Do they know it's Christmas?

Woensdag 23 december

Net als thuis heb ik hier op woensdag een vrije dag. Djoser geeft ons deze dag om vrij te besteden. We zien diverse leden van de groep in het restaurant van het hotel ontbijten, maar wij zijn iets anders van plan. Bij een bakery hopen we een beter ontbijt te kunnen bestellen. Eenmaal terug in de hoofdstraat twijfelen we tussen verschillende tentjes maar kiezen we uiteindelijk voor het Coconut restaurant, niet te verwarren met Coconut Garden, ons inmiddels favoriete tentje in Luang Prabang. Het eten is heerlijk maar de koffie wordt afgekeurd. Gelukkig heb ik daar geen last van, een kopje thee en een watermeloen shake werkt prima voor mij. Net als de steak & eggs, daarmee kom ik de rest van de dag wel door. Als alles op is, lopen we naar het Nationaal Museum, voorheen de Royal Palace. Er staat een tempel, een theater waar opera's worden opgevoerd en je kunt er onder andere de antieke auto's van de koning zien. We dwalen wat rond op het terrein en willen dan weer naar buiten, maar de poort is gesloten. We proberen de andere poorten, maar die zijn ook dicht. Ik denk al aan over de muur klimmen, maar dat is wat lastig voor Linda en Tresie (Ronnie liep wat achterop en deed het wel). Gelukkig is de laatste poort wel open.

Als we even in de schaduw pauzeren maakt Ronnie de sensor van zijn camera schoon. Maar eenmaal weer in elkaar zie ik Ronnies gezicht betrekken. De camera geeft een foutmelding. Wat hij ook probeert, uit- en weer aanzetten, contactjes schoonmaken, niets helpt. Ik zie dat hij van binnen kookt. We moeten op zoek naar een fotozaak. Daarvoor brengen we een bezoekje aan de toeristeninformatie. Die is helaas nog niet open, dus lopen we door naar koffiehuis Joma, voor een lekker drankje en internet. Het drankje gaat prima, het internet biedt weinig houvast. Dan maar alsnog naar de toeristeninformatie. Er zijn slechts een paar fotowinkels. We proberen ze beide maar geen geluk. Vlak voor we afslaan naar het hotel ziet François nog een uithangbord van Kodak. Daar staat er eentje in de kast. Maar die heeft geen batterij, wel passen Ronnies lenzen erop. Nu nog een batterij en een oplader. Dat duurt allemaal iets langer. Ronnie is onderweg naar de andere winkel en dan komt het meisje van de eerste winkel net langs. Zij werkt hier blijkbaar ook. Om een heel lang verhaal iets korter te maken: na ongeveer een uur heeft Ronnie een nieuwe camera, met een aardige korting, en weer een glimlach om de lippen. Nu naar het hotel om de batterij op te laden. We besluiten om half vijf weer te vertrekken richting Phou Si mountain, voor een mooi uitzicht en een nog mooiere zonsondergang. Dat de zon schijnt, is ons wel duidelijk, het is vanmiddag 30 graden en zweten geblazen.

We lopen om de heuvel heen en de hoofdstraat in tot we bij de trap komen die naar de top van Phou Si leidt. De zonsondergang zal niet heel lang meer op zich laten wachten dus lopen we met gepaste snelheid de trap op. Het is gelukkig niet overal even steil. Eenmaal zien we hoe druk het hier is, er zijn meer mensen op hetzelfde idee gekomen, het is er razend druk. Enkele toeristen vinden dat ze nog een iets beter zicht moeten hebben op de bergen en de ondergaande zon, zij beklimmen de stoepa. Een lokale vrouw die hier werkt roept dat ze eraf moeten gaan, en zij lachen haar uit. Je kunt ook te veel willen voor een goede foto. Als de zon weg is gaan we weer naar beneden. We drinken wat op de roof top terrace van een hotel en kijken uit over de avondmarkt. Dan zoeken we een Frans restaurant dat Tineke me heeft aanbevolen, maar die vinden we niet. Het eten bij de Mango Garden is ook te doen. Omdat we best veel hebben gelopen nemen we de tuk-tuk naar het hotel, nadat we wat van de prijs hebben afgedongen.

Donderdag 24 december

Het is weer een typische Djoser-ochtend: om 4.30 uur wakker worden, inpakken, om 6 uur ontbijt en even na half zeven vertrek in tuktuks, aangezien onze bus niet downtown mag komen. Dit is nog een kleine bus, vanaf Vientiane krijgen we een groter exemplaar. Het is een beetje een rollercoaster ride, een rit door de bergen met veel hoogteverschillen en (haarspeld)bochten. Voor één persoon in de groep betekent dat twee keer een stop om over te geven. In Phou Khun (lucky mountain) halverwege op 130 km, is er een geplande stop, voor toiletbezoek. Het is 11 uur. We zien veel Hmong mannen en vrouwen in feestelijke kleding vanwege het Hmong nieuwjaar. Zij vieren een maand lang feest. Morgen komen we hier nog een keer langs.

De lunch eten we rond 13.00 uur in een restaurantje naast de brug in Namchat. Als na al die bergen eindelijk het land weer wat vlakker wordt, zien we minder bomen. Joy geeft aan dat dat komt door alle bommen die de Amerikanen hier hebben gedropt, iets wat de VS zelf ontkennen. Wat hen betreft ging het om Vietnam. Er is nog zo'n 60% van de Amerikaanse clusterbommen aanwezig, wat resulteert in ongelukken met boeren die het land bewerken, en kinderen die het zien als speelgoed. Ook zie je bommen bij huizen staan, als ornament of voor de BBQ. Een vriend van Joy is in zijn studietijd invalide geworden vanwege een clusterbom in de tuin van zijn ouders. Los daarvan maakt Joy wel een grap over waar we nu zijn: de Bom Bing area.

Juliette doet nog snel een paar vragen voor de quiz, voordat we aankomen bij de Vlakte der Kruiken, waar nu drie veilige vindplaatsen zijn, er zijn er nog een heleboel meer, alleen zijn die nog niet bomvrij verklaard. Maar alleen al op deze site staan 334 stenen kruiken, die enorm zwaar zijn. De lichtere zijn ooit al eens geroofd. Er zijn verschillende theorieën waarvoor die 2500 jaar oude kruiken hebben gediend: of voor whisky opslag voor de koning en zijn gevolg, of dat de mensen hun doden erin bewaarden. Ook bekijken we een grot waarin een altaar staat, met daar hoog boven een gat en het dak van de rots zodat je de lucht kunt zien. Het is vanaf de vlakte nog een klein stukje naar Phonsavan. Behalve ons hotel is daar ook een film over de Amerikaanse bombardementen, maar de bioscoop is helaas gesloten tot 3 januari. Het goede nieuws betreft het hotel, van buiten een beetje kil en saai, maar de kamers zijn de meest luxueuze tot zover, we hebben twee enorme bedden op onze kamer. Op voordracht van Juliette eten we met z'n allen in Bamboozle, een soort van kerstdiner. Lia daagt Juliette uit om kerstmuziek aan te vragen. Dat had ze beter niet kunnen doen, de rest van de avond is het Wham, Mud en Bing Crosby die de ruimte vullen. We krijgen allemaal een drankje aangeboden van een Hell's Angel van Nieuw Zeeland en aan het eind gaan we nog met hem op de foto.

Vrijdag 25 december

Als ik onder de douche sta hoor ik een opgeluchte kreet van Ronnie, zijn camera lijkt het weer te doen. Hopelijk blijft dat zo. Na ons vertrek om 8.30 uur stoppen we al snel even bij twee Hmong meisjes van 17 en 18 in traditionele feestkledij. Zij gooien een bal over en wachten op geïnteresseerde jongens om zo misschien een vriendje op te doen. Er loopt van alles op de weg: kippen, varkens, kindertjes, mannen met geweren. Mannen, vrouwen en kinderen wassen zich aan de straat. We stoppen bij een dorpje waar kleine kindertjes staan. Linda heeft ballonnen mee, die we opblazen en uitdelen. We mogen een woning van binnen bekijken. Het is er donker, op de nieuwe tv na. Hier slaapt een gezin met negen kinderen. Die gaan hooguit naar de basisschool, daarna werken ze mee met de boerenfamilie.

Voor de lunch heeft Joy een prachtige plek voor ons in petto, een restaurant met tafels buiten en een schitterend uitzicht, zo mooi zelfs dat men bij enkele van de toiletten een muur heeft weggelaten, zodat je er daar ook van kunt genieten. Nu echter niet, want het is nat en heel erg bewolkt. Weg uitzicht! Maar het eten is gelukkig weer prima. Vanaf het restaurant is het nog zo'n 2,5 uur rijden naar Vang Vieng, onze volgende overnachtingsplaats. Dat zou ook korter kunnen, maar de weg is nat, dus soms kunnen we niet harder dan 30 à 40 km per uur.

De bevolking van Vang Vieng is volgens Joy voor zo'n 95% afhankelijk van het toerisme. Het heet een backpackers paradise te zijn. Dat zal waarschijnlijk komen van de activiteiten met karts, kayaks en luchtballonnen en de aaneenschakeling van restaurantjes en nog meer bars. Of wellicht de magic mushrooms waar Joy het over heeft. Maar ik kan me niet zo goed voorstellen hoe dit een paradijs zou moeten zijn. Het is er druk en luidruchtig, er lijkt me van het oorspronkelijke Laos niet veel over te zijn hier. De natuur is mooi, maar of je hier de volgens de boekjes rustige wandelingen in de idyllische omgeving kunt maken, moeten we nog zien. We zien in ieder geval af van de activiteiten die we morgenvroeg zouden kunnen doen, zoals kajakken of ballonvaren. We drinken een drankje in een Chinees tentje en en tellen ons geld. Flip en Bertrand voegen zich bij ons en met zijn achten zoeken we een restaurant. Zoals in de meeste gevallen komt het eten niet voor iedereen tegelijk, maar het komt in ieder geval wel allemaal. Onderweg naar het hotel kopen we een pannenkoekje aan een kraampje. De airco maakt zo'n lawaai dat we die weer uitzetten. Dat wordt zweten vannacht.

Zaterdag 26 december

Net als een aantal anderen in de groep ontbijten we bij de Luang Prabang Bakery. Daarna steken we de rivier over via een houten bruggetje. Volgens een bordje is het 1 km naar de Lusi grot met natuurzwembad in de lagune. Het pad loopt door de rijstvelden en is vanwege de regenval van vannacht best nat. Een boer vertelt dat we beter een ander pad kunnen nemen, dat iets minder ondergelopen is. Af en toe zetten we de paraplu even op, maar meestal gaat het wel. Het landschap is mooi, rijstvelden met de bergen in de achtergrond. Het volgende bordje geeft opnieuw 1 km tot de grot, net als het bordje erna. Terwijl die bordjes toch ook wel een eindje van elkaar afstaan. In de wat hogere bebossing vinden we bamboe en koeien.

De grot is gesloten, en het wordt tijd terug te gaan. Nog even een mooi bruggetje op de gevoelige plaat vastleggen en dan keren we om. Vlak voor de rivier maken we ons schoeisel schoon. We kunnen nog snel even douchen, maar afdrogen helpt niet echt. De bus staat er al, we stoppen de tassen erin, maar kunnen nog niet vertrekken omdat Bertrand nog niet terug is. Hij heeft een adventure tour geboekt, met onder andere tokkelen en kayakken. Dat loopt uit, waardoor we niet in 12.30 uur maar 25 minuten later vertrekken. De rit zal zo'n vier uur duren, waarbij de bus af en toe bijna tot stilstand komt vanwege de gaten in de weg. We laten de bergen nu definitief achter ons. Ondertussen vertelt Joy ons het een en ander over de cultuur in Laos, zoals trouwen, al dan niet gearrangeerd.

Er zijn blijkbaar twee versies van de reisbeschrijving op de Djoser website. De ene noemt een junglewandeling bij Vhang Sang, de andere niet. We gaan er wel heen, maar een junglewandeling is het niet. De bus rijdt ons naar twee boeddhabeelden die in een rots zijn uitgehakt. Tegen een uur of vier bereiken we 52 km Village. Drie maal raden hoe ver het nog is tot Vientiane. Juliette geeft wat informatie over de hoofdstad van Laos. Nadat we in het hotel onze spullen naar de kamers hebben gebracht, brengen we onze was weg en gaan we geld wisselen, en wat eten. In hetzelfde restaurant treffen we ook andere groepjes van onze club van 19. In het Italiaanse restaurant drinken we nog koffie en thee en keren dan terug naar het hotel.