Dogsledding & ribbruising

Donderdag 14 februari

Happy Valentine's day, zeiden een paar dames van het hotelpersoneel tegen ons en we krijgen chocolaatjes en een kaartje. Maar dat kregen alle andere gasten ook, dus voorlopig nog single ;-). Meer leuks op het programma vandaag: dogsledding door de sneeuw richting de Great Divide. We hadden een afspraak staan om halftien op een plek waar we van de week al een paar keer langs waren gelopen en waar we de hondjes van pure enthousiasme al flink op en neer hadden zien springen, zo'n tien minuten lopen van ons hotel. We ontmoetten Meghan, de eigenaresse van het hondennsleebedrijf, die vandaag met een stuk of vijf slees enkele tochten ging maken. Wijwaren als eerste toeristen aanwezig, konden de honden aanhalen en wat vragen stellen aan de mensen die het voorbereidende werk deden, zoals zalf op de pootjes van sommige honden doen en sokjes aantrekken. Dat hebben niet alle honden nodig, maar is om ervoor te zorgen dat de sneeuw niet tussen de tenen blijft zitten. We moesten een papier ondertekenen waarin stond dat we op eigen risico meededen en na een kennismaking met alle honden die voor onze slee werden gespannen konden we op pad. Ronnie voor en ik achterin de slee, flink ingepakt, en Meghan 'aan het stuur'. Dat inpakken mocht ook wel, want het was knap fris. Maasr zoals Meghan het vertelde was dat juist voor de honden het lekkerst. Die rennen liever met -20 of -40 dan met -5 graden. We gleden eerst langs een pad met enkele bochten en al snel kwam de zon erbij. Af en toe moest er gestopt worden omdat bij een van de sleeën voor ons de honden een beetje te wild werden. Dus die werden opnieuw ingedeeld. Meghan vertelde hele verhalen over het gebied en wij stelden haar daarop weer meer vragen. The Great Divide staat voor de bergrug (de Rockies) waarbij al het water wat uit de lucht komt vallen in het ene geval richting de Atlantische Oceaan stroomt en in het andere geval naar de Stille Oceaan. We hadden in Banff al op bordjes gezien hoe de Rockies (ooit een zeebodem) zich destijds hebben gevormd, platen die tegen elkaar aan gedrukt waren en omhooggestuwd. Na een halfuur bereikten we de Great Divide Arch, een boog die de markante plek aangeeft en ook nog eens de grens tussen provincies Alberta en British Columbia is. Daar keerden de slees en konden we even met de honden op de foto. De leider onder de honden van de slee achter ons was daar zo enthousiast over dat hij zowat bij ons in de slee sprong. Dat hij daarbij mijn gebit floste en bij Ronnie een mooi nieuw litteken op de wang bezorgde had hij even niet door. Maar het was wel erg leuk en grappig. Op de terugweg werd er minder gepraat en nog meer genoten van het fantastische uitzicht. Op eeen gegeven moment mochten we om de beurt ook zelf achterop de slee staan en de rem bedienen en de honden met de kreten 'Alright!' en 'Whoa' laten starten en stoppen. Daarna werden we weer samen ingestopt om een nauwer spoor door het bos in te slaan. Dit pad was nog veel mooier dan op de heenweg. Van de drie opties die we voor deze week voor de niet-standaard-ski-dagen hadden bedacht (hondenslee, heli-skiën en een rit met een sneeuwmobiel) was dit waarschijnlijk toch wel de mooiste, dus we hadden goed gekozen. Weer terug bij het beginpunt stapten we uit, bedankt Meghan en de nog altijd erg enthousiaste honden, en liepen terug naar het hotel voor een korte tussenstop alvorens we richting het meer liepen.

Er was op het meer een trail gemaakt voor langlaufers of cross country skiërs zoals dat hier heet. Maar het pad was breed genoeg voor wandelaars. Dus in plaats van om het meer heen, liepen we eroverheen. Aan de andere kant van het meer troffen we ijsklimmers aan die net bezig waren een bevroren waterval te beklimmen. Het kosste enige moeite om ernaartoe te klimmen door de sneeuw, maar van dichtbij zag het er nog imposanter uit. We moesten echter wel een beetje uitkijken omdat er gevaar was voor neervallende ijsstukken. Na enige tijd gingen we daarom maar weer naar beneden (zitten en glijden, maar) en vervolgden we onze weg richting de Plain of the Six Glaciers. Dat pad hebben we een hele tijd gevolgd, door bos en over wat meer open terrein (als gevolg van eerdere lawines?), maar net als acht jaar geleden toen we dit pad in de zomer liepen, hebben we het niet helemaal tot het eind afgemaakt. Toch hebben we onze ogen uitgekeken. Het weer was nog steeds fantastisch, dus ook hier konden we genoeg mooie plaatjes schieten en verder gewoon genieten. Op de terugweg kwamen we langs het meer weer een groepje arresleeën met per slee twee paarden ervoor tegen. En zo hadden we al flink wat dieren gezien: paarden, honden, eergisteren in Banff twee wilde herten, en bij het meer een eekhoorntje dat probeerde de weg over te steken maar moeite had om de berm die nu een sneeuwberg van dik zestig centimeter was te beklimmen (erg grappig gezicht, gelukkig lukte het hem na een stuk of tien pogingen) en natuurlijk het nodige vlees op ons bord 's avonds. Terug in de lodge konden we alleen maar besluiten dat dit de perfecte dag was geweest om iets anders te doen dan skiën. We besloten de dag met een maaltijd in het chateau in de Galcier Saloon, een leuke bar waar je ook prima steaks en ribs kon eten.



Vrijdag 15 februari



Vandaag maar weer gewoon skiën, maar dan wel weer in Sunshine Village. In de hoop op mooi weer had Ronnie de camera weer mee. Maar de zon liet zich toch niet meer zo zien als gisteren en al snel was de lucht weer grijs en begon de sneeuw weer te vallen. Het skiën werd er niet minder om. Maar omdat de camera (toch al snel acht kilo) Ronnie in de weg zat en bij de moguls en off-piste engiszins uit balans bracht stopten we die in een kluisje. Daarna zochten we de piste weer op die we maandag ook een keer hadden gevolgd maar daarna niet meer terug konden vinden (hoewel we wisten waar hij moest zijn, je moest alleen ergens tussen de bomen door om er te komen). Deze piste heette Eagle Creek en was gewoon een hele mooie route om met een flinke vaart af te dalen. Hij was een meter of vijf breed, dus je kon er prima stoppen als het moest, maar er ook met een flinke vaart vanaf te glijden. Daar waren we net mee bezig (ik met de video voor me), toen Ronnie halverwege stopte. Er bleek een man net naast de piste in de sneeuw te zijn gevallen en dat was zoals op veel meer plekken al snel een meter diep en daar zakte je buiten de pistes dan ook snel een eind in weg. We hielpen de man weer op het pad en vervolgden onze route. Die smaakte naar meer en al snel stonden we weer bovenop de berg om dezelfde route nog eens te doen. Eerder had ik al gezien dat naast de Eagle Creek piste ook nog een smaller (single track) spoor tussen de bomen door liep, waarschijnlijk het beeje zelf. Dat vertelde ik aan Ronnie, die als eerste dat spoor op ging. Dat ging prima maar vrij snel, tot ik op een gegeven moment alleen nog twee armen omhoog zag gaan en Ronnie was verdwenen. Daarna hoorde ik gekreun en 'Stop! Stop!'. Vlak achter een oranje bordje met een pijl naar links en een ander bordje met 'Caution erop' was een afgrond van een meter of zes en onderaan lag Ronnie met nog één ski aan een voet. Het ergste in gedachten vroeg ik me af wat de nummer van de skipatrol ook alweer was. Omdat er voor mij geen goede plek zonder rotsen was om naar beneden te skiën stapte ik daarvanaf en gleed met ski's en al naar beneden om te kijken hoe het met Ronnie was. Die ging alweer staan, niets gebroken, maar hij was wel op de halflege fles water gevallen die had hem in de ribben geraakt. Daar zou hij later op de dag en de komende dagen nog wel last van krijgen. Hopelijk zou het de rest van de skitrip niet belemmeren. Toch maar rustig verder skiën op wat makkelijker routes. Uiteindelijk maar iets eerder gestopt om beneden weer op onze bus te wachten, die ons na een uur weer in Lake Louise terugbracht.



Zaterdag 16 februari



Onze laatste dag om te skiën. Gelukkig voelde Ronnie zich iets beter, de nachtrust had hem goed gedaan. Maar niet genoeg om weer volledig los te gaan om de lastige pistes, want iedere hobbel voelde hij in zijn ribben. Dus dan maar voornamelijk de groene en blauwe pistes af. Toch namen we een verkeerde afslag en kwamen we alsnog op een smalle zwarte uit. Die maar met de nodige voorzichtigheid afgegaan, maar daarna toch maar weer de rustige routes. Tegen elf uur snel weer naar ons favoriete restaurant de Temple Lodge voor een overheelrijke Turkey Panini. De serveerster die we daar al vaker hadden gezien herkende ons inmiddels, maar was vandaag niet aan ons tafeltje aan het werk. Nadat we er een uurtje hadden gezeten, werd het tijd weer te vertrekken. Het werd al een stuk drukker, dit weekend was een holiday in Alberta: Family Day. Dat betekende dat allerlei families eropuit trokken en het het drukste weekend van het seizoen zou worden. We metkten dat wel, maar vergeleken met drukke dagen in Europese skigebieden was dit nog vrij rustig. De serveerster (die net als zoveel ander personeel hier uit Australië kwam) zei tot ziens, maar ik gaf aan dat dit toch echt onze laatste dag was. Weer terug op de andere berghelling namen we nog eenpaar keer de lift om de laatste keren de pistes te bedwingen, tot we het rond halfvier wel hadden gezien. We leverden zonder problemen de ski's in, wat ons enigszins verwonderde omdat we ze een paar keer toch flink langs de rotsen hadden geschuurd. Maar aan de andere kant leverden we ze ook een dag eerder in dan gepland, vanwege een miscalculatie aan het begin van de vakantie. Dus dat leverde de verhuurder ook weer een beetje extra geld op. Het was een fantiastische ervaring, maar aan alles komt natuurlijk een eind. We vierden het eind van de vakantie weer in de saloon in het chateau.



Zondag 17 februari / maandag 18 februari

TIjd om weer in te pakken en om elf uur moesten we uitchecken. Gelukkig kon ik de nog openstaaande maaltijdrekeningen zonder problemen met mijn creditcard betalen (ik wist de pincode niet meer, maar die was nu niet nodig). Vlak daarna werden we door een busje van Sundogtours opgehaald. Die moest ook op allerlei andere plekken nog mensen ophalen, zoals het chateau en in de village. Daarna naar Banff om nog meer volk in te laden. De chauffeur moest twee keer langs de Banff Lodge maar de groep van acht mensen die mee zouden waren er niet. Die zouden erg veel moeite krijgen met nog op tijd hun vliegtuig te halen, want er was vanwege Family Day geen vrije plek meer in Banff en zelfs een huurauto bemachtigen zou waarschijnlijk onmogelijk worden. Enfin, dat was hun probleem, moesten ze maar op tijd op de juiste plek zijn. Wij genoten van de laatste kilometers door het prachtige landschap dat door de Canadese Rockies gevormd werd tot die overging in steeds lagere heuvels en tot slot de prairie waarin Calgary ligt. Op het vliegveld nog in een laatste Saloon een stevige maatlijd genoten (Meat loaf & mashed potatoes) om een goede basis te leggen voor de rest van de lange dag. En dat zou echt een lange dag worden, want de vlucht naar Londen duurde 8,5 uur (inmiddels was het maandag geworden), daarna zouden we 2,5 uur op Heathrow moeten wachten. Dat werd nog langer want door technische problemen was die vlucht gecancelled. We kregen een plek in de volgende vlucht die dik een uur later vertrok. Vervolgens weer een dik uur in de lucht hangen en uiteindelijk pas om half vijf 's middags op Schiphol. De koffers waren er heel vlot, snel een treinkaartje naar Groningen gekocht en de laatste uren uitzitten. Het enige nadeel (en dan bedoel ik ook echt het enige, oké misschien op de prijzen na dan) van naar Canada gaan om te skiën is de lange reis ernaartoe en terug. Maar dat zijn we de volgende keer natuurlijk alweer vergeten ;-) Daar lees je dan wel weer het een en ander over.... ;-) Tot dan!

PS De laatste foto's zijn er ook! Go and have a look...