The river of dreams

Vrijdag 18 december

Het is erg vroeg als de wekker gaat: 10 voor 4. De shuttle bus vertrekt om 5.15 uur naar het vliegveld, onderweg eten we onze ontbijtpakketjes op. We arriveren ruim voor onze vertrektijd en de formaliteiten verlopen zonder problemen. Na een warm drankje worden we met de bus naar onze gate gebracht. Daar staat ons vliegtuig van DragonAir al klaar. Na slechts drie uur vliegen zijn we weer een tijdzone verder en netjes op tijd in Chiang Mai. In de aankomsthal staat er een kleine man op ons te wachten met een papier van Djoser, hij heet Yoyo. Juliette, onze reisbegeleidster is er iets later. We wisselen dollars om in Baht en dan komt de groep binnen druppelen. We maken kennis met Stien en Tineke, Anja, Flip, Lia, Inne, Jeffrey en Yuki, Brenda, Denise en Ramin en Grace. De laatste van onze groep, Bertrand, heeft moeite door de douane te komen (hij weet niet wat ons adres in de stad is en dat wil men toch graag weten), maar dan zijn we compleet en rijden we naar ons hotel tegenover het station van Chiang Mai.

Als we geïnstalleerd zijn eten we bij het station en nemen we een pick-up taxi naar de oude muur van de binnenstad. Door de poort gelopen is de wereld nog niet veel veranderd. Wel komen we hier enkele tempels tegen, die we bezoeken. Ze zijn soms wat overdadig, maar dat hoort bij de cultuur. De mooiste bewaren we voor het laatst. Die is van hout, met gele vlaggetjes aan de zijkant. Erachter staat een enorme ruïne van een tempel met nog enkele overgebleven stenen olifanten. Dan moeten we verder naar The Whole Earth, het restaurant waar we met de hele groep gaan eten. Dat redden we te voet nooit, dus nemen we weer een pick-up taxi. We passeren drie dames uit de groep en zij ons weer als we even vastzitten in het verkeer. Het restaurant is prachtig, het eten is uitstekend en we maken kennis met elkaar. Niet alleen door onderling te kletsen, maar ook via het voorstelrondje dat Juliette in gang zet. Na het eten bezoeken we een avondmarkt, waar enkele drag queens ons verwelkomen. Later zien we hen nog terug als ze aan het dansen zijn. Ronnie dingt af voor een USB stick en krijgt een aardig prijsje. Het laatste stuk naar het hotel doen we weer met taxi's.

Zaterdag 19 december

De wekker gaat om 5.45 uur, het ontbijt is om half zeven en we vertrekken om 7.40 uur. We zijn weer in Djoser modus. In twee kleinere busjes rijden we de stad uit en een berg op naar de Doj Suthep tempel. We lopen een slangentrap op, volgens de informatie 306 treden, al voelt het minder. Wie wil kan ook met een liftje omhoog. De trapleuningen zijn net als bij alle tempels versierd met figuren die een slang en een draak voorstellen. Er staan kleine kindertjes in klederdracht, die je op de foto kunt zetten, of je kunt er zelf mee op de foto. Dan geef je ze een beetje geld. We vragen ons af of dit hun onderwijs in de weg staat. Bovenaan de trap moeten we onze schoenen uitdoen om de tempel binnen te mogen. Overal zie je Boeddha beelden staan en liggen. Wat je ook steeds tegenkomt zijn bordjes waarop staat wie waarvoor hoeveel Baht heeft gedoneerd. Je zou zeggen dat als je doneert dat je dat anoniem doet, maar dat is niet het geval. We krijgen regelmatig uitleg van onze gids Yoyo, onder andere een verhaal over kippen die de mensen die hun schoenen niet uitdoen in de tenen pikken. De busjes brengen ons terug bij het hotel. Daar stappen we over op een grote bus en vertrekken we naar het oosten.

In Chang Rai stoppen we voor een bezoekje aan de White Temple, die helaas dicht is vanwege de komst van een of meer prinsessen. De architect staat al klaar om hen te ontvangen. De tempel is inderdaad wit en rijkelijk versierd met allerlei figuren, vooral met gewelddadige monsters en doodshoofden. Omdat de tempel dicht is, blijven we hier maar een halfuurtje. We moeten nog op zoek naar een fotowinkel, omdat niet iedereen twee pasfoto's bij zich heeft. Die hebben we nodig voor ons visum voor Laos en Cambodja. Maar we hebben nog meer op het programma, er is een long neck stam in Chiang Rai. De vrouwen van deze stam dragen ringen om hun nek, en dat begint al op jonge leeftijd. Om de drie jaar worden de ringen langer gemaakt, zodat hun nek langer lijkt, maar uiteindelijk worden de schouders naar beneden geduwd. Vanaf hun 25e worden de ringen niet meer verlengd en ze worden tot hun dood gedragen. De stam is gevraagd zich hier te vestigen zodat toeristen hun cultuur kunnen bewonderen, daarvoor krijgen ze betaald. We kunnen even een paar van die ringen die uitgestald staan optillen en op een weegschaal zetten. De zwaarste is een dikke vier kilo. En de vrouwen kunnen deze niet afdoen. In de village zijn trouwens bijna geen mannen te zien.

Het laatste deel van de busreis vandaag gaat naar Chiang Khong, waar we zullen overnachten. Juliette heeft een quiz bedacht, ze gaat ons iedere twee dagen twee vragen stellen. De eerste gaat over de portretten die overal hangen. Die zijn van koning Boumibol. De tweede vraag betreft het voor de boeddhisten meest onreine deel van het lichaam, dat is een makkie, dat zijn de voeten. Het lijkt niet meer mogelijk om pasfoto's te maken, hopelijk volstaan fotokopieën ook. Maar dat is nog niet zeker. Yoyo is druk aan het bellen en Juliette hoopt dat hij het nog voor elkaar krijgt. Het is inmiddels donker als we een stop maken. Yoyo heeft een winkeleigenaar bereid gevonden zijn zaak weer even te openen. Ondertussen doen wij snel wat boodschappen. We lijken aardig vaart te maken maar moeten soms in de eerste versnelling bergopwaarts, waardoor het toch weer iets langer duurt. Maar om half negen komen we dan toch aan in Chiang Khong aan de Mekong rivier. Het hotel is het mooiste en meest luxe tot zover. En van de rest van de reis, verzekert Juliette ons. Fijn! We genieten van de maaltijd (ik besluit steamed pork ears, varkensoren, te bestellen, maar die zijn niet voorhanden) en vallen dan al vrij snel in slaap.

Zondag 20 december

Met twee busjes en een pick-up voor de koffers naar de grens. We verlaten Thailand via de Friendship Bridge nr 4 over de Mekong. Aan de andere kant van de rivier worden we in stappen door de douane geloodst, er zijn twee loketten voor visum. Bij het eerste leveren we ons paspoort, de net ingevulde visumaanvraag en een pasfoto in. Bij het volgende betalen we 36 dollar en krijgen we het paspoort met een mooi visum erin terug. En dan zijn we in Laos, een arm land dat groter is dan het Verenigd Koninkrijk en dat slechts zo'n 7 miljoen inwoners telt, waarvan 80% op het platteland woont. Er is geen spoornet, de wegen zijn niet altijd goed en het toerisme staat in de kinderschoenen.

We worden een klein stukje naar Huay Xai gereden waar een mooie boot met comfortabele busstoelen voor ons klaarligt. Net als in tempels en restaurants moeten we aan boord van onze slowboat onze schoenen uitdoen. Zo'n slowboat is het ook weer niet, de snelheid zorgt ervoor dat het een stuk frisser aanvoelt. Het is zelfs zo erg dat Lia naast een fleecetrui en een winterjas ook nog oorwarmers gebruikt. Ik hou stug vol in mijn T-shirt. Er zijn twee WC's aan boord, vlakbij de stampende motor aan de achterkant, waarvan de deur van de ene wat kan klapperen. Ramin lost dat op door hem aan de buitenkant op slot te doen. Pas na enige tijd om hulp te roepen en op de deur te kloppen weet Tineke de aandacht te trekken van Ronnie, die van de andere WC komt, en kan ze worden bevrijd. Rond vijf uur komen we aan in Pak Beng. Een paar mannen brengen de tassen omhoog, tegen betaling van grofweg een dollar. Ik geef mijn drager twee dollar omdat mijn tas zo zwaar is. Het hotel is oké, de bedden mogen nog net iets langer en de badkamer is ietwat spartaans. Maar er is een douche en een toilet en naast een bed zijn dat de basisbehoeften.

Om half zes trekken we er met z'n zessen op uit om het dorpje te verkennen. Dat is snel gebeurd, want er is maar een straat. We vinden er winkeltjes, restaurantjes en werkplaatsen. Aan het eind zien we een tempeltje waarin een monnik en twee jonge leerlingen bidden en zingen. Een stukje terug vinden we een restaurantje waar we met z'n zessen voor 326.000 kip, omgerekend ongeveer 33 euro kunnen eten. Het is nog vroeg en dus nemen we een kijkje in de Happy Bar en luisteren we naar enkele Bob Marley nummers. Ik word al iets minder happy als ik voor de derde keer de bediening moet wijzen op het ontbreken van mijn Splite (geen typfout, zo spreken ze het hier daadwerkelijk uit). En als bij het vollopen van de bar de muziek veranderd in echte baggerherrie ben ik wel klaar met deze tent. Gelukkig denken de anderen er ook zo over en nemen we de benen, terug naar het hotel.

Maandag 21 december

Na het ontbijt om 6.45 uur wordt ons vertrek iets vertraagd door twee Groningse broers. Bij het verlaten van Pak Beng zien we aan de overkant wee olifanten, met hun eigenaars op de achtergrond, puur voor de toeristen. Ik doe toch maar een trui aan vanochtend, het is nog frisser dan gisteren. We doen om tien uur deel twee van de quiz en genieten verder weer van onze boottocht. Om 12 uur bezoeken we Bantone, een dorp van de Kahmu, een etnische minderheid. De ouderen zijn er niet blij mee als we foto's van ze maken, maar de kindertjes drommen ons heen samen en rennen met ons mee onderweg naar het basisschooltje. Onze gids Pong en enkele anderen delen pennen en schriften uit. De kinderen vinden het bijna net zo prachtig als de snoep die Linda door het open raam uitdeelt.

Daarna lunchen we op de boot en vervolgen we onze (water)weg naar de grotten van Pak Ou. Hier staan duizenden Boeddhabeelden, die er hun pensioen vieren, omdat ze stuk zijn of er in andere tempels geen plaats meer voor ze is. Op de treden naar de tweede grot merken we dat het buiten de boot toch wel warm geworden is. We zullen op de boot niet echt meer afkoelen, want de volgende stop is niet ver weg. We gaan naar een whiskeyproeverij. Ik ben weer toe aan mijn jaarlijkse milliliter alcolhol (50% deze keer) en het bijbehorende vieze gezicht. Ik koop een flesje voor mijn collega Ron, die vast ook wel even wil proeven. We kunnen nog verder rondkijken in het dorp, maar ik ga vast terug naar de boot. Het is nu nog zo'n 40 minuten naar de koningsstad Luang Prabang.

In twee busjes rijden we naar wat Juliette denkt dat ons hotel is, maar de plannen zijn blijkbaar gewijzigd. Geen nood, het andere hotel is nabij. Dat is echter ook niet onze overnachtingsplaats voor de komende drie nachten. Het derde wel, gelukkig. En ook dit is geen onaardig hotel. Met een vrij basaal kaartje lopen we richting de hoofdstraat, waar iedere avond markt is. Er zijn vooral veel kleedjes en andere nijverheidsproducten te koop, maar ook zijn er kraampjes met eten, die er erg leuk uitzien. Bij een enkele staan zelfs een paar stoelen en tafeltjes. De partytent waar de markt vol mee staat zijn vrij laag, we moeten veel bukken. Dan houdt de rij kraampjes ineens op en kunnen we vrij rondlopen. We spotten een familierestaurant en nemen er plaats voor het avondeten. Niet iedereen is achteraf blij met zijn keuze, alleen mijn met kaas gevulde kippenborst is erg lekker en vult prima. Aangezien de anderen nog wel iets lusten zoeken we een tentje waar ze iets serveren dat als dessert kan dienen. Ons oog valt op de Coconut Garden, een gezellige bar/restaurant met erg lekkere desserts. Ik probeer een Lao Smoked Tea, die ik uiteindelijk toch niet zo heel lekker vind. Maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de coconut flan. Terug in het hotel is het nog even de wifi gebruiken in de lobby (op de kamers hebben we geen bereik) en dan naar bed.

Dinsdag 22 december

Het ontbijt is deze keer inbegrepen, maar helaas ook wat minder dan in de andere hotels. Onze nieuwe gids Joy stelt zich voor. Vandaag begeleidt hij ons echter niet, dat doet zijn collega Saiang. Eerst bezoeken we twee tempels, Wat Xieng Thong en Wat Wisunalat. Saiang blijkt veel te weten en dat ook allemaal te willen vertellen. Zo horen we dat voor normale mensen vijf geboden gelden, voor nonnen tien en voor monniken zowaar 227! Een monnik mag bijvoorbeeld geen ondergoed dragen, bij het lopen niet meer drie à vier meter vooruit kijken en niet meer dan drie vragen stellen aan een vrouw, anders lijkt het op een relatie. Ik denk even aan de jetset-monnik die hier in het nieuws was, met zijn 87 auto's, reisjes in privévliegtuigen en miljoenen op de bank. De tweede tempel is minder mooi dan de eerste, maar de stoepa, een koepelvormig bouwwerk, vind ik wel weer de moeite waard. We kopen enkele souvenirs bij een paar kraampjes en gaan dan naar een ander deel van de stad, om een kijkje te nemen bij een bedrijfje waar papier wordt gemaakt en waar wordt geweven. Het aardige is dat ze in het papier ook bladeren van bloemen verwerken. Ronnie koopt een groot boek van dit speciale papier, om er thuis iets speciaals mee te doen als fotoboek.

Tijdens een korte stop bij het hotel kunnen we de koopwaar op de kamers leggen voor we doorrijden naar onze volgende attracties: de Kuang Si waterval. Het duurt ongeveer een uur om er te komen terwijl het niet veel meer dan 30 kilometer rijden is. Onderweg zien we een glimp van een golfbaan, maar vooral veel andere, doordeweekse taferelen. Bij de waterval is een grote parkeerplaats met veel kraampjes en restaurants. Juliette beveelt er ons eentje aan en die heeft inderdaad een lekkere lunch voor ons in petto. Het pad naar de waterval leidt ons langs een berenreddingscentrum. Enkele beren kijken ons verveeld aan en doen dan weer hun eigen ding, wat vooral slapen betekent. De waterval iets verderop is idyllisch en biedt veel gelegenheid tot het maken van mooie plaatjes. Dat zijn nog maar de kleine watervalletjes, de echte vinden we aan het eind. Hier speelt de zon ook een grote rol, het zonlicht maakt het allemaal nog iets mooier. Ronnie maakt enkele groepsfoto's. Andere bezoekers vragen ons ook om een foto van hen te maken. Nu volgt een erg steil 'pad' naar de bovenkant van de waterval. De meesten haken af, Ronnie en ik klimmen en zweten ons een weg naar boven. Daar treffen we Bertrand en Anja, en ook Juliette. We moeten op blote voeten door het water waden om bij de rand van de waterval te komen. Zeker de moeite van het klimmen waard.

Weer beneden kleden Ronnie, Betrand en ik ons om en nemen we vanaf een overhangende boomstam een (zweef)duik in het lichtblauwe water. Als je even stilstaat voel je de visjes aan je benen happen. Na veel gespetter is het tijd om terug te gaan naar de busjes. De terugweg verloopt sneller en in 50 minuten staan we bij de avondmarkt. Wij gaan eerst een kopje koffie met een gebakje halen en dan onze was. Die brengen we terug naar het hotel. De Coconut Garden heeft niet alleen een drankkaart, we kunnen er ook gaan eten. We proberen onder andere de river weeds uit de Mekong, die erg lekker zijn. Met een volle maag lopen we via de markt, die al aan het sluiten is, terug naar het hotel. Samen met een handvol anderen van onze groep checken we als een stelletje junkies in de lobby onze mail en Facebook-updates. Gek genoeg ben ik nu de eerste die naar bed gaat.