Caldera de Taburiente

Vrijdag 24 november
Half 8 op, klaar voor een stevige wandeling van dik zes uur. Deze tocht ging naar Caldera de Taburiente. Eerst met de auto naar Los Llanos en bij het busstation overgestapt in een speciale 4 wd bus om ons in de bergen te brengen. We troffen daar twee Vlamingen die al acht jaar naar La Palma gaan om te wandelen. Met zo’n 25 man gingen we op pad. Een geasfalteerde weg met zeer veel bochten en versmallingen. In het dal stond een natuurwachter de entreekaarten te controleren, waarna een weg van puin naar boven leidde. De vierwielaangedreven bus was geen overbodige luxe.

Op een parkeerplaats verlieten we de bus en begonnen we aan onze tocht door het bos en langs soms diepe afgronden. Het eerste stuk ging in een lekker tempo, bergafwaarts en was makkelijk. Na een kleine twee uur lopen kwamen we bij een rivierbedding en werd de groep opgesplitst in een deel die naar de waterval wilden (een behoorlijke klim) en een deel die beneden bleef. Normaal een tochtje van 50 minuten. Wij hadden de pas er goed in en waren in 40 minuten boven. We waren erg vermoeid en de waterval stelde weinig voor, maar wel wat foto’s gemaakt en een broodje gegeten. De afdaling was uiteraard makkelijker, maar zeer slecht voor je knieën. Weer bij de rivier aangekomen vulden we onze flessen met het water uit de rivier. Na extra lang bij het water te hebben rond gehangen vertrokken we als laatsten weer naar boven.

De terugtocht was wel zwaarder, het pad liep nu omhoog en we hadden al zo’n 9 km in de benen. Nat van het zweet kwamen we bij de parkeerplaats aan. Door de bewolking werd het ook kouder en overal ontstonden kleine waterstroompjes. De eerste groep was al met de bus vertrokken. Wij moesten wachten tot dezelfde bus ons weer kwam ophalen. Vlak voor Los Llanos werden we bij een café afgezet waar een pauze van 45 minuten werd ingelast. Dit natuurlijk ook om de plaatselijke bevolking te steunen door ons de mogelijkheid te geven wat te drinken te kopen. In Los Llanos stapten we weer in de eigen auto naar het hotel te rijden. Om 21.00 uur en na het eten vielen we moe, maar voldaan in slaap.

Zaterdag 25 november
We hadden een relaxdag. We deden rustig aan en gingen naar het strand. Er waren mooie golven waar we de nodige foto’s en bewegende beelden van hebben gemaakt. De rode vlag hing uit en we werden terug gefloten door de strandwacht, omdat de stroming wel erg sterk was. Ook niet zwemmen dus. De hele middag een beetje gelezen en geslapen in de brandende zon. Aan het eind van de middag kon er toch nog even gezwommen worden. Dit was maar van korte duur, de golven werden weer te groot en dus te gevaarlijk. Na een mooie zonsondergang brachten we onze spullen weer naar het hotel om daarna te gaan eten in Don Quijote. Daarna even in het Del Sol hotel gekeken naar de plaatselijke Lucas en Gea (Tulpen uit Amsterdam) en pensionadas die daarop dansten. Snel weer de promenade op naar onze eigen stek.

Zondag 26 november
Na een rustig begin van de ochtend om half 10 vertrokken richting het hoogste punt van het eiland: de Roque de los Muchachos. De eerste stop was een paar km naar het noorden, Puerto Tazocarte. De golven waren gisteren enorm, maar vandaag waren ze nog niet helemaal getemd. Ook in deze haven met een klein strandje mocht niet gezwommen worden. Tig foto’s en minuten film later reden we onderlangs naar de weg die ons via een reeks haarspeldbochten naar het uitkijkpunt Mirador El Time brachten. Nu, zonder buslading toeristen, was het er lekker rustig. Iets verderop in Tijarafe gestopt voor een paar mooie plaatjes van viooltjes op de voorgrond.

Verder naar het noorden, iets boven Tinizara was nog een uitkijkpunt: Mirador de Garome, waar je via een heel stijl voetpad nog een paar meter naar beneden kon lopen. Of glijden, in het geval van een Duitse dame. Na Puntagorta gingen we rechtsaf, een minder goed onderhouden weg, die tot onze verbazing nog steeds de LP 1 bleek te zijn. Na flink wat bochten kwamen we bij een afslag met een (graf) monument voor Tomas Casaras, geen idee wie dat was. Er tegenover stond een restaurantje dat open was. We sloegen af de bergweg op, waar je maar 40 mocht rijden. Na een paar km hield deze weg echter op, tot onze verbazing. Omgekeerd en terug naar het restaurantje, voor een kop koffie en thee en een sanitaire stop. Twee Duitse dames vroegen of de bergweg naar de top leidde, we konden inmiddels uit eigen ervaring zeggen dat dat niet zo was. De enige juiste afslag was bij Hoya Grande. Daar ging het stijgingspercentage ook direct flink omhoog, naar 15%.

Veel bochten en uitwijkmanoeuvres om gevallen stenen heen. Later passeerden we de boomgrens en kwam de Observatorio Astrofysico, de sterrenwacht, in zicht. Soms hebben ze een open dag, maar meestal kun je er niet heen en zijn de afslagen alleen open voor personeel. Even later parkeerden we de auto op een parkeerplaats pal naast het hoogste punt. Snel de bergschoenen aan en gewapend met foto en filmcamera en een fles water gingen we er op uit, de prachtige vergezichten in ons opnemen. Natuurlijk moesten we weer verder dan de meeste mensen en dat leverde ook meerwaarde aan mooie plaatjes op, ook de nodige foto’s met de zelfontspanner, zodat we ook met zijn tweeën op de foto kwamen (en op de video). Na een paar geintjes met de video liepen we naar de andere kant voor nog meer mooie foto’s. Dat was het wel waard.

Terug bij de auto vroeg een oudere man ons om een lift. Zijn metgezellen liepen wel naar beneden, maar dat vond hij toch te ver. Als hij mee kon rijden, kon hij de auto pakken en hun tegemoet rijden. Onderweg flink gekletst, hij was scheidsrechter en woonde vlak onder Dokkum in Damwoude en was hier voor de derde keer. De vorige jaren zat alles potdicht en had hier niets kunnen zien. Wij hadden nu dus echt geluk met het weer.

Toen we hem hadden afgezet reden we een stukje terug voor een mooi uitzicht. De wolken waren inmiddels flink in de Caldera gaan zitten, wat ook weer spectaculaire beelden opleverde. Het werd frisser en met honderden foto’s achter de kiezen tijd om weer naar beneden te gaan, richting Santa Cruz. Al snel kwamen we in de wolken terecht en hadden we geen zicht meer op El Teide, de hoogste berg van de Canarische eilanden, die op Tenerife te vinden is. Wel heel veel groen om ons heen. Tenslotte arriveerden we in de hoofdstad, waar we direct parkeerden om even door de straten te struinen. We zagen een replica van de Santa Maria, een van de drie boten waar Columbus mee naar India voer, tenminste dat dacht hij. Eric liep voor een beter beeld naar achteren en zag een paaltje over het hoofd... piep... op zijn rugzak, telefoon kapot, maar verder niets.

We aten pannenkoeken bij een restaurantje op een gezellig pleintje. We liepen via een oud fort en de kade naar de andere kant van de stad. Onderweg een paar leuke gebouwen met balkonnetjes. En even later nog een paar hoge golven die tegen de kade muur uiteen sloegen. Via de Calle A´Daley liepen we terug. Dit is de grootste winkelstraat van Santa Cruz, maar op zondag erg rustig. Tenslotte bereikten we de auto en reden terug door de tunnel naar El Paso, Los Llanos, het zijweggetje naar La Laguna, en als laatste naar Puerto Naos. Even de spullen opgeborgen en naar de promenade voor een diner bij La Nao. Het eten was prima, maar ambiance was er niet. Terug naar het appartement voor een terugblik op de foto´s en het einde van de dag.