu een archeologisch museum ingericht. Behalve doopvonten, kruisen en Jezusbeelden, zien we weer de blauwe tegeltjes, maar ook enkele zaken uit het koloniale verleden van Portugal, zoals enkele mummies uit Peru. We lopen verder door de stad maar na een lange wandeling langs de oever van de Taag keren we terug naar het hotel.

Ondertussen kijk ik de hele dag iedere vijf minuten naar de telefoon of de ANWB nog niet heeft gebeld. Het duurt allemaal wel wat langer dan gehoopt voordat we iets te horen krijgen. Het uiteindelijke bericht is dat men nog geen idee heeft wat er aan de auto scheelt en dat ze ons morgenvroeg om negen uur terugbellen. Nu is LIssabon wel een mooie stad, maar we zijn nu toch wel weer toe aan een nieuwe omgeving. 's Avonds gaan we met dezelfde lift weer naar boven voor een avondsessie met de camera's. Helaas is Ronnie vergeten zijn accu op te laden, dus dat is niet zo'n succes, maar hij heeft in ieder geval nog zijn kleinere camera mee. We eten in een Italiaans restaurant waar de helft van de clientele Nederlands is, en dat is niet per se een pluspunt. Vlakbij ons zit een viertal studenten, die precies alle onderwerpen aansnijden die je van deze bevolkingsgroep mag verwachten, inclusief het aanbieden van de lelijke huisgenote aan de vrienden. Wat dat betreft was Noord-Spanje erg prettig, erg weinig landgenoten daar. Wat ik wel grappig vind is dat aan de overkant van de straat een groep mensen op het terras naar de voetbalwedstrijd Sporting LIssabon - Real Madrid zit te kijken. Ik zit met de rug naar het tv-toestel in ons restaurant, maar kan via de reacties van het publiek een beetje volgen hoe het wedstrijdverloop is. En dat schijnt niet goed uit te vallen voor de Portugezen...