El condor pasa

Maandag 4 november

We starten de vakantie dit jaar eens helemaal anders, namelijk een dag eerder. De eerste opdracht van de dag is inchecken via internet, dan nog wat los printwerk en om een uur of drie vertrekken we van huis. Zonder problemen komen we aan bij Van der Valk, waar we inchecken en na het verplaatsen van de auto naar de plek voor langparkeren en het avondeten nog even tv kijken.

Dinsdag 5 november

We hadden er verstandig aan gedaan als we de thermostaat wat lager hadden gezet. Nu worden we zwetend wakker. Ontbijt is om 6.30 uur, de shuttle vertrekt om 7.20 uur richting Schiphol, en de auto blijft gedurende de vakantie staan. Op Schiphol bij het bagage inleveren zien we Chantal. We komen wederom zonder issues door de paspoortcontrole en gaan dan op zoek naar Trees, die via Whatsapp laat weten dat ze aan de massage- en zuurstofbar zit. We lopen zonder haar door naar gate F4, maar moeten ondertussen nog wel even Amerikaanse dollars halen bij de pinautomaat. Biljetten van boven de 20 dollar zijn niet echt gangbaar in Ecuador, dus willen we de vijftigjes nog even wisselen bij de balie van de Amrobank. Ik geef namens ons drieën 700 dollar. Daar wordt met achterdocht naar gekeken, want ik ben geen klant en meer dan 250 euro kan ik niet uit de automaat hebben gekregen. Na enig uitleggen dat het geld van ons drieën is mogen we toch kleinere biljetten ruilen. Bij de gate komen Trees, Francois en Marleen na enige tijd ook aanlopen. Voor we kunnen boarden moeten we nog even door een poortje en word ik nog gefouilleerd. Bijna vergeet ik mijn jas mee te nemen. Daar wordt door de anderen hartelijk om gelachen, die herinneren zich nog dat ik vorig jaar in Kaapstad bijna mijn rugzak kwijt was omdat ik die op de stoep voor het hotel had laten staan. In het vliegtuig horen we dat we iets later vertrekken, maar dat de vlucht iets korter zal duren. Onderweg kijk ik drie films (Now you see me, The great Gatsby en Life of Pi, een aflevering van How I met your mother en de documentaire over de Oostvaardersplassen. En dat terwijl ik me vooraf had voorgenomen mijn Spaans weer op te frissen d.m.v. mijn cursusboekjes.

Om vier uur plaatselijke tijd stappen we op een hoogte van 2800 meter, midden in de Andes, uit het vliegtuig, moeten we langs de douane en halen we onze bagage van de band. Ronnie wordt apart genomen en moet zijn tassen openmaken. Die fotoapparatuur is blijkbaar toch altijd een beetje verdacht. Alle anderen die worden gecontroleerd zijn namelijk van Aziatische afkomst. Even laten treffen we Marc, onze reisbegeleider, en de andere leden van onze groep. Namen onthouden lukt maar ten dele, maar dat maken we de komende dagen wel goed. We rijden met de bus die we rest van de vakantie ook zullen gebruiken, net als chauffeur Marco, via de wijken Tumbaco en Cumbaya naar Mariscal, de wijk in Quito waar ons hotel staat aan de straat Juan Leon Mera. Inchecken is weer een kwestie van namen opnoemen en sleutels uitdelen. Na zoveel jaren met Djoser reizen zijn bepaalde zaken geen verrassing meer. De kamer ziet er leuk uit en de bedden zullen prima slapen. Eerst gaan we nog even wat eten in een leuk restaurantje dat Marc heeft uitgezocht. Niet iedereen eet mee, we zijn met zijn dertienen. De muziek is niet bijzonder Ecuadoriaans, maar erg modern. In deze gringowijk komen veel Amerikanen en bezoekers uit andere westerse landen. In plaats van mijn standaard drankje sprite, neem ik een lekkere vruchtendrank, een combinatie van watermeloen en aardbei. Als iedereen is uitgegeten en de rekening is betaald lopen we langs enkele dames van lichte zeden terug naar het hotel en gaan we slapen. Hoog tijd!

Woensdag 6 november

We maken kennis met vier nieuwe leden van de groep. Twee konden niet mee met onze vlucht en moesten via Panama alsnog naar Quito vliegen. Veel gedoe en laat (middernacht) aankomen. De andere twee waren al een paar dagen in Quito. Dit is een Oostenrijks stel. Hiermee staat Marc voor een dilemma, want hij wil niet alle informatie die hij aan de Nederlanders verstrekt onderbreken door vertalingen in het Engels. Chantal spreekt haar talen en zegt toe waar nodig wel te willen vertalen. Dat kunnen wij allemaal natuurlijk ook wel enigszins, dus het hoeft geen belemmering te zijn. Om half zeven starten we met een prima ontbijt. We hebben niet heel erg veel tijd in Quito, tot een uur of vier. We krijgen een gids genaamd Fabian, die ons het oude, koloniale Quito laat zien. We beginnen bij een heuvel genaamd Panecillo. Vanaf die plek hebben we een goed uitzicht over de enorm uitgestrekte stad. In de breedte meet Quito slechts vijf kilometer, maar naar het noorden en het zuiden kunnen we de stadsgrenzen niet zien. De stad is zo’n 50 kilometer lang. We krijgen ook een geschiedenisles, zo leren we bijvoorbeeld dat de Spaanse Conquistadores niet de eersten waren die de plaatselijke bevolking onderwierpen aan hun wil en wetten, maar dat de Inca’s dat veel eerder ook al deden. Daardoor waren de indianen ook behulpzaam bij de overwinning van de Spanjaarden op de Inca’s. Helaas werden ze daarna dus klein gehouden door de Spanjaarden. Iedereen moest ook bekeerd worden tot het katholicisme. Dat merken we straks ook wel aan het aantal kerken dat we in het oude deel van de stad gaan bezoeken. Eerst genieten we nog van de uitzichten naar alle kanten. Zo zien we ten zuidwesten van de stad in de verte de besneeuwde top van de Cotopaxi, een vulkaan van 5800 meter hoog.

We beginnen onze wandeltocht in de straat La Ronda. De straatjes zien er leuk uit, net als de pleinen, zoals de Plaza Santo Domingo en de Plaza San Francisco. We bezoeken drie of vier verschillende kerken die aan die pleinen staan. De laatste daarvan is die van de Jezuïeten. Deze kerk schijnt een van de mooiste kerken in de wereld te zijn. Het is ook de enige van de kerken die entree vraagt, vier dollar. Er is veel, heel veel met bladgoud gewerkt. We mogen geen foto’s maken, maar dat wordt in eerste instantie door enkele leden van de groep genegeerd. Als een paar erop worden aangesproken is het echter uit met de pret. Ronnie doet zijn trucje weer waarbij hij de camera voor de buik heeft hangen en zonder te kijken foto’s schiet, ik heb dan al een paar seconden video geschoten. Er zijn in deze kerk, net als in de andere, veel Moorse invloeden te zien. Dat heeft te maken met het feit dat Spanje op zijn beurt weer onder Moors bewind is geweest. Onze stadswandeling eindigt met een bezoek aan de Plaza de Independencia en een klim naar een kathedraal, El Basilico. Deze is gebouwd in opdracht van Garcia Moreno. Omdat hij het katholicisme verplicht wilde stellen is hij vermoord. De kathedraal heeft net als andere waterspuwers, maar niet die we gewend zijn, deze zijn in de vorm van dieren van de Galapogoseilanden. We kunnen nu lopend de oude stad weer in, of met de bus terug naar het hotel. Wij kiezen voor het laatste en gaan van daaruit naar El Español, een eettentje waar we de nodige moeite hebben met het in ontvangst nemen van onze bestellingen. Maar uiteindelijk hebben we toch alles op. Franҫois en Trees gaan naar een Harley Davidson winkel voor een T-shirt. Wij lopen naar het park El Ejido, om daar even bij te komen. Er zijn daar vele kinderen aan het spelen, dus er is genoeg vertier. Als het weer dreigt om te slaan, lopen we terug naar het hotel.

Om vier uur vertrekken we richting Machachi, een dorp op een ongeveer een uur rijden ten zuiden van Quito. Marc vertelt in de bus veel over Ecuador, de levensstandaard, wat de huidige regering Correa allemaal heeft gedaan voor het land (met dank aan de oliehandel, waarvan hij de verdeling van de verdiensten een stuk eerlijker heeft gemaakt, dat ging voorheen voor het leeuwendeel naar het buitenland. Wegen zijn verbeterd, scholen, gehandicapten zijn uit het verdomhoekje getrokken, noem maar op. Het land zit in een stijgende lijn. Een deel van de rit rijden we over de Panamerican Highway, die van Alaska helemaal naar onderin Chili loopt. Onderweg zien we ook veel rozenkwekerijen, naar verluidt behoren de rozen uit Ecuador tot de beste van de wereld. Nooit geweten. Ons hotel heet El Estacion en staat, jawel, naast het station van Machachi. Het ziet er fantastisch uit, heel authentiek. De kamers hebben geen nummers maar namen. En Trees treft het, haar kamer heet La Virgen (de maagd). Er is ook de paardenstal, de winkel, enz. Wij slapen met zes man in een gebouwtje met de naam Rosa, met drie slaapkamers en een gezamenlijke ruimte. Om half zeven doet Marc alsnog de briefing, die vanwege het ontbreken van de vier gasten gisteren geen doorgang kon vinden. We krijgen te horen wat we wel en niet moeten doen met geld en duren spullen, wat we nodig hebben voor de grotere hoogten en de jungle en moeten onze schoenmaat doorgeven, voor de laarzen die we in de jungle uitgereikt zullen krijgen. Daarna volgt een heerlijke maaltijd met vier gangen, voor wie voor het volledige menu heeft gekozen. Aangezien het lekker klinkt en maar 14 dollar kost, heb ik ook voor het menu gekozen. De dag eindigt op tijd, aangezien we morgen, hoe kan het ook anders bij Djoser, vroeg uit de veren moeten.

Donderdag 7 november

Er is ons op het hart gedrukt voor het middaguur zo´n anderhalve liter water moeten drinken, om beter tegen hoogteziekte beschermd te zijn. Dat levert veel grappen op over daarboven rondlopen met klotsende blazen. Zoals gezegd gaan we vroeg op pad richting indiaanse markten in Saquisili en het Nationale Park Cotopaxi. Overal om ons heen zien we bergen of vulkanen. We maken een korte fotostop bij Las Illinizas, twee bergtoppen die vroeger samen ooit deel uitmaakten van dezelfde top van de Illiniza vulkaan. Rond 8.15 uur arriveren we bij een indiaanse veemarkt in Saquisili, waar veel van de handelaren en klanten in traditionele kledij rondlopen. Als we door onze huidskleur niet op zouden vallen, is het wel dat we met kop, schouders en borst boven de Indigenas (indianen) uitsteken. We zien biggen aan kop en staart meegetrokken worden door de nieuwe eigenaars en er zijn ook biggen en andere dieren die in een sterke zak worden vervoerd. Behalve veel koeien (afstammelingen van het Friese stamboekvee dat hier ooit is geïntroduceerd) en varkens zien we ook enkele lama’s. Omdat een veehandelaar ook moet eten is een deel van de markt vrijgemaakt voor het nuttigen van allerlei etenswaren. Voor ons zijn de dieren leuk om te zien maar is het nog veel mooier om de mensen te bekijken. Dat kunnen we ook op de groente- en fruitmarkten die verderop in het dorp plaatsvinden. Allerlei soorten etenswaar wordt er verhandeld. Ook zien we varkenshoofden en kippenpoten. Genoeg dingen om veel leuke foto’s en film van te kunnen schieten. We kopen wat broodjes bij een bakker als lunch voor bij de Cotapaxi en brengen nog een noodzakelijk bezoekje aan een wc achter een restaurantje. Niet fris, maar wat moet dat moet. Je moet bij dit soort reizen alle kansen aangrijpen. Zeker in Ecuador, waar lang niet alles open is, hoeveel toeristen er ook zouden kunnen komen.

Naar verwachting zal de Cotopaxi ergens rond 2020, 2025 opnieuw uitbarsten. Dat duurt gelukkig nog even en kunnen wij ongestoord een tweetal wandelingen maken. Maar eerst een picknick. Je ziet de wolken voor de top van de vulkaan langsdrijven, terwijl die eerder vanochtend helemaal zichtbaar was. Dat lijkt een trend te zijn, ´s ochtends best mooi tot prachtig weer en dan ´s middags meer bewolking en tegen vier uur grote kans op regen. En toch zitten we rond die tijd vaak op plekken waar het toch droog blijft. De eerste wandeling start op en hoogte van 3600 meter en gaat langs een slenk, een soort van ravijn of rivierbedding, waar lavastromen door naar beneden gaan. Het gaat voor een eerste wandeling vrij snel omhoog, we moeten regelmatig even stoppen. Dat komt mooi uit, dan hebben Estela en Rosio, de twee meiden die als gidsen optreden (per groep van tien moet je een gids meenemen) ook iets te doen. Ze leggen af en toe iets uit over de planten die we tegenkomen. Na een half uur komen we weer aan bij de bus en worden we getransporteerd naar een bergmeer, Laguna de Limpiopungo, dat heel ondiep is (een meter). We lopen er tegen de wijzers van klok in omheen. We zien wat vogels, die qua geluid erg aan onze meeuwen doen denken. Ergens halverwege zien we ook twee konijntjes. Die moeten erg geschrokken zijn, omdat diverse heren uit de groep toch die anderhalve liter nog even kwijt moesten. Zo’n wandeling is ook erg leuk om gesprekken met de andere groepsleden aan te gaan. Weer in de bus stuiteren we over de ongeasfalteerde weg terug naar het controlepunt van het park. Dat werkt erg slecht voor de blazen die niet bij het meer zijn geleegd. Er volgt dan ook een ware run richting de wc’s bij het controlepunt. Gelukkig zijn die, anders dan het restaurant, wel open. Hierna is het weer mooi asfalt tot aan Machachi. De laatste kilometers rijden we over kasseien terug naar ons hotelletje. Daar staat weer een uitstekende maaltijd op ons te wachten. Ook kunnen we weer een nieuwe vruchtensap uitproberen.

Vrijdag 8 november

Ontbijt om kwart voor acht en om half negen vertrekt de bus richting Quito. We rijden over dezelfde weg terug naar het noorden, de Panamerican en de Simon Bolivarweg, over de rondweg om Quito heen en door een paar wijken en voorsteden in het noorden van de hoofdstad. Hier zien we ook een paar van de vijftien gloednieuwe grote shopping malls die zijn gebouwd. Was het ten zuiden van de stad vooral groen, net ten noorden van de stad is de omgeving vooral droog. We zien het nieuwe vliegveld waar we geland zijn en de werkzaamheden aan een nieuwe grote weg richting dat vliegveld, die over anderhalf jaar klaar moet zijn. Je kunt goed zien dat hier enorm aan infrastructuur en andere zaken gewerkt wordt. We maken een lunchstop in Guayabamba en genieten van een Ecuadoriaanse specialiteit, bloedsoep. De ingrediënten schrikken ons niet af. Na weer enige tijd in de bus arriveren we bij Mitad del Mundo, het midden van de wereld, oftewel de evenaar, oftewel latitude 00.00.00. We gaan niet naar de grote toren met een wereldbol erop, die staat op een plek die verkeerd is ingemeten. Tweehonderd meter verderop vinden we wel de juiste plek. Hier is een openluchtmuseum, genaamd Museo Solar Inti Ñan. Een gids vertelt ons over de geschiedenis hier, hoe men wist dat hier de evenaar liep en doet met ons enkele leuke experimentjes. Hij laat zien dat water dat hier door een afvoerputje wegloopt niet in een draaikolk terechtkomt. Een paar meter naar het zuiden gebeurt dat wel, en een paar meter naar het noorden ook, in de andere richting. Dat is echter een truc zegt hij, om dat effect echt voor elkaar te krijgen moet je zo’n 2200 km in beide richting uit gaan. Naar het ziet er wel leuk uit, ik moet later maar eens opzoeken hoe dat werkt. Het heeft te maken met het draaien van de aarde. Op dezelfde manier heb je op de evenaar geen orkanen en cyclonen. Een ander dingetje dat hij ons laat proberen is een ei op een spijker te plaatsen. Dat lukt eerst niemand in de groep, totdat ik het wel voor elkaar krijg. Even later is Ronnie de enige andere gelukkige. Wij krijgen hiervoor van de gids een diploma met een stempel erop. Diezelfde stempel laten we in ons paspoort zetten, een leuke herinnering aan deze bijzondere plek.

Na een drankje stappen we weer in de bus en reizen we verder naar het noorden. Bij de Laguna San Pablo stoppen we voor foto’s en kunnen we schilderijtjes kopen van Pedro, een kunstenaar uit deze regio die hele aardige, typisch Ecuadoriaanse kunst maakt. In Peguche maken we kennis met Luis, die deel uitmaakt van een muzikale familie en die ons laat zien hoe hij een panfluit maakt. Daarna speelt bij een nummer voor ons op panfluit en gitaar. Vervolgens kunnen we instrumenten en andere souvenirs kopen. Onze laatste tussenstop is bij een zaakje waar ze uitstekende wandkleden maken, we zien er ook een wever in actie. Mooi om te zien wat ze met wol kunnen doen. Door het hele huis hangen kleinere en grotere kleden, sommige geïnspireerd door de Nederlandse kunstenaar Escher, die hier ook een tijdje is geweest. Toon en Marti kopen het grootste wandkleed in de zaak, dat wordt hun nieuwe beddensprei. Naast deze zaak is een galerie met nog meer kleedjes en truien en mutsen en wat al niet meer. De bus rijdt het laatste stuk naar ons hotel in Otavalo. Hier sjouwen we de grote tassen de trappen op naar onze kamers. We spreken af om met een deel van de groep te gaan eten in restaurant Mi Otavalito. Naderhand gaat onze licht afgeslankte groep naar een peñabar, waar live muziek wordt gespeeld en het publiek bestaat uit enkele locals en een groepje Bolivianen en wij. We worden nog maar eens voor Duitsers aangezien, wat al snel gecorrigeerd wordt. Behalve de Bolivianen zijn op een gegeven moment ook Marc, Trees, Manja, William, Wim en Erna op de dansvloer te vinden. Tegen twaalven vertrekken we terug naar het hotel. Het regent inmiddels.

Zaterdag 9 november

Vandaag hebben we vrij te besteden. We worden al vroeg gewekt door de geluiden op straat, de markthandelaren zetten hun kraampjes op en gooien de ijzeren onderdelen zonder erbij na te denken op het asfalt. De markt van Otavalo is heel beroemd, er wordt ontzettend veel aangeboden: etenswaren, poncho´s, schoenen, traditionele kleding voor de lokale bevolking, maar ook souvenirs voor de toeristen. Een ontzettend kleurrijk geheel. Die traditionele kleding ziet er mooi uit, de vrouwen dragen een zwarte rok en een wit bloesje met korte mouwen en de heren een witte broek en een zwarte of donkerblauwe poncho en vaak nog een donkere hoed. De meisjes doen nog veelal mee met deze traditie, de jongens gaan vooral voor T-shirts, truien en afgezakte jeans. Na het ontbijt splitsen we ons groepje van zes op in de mannen en de vrouwen, wat een goede keuze lijkt als het om het bezoeken van een markt gaat. Toch zien wij mannen ook nog een groot gedeelte van de markt, we lopen alleen iets sneller en gemakkelijker de kraampjes zonder er al te veel bij stil te staan. Je wordt hier niet door elke koopman of –vrouw naar de kraampjes geschreeuwd of getrokken, alleen als je blijft staan kijken, komen ze in actie. Wat wij vooral doen is rondkijken, foto’s maken en filmen, en dat valt ook nog erg mee, we worden niet geweerd. Ze zullen het wel gewend zijn.

Ik heb toen we gisteren het stadje binnenkwamen, op een rotonde leuke standbeelden zien die ik nog wel eens zou willen bekijken. We zoeken een rotonde op ons kaartje, vinden er gelukkig maar eentje en gaan op weg. De zon brandt inmiddels weer volop dus zoeken we de schaduw op. Na een kwartier komen we bij de rotonde aan. Het gaat om drie dansende personen in traditionele kleding. Ook is er nog een ander beeld van een Indiaan uit een heel ver verleden. We lopen terug naar de markt, waar we een lekker kopje koffie en thee scoren en de drie dames weer vinden. Via het hotel gaan we op zoek naar een lunchgelegenheid. We komen uit bij een hostel met de naam Doña Esther. Marc zal ons later vertellen dat dat van twee Nederlanders is. We zien de pizza en lasagne de steenoven ingaan en weer uitkomen, en het smaakt uitstekend. Bij het hotel bestellen we twee taxi’s die ons naar el Parque Condor brengen, een vogelpark waar de vogels meestal in kooien zitten, enkele grote zitten wel buiten maar dan aan een touwtje. Vlak na aankomst begint de show. Er worden vogels getoond door een lange blanke man die van alles vertelt in het Spaans. Ook deze man is een Nederlander, zoals blijkt als we Marc ’s avonds ons verhaal over die middag vertellen. Hij laat diverse grote vogels zien, zoals adelaars, maar ook wat kleinere, zoals een uil. De grotere mogen eropuit vliegen om dan terug te komen, soms vlak over ons heen scherend, voor een lekker hapje die de man en zijn assistent in de gehandschoende hand houden. Wat het nog extra spectaculair maakt is het uitzicht op de bergen en de vallei in de achtergrond. Na de show bekijken we de andere vogels van het park, waaronder twee enorme condors, die een spanwijdte hebben van wel drie meter. Opnieuw laten we taxi’s bestellen en racen we de heuvel weer af, hier en daar net een hond en een kip missend, naar het hotel. We gaan met een iets kleinere groep dan gisteren eten bij een Mexicaans restaurant op de derde verdieping van een gebouw waarvan je op het bord na aan de buitenkant niet ziet dat er een restaurant zit. Een bouwlamp op het dakterras verblindt ons in eerste instantie, maar dat is te fixen. De enchiladas en burrito’s en wat al niet meer smaken uitstekend. Ook een redelijk constante factor bij Djoserreizen. Vanavond geen peñabar meer, maar terug naar het hotel en op tijd naar bed, het was weer een mooie doch vermoeiende dag.