Two if by sea

Donderdag 14 oktober

We hebben vandaag een lange rit voor de boeg. Eerst volgen we de St. Lawrence River via plaatsjes als Ogdensburg, Waddington, en Massena, om daarna via Malone zuidwaarts naar het Adirondack State Park te rijden. Dit is heuvelachtig gebied, waar de herfstkleuren mooi uitkomen. Of dat nu de reden is dat mensen worden afgeleid van het verkeer of dat mensen gewoon te hard de soms onoverzichtelijke bochten omrijden, geen idee, maar op een gegeven moment worden we ingehaald door een auto met zwaailichten en een hels kabaal. Even verderop zien we wat er aan de hand is: een auto is van de weg geraakt en frontaal op de rotswand ernaast geknald. We kunnen niet zien of de bestuurders en passagiers het goed maken, we worden door de ordehandhavers ter plaatse gemaand door te rijden. Niet onverstandig, want al snel komen er meer en meer hulpverleners, ambulances en brandweerauto’s ons tegemoet. Dit gaat een fikse opstopping worden. Net iets ten zuiden van de onheilsplek stoppen we even en hebben een gesprek met een man die zegt dat het hier vaker gebeurt en dat hij ook regelmatig wordt ingeschakeld om mee te helpen bij dat soort ongelukken.

Het valt op hoeveel boerderijen en kleinere huisjes vervallen en (deels) ingestort zijn. Blijkbaar is er niet genoeg geld voor onderhoud. Via Lake Placid (waar in 1932 en 1980 de Olympische Winterspelen zijn gehouden) gaat de rit verder naar Lake Champlain, waar we in Keeseville de ferry willen pakken om het meer over te steken naar de staat Vermont. Maar ook hier is het seizoen voorbij, de ferry is “closed for the season”. Iets verder naar het zuiden hebben we meer geluk: in Essex (het Noordoosten van de VS heet niet voor niets New England) rijden de auto’s net van de boot af en kunnen we aansluiten in de rij om aan boord te gaan. De overtocht duurt niet lang. Wel is het fris op het meer, de dagen van 80 graden en meer zijn nu wel voorgoed achter ons, nu zitten we onder de 60 graden, zeg maar een graad op 12, 13 Celsius. Als we weer vaste grond onder de banden hebben, rijden we weer een stukje naar het noorden, om de hoofdweg, de I-89 te pakken. Hier zoeken we in een visitor center van Vermont naar verder informatie over de regio. Iets later, in Montpelier (de naam heeft een Franse oorsprong, maar de Amerikanen spreken het op hun manier uit: montpieljer) breien we er een eind aan voor vandaag. Aan de zuidkant van deze hoofdstad van de staat Vermont overnachten we in een kamer van het motel van de Econlodge keten. ’s Avonds eten we in een Italiaans restaurant in het (voor een hoofdstad vrij kleine) stadje.

Vrijdag 15 oktober

Het regent vandaag. Van Montpelier rijden we bij St. Johnsbury de staat New Hampshire binnen. Op een gegeven moment stopt de regen, net op het moment dat we een tweetal watervallen naast de weg vinden. Hebben wij weer mazzel. Een paar uur later rijden we de staat Maine binnen. In 1997 heb ik een deel van deze route door New England ook als eens gemaakt, maar in Maine was ik nog niet geweest. Door naar Portland (net als veel andere plaatsen zie je dezelfde plaatsnamen in meerdere staten terug), hier zien we voor het eerst het water van de Atlantische Oceaan. Vervolgens gaan we naar het zuiden, waar we voor het eerst deze vakantie wat moeite hebben met een plek te vinden om te overnachten. Er zijn genoeg hotels en motels, maar de eerste heeft alleen rokerskamers (en dus niet ons als klant), het tweede is volgeboekt, het derde kost 169 dollar (plus tax) per nacht. En we zitten nog een stukje boven Boston. Uiteindelijk belanden we in Wakefield. We hebben een kortingscoupon voor dit hotel, maar die accepteren ze niet. We hebben geen zin om nog verder te zoeken, dus nemen we de kamer voor twee nachten. Als we geïnstalleerd zijn, rijden we naar Boston om kaartjes te halen voor een concert waarover we op internet hebben gelezen, de Speaking Clock Revue. Het is een benefietconcert met een aantal bekende en onbekende namen. Op de radio wordt vooral Elton John genoemd.

Om kaarten te halen moeten we bij het Wang Theater in de wijk Chinatown zijn. De navigatie is ingesteld op Fremont Street. Het is nogal druk op de weg en na een trage rit komen we in een deel van de stad waarvan ik me niet kan voorstellen dat hier het concert wordt gehouden. Dat is ook niet zo, het correcte adres is Tremont Street. Onze pech is nog niet helemaal voorbij: eenmaal bij het theater blijkt dat ze de kaartjes voor zaterdagavond pas vanaf 12 uur ’s middags kunnen verkopen. We moeten dus nog een keer terugkomen. Nu eerst nog een restaurant zoeken. Dat doen we liefst in een beetje een rustige omgeving en die vinden we uiteindelijk op korte afstand van ons hotel. Het enige nadeel is dat, net als we een tafeltje toegewezen hebben gekregen, in het restaurant ook een groepje vrouwen zit, die enorm veel lawaai maken. Net dat enorme lawaai in het restaurant in Chicago! De manager heeft het door en vraagt ons of we aan een ander tafeltje willen zitten. Dat aanbod nemen we graag aan. Eerst lijkt dat niet veel te helpen, maar uiteindelijk is het toch een stuk rustiger. Na van de maaltijd te hebben genoten rijden we terug naar het hotel en duiken we ons bed in.

Zaterdag 16 oktober

Eerst doen we Salem aan, dat ligt redelijk dichtbij ons hotel. Salem is bekend vanwege de heksenjacht die hier in 1692 plaatsvond. Het kostte 19 mensen het leven voordat de gouverneur besloot dat het genoeg was (dat kwam voornamelijk omdat ook zijn vrouw beschuldigd werd van hekserij). Ondanks dat het met diverse musea en dergelijke, maar vooral met winkeltjes flink wordt uigemolken, is het toch aardig om hier een kijkje te nemen. Wij doen het Witch History Museum en het Wax Museum aan. Ook is er een herdenkingsplek, direct naast de begraafplaats.

Om even voor twaalf zijn we terug bij het Wang Theater. Er zijn gelukkig maar een paar mensen voor ons en al snel hebben we kaartjes. We moeten vanavond hier weer op tijd terug zijn voor het concert om half acht. We lopen naar Boston Common, het eerste publieke park ter wereld (Amerikanen zijn erg goed in het noemen van dit soort feiten: het eerste dit, het grootste dat, het hoogste zus, enz.). Vanaf hier volgen we de Freedom Trail door Boston. Deze wandelroute komt langs een aantal historische plekken, zoals het Paul Revere House, de Faneuil Hall, en het Bunker Hill monument. Alles wat te maken heeft met de opstand van de Amerikanen tegen de Engelsen vanwege opgelegde belastingen in 1773. Om hun opstand kracht bij te zetten, gooiden de Amerikanen de thee die net per schip naar de haven was gebracht, overboord. The Boston Tea Party dus. Het duurde nog even, maar toen de Engelsen de orde wilden herstellen brak de pleuris uit (Paul Revere was de man die de mensen waarschuwde dat de Engelsen eraan kwamen (één lantaarn als ze via land zouden komen, twee als ze via het water arriveerden; vandaar de tekst: One if by land, two if by sea), en de onafhankelijkheidsoorlog. En na afloop daarvan was Amerika in 1776 onafhankelijk. Veel van de handtekeningen onder de Declaration of Independence zijn van mensen uit deze buurt. Onderweg komen we ook langs mooie gebouwen en leuke uitkijkjes over delen van de stad.

Tegen een uur of vier zijn we terug bij Boston Common en drinken we wat. Daarna nemen we nog een kijkje bij de Bull & Finch Pub, de inspiratie voor de tv-serie Cheers. Daarna gaan we op zoek naar een restaurant, maar uiteindelijk verdwalen we lichtelijk en vinden we dankzij een stel uit de stad zelf de juiste weg. We hebben nog steeds niet gegeten en het is al half zeven. Gelukkig is er vlakbij het theater een Subway. Omdat dit ons diner wordt, bestellen we een footlong brood(je). Na deze maaltijd en een bezoekje aan de parkeergarage om onze apparatuur in de auto op te bergen (er mag in het theater niet gefotografeerd of gefilmd worden) lopen we het theater binnen. Het ziet er allemaal erg mooi en luxe uit. Het concert is uitverkocht. Wat wil je ook met namen als Elvis Costello, Elton John, John Mellencamp, Jeff Bridges en Greg Allman. Ook minder bekende namen (voor ons in ieder geval) als de Punch Brothers, de Secret Sisters, Neko Case, Leon Russel - een oudere man met een enorme bos wit haar op zijn hoofd en net zoveel in zijn baard - speelt samen met Elton piano) en nog enkele anderen zijn van de partij. Zeker ook noemenswaardig is de oudste man in het gezelschap, een 83-jarige country zanger. Dit alles onder de naam The Speaking Clock Revue, onder leiding van T Bone Burnett en een band. Soms spelen ze met elkaar, soms is de een begeleiding voor de ander, enz. Het is het eerste concert in een reeks voor het goede doel, iets met scholen voor kinderen. Het concert is erg goed, weinig bekende nummers, maar dat maakt niet uit. Na dik drie uur is het over en zitten we vlot weer op de snelweg naar ons hotel. Aangezien we dik 15 kilometer hebben gelopen, een concert hebben bezocht en het al vrij laat is, vallen we als een blok in slaap.

Zondag 17 oktober

Over de snelweg door Boston rijden we naar Plymouth. Op deze plaats zijn in 1620 wat nu de Pilgrims worden genoemd (Engelsen die niets met de Church of England te maken wilden hebben plus een aantal ondernemers) na twee maanden over de Atlantische Oceaan varen, aan land gekomen. Het is de oudste (daar zijn we weer) aaneengesloten kolonie in Amerika. Hier nemen we dele aan een walking tour van een halfuur, waarbij een gids vanalles vertelt over het hoe en waarom van deze plek en zijn geschiedenis. Ook bezoeken we de Mayflower II (een schip dat in Engeland is gebouwd en in 1957 aan de stad kado is gedaan). Het is niet een exacte kopie van het origineel, maar het geeft wel aan hoe het eruit zag en hoeveel ruimte men (vooral niet) had. Met 102 passagiers, een stuk of 30 bemanning, vee en zaken als tafels, kasten, en noem maar op, zaten ze hutje mutje op het water te dobberen. Na het eerste jaar was nog maar de helft van de groep over. Toch is men gebleven en de rest is geschiedenis. Naast de blanken hebben ook de Indianen een standbeeld en staat op een markering te lezen dat zij het niet eens zijn met de feestdag Thanksgiving, voor hun is dat The Day of Mourning. Zoals bekend heeft de komst van de Europeanen de Indianen geen goed gedaan.

Iets verder naar het zuiden vinden we Plimoth Plantation, een nagebouwd dorpje, vergelijkbaar met het Openlucht Museum dat we in Nederland kennen. Hier lopen acteurs rond die vragen beantwoorden, maar met een Engels accent en in een rol alsof ze in 1627 leven. Ook is er ruimte voor de Wampanoag Indianen, die niet aan rollenspel doen, maar vragen stellen kan altijd en zo leren we een aantal aardige wetenswaardigheden over hun leefomstandigheden slimme manieren om te vissen.

Ons einddoel voor vandaag is Hyannis, Cape Cod. Hopelijk kunnen we morgen een trip op een boot nemen voor whale watching, walvissen spotten. Na het eten kijken we op internet wanneer de boot vertrekt. Dat is echter pas om twaalf uur ´s middags en we willen tegen het eind van de middag in New York aankomen, wat nog vijf uur rijden is. Het vinden van (betaalbare) accommodatie in New York blijkt toch iets moeilijker dan ik dacht. Na veel zoeken op internet en het lezen van beoordelingen van anderen komen we uit bij de Sleepy Inn in Brooklyn. Niet direct in Manhattan, maar de prijzen zijn hier sinds de laatste keer behoorlijk hoger geworden. Gelukkig is er de metro en kunnen we (als het goed is) toch vrij vlot naar hartje Manhattan. Maar dat zijn zorgen voor morgen (en de drie dagen daarna).

Maandag 18 oktober

We zijn verbazend vroeg op vandaag. Geen ontbijt, wel pastry indien gewenst. Maar dat is veel te zoet en droog, dus dat slaan we over. Als we alles weer in de auto hebben gegooid nemen we nog een kopje thee voor het vertrek. Dan rijden we naar Providence, Rhode Island. Van daaruit kunnen we onze eigen ‘one if by land, two if by sea’ variant bedenken: of we rijden naar New York via Long Island (dan moeten we met de ferry vanaf New London), of we rijden meer door het binnenland, via Hartford, Connecticut. Aangezien we daar meer kans hebben om van de herfstkleuren te genieten (aan zee is alles nog zo goed als groen), kiezen we voor optie twee. En inderdaad rijden we hier door bossen vol roord-, oranje- en geelgekleurde bomen.

Vanuit Hartford is het nog zo’n anderhalf uur naar New York. We stellen de TomTom in op het adres van het Sleep Inn hotel aan 49th Street in Brooklyn, een van de vijf burroughs (wijken) van New York City. Zo aan het eind van de reis wat de autoritten betreft is het steeds gemakkelijker in slaap te vallen (op de passagierstoel, dan). Als we New York naderen is het echter opletten geblazen, want het wegennetwerk wordt drukker en ingewikkelder. In The Bronx (andere wijk) tanken we voor vijf dollar omdat de tank bijna leeg is, er kan nog 50 mijl gereden worden. Vijf dollar is natuurlijk niks, maar we willen zo weinig mogelijk benzine in de tank overhouden, we krijgen geen geld terug voor de benzine die bij het inleveren van de auto nog in de tank zit. Dit is ons bij het ophalen van de auto op het hart gedrukt. We hoeven nog maar zo’n 20 mijl te rijden, dus het kan wel, maar je zal maar op een drukke straat in de stad stil komen te staan.

Het hotel is goed te vinden en ziet er wat ons betreft prima uit. Hier blijven we tot donderdagochtend, en we mogen na het uitchecken onze bagage in het hotel achterlaten tot het eind van de middag, want ons vliegtuig vertrekt pas om tien uur ’s avonds. We hebben dus drie volle dagen in de stad. Er is een metrostation op loopafstand, hoewel we nog niet een idee hebben hoe veilig de wandeling tussen station en hotel in het donker is. Dat moeten we maar proefondervindelijk ondervinden. De toon wordt wel een beetje gezet door de dame bij de receptie van het hotel die aangeeft vooral geen waardevolle spullen in de auto achter te laten. Maar dat moet je tegenwoordig natuurlijk nergens meer doen. De rest van de dag hangen we een beetje voor de tv, morgen gaan we Manhattan in.