Overstekend wild

Vrijdag 26 oktober

Misschien nog even handig om de groep voor te stellen: we hebben Paul en Karin, Chantal, Basz, Hans en Sylvia, Fenny en Ada (oet Grunn), Marloes, Erik S., François en Marleen, Ton, Frank, Ed en Betty, en Ronnie en ik natuurlijk. Een gemêleerde groep, met singles en koppels, iets meer mannen dan vrouwen, drie Belgen en vijftien Nederlanders en de leeftijden verschillen van 29 tot 70. De meerderheid zit in zijn 40’s en 50’s.

De voormalig Duitse kolonie Namibië is een groot land, heeft 1,2 miljoen inwoners met 1,6 personen per km2. Er ligt lang niet overal asfalt, vrij vlot na de grensovergang hield het al op en gingen we over op gravel roads. Vandaag is het ook grind wat de klok slaat. En grote lege ruimtes. Dat zorgt ervoor dat als er iemand onverhoopt naar de wc moet, dat die dan een boom langs de weg mag zoeken (indien voorradig, anders een rots of een struikje, of desnoods achter de truck). Degenen die niet hoeven, maken van de gelegenheid gebruik om die enorme leegtes op de gevoelige SD-kaart vast te leggen. We rijden naar Fish River Canyon, na de Grand Canyon in de Verenigde Staten (waar anders) de grootste canyon ter wereld, miljoenen jaren geleden gevormd, eerst door tectonische activiteit en later uitgesleten door de Fish River. De kloof is zo’n 150 km lang, op zijn breedst 23 of 27 km en 550 meter diep. We lopen van het Hike Point langs de rand naar de view point, een tochtje van zo´n 40 minuten. We zien hier een kokerboom, zo genoemd omdat die door Bosjesmannen als koker voor hun pijlen werd gebruikt. Die pijlen doopten ze in een uiterst giftige melkachtige sap die ze uit een plant haalden.

Onze eindbestemming van vandaag ligt niet heel ver van de canyon vandaan en heet dan ook gepast Canyon Village. Het is een onwaarschijnlijke groep prachtige gebouwen en huisjes, zowel aan de buiten- als aan de binnenkant. Over de lay-out van de lodge is goed nagedacht, de gebouwen staan in een grote cirkel tegen de rotsen aan, heel mooi gedaan. Onze tassen worden van de truck naar de huisjes gebracht met behulp van een kar met twee ezels ervoor. We hebben na de heerlijke lunch flink wat tijd, die we onder andere besteden in het zwembad met prachtig uitzicht op het rotsachtige gebied. In het hoofdgebouw is ook een winkel, waar we een paar CD’s kopen met Namibische en andere Afrikaanse muziek. Om ons een indruk te geven hoe die CD´s klinken spelen Gwendolyne en Ina, de dames achter de kassa, ze af op hun computer. Maar dat niet alleen, ze zingen zelf ook mee. Twee stemmen, een hoog, een iets lager, allebei zuiver en heel mooi. Dat zal ons in Nederland niet snel gebeuren!

Even voor zonsondergang komen we samen voor een sundown stappie (toch een leuke taal, dat Afrikaans). Onze gids voor die evenement heet Hosea, die voor deze trip zijn nette schoenen heeft aangetrokken, en die helaas geen goeie connectie weet te maken met de groep, zijn Engels is wat minder verstaanbaar (ondanks dat hij een aantal keer hetzelfde zegt) en zijn oproep om vooral veel vragen te stellen wordt niet beantwoord. Een op een is het wel iets makkelijker met hem praten, dus zo kan ik toch nog iets van hem te weten komen, en hij van Nederland. Daar schijnt het te gaan sneeuwen, heb ik begrepen. We lopen door een heel droog gebied, de lodge (geopend in 2004) krijgt zijn water van een borehole van 50 meter diep. Op een gegeven moment nodigt Hosea ons uit om een rots te beklimmen. Na een klein stukje ligt er een stoepie, een stenen trap in dezelfde stijl als bij de lodge zelf. De trap leidt naar een punt waar we de zonsondergang prima kunnen aanschouwen. En er staat ook een bar. Had ik al gezegd dat Hosea ook de barman van de lodge is? We kopen een drankje en wachten al keuvelend en fotograferend op het grote moment. Als dat komt staat iedereen er klaar voor. De rotsen om ons heen hebben dan al een mooie oranjerode kleur. Nadat de zon achter de bergen in verte is verdwenen wil Hosea ons terugbrengen, maar wij zijn nog niet helemaal klaar met het vastleggen van de omgeving. Als het echt donker wordt lopen we weer terug naar de lodge. De braai staat alweer een tijdje aan en net als de lunch is ook het avondeten goed verzorgd. Groepsgenoot Hans vraagt Gwendolyne of ze na het diner iets voor onze groep wil zingen. Ze twijfelt maar zal haar collega vragen. Die heeft het helaas te druk bij de receptie. Met nog wat extra drankjes achter de kiezen doen we het laatste stappie van de dag richting de huisjes en de bedden.

Zaterdag 27 oktober

Gravel valt wel mee, maar als er iemand voor je rijdt zie je door het stof de weg niet meer. Het is dus de kunst om voor anderen te blijven rijden. Dumile stopt op een plek waar wat bomen staan voor wie weer van het toilet gebruik wil maken. Iets verderop is een plaatsje met een lodge genaamd Seeheim. Het ligt vlak aan het spoor. Er zijn wat dieren, waaronder kippen en een oryx. En een fotogenieke papegaai, die een mooi kunstje doet door langs een trapleuning naar beneden te glijden. Basz heeft regelmatig geniale ideeën als het om foto’s gaat en wij pikken er eentje van hem door ook overdwars op het spoor te liggen. Bang voor een trein hoeven we niet te zijn, die komt pas over een dag of twee. Ik heb het nog even gecheckt door mijn oor op de rails te leggen. De tocht gaat verder, verrassend genoeg over asfalt, tot aan onze lunchhalte. Dat is in Helmingerhausen. Ja ja, die Duitsers… De officiële taal in Namibië is trouwens Engels, Duits wordt voornamelijk door de blanken gesproken, verder is Afrikaans gangbaar en zijn er diverse stammen als de Herero en de Nama die hun eigen taal hebben. Daar zitten ook de talen bij met een klakgeluid.

We stoppen onderweg bij een boom met een enorm nest voor hele veel kleine vogeltjes, die een soort commune hebben gesticht. De arme beestjes schrikken blijkbaar nogal van ons, want binnen enkele seconden schieten ze allemaal naar een paar struiken iets verderop. Maar het kan ook zijn dat ze gewoon meer materiaal voor hun nest gaan halen. Het is grappig om te zien dat ze met een enkel strootje terugkomen en dat ze in wie weet hoeveel tijd dit nest van enorme afmetingen in elkaar hebben geflanst. We rijden weer door, maar al snel stopt Dumile langs de kant. Er zit blijkbaar een steen tussen de banden rechtsachter die ervoor heeft gezorgd dat een van de banden lek is geraakt, dat kan hij horen. Hij rijdt door naar Betta, waar hij een overall aantrekt en aan het zware werk begint met het demonteren van een van de reservebanden achterop de truck. Ronnie, zelf ook chauffeur, en Paul helpen hem mee. De dames gaan naar de bar en de overigen staan als ramptoeristen te filmen. Maar we kunnen ten slotte ook niet met tien man proberen te helpen, daar wordt Dumile ook alleen maar zenuwachtig van. Als we met vijf man de lekke achterband achterop de truck hijsen, en Ronnie die vast draait, heeft Alette inmiddels zijn camera gepakt en maakt ze een aantal actiefoto´s van hem.

Als alles weer klaar is iedereen weer terug is bij de wagen, vertrekken we naar onze bestemming van de dag: Hammerstein. Behalve gasten hebben ze hier ook wat dieren rondlopen zoals een paar springbokjes. Maar ook hebben ze (wel achter hekken) twee caracals (Romeo en Juliet), een jachtluipaard (Lisa) en twee luipaarden (Oscar en Wilde). Na het welkomstdrankje en even wat tijd voor onszelf krijgen we een rondleiding bij die dieren en mogen we ook bij de caracals en de luipaarden naar binnen en met hen op de foto. Allemaal behoorlijk relaxed. Lisa is echter een beetje dominant en we mogen niet te dicht bij haar hek komen, voor het geval ze uithaalt. Hierna nemen we het ervan in het restaurant, het buffet smaakt ons goed. Als afsluiter komen alle personeelsleden uit de keuken om enkele liedjes voor ons te zingen (en een fooienpot op tafel te zetten). We gaan op tijd naar bed want morgen is het echt vroeg opstaan.

Zondag 28 oktober

Dat vroeg opstaan is niet overdreven, we vertrekken als het nog donker is en het eerste beetje oranje en blauw boven de bergen verschijnt, Alette wil tegen zonsopgang bij Sesriem zijn, waar we de entree voor de Sossusvlei betalen. Hier vinden we een groot gebied dat uit duinen bestaat. De duinen zijn heel rood, omdat er veel ijzer in zit. Niet heel lang geleden heeft het enorm geregend, waardoor er nu nog veel gras staat, normaal zijn de duinen kaal. Onderweg schiet er een enorm beest voor onze truck langs de weg over. Volgens mij is het een oryx. Na een kilometer of zeven en een fotostop onderweg kunnen we niet verder, moeten we over in four wheel drives. In ons geval een lange aanhanger achter een eenassige trekker. We rijden eerst een auto voorbij die tot de assen vastzit in het losse zand. Maar het leedvermaak is snel voorbij als de eerste hobbels verschijnen en wij constant van onze banken worden gelicht, ofwel omhoog gesmeten. Dat kan toch niet goed zijn voor de constructie van die aanhanger. Maar goed, flink door elkaar geschud komen we aan op de plek waar we links naar de Deadvlei kunnen lopen en rechts naar de Sossusvlei. Eerst naar links. Hier kun je kiezen door een duin genaamd Big Daddy op te klimmen of de makkelijke en vlakke route te nemen naar de vallei. De meeste mannen kiezen voor de duin. Dat is nog behoorlijk pittig. Op een gegeven moment vinden we het wel prima en willen we naar beneden. Paul gaat als eerste en doet dat zoals je skiet, in een zigzagbeweging. Dan bedenken we dat je net zo goed recht naar beneden kunt lopen. Ik doe daar nog een schepje bovenop en spring als een soort Neil Armstrong met grote sprongen de duin af. Beneden schudden we de schoenen leeg, de duin was even wat zand kwijt. we maken wat foto’s van de Deadvlei, waar wel bomen staan, maar die zijn of lijken allemaal hartstikke dood.

Vervolgens lopen we naar de Sossusvlei, de plek waar als het overal in de buurt heel droog is, nog een beetje water te vinden is. Nu zien we daar de grond ook in brokken liggen, en is het water verdwenen. We zien wel wat kleine diertjes en mooie vogels. We nemen een andere 4x4 (wel eerst even aanduwen) terug naar onze bus. Dat lijkt een stuk comfortabeler, maar de chauffeur wil twee andere wagens inhalen en even denken we dat de auto gaat kantelen. Dat bevalt Marloes, die al snel reisziek is, helemaal niet. Maar gelukkig bereiken we veilig de bus. Het plan om dan nog even naar de WC te gaan wordt snel geschrapt omdat die bezet is door enkele tientallen wespen. Ga daar maar eens tussen zitten. We rijden naar Dune 45 (de duinen zijn genummerd). Deze duin ligt gemakkelijk dicht bij de weg. Je kunt hier naar boven klimmen, maar aangezien we dat al eerder hebben gedaan en het inmiddels bloedheet is, is er maar een klein groepje dat dat doet. De rest zit onder een eenzame boom en vermaakt zich met het fotograferen van enkele muisjes. Hans heeft wat anders gespot: onder een boom staat een oryx (ook gemsbok genoemd) van de schaduw te genieten, en vlakbij staat een hele kudde springbokken. Basz en ik volgen hem. Hij nadert de oryx tot heel dichtbij, de springbokken zijn dan al gevlucht, maar de oryx wil zijn plekje in de schaduw niet kwijt. Toch lijkt het me niet verstandig de oryx uit te dagen, dat beest heeft hele lange hoorns.

’s Middags hebben we na de lunch in de Sossusvlei Lodge nog iets moois op het programma: met een Cessna over het gebied vliegen. Van de 18 personen uit de groep doen 14 daaraan mee. De eerste negen vertrekken om 13.40 uur naar de airstrip en vliegen in twee Cessna’s vanaf twee uur ongeveer veertig minuten rond. Het is even verveld als ze in een luchtzak terecht komen en ineens vijftien meter naar beneden donderen. Om drie uur is het de beurt aan de laatste vijf. Ronnie en ik zijn in aparte groepen gegaan om tijdens het filmen niet teveel geklik van zijn camera vast te leggen. Dat hadden we niet bang voor hoeven zijn, de propellor en de wind overstemmen alles. Desalniettemin is de vlucht zeker de moeite en het geld waard. Ronnie had de bank achterin voor zich alleen, ik moet van de piloot naast hem plaatsnemen. Kan ik hem wel mooi filmen, net als de anderen. We vliegen over een kloof, over de duinen en de vleien van daarstraks en duiken dan naar een hele lage hoogte om dieren te spotten. Een enkele oryx en een struisvogel is alles wat we tegenkomen, maar dat lage vliegen is ook spectaculair. Voor de piloot niet, die raakt vaak maar nauwelijks de stuurknuppel aan. Gelukkig heeft niemand van de veertien het kotszakje hoeven gebruiken. Niet ver van dit gebeuren vinden we ons verblijf voor de nacht, een lodge in de middle of nowhere, met een klein zwembadje. Als ik erin zit, moet ik eerst flink met het schepnet aan de gang. François, Ronnie en Erik volgen ook. Basz, Alette en Chantal komen er ook bij, maar niet om te zwemmen. Om half acht eten we met z’n allen van het buffet en na nog een lange nazit gaat ieder naar zijn/haar huisje.

Maandag 29 oktober

Vanuit ons huisje kijken we achter op een groot leeg gebied waarin een kudde springbokken van het gras staat te eten. Zelf ontbijten we om half acht en vertrekken we een half uur later. De eerste stop is vlakbij, in Solitaire. Voor sommigen is dit piepkleine plaatsje bekend van de schrijver en documentairemaker Ton van der Lee, die hier een tijd heeft gewoond. Hij woont er niet meer, maar door alle aandacht is Solitaire wat gegroeid en vooral een toeristische attractie geworden. Er staan veel wrakken van auto’s om de boel op te leuken. Wat ook wel leuk is zij de grondeekhoorntjes die heel dichtbij komen. Je moet echter goed oppassen omdat zij hondsdolheid kunnen hebben, en dat wil je niet van ze overnemen. Na Solitaire rijden we verder en passeren we behalve een groep struisvogels ook de Steenbokskeerkring, ofwel de Tropic of Capricorn. Hier zien we ook nog een kleine gekko, die alle aandacht redelijk stoïcijns over zicht heen laat komen. Been there, done that, zal hij wel denken. We onderbreken de grote vlakte voor de Gaubepas en kort daarna treffen we een andere bus met tenten ernaast. Het blijkt dat de compressor van die bus het gisteren rond de lunchtijd heeft begeven. Noodgedwongen hebben ze er maar overnacht. Wij stoppen om ze water te geven en ondertussen maken we een praatje, terwijl de chauffeur enigszins zijn best doet om de boel te repareren. Daar hebben de kenners onder ons weinig vertrouwen in. Onze eigen chauffeur zou er wel raad mee weten. Maar wij moeten ook verder en niet zo´n klein eindje ook. Walvisbaai ligt nog dik 150 kilometer verder en dat gaat maar voor een paar kilometer over asfalt. De rest van de tijd zitten we in de bus te rammelen. Ik val steeds in slaap maar val ook letterlijk steeds opzij, dus echt uitrusten is er niet bij.

Dichter naar de kust wordt het frisser. We hebben ook een dicht wolkendek boven ons en de wind neemt weer toe. Na een maanlandschap zien we weer veel zand en komen we uiteindelijk aan in Walvisbaai. Hier pinnen we, koop ik een CD van Pink (andere Top-10 artiesten zijn Theuns Jordaan en Snotkop) en eten we bij Spur, een soort MacDonald´s, onze lunch. Iets verderop komen we bij de zee en een vlucht flamingo´s. Ze hebben hier een iets minder roze kleur. Maar ze zijn wel mooi om te zien en vast te leggen. De laatste kilometers leggen we af richting Swakopmund, zo´n 30 km verderop. Anders dan de havenstad Walbisbaai is Swakopmund meer toeristisch, hier komen de Afrikanen om te vissen. Na een korte rondrit komen we bij onze lodge, een van de mindere tot nu toe. Maar goed, een bed, een WC en een douche is alles wat we nodig hebben. We spreken af om met z´n allen om zeven uur in restaurant Napolitana te gaan eten. Aangezien het nog maar vier uur is, gaan we eerst nog lopend het plaatsje verkennen. Veel is het niet, de meeste winkels zijn al dicht. Er is nog wel een marktje, waar we moeten afdingen. Ik koop een stenen nijlpaardje en Ronnie onderhandelt over een houten beeld van de Big Five. De marktkoopman zakt al snel van 1200 Namibische Dollar naar 650, maar komt niet bij Ronnies prijs van 400. Da´s ook vooal bluf, maar voor 400 zal Ronnie hem wel meenemen. Zover komt het echter niet. We lopen verder langs het strand, naar de vuurtoren en het oude station, wat nu een hotel is. Een prachtig oud gebouw. We kijken waar het restaurant is en gaan dan eerst terug naar de lodge. Daar zit de helft van de groep met smartphone of tablet in de gezamenlijke ruimte, want er is weer WIFI! Ik vraag Chantal of zij weet wat voor beest gisteren voor onze truck langs is gerend. Zij denkt een gemsbok, ik denk een oryx. We hebben allebei gelijk, want dat is een en hetzelfde dier. Om zeven uur eten we dus in Napolitana, in mijn geval bestaat het eten uit een Zebrasteak. Best lekker. Naast mij zitten François, Paul en Ada flink te discussiëren, wat ervoor zorgt dat ik een gesprek met Alette niet kan volgen. De muziek die wat harder wordt gezet, draagt daar ook niet toe bij. Het had allemaal wel wat rustiger gemogen. Dat was de afgelopen dagen in de woestijn in ieder geval beter. Een paar van ons gaan naderhand nog een pub in, maar de meesten vinden het wel mooi geweest.

Dinsdag 30 oktober

Vandaag staan er leuke (optionele) dingen op het programma: wij kiezen net als elf anderen van de groep voor een dolfijnentour in de ochtend en ’s middags gaan we met vier man quadrijden, terwijl anderen een township gaan bezoeken. Sommigen kiezen ervoor om eens een dagje helemaal niets te doen. Na het ontbijt en de massale check op mail en ander nieuws (omdat we eindelijk weer WIFI hebben) worden we door een dame opgehaald om naar de plek te rijden waar we mogen betalen voor de dolfijnentour. Mijn creditcard kan niet worden gebruikt, en dat geldt ook voor die van andere VISA-cardhouders. Gelukkig hebben we nog genoeg cash mee. Er volgt nog een rit van 30 km terug naar Walvisbaai. Daar ligt de catamaran die voor ons en nog vier anderen is gereserveerd. Het is fris, zeker in vergelijking met de afgelopen dagen, dus een paar extra lagen kleding is geen overbodige luxe. De kapitein, Eddy genaamd, heet ons welkom aan boord en geeft aan waar alles is en maakt een paar grapjes. We zijn de haven nog niet uit of de hulp van de kapitein begint te fluiten. Dat is niet zomaar, er komt zowaar een pelikaan aanvliegen. En even later nog eentje. Die beestjes zijn groot maar omdat ze regelmatig gevoerd worden met stukken vis, ook best tam. We kunnen met ze op de foto en we mogen ze ook aaien. Op een gegeven moment worden de pelikanen weer weggestuurd, maar duikt al snel een zeehond op. Die komt ook aan boord en ook die mogen we aanraken. De kapitein vertelt het een en ander aan feitjes over zeehonden en ondertussen blijft hij hem een beetje voeren. Als ook de zeehond weer is verdwenen gaan we een stuk varen over het gelukkig kalme water. Onderweg treffen we zeehonden, flamingo’s, een jakhals (op de oever, volgens de kapitein), grote robben en dolfijnen. Eén grote rob komt aan boord en ook met hem kunnen we worden vereeuwigd. De dolfijnen laten zich best wel hier en daar zien, maar waar is niet te voorspellen, dus of we dat goed op film hebben is nog maar de vraag. Voordat we na drie uur de haven weer binnen varen, krijgen we nog een lunch, met champagne en oesters aangeboden. De champagne sla ik af, maar ik probeer toch maar eens twee oesters. Puur voor de gelegenheid. Ik word geen fan, maar ze zijn prima weg te werken.

Weer terug aan de kade worden we naar Swakopmund gereden en pinnen we even met zijn drieën (als je in je eentje drie kerels achter je hebt staan, geeft dat geen veilig gevoel). Na half drie worden we opgehaald voor het quad rijden. François en ik nemen een schakelquad, Erik en Ronnie gaan vanwege het totale gebrek aan ervaring met motorrijden voor de automaat. Het feit dat ik wel ervaring heb wil niet zeggen dat ik de komende twee uur niet in de problemen kom. François heeft al na vijf minuten problemen: zijn quad is niet vooruit te branden. Er wordt snel een andere exemplaar gehaald. Dan racen we de duinen over. Ik wil graag filmen, maar dat is knap lastig terwijl je zelf rijdt. Na enige tijd stoppen we voor een fotomoment en een flesje water. De gids zet ons stoere viertal op de foto en dan gaan we er weer vandoor, nog verder de duinen in. We moeten netjes in een rij achter hem aanrijden. Dat lukt meestal wel. Na nog een stop bovenop een duin waar we uitzicht hebben over zee, volgt de finale. We scheuren terug en stoppen alleen nog even voor een slangetje (een adder, lijkt het). Nu hebben we onderweg al wel meer moeten wachten, Ronnie is de enige die niet in het zand is komen vast te zitten. François dus wel, maar meer omdat hij even wil stunten dan vanwege onkunde. Hij is ook aardig ballorig aan het worden, de tekens die door de gids worden gegeven en die naar achteren moeten worden doorgegeven (gevaar, langzamer, sneller, stoppen) veranderen nogal eens als hij ze door moet geven. Ik besluit te proberen al rijdend te filmen. Dat gaat niet perfect maar het lukt om wat beelden te maken. Ondanks alles komen we weer veilig terug. Ronnie koopt een shirt en ik een petje van deze organisatie. In de lodge vinden we onze was wer terug en spreken we de ervaringen van vanmiddag door met diegenen die iets anders hebben gedaan. Het ziet ernaar uit dat iedereen wel een goede dag heeft gehad. Die sluiten we af met een diner in The Lighthouse, een restaurant vlakbij (jawel) de vuurtoren. De enorme stukken vlees die je hier krijgt zijn buitenproportioneel. Maar we laten het ons toch goed smaken. Wederom een goed einde aan een mooie dag.