Skeleton Coast en Etosha

Woensdsag 31 oktober

Vroeg op om vanuit Swakopmund te vertrekken naar Khorixas, dat wordt weer een lange dag rijden. Over zoutwegen leggen we het eerste deel van het traject af naar Cape Cross, waar de eerste Europeaan, een Portugees, voet aan wal zette en er een kruis oprichtte ter ere van de koning. Maar onderweg eerst nog een sanitaire stop, wat bij een totaal gebrek aan bomen betekent dat de dames achter de truck gaan en de heren ervoor. Cape Cross staat ook bekend om de kaapse pelsrobben. Er huist hier een grote kolonie van 80.000 tot 100.000 robben, en om de populatie een beetje binnen de perken te houden worden er per jaar zo´n 20.000 afgeschoten.Zo veel beesten produceren een hele hoop lawaai en ook best wel stank, maar volgens Dumile is dat slechts 10% van hoe erg het kan zijn. Hij zegt dat hij er wel eens tegen een groep heeft gezegd dat ze daar gingen lunchen. Dat viel toen niet zo goed. Langs de Brandberg, niet te verwarren met Burnt Mountain, waar we iets later nog naartoe gaan. Eerst een stop in Outjo, een dorp dat zich enigszins op het toerisme heeft gestort. We drinken er wat, gaan een winkeltje binnen en stappen uiteindelijk na twee uur weer op de bus. Net buiten het dorp staan drie Himba-vrouwen slechts gekleed in rokje van de huid van een of andere dier en verder alleen klei, naar ons te wenken. We rijden ze voorbij. Burnt Mountain stelt niet zoveel voor, een zwart heuveltje. Dan zijn de orgelpijpen wel weer iets mooier, door de natuur gevormd steen in de vorm van… orgelpijpen. Niet exact natuurlijk, maar met een beetje fantasie kom je een eind en het ziet er wel mooi uit. Iets verderop treffen we een standje met koopwaar gerund door twee vrouwen, een Himba en een Herero. Ook deze zijn natuurlijk gekleed zoals het hoort. De Himbavrouwen hebben een hele reeks loden ringen om hun enkels, dat schijnt tegen slangen te zijn.

Aangekomen bij Twyfelfontein (de bron waarnaar de plek is vernoemd gaf soms wel water en soms niet) melden we ons bij een gids die ons langs rotstekeningen van zo´n 6000 jaar oud van de Bosjesmannen leidt. De gids heeft gevoel voor humor, houdt ons hier en daar voor de gek, maar vertelt ook waarom de tekeningen zijn gemaakt en bijvoorbeeld de samenhang met de Aboriginals. Hun rotstekeningen hebben we in 2005 gezien in de buurt van Darwin, Australië. Ik loop steeds een beetje achteraan om nadat alle fotografen hun bliepjes weer hebben geproduceerd, ik ook nog wat natuurgetrouwe geluiden op video kan vastleggen. Aan het eind van de wandeltocht komen we terug bij het mooie receptiegebouwtje, dat van gerecycled materiaal is gemaakt en redelijk past in de natuur. Het laatste stuk naar Khorixas is weer asfalt, na al het gestuiter van eerder deze week een welkome afwisseling. Onze lodge ziet er mooi uit en heeft een zwembadje dat al snel door ons wordt geannexeerd. Hier komt de voetbal die Erik heeft gekocht goed van pas. We zijn met een man of vijf aan het spelen alsof we weer tien zijn. Pfff, dat is lang geleden…

Donderdag 1 november

We hoeven ons geen zorgen te maken als er een keer iets mis gaat met de truck ofzo. Dumile is een ervaren chauffeur, die zijn strepen inmiddels heeft verdiend. Over strepen gesproken, Ronnie heeft een tijdje met hem gesproken tijdens een het avondeten, het blijkt dat hij een tijd in het leger van Zimbabwe heeft gezeten in een verantwoordelijke functie. Hij heeft jarenlang op hoog niveau gebokst, maar doet dat niet meer, en hij is nu dus al zo´n 13 jaar chauffeur. Hij weet wat hij doet en kan gezag uitoefenen als het nodig is. Dat is bij onze groep niet zo, maar hij heeft ooit wel eens moeten ingrijpen, en dan ben je aan de ontvangende kant niet blij… Maar ook als er iets mis is met een truck van de Africa Travel Company, dan moet hij vaak opdraven om de dingen te fiksen. Zo moest hij eens 23 uur achter elkaar rijden om een truck te bereiken die de volgende dag weer op pad moest. Dan zijn de ´ritjes´ van 10 uur tijdens deze tocht niet zo zwaar. Dat zegt hij ook, je zou het bijna vakantie noemen.

De rit van Khorixas naar Outjo duurt niet zo heel lang, we zijn op tijd op ons volgende verblijf, Etosha Safari Camp. Het is alleen wel bloedheet als we naar onze huisjes worden geleid en die staan ook nog eens zo ongeveer helemaal achteraan op het terrein. De rest van de middag brengen we door in en/of aan het zwembad. Ook hier gaat de bal weer van hand tot hand en dat gaat gepaard met een hoop gespetter. Dit tot grote ergernis van de andere gasten. Een fikse discussie volgt. Ook een beetje op een manier alsof we weer tien zijn…

Tijdens het avondeten worden we getrakteerd op muziek. Vorig jaar in Cuba was dat steeds mooi, nu is de kwaliteit wat twijfelachtiger. Van The lion sleeps tonight tot My bonnie is over the ocean, dat soort werk. Ook wel wat Afrikaans, maar hoor ik dan ook een schlager voorbijkomen? Tijdens de tweede of derde Lion doet onze groep ook een duit in het zakje bij de hoge noten. Op tijd naar bed, dus. Morgen gaan we er weer vroeg uit voor onze eerste game drive, een rit door Etosha National Park, waar we veel dieren hopen tegen te komen.

Vrijdag 2 november

De groep splitst zich tot het eind van de middag. Wij nemen de bus en een groep van elf gaat Etosha park in met een grote open wagen met heel veel ruimte om te staan. Eerst zien we een gnoe en inde verte een paar giraffes die met hun lange nekken om elkaar heen staan te draaien. We gaan oostwaarts en komen dan iets bijzonders tegen: drie cheeta’s. Die heeft Alette al drie jaar niet meer gezien. Het is pure mazzel, een paar minuten eerder of later op die plek en we hadden ze nooit getroffen. We klagen niet! Dat doen we ook niet als we iets later bij een waterhole de rust verstoord zien worden door een springbok die in het water is gevallen en er met alle macht probeert uit te komen. Dat lukt echter niet. De jakhalzen die normaal gesproken rustig tussen de andere dieren rondlopen en alleen de kleinere dode dieren pakken, hebben hem snel in de gaten en ook te pakken. De een bijt hem in de keel terwijl de ander probeert hem uit het water te trekken. Het lukt ze echter niet. Tot onze verbazing leeft de springbok nog en hij spartelt even. Maar als we vertrekken ziet François hem al met de poten naar boven drijven. De andere groep zal de jakhalzen een twee poging zien doen, en op een foto van Erik zien we dat ze het dier al flink aan het oppeuzelen zijn.

Een flinke hoeveelheid en diversiteit aan dieren treffen we in de loop van de dag aan. Vogels, grote kuddes, enkelingen, noem maar op. Oké, omdat je aandringt: gnoes, zebra’s, kudu’s, struisvogels, giraffes, leeuwen, olifanten, jakhalzen, springbokken, steenbokken, impala’s, hertebeesten, ibissen, gieren, eekhoorns, blauwe vogels. Nog iets vergeten?

We zijn redelijk op tijd terug op Etosha Safari Camp, en springen het zwembad in. De andere groep laat nog een hele tijd op zich wachten, de chauffeur wil blijkbaar nog iets goedmaken voor het feit dat hij de cheeta´s niet heeft kunnen laten zien. Pas als we gedoucht hebben arriveren ze moe en onder het stof. Tijd voor het diner. Het eten is wel goed, maar de muziek is van dezelfde jongens met exact hetzelfde repertoire dat zo kort is dat we opnieuw My bonnie is over the ocean wel vier keer voorbij kunnen horen komen, en inderdaad komt die leeuw ook weer langs. Tijdens een ander nummer jaagt de zanger met zijn gestamp een klein meisje de stuipen op het lijf. We kiezen eieren voor ons geld en gaan op tijd naar het huisje terug. Eerst nog twee enorme vliegen (duimgrootte) doodslaan en een derde naar buiten jagen, maar dan kunnen we rustig slapen en hopen dat er geen gaten in de klamboe zitten.

Zaterdag 3 november

Opnieuw vroeg opstaan, de tweede dag game drives. We zitten nu met acht personen in een open wagen, die om half zeven vertrekt richting de Andersson Gate, de zuidwestelijke ingang van het park. We hebben truien aan en dat is ook wel nodig. Zo vroeg op de ochtend is het nog koud, zeker als je met 60km per uur in een open wagen de wind opvangt. De chauffeur/gids heeft de permit vrij vlot voor elkaar en dan mogen we naar binnen. We gaan nu naar het westen. Enkele leeuwen, een groep gnoes waarvan er eentje hinkt. Als die wordt opgemerkt door de leeuwen, zal hij niet lang meer te leven hebben. Op een gegeven moment stoppen we weer voor een drietal leeuwinnen die iets van de weg af onder een boompje liggen te luieren. De chauffeur heeft echter nog iets anders gespot: een piepklein vogeltje dat door zijn ouders wordt beschermd. Het is heel leuk om te zien. Even na halftwaalf komen we Okaukuejo binnen. In eerste instantie hebben we nu tot half drie pauze. Maar dan zitten we hier drie uur in de hitte, dus vragen we of we niet eerder kunnen vertrekken. Dat ziet de chauffeur eigenlijk niet zitten, aangezien er dan geen dieren te spotten zijn, op een enkele olifant na, en het bloedheet is. En eigenlijk moet hij ook drie uur pauze nemen, maar dat vertelt hij later pas. Uiteindelijk komen we overeen dat we om een uur weer vertrekken. We eten de lunch bij het zwembad en lopen daarna naar de waterhole, waar een olifant en nog wat andere dieren staan.

We zien op flinke afstand enkele olifanten die mogelijk naar een waterhole gaan, maar dat kan ook nog uren duren. Maar ook nu hebben we mazzel: in de verte zien we een paar jakhalzen en een steeds groter wordende groep gieren vechten om het karkas van een groot dier, waarvan de chauffeur zich afvraagt welk dier dit daar heeft laten liggen. Op die vraag krijgen we geen antwoord, maar het is nu gewoon aanleggen en filmen maar. Verder zien we nog kudu’s, mangoesten die over de weg rennen en later eentje in een boom. Qua vogels zien we een valk, iets wat we een “grote trap” noemen maar waarvan we de naam nog even moeten opzoeken en een secretarisvogel, die even een aanloop neemt en dan een stukje over de weg vliegt om aan de andere kant weer te landen. Aan het eind van de middag zien we de twee olifanten net van de waterhole weglopen. Terug op het kamp is het eerst naar de waterhole die tegen het kamp aanligt. Daar zien we weer een olifant, jakzalzen, zebra’s en giraffes. En dat alles met op de achtergrond de ondergaande zon. Hopelijk is dat shot een beetje mooi geworden. Snel naar het diner. De eerste keer dat we de malariapillen vergeten, maar we kunnen er een paar van Karin bietsen. Alette waarschuwt dat de eerste neushoorn bij de waterhole is gearriveerd, maar geeft ook aan dat er zeer waarschijnlijk nog vele zullen volgen. We rekenen snel af en gaan terug naar de poel. Daar zien we inderdaad eerst een neushoorn en later nog een stuk of vier meer. Lastig te filmen, want het is al donker, maar met een beetje geluk is dat op een groot scherm toch terug te zien. Ik heb de nachtstand van de camera ontdekt, het beeld wordt wel korreliger, maar de beesten zijn goed zichtbaar. We zitten gelukkig onder dak, want van het ene op het andere moment begint het even te hozen, dikke druppels komen in groten getale naar beneden. Als we om tien uur naar bed gaan, blijven een paar leden van onze groep zitten en die zullen nog meer neushoorns zien en hyena’s en een kudde olifanten.

Zondag 4 november

Vergeet de eerdere opmerkingen over vroeg opstaan. De wekker gaat vandaag om vijf(!) uur, we moeten de spullen om 5.45 uur buiten hebben staan, zodat het personeel de kamers kan controleren. Het ontbijt is goed en vlak voor we weggaan slaan we nog wat flessen water in. Dan is het 150 km door Etosha naar Rundu. De game drives hebben we achter de rug, we stoppen alleen nog voor dieren die we nog niet hebben gezien. Dat gebeurt een keertje als hyena’s over de grasvlakte rennen. Ondertussen miezert het nog na en zien we af en toe een bliksemschicht. Een korte sanitaire stop aan de rand van de pan is niet zonder gevaar, er kunnen leeuwen in het lange gras zitten en de wc’s zijn niet omheind. Weer in de bus blijkt er niemand te missen, dus de leeuwen moeten maar even wachten op de volgende toeristen. Iets verderop ziet Marleen nog wel twee neushoorns. En dan als toegift liggen er vlak voor de westelijke gate een groepje leeuwinnen op een paar meter van de weg. We zijn vergeten T-shirts of andere souvenirs te kopen, maar hebben daar nu geen tijd voor, we moeten om 9 uur het park uit zijn, anders moeten we extra betalen.

Van Etosha rijden we in noordoostelijke richting. We stoppen in Grootfontein om boodschappen te doen voor de lunch in de bus. Bevreemdend om weer grote groepen mensen te zien die hele moderne dingen hebben en doen. Ze zijn ook meestal heel netjes gekleed. Er is een pinautomaat, maar daar staat een lange rij voor, dus dat lukt niet. Gelukkig hebben we nog genoeg geld voor de rest van ons verblijf in Namibië. Te veel is ook niet goed, Namibische dollars zijn buiten Namibië blijkbaar erg moeilijk tot niet te wisselen. Dus dat is de opdracht voor de komende dagen: zorgen dat we weer Randen krijgen als wisselgeld, daarmee kunnen we in Botswana en Zimbabwe ook wel betalen. Tegen half drie stoppen we langs de weg bij een standje voor een township. Het afgelopen uur zag je al heel veel krotjes en hutjes van riet, leem en palen met omheiningen eromheen. Eenmaal gestopt rent de halve bevolking, vooral kinderen, op de truck af. Het wordt helemaal een dolle boel als Erik S. de bal die hij vorige week heeft gekocht, aan een van de kinderen geeft. De anderen geven wat koekjes en pennen. Als de truck weer vertrekt worden we nagezwaaid en zien we aan de overkant van de weg het jongetje met de bal naar huis te voetballen. Even later komen we aan in Rundu, waar we tanken en wat te snacken en drinken ophalen. Op het laatst draait de bus de asfaltweg af en volgt een uitermate hobbelige rit over een zandweggetje dat tussen de hutjes door meandert.

De lodge ligt aan de Okavango rivier. Die vormt ook direct de grens met Angola. We zien aan de overkant op een veldje een grote groep mensen die bezig zijn met voetbaltoernooi, naar het schijnt doen daar ook Namibische teams aan mee. Wat een verschil zijn die hutjes van daarnet met onze lodge. Je zou je bijna gaan schamen. Prachtige huisjes met rieten daken, gaas in plaats van glas, en alles van hout en mooi afgewerkt. Niet te lang bij stilstaan. We helpen de plaatselijke bevolking in ieder geval een beetje door ze vanavond voor ons te laten dansen en zingen in rieten rokjes en bikini’s. Dat klinkt wat clichématig, maar dat is wat ze voor ons in petto hebben. Het duurt even, want de huis van de trommels moeten eerst opgewarmd worden. Het is een leuke show en de dames kunnen goed zingen. Ze sluiten af met het Zuid-Afrikaanse en het Namibische volkslied en een afscheidslied. Het is een ander lied, maar ik moet even denken aan de scene uit The Sound of Music waarin de kinderen afscheid nemen door “So lang, farewell” te zingen. Dan kunnen we gaan eten. We hebben slechts elektriciteit van zes tot elf uur (dankzij een ouderwetse generator), dus ik leg de camera aan de oplader, want alles moet vol zijn voordat we de Okavango Delta in gaan. Dan hebben we dik twee dagen geen stroom meer. Om tien uur is iedereen moe en gaan we slapen. De luid kwakende kikkers kunnen ons niet meer wakker houden.